Θρηνεί η Τουρκία, θρηνεί ο πλανήτης ανθρώπους που σκοτώθηκαν (δολοφονήθηκαν ουσιαστικά) για το μεροκάματο. Κι όμως! Μέρος της δουλειάς τους ο θάνατος, κατά τον Τούρκο πρωθυπουργό. Κατά τους πρωθυπουργούς όλου σχεδόν του κόσμου.

 
Δεν του ξέφυγε. Πρόκειται για συνειδητή δήλωση ενός εκπροσώπου της οικονομικοπολιτικής ελίτ που δυναστεύει τον πλανήτη, δικαιώνοντας απόλυτα τον Μαρξ που με συγκεκριμένα παραδείγματα έδειχνε πόσο και στην εποχή του το κράτος δρούσε ως επιτροπή διαχείρισης των συμφερόντων της μεγαλοαστικής τάξης.
 
Εξελίχθηκε, εμπλουτίστηκε, δεν άλλαξε ποτέ.
 
Αναλώσιμοι είναι οι εργάτες. Τα μέτρα ασφαλείας σε εποχές εντατικοποίησης μάλιστα θα είναι πάντοτε κυνικά ελλιπή. Who cares? Mαζί θα τα πίνουμε το βράδυ.
 
Η αυταξία της ζωής γίνεται σύνθημα ποδηγέτησης κι αφορά στην πράξη μόνο τις περιπτώσεις που η οργή των ανθρώπων αναμετράται με την επίσημη κρατική βία και κινδυνεύουν επώνυμοι.
 
Αν αξίζει να ζουν οι αναλώσιμοι είναι γιατί εξυπηρετεί η υπεραξίωσή τους. Άλλωστε τώρα στην μοντέρνα οικονομία του Μεσαίωνα δεν χρειαζόμαστε υγιείς σχετικά εργάτες ή μορφωμένους καταναλωτές. Αν η επιδίωξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου που μας στηρίζει και μας κάνει μετόχους του  έχει ως συνέπεια και τον θάνατό τους, τι να κάνουμε τώρα; Αυτά συμβαίνουν…
 
Αλλά έρχεται και η σπάνια στιγμή (η ιερή στιγμή που η ιστορία κρατά την ανάσα της και η ηθικολογία γίνεται ηθική, και μάλιστα ηθική της πράξης) που αυτά ανατρέπονται…
 
Ρημαγμένε Τούρκε σύντροφε δεν ξέρω πως σε έμαθαν να σκέφτεσαι. Ξέρω που οι ανάγκες μας θα μας οδηγήσουν.
 
«Αν τίποτ’ άλλο δεν κερδίσαμε, μάθαμε τουλάχιστον πως αύριο θα συναντηθούμε» Γ. Ρίτσος