Για τούτο το καλοκαίρι, λέει το δημοτικό τραγούδι, χωρίς να προσδιορίζει ποιο  ακριβώς καλοκαίρι… Δεν μιλά για την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ κατά το καλοκαίρι του 2019 που έφερε τον Μητσοτάκη ούτε θα μπορούσε να προλάβει η λαϊκή μούσα το πρόσφατο καλοκαίρι, του κορονοϊού και της εσωκομματικής εσωστρέφειας, αν και θα του ταίριαζε ο αναθεματισμός. Αντιθέτως, μάλλον  όλα αυτά πρόλαβε και τα απέδωσε ο κ. Σταμάτης Κραουνάκης!

Ads

Ο κ Τσίπρας σίγουρα γνωρίζει το τραγούδι, μιας και πρόκειται για δημοτικό της Άρτας και αναφέρεται στην εποχή της απελευθέρωσης της (1881). Εκφράζει δε την πίκρα των Αρτινών κατά της κυβέρνησης Κουμουνδούρου επειδή αποδέχτηκε τον  καθορισμό ως διακρατικού συνόρου του ποταμού Άραχθου, πράγμα που απέκοψε την πόλη από τον τροφοδότη κάμπο. Οι δε ‘πίτροποι’ ουδεμία σχέση έχουν με τους κεντρικο-επίτροπους αλλά αφορούν στην διεθνή επιτροπή χάραξης των συνόρων, της οποίας την απόφαση ο Αλέξης Κουμουνδούρος κατηγορείτο ότι ανέχθηκε.

Στην σημερινή Κουμουνδούρου, περιττεύει η μελέτη του πόσο γρήγορα φυλλοροεί η απήχηση του αντιπάλου σε στρώματα που συνειδητοποιούν την εξαπάτηση (πχ μεσαίοι) ή της ακριβούς απομείωσης της κυβερνητικής επιρροής, λόγω πανδημίας. Πιο ενδιαφέρον θα ήταν να μελετηθεί ενδελεχώς, το γιατί είναι τόσο δυσαρεστημένος μαζί της ο δικός της κόσμος.

Οι απειλές που νοιώθει σήμερα ο λαός είναι πολλαπλές αν και η υγειονομική κρίση επισκιάζει τα πάντα. Σχεδόν ένα χρόνο μετά το ξεκίνημα και με το τρίτο κύμα επί θύραις, η ατζέντα της συζήτησης παραμένει ίδια με τις παραμονές των προηγουμένων κυμάτων. Η εμμονή των κυβερνώντων στα ίδια σφάλματα είναι ιδεολογική, σχεδόν θεολογική.

Ads

Ακόμη κι ο πιο μέτριας αντίληψης πολιτικός έχει πια καταλάβει τι χρειάζεται. Δεν τα κάνουν όμως, ακριβώς επειδή είναι νεοφιλελεύθεροι και ως τέτοιοι θεωρούν πως κι όσα έκαναν, είχαν μια δόση φιλολαϊκής υπερβολής. Απέναντι σε κάτι τέτοιο, περιττεύουν πια οι  υποδείξεις και είναι αναγκαίες οι διεκδικήσεις. Που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ;

Το κόμμα δεν είναι συνδικάτο και οι υποχρεώσεις του είναι ευρύτερες της διεκδίκησης. Η αδιαφάνεια και οι αδικίες στην διανομή των σπανιζόντων πόρων είτε πρόκειται για κλίνη ΜΕΘ είτε για θεραπευτικά σχήματα όπως τα μονοκλωνικά αντισώματα είτε για το εμβόλιο, στοιχειώνουν την σκέψη των πολλών. Η θεσμική παρουσία ως αντίβαρο, παρέμεινε αναιμική είτε ως χείρα βοηθείας είτε ως κέντρο διαφώτισης είτε ως εχέγγυο για την ισότιμη λειτουργία του κράτους.

Ειδικότερα η μάχη για την υπεράσπιση δικαιωμάτων στον καιρό της πανδημίας σε φέρνει στα «σκληρά». Δεν πρόκειται εδώ για απλές περιπτώσεις ελληνικής βραδυπορίας, όπως συμβαίνει συχνά σε θέματα σεξισμού, σύγκρουσης γενεών ή οικολογίας. Στην περίοδο της πανδημίας η διακύβευση είναι η ισονομία μπροστά στον Χάρο. Κι όχι μόνο για κάποιες ειδικές ομάδες (πχ πρόσφυγες) ή με την άδικη ενοχοποίηση άλλων (πχ οι Μακεδόνες που έχουν, τάχα, πρόβλημα χαρακτήρα). Αφορά πλέον στον καθένα, που μπορεί να πέσει θύμα της αδιαφάνειας και των ρουσφετιών με τον Χάρο, που αυτή επιτρέπει.

Εφόσον λοιπόν «είναι απολύτως τεκμηριωμένη η επίρριψη εγκληματικών ευθυνών»  πως η καταφυγή στην δικαιοσύνη, πολιτών που αδικήθηκαν κραυγαλέα και μπροστά στα μάτια τους, είτε αυτοί προσφεύγουν ατομικά είτε οργανωμένα, μπορεί να θεωρείται ως μια κίνηση ύποπτη λαϊκισμού, ως επιδίωξη κράτους δικαστών ή ως μέθοδος πολιτικής τυμβωρυχείας;

Χαλαρή σχέση

Οι ανάγκες των Ελλήνων και οι ‘ανάγκες’ του ΣΥΡΙΖΑ γενικά συνδέονται πολύ χαλαρά, όταν δεν δίνουν την εντύπωση δυο παράλληλων κόσμων. Ο απλός άνθρωπος δεν πιστεύει ότι κάποιος μπαίνει αληθινά στην θέση του και ότι μοιράζεται βιωματικά την αγωνία του. Πολύ περισσότερο δεν θεωρεί ότι αν βρεθεί αντιμέτωπος με αυτό το πολυπλόκαμο και αδίστακτο σύστημα έχει να υπολογίζει σοβαρά στην υποστήριξη της αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Αυτά προσδοκούν οι άνθρωποι κι όχι διαπιστώσεις και αναλύσεις του προφανούς, σε θέματα που ομοφωνούν πια όλοι οι έντιμοι πολιτικοί από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι τον κ Νικήτα Κακλαμάνη. Γι’ αυτό, νομίζω ότι δηλώνει μη ικανοποιημένος από τους δικούς του, ο κόσμος της Αριστεράς. Όχι γιατί βρίσκει καλούτσικο τον κ Μητσοτάκη αλλά ακριβώς για το αντίθετο!

Δεδομένης της έκτασης της καταστροφής, ο ίδιος ο κ Μητσοτάκης συνομολόγησε ότι ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος, λέγοντας πως έγινε ό,τι το ανθρωπίνως δυνατό. Αφού δεν υπάρχει περιθώριο βελτίωσης του, τότε το αίτημα της πολιτικής αλλαγής ανάγεται σε επείγουσα υπόθεση σωτηρίας. Κάθε άλλη πολιτική στάση μυρίζει μοιρολατρία

Οι καιροί, ου μενετοί…

Αποτελεί προφανώς σφάλμα να χαρίζεις οποιονδήποτε δημοκρατικό τύπο ή εγγύηση, σε έναν αντίπαλο με ατζέντα Όρμπαν κι ακόμη περισσότερο το να το κάνεις με μεγαλοστομίες για ένα αόριστο μέλλον. Πρέπει να είμαστε ανεπίληπτοι και σαν την γυναίκα του Καίσαρα, όχι απλώς να είμαστε αλλά και να φαινόμαστε … Ωστόσο, η «αξιοπρεπής στάση» υπό τις σημερινές συνθήκες, κάποτε συγχέεται με το λεγόμενο «Ταπί και ψύχραιμος».

Θυμίζει δηλαδή εκείνον που με ύφος απόλυτης ανωτερότητας υπομένει το «γδύσιμο» ενός χαρτοκλέφτη, που έχει εμφανώς σημαδεμένους και τους τέσσερις άσσους. Η στενή διαπλοκή όχι μόνο με την κρατικοδίαιτη οικονομία και τα ΜΜΕ αλλά και η καταφανής ποδηγέτηση της δικαιοσύνης ή της επιστημονικής κοινότητας, υπέχουν τον ρόλο των σημαδεμένων άσσων, που καθιστούν φυσικά την νίκη αδύνατο και την ήττα αναπόδραστο.

Χρειάζεται η έμπρακτη διαβεβαίωση ότι σύμπασα η ηγεσία συμμερίζεται την λαική αγωνία και κάνει ότι μπορεί για να αλλάξει την κατάσταση, ριζικά και άμεσα. Ότι θέτει δηλαδή, επί τάπητος το θέμα της πολιτικής εξουσίας και επί της προτεραιότητας αυτής διατάσσει δυνάμεις και πρόσωπα, ‘διευρύνεται’ και συνεργάζεται, προγραμματίζει και σχεδιάζει και προφανώς σταματά να φραξιονίζει, δίνοντας την εντύπωση ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου.

Κι όσοι το βρίσκουν ανέφικτο, ας θυμηθούν το παλιό σύνθημα: Είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατο!