Το άρθρο του Ανδρέα Δρυμιώτη, συμβούλου επιχειρήσεων, στην Καθημερινή το έχετε διαβάσει παντού, έχετε διαβάσει και αναλύσεις γιατί είναι σάπιο, σόρι λοιπόν για την επανάληψη αλλά ήθελα να το γλεντήσω κι εγώ λιγάκι. Πάμε να το δούμε παράγραφο-παράγραφο:

Ανδρέας: «Το ανέκδοτο της ημέρας: Συζητάνε δύο φίλες, πίνοντας τον καφέ τους. Λέει η μία στην άλλη: «Κάθε βράδυ όταν γυρίζει ο άνδρας μου από τη δουλειά, κάνει ντους, ντύνεται καλά και πάει για μπίρες με τους άνδρες φίλους του». «Και εσύ τι κάνεις;» ρωτάει η άλλη. «Κάνω και εγώ ακριβώς το ίδιο. Ντύνομαι, στολίζομαι και πάω για μπίρες με τους άνδρες φίλους μου». Είναι σεξιστικό αυτό το ανέκδοτο; Ιδού η απορία Σαιξπηρικού επιπέδου!»
Εγώ: Αυτό πρέπει να είναι το καλύτερο κομμάτι του άρθρου, γιατί μάλλον το ανέκδοτο το έχει γράψει άλλος. Να σου πω την αλήθεια Ανδρέα, εγώ προσωπικά δεν το βρίσκω σεξιστικό, γιατί για μένα το να πάει μια γυναίκα για μπίρες με άνδρες φίλους της δεν σημαίνει ότι κάνει απιστία, όπως σημαίνει για σένα. Για μένα μια γυναίκα μπορεί να έχει φίλους άντρες, κι ένας άντρας να έχει φίλες γυναίκες. Γιατί εγώ που είμαι φεμινίστρια, πιστεύω στη φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών. Πιστεύω στη φιλία με άντρες, αρκεί να μην σκέφτονται σαν εσένα.

Ανδρέας: «Ομολογώ ότι τα έχω χάσει παρακολουθώντας την αντιπαράθεση που είχε ξεσπάσει τις πρώτες εβδομάδες του Μαΐου σχετικά με το σποτάκι της Πολιτικής Προστασίας με πρωταγωνιστή τον Χρήστο Λούλη. Θα πάμε και στο σποτάκι, αλλά πρώτα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Οσοι φωνάζουν για την απόλυτη ισότητα των δύο φύλων κάνουν λάθος. Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει απόλυτη ισότητα, γιατί απλούστατα τα δύο φύλα είναι από τη φύση τους διαφορετικά. Δεν είναι δικός μου αφορισμός. Πάρτε για παράδειγμα τον COVID-19, που τους τελευταίους μήνες έχει μπει στη ζωή μας για τα καλά. Σε πρόσφατο δελτίο Τύπου (6.5.2020), το οποίο υπογράφουν υπουργοί Εξωτερικών από 59 χώρες, περιλαμβανομένου και του δικού μας Νίκου Δένδια, αναφέρεται επί λέξει: «COVID-19 affects women and men differently». «Ο COVID-19 επηρεάζει γυναίκες και άνδρες διαφορετικά». Τελεία και παύλα! Το είδαμε και στις επιπτώσεις του. Από αυτούς που έχασαν τη μάχη μόνο το 26,6% ήταν γυναίκες. Τέτοια σημαντική απόκλιση σε ένα φαινόμενο αποδεικνύει το αυτονόητο. Ανδρες και Γυναίκες είμαστε εντελώς διαφορετικοί τόσο βιολογικά όσο και ψυχολογικά. Η επιδίωξη της απόλυτης ισότητας μεταξύ των δύο φύλων είναι ουτοπία.»
Εγώ: Βρε Ανδρέα μου, ολόκληρος σύμβουλος επιχειρήσεων και δεν έχεις καταλάβει τι σημαίνει ισότητα κι ότι δεν είναι το ίδιο πράγμα με την ομοιότητα; Δηλαδή πότε ήταν που μας έκαναν την ερώτηση «ποιο είναι πιο βαρύ, 50 κιλά σίδερο ή πενήντα κιλά βαμβάκι», στο δημοτικό ή στο γυμνάσιο; Δεν έφτασες ποτέ σ’ αυτό το επίπεδο σπουδών; Για να στο εξηγήσω λοιπόν, το σίδερο με το βαμβάκι είναι τελείως διαφορετικά, δεν υπάρχει σχεδόν ομοιότητα καμιά. Αλλά στο βάρος, είναι ίσα. Όταν μιλάμε για ισότητα, μιλάμε για ισότητα σε δικαιώματα και στην μεταχείριση από το κράτος και την κοινωνία. Εκεί είναι που τα φύλα δεν είναι ίσα, ενώ θα έπρεπε να είναι. Δεν θέλησε κανείς ποτέ μα ποτέ να είναι όμοια. Αναλύεις και στατιστικές και βγάζεις και συμπεράσματα, πανάθεμά σε.

Ανδρέας: «Δεν είμαι φαλλοκράτης ώστε να θεωρώ το αρσενικό σαν το ισχυρό φύλο. Απλά λέω ότι είμαστε εντελώς διαφορετικοί και δεν είμαι βέβαιος για το ποιο είναι το ισχυρότερο φύλο. Εχουμε τη γνωστή παροιμία «το μ…ί σέρνει καράβι» και την περίφημη ατάκα από την επιτυχημένη ταινία «Γάμος αλά Ελληνικά»: «Ο άνδρας είναι η κεφαλή του σπιτιού, αλλά η γυναίκα είναι ο λαιμός που τη γυρίζει όπου θέλει.»
Εγώ: Το αρσενικό Ανδρέα *είναι* το ισχυρό φύλο γιατί έχει στα χέρια του όλη την εξουσία. Δεν μιλάω για σωματική δύναμη, μιλάω για εξουσία. Έχει στα χέρια του τον πλούτο, τις πολιτικές θέσεις, τις διευθυντικές θέσεις, τη δύναμη να λαμβάνει αποφάσεις που καθορίζουν τις τύχες άλλων. Οι γνωστές παροιμίες δημιουργήθηκαν από την κοινωνία που έχει υιοθετήσει πλήρως τη δαιμονοποιημένη ιδέα για τις γυναίκες, ότι είναι πονηρές, ζηλιάρες, εγωίστριες, πλανεύτρες, ανάξιες, ανόητες και φτηνές, και χρησιμοποιούν δόλια μέσα για να πετύχουν τους ποταπούς σκοπούς τους και να ελέγχουν τους καημένους τους άντρες. Το να χρησιμοποιείς μια συνέπεια ενός προβλήματος σαν απόδειξη ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, θέλει έναν ακαταμάχητο συνδυασμό άγνοιας και θράσους, στο αναγνωρίζω.

Ανδρέας: «Η δική μου γενιά μεγάλωσε με άλλη νοοτροπία για τις γυναίκες. Τις περιποιούμασταν, τους ανοίγαμε την πόρτα του αυτοκινήτου, τους προσφέραμε λουλούδια και δώρα σε γιορτές και επετείους, τις βοηθούσαμε να καθίσουν στο τραπέζι κρατώντας την καρέκλα τους, σηκωνόμαστε όρθιοι όταν μια κυρία σηκωνόταν από το τραπέζι και άλλα πολλά που σήμερα φαίνονται φαιδρά και ξεπερασμένα.»
Εγώ: Βρε Ανδρέα μου δεν χρειαζόταν να μας το πεις ότι η γενιά σου μεγάλωσε με άλλη νοοτροπία, δεν θέλω να σε κακοκαρδίσω, αλλά φαίνεται η ηλικία σου. Και με αυτές τις συμπεριφορές που πολύ μας λείπουν (νοτ), περιγράφεις τον καλοκάγαθο σεξισμό. Για να σου το εξηγήσω αυτό, είναι η αντιμετώπιση των γυναικών ως αδύναμα εξωτικά πλάσματα που χρειάζονται προστασία, σαν ντελικάτα άνθη του αγρού που θα τα κόψεις και θα τα βάλεις στο ανθοδοχείο να τα θαυμάζεις, και όχι ως ανθρώπους. Και αυτό είναι σημαντική πληροφορία, το υπογραμμίζω γιατί η γενιά σου έχει με το συγκεκριμένο κόνσεπτ μεγάλη δυσκολία: οι γυναίκες δεν είναι λουλούδια. Είναι άνθρωποι.

Ανδρέας: «Δεν είμαι βέβαιος αν οι σημερινές φεμινίστριες είναι ικανοποιημένες με τα επιτεύγματά τους, που έχουν ισοπεδώσει τα πάντα στις σχέσεις των δύο φύλων και έχει χαθεί παντελώς ο ρομαντισμός. Ακόμα και το κυνήγι του άνδρα για να «κατακτήσει» μια γυναίκα. Και όμως το ζωικό βασίλειο μας δείχνει ποιο είναι το σωστό. Το αρσενικό κάνει τα πάντα για να προσελκύσει το θηλυκό για το ζευγάρωμα. Εκεί όπου τα ένστικτα δεν έχουν αλλοιωθεί από έμμονες ιδέες, δεν υπάρχει ισότητα, αλλά διαφορετικότητα.»
Εγώ: Παράγραφος κόλαφος. Σε τόσες λίγες λέξεις, τόσα πολλά νοήματα, ξεπέρασες τον εαυτό σου, Ανδρέα. Αλλά έχεις δίκιο. Οι σημερινές φεμινίστριες δεν είναι ικανοποιημένες με τα επιτεύγματά τους, γιατί δεν μπορούν να πιστέψουν ότι εδώ και δεκαετίες, ακόμα χρειάζεται να βγαίνουν στους δρόμους να διαδηλώνουν για τα ίδια πράγματα. Όπως για το να μην μας σκοτώνουν. Δεν είναι ευχαριστημένες γιατί βλέπουν πόση δουλειά χρειάζεται ακόμα και πόσο μακριά είμαστε από την ισότητα.
Σχετικά με τις σχέσεις των δύο φύλων, να σου πω δυο λόγια για τον ρομαντισμό. Ο ρομαντισμός είναι λογοτεχνικό κίνημα, δεν είναι θέσφατο. Είναι η ιδέα του «άλλου μισού», ότι υπάρχει ειδικά για τον καθένα ένα και μοναδικό ταίρι, που όταν ο κακομοίρης το δει, θα ξέρει. Και, όπως και η πατριαρχία, ακόμα στην κουλτούρα μας είναι η κυρίαρχη νοοτροπία. Αποτελεί βελτίωση σε σχέση με το «μια γυναίκα για 5 γίδες», αλλά και πάλι, δεν το λες και ιδανικό. Κι εσύ το ερμηνεύεις ως το «κυνήγι του άντρα για να κατακτήσει μια γυναίκα». Βρε Ανδρέα. Δεν λέγαμε πριν ότι η γυναίκα είναι άνθρωπος; Ότι δεν είναι λουλούδι του αγρού, ούτε πράγμα, ούτε χώρα, ούτε μπεκάτσα; Δεν χρειάζεται κυνήγι, δεν χρειάζεται και κατάκτηση. Ξέρεις τι χρειάζεται; Ίσα ανθρώπινα δικαιώματα.
Και για να απογειώσεις το θέμα, λες να πάρουμε παράδειγμα από το ζωικό βασίλειο. Είσαι σίγουρος ότι ξέρεις τι συμβαίνει στο ζωικό βασίλειο; Γιατί είναι κυρίως πείνα, πόνος, κίνδυνος και κακουχία. Και μπόλικο θρίλερ και τραγωδία, δεν διάβασες τι κάνουν οι φονικές σφήκες στις μέλισσες; Το ανθρώπινο είδος ανά την Ιστορία έκανε ό,τι μπορούσε για να αφήσει πίσω του τη φύση και το ζωικό βασίλειο. Αυτός μάλιστα θα έλεγε κανείς ότι είναι ο γενικότερος στόχος του ανθρώπου. Να ξεφύγει από τη φύση. Και την εκεί έξω, και τη δική του. Η φύση δεν είναι ούτε καλή, ούτε ηθική, ούτε σωστή. Αυτά είναι των ανθρώπων. Δεν είναι αλλοίωση, είναι εξέλιξη. –Αλλά βέβαια δεν ξέρω αν πιστεύεις και σ’ αυτή.

Ανδρέας: «Αν το καλοσκεφτεί κανείς και μόνο το γεγονός ότι υπάρχει Γενική Γραμματεία Ισότητας θα έπρεπε να προσβάλλει τις γυναίκες. Η ύπαρξη τονίζει την έλλειψη και δεν την εξαλείφει. Το χειρότερο είναι ότι, από όσο θυμάμαι, τη θέση αυτή καταλαμβάνουν γυναίκες, τονίζοντας έτσι το ζητούμενο που έπρεπε να είναι αυτονόητο.»
Εγώ: Αχ ρε Ανδρέα, έγραψες ένα άρθρο κατά του φεμινισμού, και δεν μπήκες καν στον κόπο καν να διαβάσεις τον ορισμό. Φεμινισμός είναι η *προσπάθεια* για ισότητα. Ξέρεις ποιος την κάνει αυτή την προσπάθεια; Οι γυναίκες. Γιατί, ξέρεις, δεν προσπαθούν ιδιαίτερα να αλλάξουν τα πράγματα αυτοί που βρίσκονται ήδη σε πλεονεκτική θέση. Σχετικά με το πώς περνάνε οι γυναίκες, τα πράγματα είναι αρκετά φίνα για τους άνδρες. Κι επειδή σου αρέσουν τα παραδείγματα από το ζωικό βασίλειο, είναι σαν να κάνουν οι γαζέλες γραμματεία για την ανατροπή της τροφικής αλυσίδας, και να βάλουν στην επιτροπή και λιοντάρια.

Ανδρέας: «Μήπως όμως φτάσαμε στο άλλο άκρο; Από την ιστοσελίδα της Γ.Γ. αλίευσα το εξής χαριτωμένο. Στη θητεία της Φωτεινής Κούβελα, στις 8 Ιουνίου 2017 (κυβέρνηση αριστερών), έγινε η παρουσίαση του βιβλίου «Το φύλο στην ιστορία». Στο πάνελ ήταν εφτά γυναίκες και κανένας άνδρας. Απλά, δεν υπάρχει το άλλο φύλο. Ετσι αντιλαμβάνονται «τον γόνιμο διάλογο» οι αριστεροί.»
Εγώ: Συμφωνώ, όλα αυτά τα πάνελ που είχαν μόνο άντρες να συζητούν -αλλά και να αποφασίζουν- για τις εκτρώσεις, ήταν πολύ πιο γουστόζικα. (Χρησιμοποιώ εκφράσεις της εποχής σου για να συνεννοούμαστε, Ανδρέα, εύχομαι να το εχτιμάς).

Ανδρέας: «Για να κλείνουμε το κεφάλαιο της Φωτεινής Κούβελα, αυτή ξεκίνησε τη φασαρία για το σποτάκι του Λούλη, γιατί παρουσιάζει τον άρρενα «να αντιστέκεται και να συνετίζει, με το υφάκι του γκόμενου και σώφρονα άνδρα, τη δικιά του που είναι μια απερίσκεπτη χαζογκόμενα και η οποία συνήθως τον κάνει ό,τι θέλει, να τον πάει το βράδυ στην πλατεία». Το έχω ξαναγράψει: Η αριστεροσύνη επηρεάζει τις συνάψεις στους εγκεφάλους!»
Εγώ: Βρε Ανδρέα, εσύ μπορείς να ρίξεις το «φταίξιμο» σε όποια θες, αλλά εγώ ξέρω προσωπικά, όχι έτσι αόριστα και θεωρητικά, καμιά εκατοστή ανθρώπους -και όχι μόνο γυναίκες, και όχι μόνο αριστερούς, που το είδαν και σιχάθηκαν, αυτό πώς το εξηγείς; Δεν ξέρω, μήπως μας ψεκάζουν με αριστεροσύνη τελικά, ή λες να φταίει το 5G; Πάντως σκέψου το, ένα εμβολιάκι για τη δεξιά μπορεί να κάνει δουλειά.

Ανδρέας: «Κακώς αποσύρθηκε το σποτάκι. Επί τέλους, πότε η δεξιά θα ξεπεράσει το σύμπλεγμα της ενοχής απέναντι στις πιο ανόητες αριστερές ιδεοληψίες. Αν το σποτάκι προκάλεσε συζήτηση τόσο το καλύτερο. Αυτή είναι η δουλειά της επικοινωνίας και της διαφήμισης: Να προκαλεί για να περνά το μήνυμά της.»
Εγώ: Ξέρω βρε Ανδρέα ότι ως σύμβουλος επιχειρήσεων είσαι αυθεντία στη διαφήμιση και στην επικοινωνία, αλλά βρε παιδί μου, να, κι εγώ, με την πενιχρή μου εικοσαετή εμπειρία, λέω τώρα δειλά-δειλά, είμαι και γυναίκα, μην με πάρεις στα σοβαρά, έχω ακούσει ότι η διαφήμιση έχει διαφορετικούς στόχους κάθε φορά, αλλά εκτός από το μήνυμα και την πληροφορία, αδιαπραγμάτευτη απαίτηση σε κάθε επικοινωνία, είναι να ενισχύει την εικόνα του διαφημιζόμενου και να χτίζει σχέση εμπιστοσύνης με το κοινό. Και στην περίπτωσή μας, ο διαφημιζόμενος αποφάσισε να βγει να πει στο 50% αυτού του κοινού «είσαι χαζή και χειριστική αλλά σου ζητάω να κάνεις το Χ».

Ανδρέας: «Αν το σποτάκι θεωρήθηκε σεξιστικό και αποσύρθηκε, ελάτε να δούμε τι άλλο πρέπει να αποσύρουμε για να μην κατηγορηθούμε (υποκριτικά) για σεξιστές.»
– Το Μυστήριο του Γάμου. Πρέπει να εκσυγχρονιστεί αμέσως γιατί είναι σεξιστικό. Στην αποστολική περικοπή ο Απόστολος Παύλος προτρέπει: «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα». Η έννοια φυσικά είναι να σέβεται τον άνδρα, αλλά έτσι καταστρατηγείται η ισότητα των δύο φύλων, γι’ αυτό συμβαίνουν τα αλληλοπατήματα στο σημείο αυτό.»
Εγώ: Μου αρέσει που το λες γιατί σου φαίνεται αδιανόητο και ύβρις, ότι κάτι τόσο ιερό μπορεί να πρέπει να εκσυγχρονιστεί. Εγώ να σου πω την καθαρή μου την αλήθεια, θα ήθελα όλα να εκσυγχρονιστούν, ξέρεις, όπως εμείς οι γυναίκες μια φορά το χρόνο κάνουμε γενική και πετάμε ό,τι έχει παλιώσει και δεν μας κάνει πια. Το ίδιο και με τα μυστήρια, το ίδιο και με τα κοινά. Και όχι ότι δεν το δέχομαι πως σημαίνει η γυναίκα να σέβεται τον άνδρα, αλλά δεν βλέπω στίχο να σέβεται ο άνδρας τη γυναίκα και πολύ με στεναχωρεί.
Λες, όχι λες, μήπως ολόκληρη η χριστιανική θρησκεία να είναι μισογυνιστική, μια και ας πούμε βασίζεται στην ιδέα ότι από μια γυναίκα (που μάλιστα φτιάχτηκε από κομμάτι του άντρα, συμπληρωματική), προέρχονται όλου του κόσμου τα κακά; Τι πήγα και σκέφτηκα τώρα, ντροπή.

Ανδρέας:
«- Ομήρου Ιλιάδα και Οδύσσεια. Αμεση απόσυρση. Η χαζογκόμενα απάτησε τον Μενέλαο και έτσι ξεκίνησε ο Τρωικός Πόλεμος. Στην Οδύσσεια, ο κακομοίρης ο Οδυσσέας όλο με γυναίκες παλεύει: Κίρκη και Σειρήνες. Αλλά και η Πηνελόπη είναι το τρόπαιο των μνηστήρων. Τι υποβάθμιση!
– Αγκαθα Κρίστι. Παρόλο που είναι γυναίκα, όλα τα βιβλία της με ήρωα τον Ηρακλή Πουαρώ πρέπει να αποσυρθούν και να καούν στην πυρά γιατί είναι σεξιστικά. Σε κάποιο βιβλίο, ερωτηθείς ο Πουαρώ γιατί δεν παντρεύτηκε ποτέ, απάντησε με το καθαρά σεξιστικό σχόλιο: «Στη ζωή μου γνώρισα μόνο 6 άνδρες που δολοφόνησαν τις γυναίκες τους, ενώ από την άλλη, συνάντησα 36 γυναίκες που δολοφόνησαν τους συζύγους τους». Ιδού λοιπόν ο σεξισμός: Οι γυναίκες εκτός από χαζογκόμενες είναι και δολοφόνοι.»
Εγώ: Εδώ όμως βρε Ανδρέα με στεναχωρείς εσύ. Έχεις διαβάσει μόνο Όμηρο στο γυμνάσιο και μετά Αγκάθα Κρίστι; Εκεί αρχίζουν και τελειώνουν οι λογοτεχνικές σου ανησυχίες; Γιατί έχω να σου αποκαλύψω κάτι απίστευτο: Όλη η λογοτεχνία και τα προϊόντα πολιτισμού της ανθρωπότητας μέχρι πάρα-μα-πάρα πολύ πρόσφατα, είναι σεξιστικά. Ναι, ακόμα και τα πολυβραβευμένα, ακόμα και τα αριστουργήματα, ακόμα και τα κλασικά. Γιατί η λογοτεχνία και οι δημιουργοί της είναι προϊόντα της κοινωνίας, και η κοινωνία είναι σεξιστική. Δεν έβλεπαν οι άνθρωποι σεξισμό, έβλεπαν ότι έτσι είναι τα πράγματα, και για να είναι έτσι, κάποιο λόγο θα ‘χουν, οπότε καλώς είναι έτσι. Όπως ακριβώς και ολόκληρος ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός, στηρίχθηκε στο ότι υπήρχαν δούλοι. Έγραφαν περί ηθικής, έγραφαν περί δικαιοσύνης, έγραφαν περί ανθρώπινης συνείδησης, και η δουλεία δεν απασχολούσε κανέναν ιδιαίτερα, ήταν κομμάτι της πραγματικότητας. Ήταν αόρατη. Έτσι ακριβώς είναι και ο σεξισμός και η πατριαρχία.

Ανδρέας: «Ανδρικά και Γυναικεία περιοδικά. Τα ανδρικά περιοδικά έχουν στα εξώφυλλά τους συνήθως χυμώδεις γυναίκες. Τα γυναικεία περιοδικά έχουν στα εξώφυλλά τους και πάλι γυναίκες. Πού είναι η ισότητα των φύλων; Ετσι για την ιστορία, στη δεκαετία του ’60 η γαλλική Vogue κυκλοφόρησε με ένα εξώφυλλο που είχε στο πρώτο πλάνο ένα ωραίο γυναικείο μοντέλο και στο βάθος φαινόταν να βγαίνει από τη γαλάζια θάλασσα ο αξέχαστος καλός φίλος και ωραίος Ελληνας σαν θεός, ο Φοίβος Ραζής. Θυμάμαι ότι τότε συζητούσαμε το πρωτοφανές εγχείρημα να προβάλουν έναν άνδρα και μάλιστα Ελληνα στο εξώφυλλο της γαλλικής Vogue. Ηταν πραγματικά πολύ ωραίος άνδρας ο Φοίβος γι’ αυτό άφησε εποχή στο Παρίσι όπου πέρασε πολλούς χειμώνες.»
Εγώ: Περιοδικά ρε φίλε, περιοδικά. Οκ, Ανδρέα, τι θες να κάνω, να αναπολήσουμε μαζί εποχές Κωστόπουλου και Τερζόπουλου; Σε λίγο θα πάμε πίσω στο Γουτεμβέργιο και στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, και μετά σε σπηλιές που θα μου λες να, κοίτα, οι πρωτόγονοι ζωγράφιζαν βυζιά.

Ανδρέας: «Τα άρθρα της Ελληνικής Γλώσσας. Εντελώς σεξιστικά: Ο, Η, Το, Ενας, Μία, Ενα. Δεν θυμάμαι σε ποια χώρα, αλλά πρόσφατα διάβασα ότι σε όλα τα επίσημα έγγραφα του κράτους θα καταργήσουν τα Αρσενικά και Θηλυκά άρθρα και θα έχουν μόνο το Ουδέτερο. Τώρα δικαιώνεται Το Τζέισον Αντιγόνη που στο όνομά του υπάρχουν και τα τρία γένη. Για να δείτε πρωτοπορία της αριστεράς, το Τζέισον Αντιγόνη ήταν υποψήφιο με τον συνδυασμό της Ρένας Δούρου στις περιφερειακές εκλογές του 2019. Στην αγγλική γλώσσα έχουν καταργηθεί τα γένη στα επαγγέλματα. Για παράδειγμα, ο salesman και η saleswoman έγιναν salesperson. Εδώ χρειάζεται ο Μπαμπινιώτης να μας πει πώς θα αντικαταστήσουμε τον «πωλητή» και την «πωλήτρια» με κάποιο ουδέτερο.»
Εγώ: Υπάρχει άραγε κανένα δεξιούλικο άρθρο ή αφιέρωμα στο πού οδεύει η κοινωνία μας λόγω της αριστεράς, που να μην αναφέρει το Τζέισον Αντιγόνη; Όπως είπαμε και για τη λογοτεχνία, η γλώσσα είναι προϊόν της κοινωνίας. Αλλά η γλώσσα έχει ένα διαφοροποιό στοιχείο: Αλλάζει, αναπλάθεται και εξελίσσεται για να καλύπτει τις συνεχώς μεταβαλλόμενες ανάγκες των ανθρώπων, και οφείλει να το κάνει. Αλλιώς, είναι νεκρή. Η γλώσσα είναι εργαλείο, δεν είναι δόγμα, είναι εργαλείο επικοινωνίας, και τα πράγματα που θέλουμε να επικοινωνήσουμε αλλάζουν κάθε μέρα, όπως αλλάζει το τι σκεφτόμαστε. Γι’ αυτό η λέξη boomer δεν υπήρχε στην εποχή σου αλλά υπάρχει τώρα Ανδρέα, για να σε χαρακτηρίσει. Παρεμπιπτόντως, μάλλον δεν θα μας πει ο Μπαμπινιώτης πώς να κάνουμε την αλλαγή, αλλά σκέψου τον για παρεάκι να συζητάτε το πόσο σκανδαλιστικό είναι το γυναικείο μπικίνι, αυτό το θράσος της νέας γενιάς έχει παραγίνει.

Ανδρέας: «Ελάτε, να σοβαρευτούμε. Ολα τα ζητήματα της ζωής όταν τα τραβήξεις στα όριά τους, καταλήγεις σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Κανένας σοβαρά σκεπτόμενος άνθρωπος δεν αμφισβητεί τα ίσα δικαιώματα των δύο φύλων. Απλά στο όνομα της ισότητας δεν πρέπει να ξεχνούμε τη διαφορετικότητα που υπάρχει. Και μόνο για τη μητρότητα της γυναίκας θα πρέπει να της αποδίδουμε τον απαιτούμενο σεβασμό. Είναι μια απασχόληση 24×7 χωρίς άδεια, χωρίς υπερωρίες με συνεχή εγρήγορση για τη φροντίδα του παιδιού. Πού είναι η ισότητα; Οσο και να ανυψωθεί ο άνδρας δεν μπορεί ποτέ να φτάσει αυτό το συγκλονιστικό θαύμα να δημιουργείς ζωή!»

Εγώ: Ε βέβαια, ας σοβαρευτούμε, όχι και να θέλουμε πλήρη ισότητα. Αφού ψηφίζουμε, πόσα άλλα δικαιώματα πια; Μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Και στις μανούλες που μπορεί να μην ήθελαν καν να γίνουν μανούλες αλλά έγιναν με το ζόρι και δεν έχουν οικονομική ανεξαρτησία και προσφέρουν σκληρή απλήρωτη εργασία ακριβώς όπως τα λες, Ανδρέα, σεβασμός.

Να σου πω και μια ιστοριούλα από την επικαιρότητα, Ανδρέα; Ένα κοριτσάκι στην Αμερική, στις διαδηλώσεις για το #BlackLivesMatter, γύρισε και είπε στον μπαμπά του «μπαμπά, θα ξαναγίνουμε σκλάβοι;» Θα ήθελα να ήσουν εκεί Ανδρέα, να έλεγες ναι, αλλά οι σκλάβοι προσφέρουν όλα όσα προσφέρουν απλήρωτα, 24×7, χωρίς άδειες και υπερωρίες, και μας αφήνουν ελεύθερους να δημιουργήσουμε πολιτισμό, που είναι επίτευγμα συγκλονιστικό, γι’ αυτό από μας έχουν όλο το σεβασμό. Μήπως το βλέπεις Ανδρέα όταν επιτέλους σταματάω να μιλάω για τα φύλα και το φεμινισμό;

Ανδρέας: «Σωστά, γράφει η Παλαιά Διαθήκη: «Σοφαί γυναίκες ωκοδόμησαν οίκους». Σεξισμός ή μήπως όχι; Γι’ αυτό εμείς, οι άνδρες παλαιάς κοπής, δεν θέλουμε να είμαστε ίσοι. Θέλουμε να τις λατρεύουμε και να τις προσέχουμε!».

Εγώ: Ανδρέα πες την αλήθεια, έχεις στείλει ίνμποξ εικόνα με μπουκέτο τριαντάφυλλα και λεζάντα Τα λουλούδια Στα Λουλούδια, λέγοντας «τι κάνετε ωραία μου κυρία» εννοείται με ευγένεια και στον πληθυντικό.

Πηγή: Facebook