Η δίκαιη βία μπορεί ν’αλλάξει τις συνειδήσεις
με δραστικότερο τρόπο
απ’ όσο ο λόγος ενός ταπεινού μουλά

Νίκος Δαββέτας, Ωστικό κύμα

Δεν ξέρω αν σε κάθε άνθρωπο φωλιάζει το Κακό αλλά δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι έχουμε παρανοήσει ως λαός κι εκλαμβάνουμε το έγκλημα σαν «άσκηση ελευθερίας». Χάσαμε την εμπιστοσύνη μας σε θεσμούς και πρόσωπα και ‘δοξολογούμε’, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, την εκδίκηση των όπλων;

Πολλοί δίνουν πολιτικό περιεχόμενο στη χρήση των Καλάσνικοφ κι άλλοι καλύπτουν ιδεολογικά τη βία των «καλών». Πολεμάμε την αδικία με την [παρ]ανομία τραυματίζοντας θανάσιμα την κοινωνική ειρήνη και τη φιλελεύθερη Δημοκρατία.

Δεν είναι ότι δεν [πρέπει να] κατανοούμε ορισμένες πράξεις ή και [να] συγχωρούμε ορισμένους δράστες. Είναι ότι αρνούμαστε πως έχουν διαπραχθεί εγκλήματα ή και ότι ισχυριζόμαστε πως οι εγκληματίες έχουν δικαίωμα να «τιμωρούν».

Με αυτές τις απόψεις είναι βέβαιο πως δεν συμφωνεί ούτε ο Διάβολος, ούτε ο Ρασπούτιν, ούτε ο Μακιαβέλι. Είμαστε ίσως οι μόνοι, που στον 21ο αιώνα, πήγαμε τόσο απερίσκεπτα πέραν του Καλού και του Κακού.

Πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε πριν είναι πολύ αργά.

Εισάγουμε, παράγουμε και καταναλώνουμε περισσότερο έγκλημα και βία απ’ όσο αντέχει η κοινωνία μας. Αυτό θα οδηγήσει νομοτελειακά ή  στο ν’ αρχίσουμε ‘εξαγωγές’ ή στο ν’ ανοίξουμε διάπλατα τις πόρτες σε σκληρούς ‘μηδενανοχιστές’, τυραννίσκους που θα βρουν έρεισμα στον φόβο και την ανασφάλεια για να περιορίσουν δικαιώματα κι ελευθερίες.

Προσοχή. Το τέρας έχει συχνά ‘απελευθερωτικό’ προσωπείο.

ΥΓ. Πυροβόλησε, και ράγισε η αυγή [Θ. Παπαθανασόπουλος, Ποιήματα]