Τα τελευταία δέκα χρόνια οι πολίτες βρίσκονται σε έναν διαρκή αγώνα για επιβίωση. Έναν αγώνα καθημερινό, μέσα σε κλίμα φόβου και ανασφάλειας, που έβαλε στην άκρη  όλους τους υπόλοιπους αγώνες και αναγόρευσε την επιβίωση σε πρωταρχική ανθρώπινη αξία.

Αυτό και μόνο το αξιακό κενό, δείχνει το μέγεθος της οικονομικής λεηλασίας και το βάθος της κοινωνικής κατάπτωσης.

Μέσα σ’αυτό το σκηνικό της συνεχούς έκτακτης ανάγκης, οι υπόλοιπες αξίες (της ισότητας, της δικαιοσύνης, της ελευθεροτυπίας,….) που παλαιότερα αποτελούσαν τα κύρια αιτήματα για μια δημοκρατική κοινωνία, έχουν σιγά σιγά αποδυναμωθεί. Οι εκχωρήσεις κεκτημένων δικαιωμάτων γίνονται πλέον συναινετικά, με αντάλλαγμα την επιβίωση. Κι όσο οι κρίσεις επελαύνουν, τόσο τα δικαιώματα υποχωρούν.  Κι όσο τα δικαιώματα υποχωρούν, τόσο τα όρια της επιβίωσης στενεύουν και πάει λέγοντας.

Ο μοναχικός αγώνας επιβίωσης, μακριά από τις συλλογικές διεκδικήσεις, ο αγώνας που εγωιστικά αγνόησε τις ανάγκες και τα αιτήματα των υπολοίπων, ήταν και παραμένει  ο σύμμαχος των πολιτικών της εκμετάλλευσης, της οικονομικής λεηλασίας και της εξαθλίωσης.

Η νέα κρίση θα ζητήσει νέες υποχωρήσεις. Θα δημιουργήσει όμως και ένα καινούριο πολιτικό κενό:  Καθώς  ο αγώνας για επιβίωση θα είναι ακόμα σκληρότερος και τα περιθώρια επιβίωσης έχουν σχεδόν εξαντληθεί, οι πολίτες θα αναζητήσουν  τρόπους έκφρασης των νέων αιτημάτων τους. (Η τράπουλα ξαναμοιράζεται).

Η μόνη ελπίδα για να μην δούμε ξανά ανθρώπους να αυτοκτονούν κι  ανθρώπους να τρώνε από τους σκουπιδοτενεκέδες, είναι να μεταβληθεί ο προσωπικός αγώνας για επιβίωση σε πολιτικό αγώνα διεκδίκησης, βάζοντας ξανά στο  προσκήνιο αξίες που έχουν παραγκωνιστεί, συγκεντρώνοντας  δύναμη στη βάση της κοινωνίας. Κάθε άλλη προσπάθεια είναι εκτός συναγωνισμού. Εκ των προτέρων καταδικασμένη.