Με αφορμή την ίδρυση της Μη Κερδοσκοπικής Εταιρίας «ΕΛΛΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ» για την προβολή και την ενίσχυση της ελληνικής μεταποιητικής παραγωγής. 

Πριν προχωρήσω στις συνειρμικές σκέψεις που παράγονται από το την ύπαρξη της πρωτοβουλίας και της οργάνωσης της σε φορέα που εύχομαι να εξελιχθεί σε δυναμικό κίνημα επηρεασμού της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, ένα μικρό σχόλιο.

Με θετική έκπληξη πληροφορήθηκα ότι πριν τη δημόσια εμφάνιση της πρωτοβουλίας ΕΛΛΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ, προηγήθηκαν επαφές, διαβουλεύσεις και σχεδιασμοί από τους εμπνευστές της πρωτοβουλίας αρκετά χρόνια πριν. 

Όλοι συμφωνούμε ότι από τους Έλληνες δεν λείπει η οξύνοια, οι δημιουργικές ιδέες, η εφευρετικότητα και η μαχητικότητα. 

Οι ελλείψεις μας εντοπίζονται κυρίως στην αδυναμία συνεργασίας, στην επιμονή στο στόχο, στη σταθερότητα και τη ρωμαίικη καχυποψία.

Οι πρωτοπόροι της ιδέας, όσοι ανταποκρίθηκαν και όσοι θα ανταποκριθούν στα πρώτα βήματα της ΜΚΟ αποδεικνύουν ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες μας.

Συμμετέχοντας σαν παρατηρητής στην ιδρυτική ολομέλεια της ΕΛΛΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ στα Ιωάννινα στις 26/11, είχα τη χαρά να διαπιστώσω ότι οι ιδρυτές ξεπερνούν τις ελλείψεις και αναπτύσσουν πρόσθετες αξίες στις μεταξύ τους σχέσεις, σημαντικότερη από τις οποίες είναι η Επικούρεια Φιλότητα.

Ο ανταγωνιστής μετατρέπεται σε συναγωνιστή και ο ιδιοτελής σκοπός σε συλλογικό όραμα.

Μακάρι η συνέχεια να είναι ακόμη καλύτερη. 

Μια κατεστραμμένη οικονομία, ένας λαός που διάγει σε συνθήκες οικονομικής, κοινωνικής και εσωτερικής δυστυχίας, ένα έθνος που έχει απωλέσει την εθνική κυριαρχία και αξιοπρέπεια σε μια χώρα που απειλείται η  εδαφική ακεραιότητα της, έχει ανάγκη από ένα εθνικό όραμα. 

Πρωτοβουλίες σαν το ΕΛΛΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ μπορούν να αφυπνίσουν και να κινητοποιήσουν για τη δημιουργία σύγχρονου εθνικού οράματος με τη μορφή σχεδίου εθνικής και λαϊκής ανασυγκρότησης.

Αλλά ο σχεδιασμός του εθνικού σχεδίου και κυρίως η μετατροπή του σε υλοποιήσιμο πρόγραμμα, είναι υπόθεση πολιτικής πρωτοβουλίας και δράσης. 

Ας δούμε το περιβάλλον στο οποίο πρέπει να προκύψει η πολιτική πρωτοβουλία και αν αυτή είναι εφικτή να προκύψει.

Όπως όλα δείχνουν η ΕΕ και κυρίως η Ευρωζώνη είναι μεταξύ αλλαγής πολιτικής και διάλυσης. Η αλλαγή νομισματικής πολιτικής, η ενίσχυση των οικονομιών χωρών με μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα, η εξυγίανση του άρρωστου και πολλαπλά παρακμασμένου τραπεζικού συστήματος αλλά και η ανασυγκρότηση δομής και λειτουργίας των ευρωπαϊκών οικονομιών είναι βασικά απαιτούμενα.

Όμοια και η ανόρθωση των λαϊκών εισοδημάτων, των υπηρεσιών υγείας, της εκπαίδευσης και της κοινωνικής μέριμνας.

Στόχοι αντίθετοι με τον επικρατούντα νεοφιλελευθερισμό που υπαγορεύει πολιτική προς όφελος της ολιγαρχίας του χρήματος, των δισεκατομμυριούχων / χρηματοκρατών που ελέγχουν ένα πιστωτικό σύστημα που καταστρέφει την πραγματική οικονομία και απομυζά την κοινωνία.

Τα πολιτικά κόμματα εκφραστές αυτής της πολιτικής είτε την εκπροσωπούν άμεσα όπως τα ανοιχτά νεοφιλελεύθερα είτε για διάφορους λόγους ή προσχήματα την αποδέχονται στην πράξη όπως τα κόμματα του σοσιαλδημοκρατικού φάσματος, δεν είναι φορείς πραγματοποίησης αλλαγής.

Από την άλλη τα κόμματα που αρνούνται στις διακηρύξεις το νεοφιλελευθερισμό, εκτός από τα εναπομείναντα κομμουνιστικά απολιθώματα, είναι κυρίως τα λαϊκίστικα σοβινιστικά, απομονωτικά μορφώματα, προϊόντα της πολυεπίπεδης ευρωπαϊκής κρίσης και πρόθυμοι αμύντορες της καθεστηκυίας τάξης όταν χρειαστεί.

Επιπρόσθετα η πλανητική μας γειτονιά, μόνιμα ανήσυχη λόγω των αποικιοκρατικών ευεργημάτων του παρελθόντος βιώνει ανθρωποσφαγές και απειλεί να αποτελέσει θρυαλλίδα πραγματικού ολοκαυτώματος της ανθρωπότητας.

Άρα δεν υπάρχει ελπίδα; 

Υπάρχει ελπίδα όσο θα υπάρχει άνθρωπος που θέλει να ανυψωθεί από τη ζωώδη φύση του και να πετάξει πλάι στους θεούς.

Η ελπίδα κρύβεται στη συνειδητοποίηση των Δημιουργών πραγματικού πλούτου ότι αποτελούν το 99% της ανθρωπότητας και αν ενωθούν μπορούν να αφαιρέσουν της εξουσία από τους Δισεκατομμυριούχους του χρήματος (πραγματικού και εικονικού).
    
Η ελπίδα είναι στα χέρια και τα μυαλά των εργατικών τάξεων, των επαγγελματιών, των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, της κοινωνικής οικονομίας και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που δρα για το συμφέρον της κοινωνίας του 99%. 

Τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής θα είναι τα πολιτικά κινήματα που θα γεννηθούν από πρωτοβουλίες που διεκδικούν Δικαιοσύνη, ατομική και συλλογική Ελευθερία, Ισονομία και θα λειτουργούν με αδελφοσύνη και φιλότητα.

Μέσα από τη δράση «από τα κάτω» και όχι ως εγκεφαλικές συλλήψεις επαγγελματιών πολιτικών καθοδηγητών.