Από τον καθηγητή στις μαθήτριες. Από τον πατέρα στην κόρη. Από τον αδερφό στις αδερφές. Από τον μέλλοντα σύζυγο  στην αγαπημένη του. Τα χαστούκια από αντρικά χέρια σε γυναικεία μάγουλα πέφτουν βροχή στον παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο. Σε δράματα, αισθηματικές ταινίες, μιούζικαλ αλλά και σε κωμωδίες για όλη την οικογένεια. Στις ταινίες που μας μεγάλωσαν.

Τα χαστούκια βγήκαν από τον Παράδεισο.

Μιλώντας για χαστούκια, η πρώτη ταινία που έρχεται στο μυαλό είναι αυτή: “το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο”. Την αρχή κάνει ο νεαρός [φτωχός πλην τίμιος] καθηγητής των Αρχαίων ο οποίος εκτός από τα αρχαία κείμενα είναι ολοφάνερο ότι έχει εντρυφήσει και στις «αρχαίες» μεθόδους διαπαιδαγώγησης. Σύντομα και με την άδεια της άλλης εξουσίας: του πλούτου, οι άλλοι καθηγητές τολμούν να σηκώσουν κι αυτοί χέρι. Το μέτρο χάνεται και οι μαλακές παρειές νεανίδων κοκκινίζουν ασταμάτητα. Η εξουσία επιβάλλεται με σκαμπίλια που κάνουν τις μαθήτριες να βλέπουν  πεταλούδες πράσινες, κόκκινες και κίτρινες [ευχάριστα, ανάλαφρα πράγματα δηλαδή, χαρά στο πράγμα] κι η έμφυλη βία παρουσιάζεται με γοητευτικό πρόσωπο και  γκρίζους κροτάφους.
Το χαστούκι δεν φαίνεται να αφαιρεί κάτι από τη γοητεία του καθηγητή, αντίθετα, μάλλον του προσθέτει κιόλας[!] Στο τέλος, η νεαρά που τις τρώει πλέον συστηματικά προσλαμβάνει τον καθηγητή για εκγύμανση με τις ευλογίες του πατέρα που αστειεύεται ότι ο εκπαιδευτικός θα πρεπε να αναλάβει να τους προγυμνάσει όλους [με χαστούκια και στη μητέρα]. Μόρφωση. Παιδεία.

Κοροϊδάκια, χάντρες και τρελά χαστούκια

Η Λίζα Παπασταύρου δεν ήταν το μόνο πλουσιοκόριτσο που έφαγε χαστούκια από το αντικείμενο του πόθου της και τα ευχαριστήθηκε. Στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, τα κακομαθημένα κορίτσια πλουσίων οικογενειών που τα θέλουν τα χαστούκια τους για να στρώσουν, είναι ένα από τα αξεπέραστα κλισέ. Τις περισσότερες φορές οι πατεράδες όχι μόνο δεν θυμώνουν αλλά συγχαίρουν τους επίδοξους γαμπρούς που πήραν το πάνω χέρι κι έκαναν αυτό που θα έπρεπε να είχαν κάνει εκείνοι [!] πριν από χρόνια.
Το Crazy Girl Ζωή Λάσκαρη τρώει το χαστούκι της από τον ξυρισμένο Φαίδωνα Γεωργίτση για να μάθει να γελάει σε βάρος του. Κι ενώ οι φίλες της προτίθενται να παραστούν ως μάρτυρες, η ίδια όχι μόνο μήνυση δεν θέλει να καταθέσει αλλά και τρέχει πίσω από τον σκληρό άντρα που την χαστούκισε. Την ίδια συμπεριφορά επιδεικνύει και το κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο Τζένη Καρέζη στο “κοροϊδάκι της δεσποινίδας”. Όταν ο υπάλληλος του μπαμπά της μαθαίνει ότι τον κοροϊδεύει, την χαστουκίζει δημοσίως, μέσα στο club. Αυτή τη φορά οι μάρτυρες είναι περισσότεροι: το μαγαζί είναι γεμάτο από θαμώνες. Και εδώ το χαστούκι υποτίθεται ότι λειτουργεί ως αφροδισιακό αφού το πλουσιοκόριτσο ερωτεύεται πλέον τον φτωχό υπάλληλο. Ωραία! Όλοι ευχαριστημένοι και κανείς δεν σκέφτεται: “αν αρχίσει να χτυπάει από πριν, φαντάσου τι θα κάνει κατά τη διάρκεια του γάμου…” Σε άλλη ταινία – από τις πιο αγαπημένες – η Τζένη Καρέζη νιόπαντρη πλέον, εμφανίζεται ως γόνος μιας τρελής οικογένειας, να προκαλεί τον σύζυγό της να την χαστουκίσει κι όταν εκείνος δεν το κάνει, η ίδια ζητά από τον πατέρα της να της δώσει το χαστούκι [!]. Ο πατέρας που δεν έχει ασκήσει την παραμικρή βία στη ζωή του, ακολουθεί τη συμβουλή του γαμπρού του [ “δείρτην!”] και ρίχνει τελικά το χαστούκι στη γυναίκα του. Ποια τον συγχαίρει; η κόρη του! Ο πατέρας κερδίζει επιτέλους τον σεβασμό της συζύγου του και σώζει τον γάμο του! Με το χαστούκι. Τρέλα!

Παπα-τρέχοντα, αδελφικά, ομαδικά  χαστούκια

Μια ιδιαίτερη περίπτωση χαστουκιών είναι αυτά που δίνονται από τον αδερφό-προστάτη οικογένειας στην αδερφή/στις αδερφές του. Είναι το χαστούκι που περνάει τη σκυτάλη της εξουσίας από τον πατέρα στον γιο. Οι σφαλιάρες παρουσιάζονται ως αδελφικό καθήκον: ο καημένος ο αδερφός πρέπει να τις ταϊζει, να τις προστατεύει, να τις παντρέψει, να τις σωφρονίζει πότε-πότε με κανένα χαστουκάκι. Κι επειδή ο άνθρωπος έχει κι άλλες δουλειές να κάνει, δεν μπορεί να χάνει τον χρόνο του με προσωπικά σκαμπίλια, τις βάζει στη σειρά και με μια κίνηση τις χαστουκίζει όλες! Είτε φταίνε είτε όχι. Καλό; Γιατί το κάνει αυτό; Απαντά ο ίδιος ο αδερφός που αναγκάζεται να χειροδικήσει με βαριά καρδιά, φευ και με βαρύ χέρι. Γιατί δεν τον συμμερίζονται που παλεύει να καλύψει τις ανάγκες της οικογένειας. Εντάξει, άρα, με το δίκιο του σηκώνει χέρι ο άνθρωπος.

Η περίπτωση Παπατρέχα -σε κάποιο βαθμό λόγω σεναρίου και σε μεγάλο βαθμό λόγω της συμπαθέστατης κι αξιαγάπητης προσωπικότητας του Θανάση Βέγγου- είναι η πιο χαρακτηριστική  απενοχοποίηση άσκησης βίας μέσω του γέλιου.  Το χαστούκι συνδέεται με την ευθυμία και τη διασκέδαση. Αυτός που χτυπάει τις αδερφές του αδιακρίτως είναι ο καλός μας άνθρωπος άρα δεν μπορεί να κάνει κάτι κακό. Μπέρδεμα.

Κατήφορος στρωμένος με χαστούκια

Ενώ στις άλλες περιπτώσεις το ξύλο είχε – υποτίθεται- πλάκα, στη συγκεκριμένη δραματική ταινία τα χαστούκια δεν προκαλούν καθόλου γέλιο. Είτε πρόκειται για τα απανωτά χαστούκια που ρίχνει ο αυστηρός πατέρας Λαυρέντης Διανέλος στην τσαπερδόνα θυγατέρα του Νίτσα Μαρούδα γιατί άργησε να γυρίσει στο σπίτι και μάλλον ήταν με κανένα αγόρι είτε για το ένα και μοναδικό χαστούκι που ρίχνει ο μορφωμένος – δικηγόρος γαρ – πατέρας Παντελής Ζερβός στην κόρη του Ζωή Λάσκαρη, αλλά σε ποια στιγμή; όταν την αντικρύζει στο τμήμα ντυμένη με ένα παλτό αστυνομικού αφού ο αλητάμπουρας  Νίκος Κούρκουλος την παρέσυρε, την ξεγύμνωσε και την άφησε γυμνή στον δρόμο. Έμφυλη βία παντού. Διασυρμός, διαπόμπευση, εξευτελισμός. Κι από πάνω… ξύλο. Αντί να αγκαλιάσει την κόρη του που είναι το θύμα αυτής της χυδαίας ενέργειας, ο πατέρας της ρίχνει ένα χαστούκι για να θυμάται ότι και το πατρικό χέρι μπορεί να σε πονέσει, καμιά φορά περισσότερο κι από το ξένο. Μα τον έκανε ρεζίλι στην κοινωνία τον πατέρα της. Αυτό να μου πεις. Σύγχυση.

Όταν έχεις μεγαλώσει με τέτοια στερεότυπα, επόμενο είναι να θεωρείς ότι ένα χαστούκι δεν είναι βία. Είναι ένας ακόμη κόλπο για να κάνεις μια γυναίκα να σε ερωτευθεί. Είναι μια κίνηση για να την βάλεις στη θέση της όταν αυθαδιάζει. Είναι ένα απαραίτητο μέσον σωφρονισμού για τη σύζυγο/κοπέλα σου, την αδερφή ή κόρη σου. Είναι για «το καλό της» στο κάτω-κάτω.