«Είμαστε όλοι, παιδιά του Διαφωτισμού». Μας το διδάσκουν στο σχολείο από νωρίς. Το επαναλαμβάνουν σε λογύδρια – πασπαρτού οι πολιτικοί μας ταγοί. Το γιορτάζουν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, με κάθε (ή και χωρίς) αφορμή. Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για ένα δόγμα που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης.

Είμαστε όμως;

Χρειάστηκε ένας πενταετής δικαστικός μαραθώνιος για να καταλήξουμε στην καταδίκη των εγκληματιών της Χρυσής Αυγής. Ένας μαραθώνιος όπου το δικανικό μας σύστημα εξέτασε, με μοναδική σχολαστικότητα, όλα τα στοιχεία, τις μαρτυρίες και τις αποδείξεις, για να καταλήξει σε μια πρωτοφανή στα ευρωπαϊκά χρονικά, απόφαση: οι Χρυσαυγίτες ήταν εγκληματίες του κοινού Ποινικού Δικαίου, επιπλέον μια ιεραρχημένη, αυστηρά δομημένη εγκληματική οργάνωση  που έπρεπε να εξαρθρωθεί μέχρι και τον τελευταίο σπόνδυλό της.

Και συμφωνήσαμε όλοι, σ’ αυτό. Με διαφορετικές ερμηνείες του φαινομένου και άλλες συνταγές για την αποτροπή του. Αλλά συμφωνήσαμε.

Τότε λοιπόν, τι δουλειά έχουν οι Χρυσαυγίτες στην Ευρωβουλή;

Ο Ιωάννης Λαγός, καταδικασμένος από την ελληνική Δικαιοσύνη, κάνει δηλώσεις στα κανάλια μπροστά από το αμφιθέατρο της Ολομέλειας. Όταν ξεκουράζεται από τις δημόσιες εμφανίσεις του, απευθύνει εκκλήσεις στον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου και τους άλλους βουλευτές, για να μη χάσει το ημερήσιο επίδομα (per diem) μετά το κλείσιμο του ειδικού πρωτοκόλλου υπογραφών λόγω της απελπιστικής κατάστασης με την πανδημία στο Βέλγιο. Και στα μεσοδιαστήματα, χλευάζει το αίσθημα Δικαίου όλων όσοι θέλουν να δουν τη δίκαιη τιμωρία του να εφαρμόζεται – σ’ αυτή τη ζωή…

Την ίδια στιγμή, ο έτερος συνεργός του, Αθανάσιος Κωνσταντίνου, εξακολουθεί να προσβάλλει τη Δημοκρατία σε κάθε παρουσία του, κάθε παρέμβαση, κάθε ψηφοφορία.

Όχι. Δε μιλάω – σε καμία περίπτωση!- για λαϊκά δικαστήρια, οχλοκρατία, αυτοδικία και θεσμική σχετικότητα. Μιλάω για το Διαφωτισμό, που είναι θεμέλιο του ευρωπαϊκού μας πολιτισμού.

Τι δουλειά έχουν, λοιπόν, οι φασίστες στη Βουλή των Ευρωπαίων;

Παρακολουθώ τις προσπάθειες πολιτικών παρατάξεων και διαπαραταξιακών σχημάτων, πολιτών και νομικών, στην αναζήτησή ενός τρόπου για να αποβάλουμε μια για πάντα αυτό το καρκίνωμα του νεοφασισμού, όχι μόνο από τα κέντρα αποφάσεων αλλά από τη ζωή μας γενικότερα.

Παρακολουθώ ταυτόχρονα όλες αυτές τις απόπειρες να σκοντάφτουν στα σαθρά άλλοθι μιας ευρύτερης συζήτησης: «Δεν υπάρχει το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο». «Δεν το επιτρέπει η κείμενη νομοθεσία». «Δεν υπάρχει νομικό προηγούμενο». Τις παρακολουθώ, μαζί με τους δύο φασίστες, που η χώρα μου έστειλε στο Ευρωκοινοβούλιο, να σουλατσάρουν ανενόχλητοι. Να ψηφίζουν για το ευρωπαϊκό μας μέλλον. Να αναζητούν συμμαχίες στα άλλα νεοφασιστικά μορφώματα που ξεπροβάλλουν στην Ευρώπη. Και η Ευρώπη να καλείται να προστατεύσει όσο διαρκεί η αναμονή – εκ των πραγμάτων – τις «ελευθερίες» τους, λες και είναι οι ιδέες τους που διώκονται. Όχι η οργανωμένη εγκληματική τους δράση, οι προμελετημένες δολοφονίες, η προστασία και οι συμμορίες, όλα τα τεκμηριωμένα αδικήματα για τα οποία έχουν αποφασίσει ήδη τα ελληνικά δικαστήρια!

Και σκέφτομαι: αυτός είναι ο Διαφωτισμός μας;

Ένας σύγχρονος φιλόσοφος είχε πει, σε ανύποπτο χρόνο, ότι οι άνθρωποι χρειάζονται δραματικά συμβάντα για να βγουν από την απάθειά τους. Για εμάς χρειάστηκε μια σειρά από δολοφονίες – μέχρι να πειστούν κάποιοι ότι «μια σοβαρή Χρυσή Αυγή» δεν είναι ένα αφήγημα που θα μπορέσουν να πουλήσουν εύκολα στο λαό. Κι από κει και πέρα; Τίποτα;

Αν είναι μόνο οι νόμοι που κρατούν τους φασίστες έξω από τη φυλακή – και μέσα στο κοινοβούλιο – οι νόμοι πρέπει να αλλάξουν! Όπως αλλάζουν κάθε φορά που έρχονται σε απόλυτη αντίθεση με το Vox Populi. Τη φωνή του πολίτη. Τη φωνή του λαού.

Αν το θεσμικό πλαίσιο διατηρεί δυο Νεοναζί που είχαν εκλεγεί με ένα κόμμα – συμμορία μέσα στο κέντρο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, το θεσμικό πλαίσιο πρέπει να αλλάξει! Αποφασιστικά και εσπευσμένα. Προτού γίνει το εφαλτήριο για να ξεπηδήσουν κι άλλοι ομοϊδεάτες τους μέλη της ίδιας εγκληματικής οργάνωσης μεταξύ μας.

Οι Έλληνες ονόμασαν «Βουλή» το νομοθετικό όργανο της δημοκρατικής εξουσίας, και δεν το έκαναν τυχαία. Γιατί βουλή σημαίνει θέληση. Επιθυμία. Και όποιος επιθυμεί τη διατήρηση αυτού του status quo που μαγαρίζει την ψυχή κάθε δημοκράτη πολίτη, δεν έχει θέση ανάμεσά μας.   

Οι φασίστες της εγκληματικής συμμορίας πρέπει να απομακρυνθούν άμεσα από την Ευρωβουλή. Όλοι οι φασίστες, όχι μόνο ο καταδικασμένος. Και ο άλλος, μέλος της παρέας που έκανε κουμάντο ήταν. Δεν ήταν περαστικός, συνεργαζόμενος, φίλος, σύμμαχος. Ήταν μέλος της ομάδας που οργάνωνε, εκτελούσε και προσπαθούσε να καλύψει τα  εγκλήματα της συμμορίας. Εξ ου και η προνομιακή – γι’ αυτόν – σύνθεση του ψηφοδελτίου: Με αλφαβητική σειρά, πρώτο όνομα από Κάπα!  Και αν αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα πρέπει να μείνει με 19 έδρες στο Ευρωκοινοβούλιο, ας μείνει! Για να ξεπλύνουμε το όνειδος της παρουσίας τους, οι δύο λιγότερες έδρες είναι το μικρότερο κόστος. Οτιδήποτε άλλο ζέχνει ανοχή, προοπτική συναλλαγής «όταν ηρεμήσουν τα πράγματα» και έγκλημα καθοσιώσεως. Ενάντια στην ίδια τη Δημοκρατία.

Έξω οι φασίστες της εγκληματικής οργάνωσης από τη Βουλή. Έξω οι όλοι φασίστες από τη ζωή μας. Η Δημοκρατία έχει τον τρόπο. Η εξουσία τον έχει;

ΥΓ

Κύριε Μητσοτάκη. Ο Ναζισμός και ο Φασισμός δεν είναι μετρ των μεταμφιέσεων. Δεν έχουν «πολλά πρόσωπα». Έχουν μόνο ένα. Ένα πρόσωπο, μία θεωρία που καλύπτει τα πάντα, από την οικονομία μέχρι την ευγονική. Το εκούσιο ξεχείλωμα αυτής της έννοιας δεν είναι τυχαίο, και το ξέρετε καλά. Απλώς, επαναφέρει τη βολική για σας λογική των δύο άκρων, μέσα από την οποία μπορείτε, διευρύνοντας στο διηνεκές, να χωρέσετε όλες τις ιδεολογίες που δεν ταυτίζονται με τη δική σας. Και κυρίως εκείνες που συγκρούονται με τη δική σας.

Ο Ιανός, κύριε Μητσοτάκη, είστε εσείς!

Α, παρεμπιπτόντως: πού είναι ο Χρήστος Παππάς;