Μέ­χρι τις 12 Ιου­νίου θα εί­ναι στη δη­μό­σια δια­βού­λευ­ση το νο­μο­σχέ­διο για τη «Νο­μι­κή Ανα­γνώ­ρι­ση της Ταυ­τό­τη­τας Φύ­λου», έ­να πά­γιο αί­τη­μα της ΛΟ­Α­ΤΚΙ κοι­νό­τη­τας.

Αφο­ρά στη φυ­λο­με­τά­βα­ση α­τό­μων, των ο­ποίων ο ε­σω­τε­ρι­κός και προ­σω­πι­κός τρό­πος με τον ο­ποίο βιώ­νουν το φύ­λο τους, δεν α­ντι­στοι­χεί στο φύ­λο που κα­τα­χω­ρή­θη­κε κα­τά τη γέν­νη­σή τους με βά­ση τα βιο­λο­γι­κά τους χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, με συ­νέ­πεια τα ά­το­μα αυ­τά να νιώ­θουν τη λε­γό­με­νη «δυ­σφο­ρία γέ­νους», να υ­φί­στα­νται δια­κρί­σεις και να γί­νο­νται συ­χνά θύ­μα εκ­δη­λώ­σεων α­πο­δο­κι­μα­σίας, μί­σους, βίας και ρα­τσι­σμού, οι ο­ποίες προ­σβάλ­λουν την προ­σω­πι­κό­τη­τα και την α­ξιο­πρέ­πειά τους.

Αλλά και α­πλού­στε­ρα θέ­μα­τα της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας, ό­πως λό­γου χά­ρη η έκ­δο­ση ά­δειας ο­δή­γη­σης ή τα­ξι­διω­τι­κών εγ­γρά­φων, α­πο­τε­λούν πρό­βλη­μα για τους διεμ­φυ­λι­κούς.

Η φυ­λο­με­τά­βα­ση θα γί­νε­ται μέ­σω της ε­κού­σιας δι­καιο­δο­σίας, που εί­ναι μία δια­δι­κα­σία πά­ρα πο­λύ δια­κρι­τι­κή, πά­ρα πο­λύ γρή­γο­ρη, ε­χέ­μυ­θη και α­φο­ρά κά­θε έλ­λη­να πο­λί­τη που θέ­λει να με­τα­βά­λει κά­ποιο στοι­χείο της ταυ­τό­τη­τάς του και δεν θα χρειά­ζε­ται κα­μία ε­πι­πλέ­ον ια­τρι­κή ε­πέμ­βα­ση ή ψυ­χια­τρι­κή ε­ξέ­τα­ση.

Μέ­χρι τώ­ρα α­κο­λου­θού­νταν μία δια­δι­κα­σία ι­διαί­τε­ρα ε­πί­πο­νη (σω­μα­τι­κά και ψυ­χι­κά) και πε­ριε­λάμ­βα­νε τον ι­διαί­τε­ρα προ­σβλη­τι­κό α­κρω­τη­ρια­σμό του προ­σώ­που, δια­δι­κα­σία που έ­χει ρη­τά κα­τα­δι­κα­στεί α­πό τον Πα­γκό­σμιο Οργα­νι­σμό Υγείας, ε­νώ ο Οργα­νι­σμός Ηνω­μέ­νων Εθνών, στην α­πό 1η Φε­βρουα­ρίου 2013 Έκθε­ση του Ει­δι­κού Ει­ση­γη­τή του Ο­ΗΕ για τα βα­σα­νι­στή­ρια και κά­θε άλ­λη βά­ναυ­ση, απάνθρω­πη ή ε­ξευ­τε­λι­στι­κή με­τα­χεί­ρι­ση ή τι­μω­ρία, ε­πι­ση­μαί­νει ό­τι η προϋπό­θε­ση της στεί­ρω­σης ως προ­α­παι­τού­με­νο για την α­να­γνώ­ρι­ση των διεμ­φυ­λι­κών αν­θρώ­πων συ­νι­στά βα­σα­νι­στή­ριο.

Τέ­λος στην κα­τα­πά­τη­ση δι­καιω­μά­των

Ακό­μη, η δια­δι­κα­σία της διόρ­θω­σης του κα­τα­χω­ρι­σμέ­νου φύ­λου με το προ­α­παι­τού­με­νο της υ­πο­χρεω­τι­κής στεί­ρω­σης, έρ­χε­ται σε α­ντί­θε­ση με το Σύ­νταγ­μα (άρ­θρα 2§1, 4§1, 5§1), Κα ­θώς και με το άρ­θρο 8 της Ευ­ρω­παϊκής Σύμ­βα­σης για τα Δι­καιώ­μα­τα του Ανθρώ­που (ΕΣ ­ΔΑ), σύμ­φω­να με το ο­ποίο «κα­θέ­νας έ­χει δι­καίω­μα στο σε­βα­σμό της προ­σω­πι­κής και οι­κο­γε­νεια­κής του ζωής». Επι­πλέ­ον, έρ­χε­ται σε αντί­θε­ση με τα άρ­θρα 2 και 26 του Διε­θνούς Συμ­φώ­νου για τα Ατο­μι­κά και Πο­λι­τι­κά Δι­καιώ­μα­τα, που κα­το­χυ­ρώ­νουν την ι­σό­τη­τα και την α­πα­γό­ρευ­ση των δια­κρί­σεων, με την έν­νοια ό­τι μια κα­τά­στα­ση, ό­πως η δυ­σφο­ρία γέ­νους, δεν πρέ­πει να ε­πι­βα­ρύ­νει υ­περ­βο­λι­κά τον εν­δια­φε­ρό­με­νο, προ­κει­μέ­νου αυ­τός να ε­ξα­σφα­λί­σει τη με­τα­χεί­ρι­ση που ζη­τά α­πό την Πο­λι­τεία. Αλλά, και η Επι­τρο­πή των υ­πουρ­γών του Συμ­βου­λίου της Ευ­ρώ­πης έ­χει α­πο­φαν­θεί ό­τι «τα Κρά­τη-μέ­λη θα πρέ­πει να λαμ­βά­νουν τα α­πα­ραί­τη­τα μέ­τρα για να εγ­γυώ­νται την πλή­ρη νο­μι­κή α­να­γνώ­ρι­ση του ε­πα­να­προσ­διο­ρι­σμού φύ­λου ε­νός προ­σώ­που, σε ό­λες τις εκ­φάν­σεις της ζωής του με γρή­γο­ρες, δια­φα­νείς και εύ­κο­λα προ­σβά­σι­μες δια­δι­κα­σίες».

Τα άρ­θρα 2 και 26 του Διε­θνούς Συμ­φώ­νου για τα Ατο­μι­κά και Πο­λι­τι­κά Δι­καιώ­μα­τα, κα­θώς και το άρ­θρο 8 της ΕΣ­ΔΑ, έ­χει πρό­σφα­τα ε­πι­κα­λε­στεί για πρώ­τη φο­ρά μια πρω­το­πο­ρια­κή δι­κα­στι­κή απόφαση, και συ­γκε­κρι­μέ­να την υ­π’ α­ριθμ. 418/2016 του Ει­ρη­νο­δι­κείου Αθη­νών, που κα­τέ­στη α­με­τά­κλη­τη και έ­χει χα­ρα­κτη­ρι­στεί ως «ι­στο­ρι­κή», για το λό­γο α­κρι­βώς ό­τι δεν θεώ­ρη­σε πρό­βλη­μα για τις α­παι­τού­με­νες αλ­λα­γές στη λη­ξιαρ­χι­κή πρά­ξη γέν­νη­σης, την πα­ρά­λει­ψη της αι­τού­σας να προ­χω­ρή­σει σε πλή­ρη χει­ρουρ­γι­κή ε­πέμ­βα­ση αλ­λα­γής φύ­λου. 

Το Ει­ρη­νο­δι­κείο έ­κρι­νε ό­τι η υ­πο­χρεω­τι­κή στεί­ρω­ση, η χει­ρουρ­γι­κή αλ­λα­γή φύ­λου με α­φαί­ρε­ση των γεν­νη­τι­κών ορ­γά­νων α­πό θή­λυ σε ά­ρεν και α­ντί­στρο­φα, σαν α­πα­ραί­τη­τη προϋπό­θε­ση για την αναγνώ­ρι­ση της αλ­λα­γής φύ­λου στα διεμ­φυ­λι­κά ά­το­μα, πα­ρα­βιά­ζει το άρ­θρο 8 της Ευ­ρω­παϊκής Σύμ­βα­σης Δι­καιω­μά­των του Ανθρώ­που, κα­θώς και τα άρ­θρα 2 και 26 του Διε­θνούς Συμ­φώ­νου για τα Ατομι­κά και Πο­λι­τι­κά Δι­καιώ­μα­τα.

Με­τά την ε­πέ­κτα­ση του Συμ­φώ­νου Συμ­βίω­σης στα ο­μό­φυ­λα ζευ­γά­ρια, το νό­μο για την «Ίση Με­τα­χεί­ρι­ση» και το εν θέ­μα­τι νο­μο­σχέ­διο, τί­πο­τα δεν εί­ναι πια ί­διο στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία. Πρό­κει­ται για νο­μο­θε­τή­μα­τα που α­πο­τε­λούν το­μές και α­νοί­γουν συ­ζη­τή­σεις για θέ­μα­τα, που μέ­χρι και πριν δύο χρό­νια θεω­ρού­νταν τα­μπού. Βγά­ζου­με συ­μπο­λί­τες μας α­πό το ντου­λά­πι, οι ο­ποίοι πλέ­ον μπο­ρούν να απο­λαμ­βά­νουν τα δι­καιώ­μα­τά τους.

Δεν α­νε­χό­μα­στε το δια­φο­ρε­τι­κό, το σε­βό­μα­στε. Σε­βό­μα­στε τα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα, και τα ΛΟ­Α­ΤΚΙ δι­καιώ­μα­τα εί­ναι αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα. Τε­λεία και παύ­λα.

* Η Μαρία Γιαννακάκη είναι Γε­νι­κή γραμ­μα­τέ­ας Δια­φά­νειας και Ανθρω­πί­νων Δι­καιω­μά­τω­ν

Εποχή