Η ιστορική συγκυρία για μια κυβέρνηση της αριστεράς στην Ελλάδα από ότι  διαφαίνεται είναι προ των πυλών. 

Το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης αυτό που ενοχοποιείται για την αναπαραγωγή επιμέρους ομάδων συμφερόντων, τη χρεοκοπία των αξιών και θεσμών, τη διαφθορά, την καταστροφή της αξιοκρατίας στο δημόσιο βίο με επιστέγασμα τη βουλευτική ασυλία, αλλά κυρίως για την οικονομική και πολιτική χρεοκοπία φαίνεται ότι μπαίνει σε μια φάση δομικών ανακατατάξεων, αν κρίνουμε από τα εκλογικά ποσοστά συντριβής του πάλαι ποτέ ισχυρού «σοσιαλιστικού» ΠΑΣΟΚ, (εθνικές εκλογές Ιούνιος 2012, 12,28% και ευρωεκλογές 2014 ποσοστό 8,02% .)

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να μπει στα βαθιά αφενός σε μια περίοδο που τα προβλήματα είναι πολλά και μεγάλα, αφετέρου όμως, έχοντας ένα αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό που κανείς μέχρι σήμερα δεν ομολογεί στο δημόσιο πολιτικό  διάλογο αλλά αντιθέτως με κάθε τρόπο προσπαθεί να αποκρύψει.

Με βάση τη θεωρία των παιγνίων (J. V. Neumann) και (O. Morgenstern) μια πιθανή συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΔΗΜΑΡ μάλλον αρνητικά κέρδη θα δημιουργούσε παρά ωφέλειες για το ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδο μεγιστοποίησης του εκλογικού αποτελέσματος.

Ας προσπαθήσουμε όμως να δούμε τα πράγματα από μια άλλη οπτική και όχι μέσα από την θεωρία των παιγνίων που βεβαίως δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τα ηθικά διλλήματα μιας ενδεχόμενης συνεργασίας, αλλά μόνο για τα προσδοκώμενα αποτελέσματα σε όρους κερδών και  ζημιών.

Από αύτη την οπτική μπορούμε να συνοψίσουμε πέντε επιχειρήματα που βρίσκονται στην αντίπερα όχθη  μιας ενδεχόμενης συνεργασίας.   

Ένα πρώτο επιχείρημα, είναι ότι η ΔΗΜΑΡ αποτέλεσε «πατερίτσα» του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος αρκεί να θυμηθούμε την αποχώρηση από το ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο του 2010  για τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας με ΝΔ. και ΠΑΣΟΚ τον Ιούνιο του 2012, όταν η Ν.Δ. κέρδισε τις εκλογές δεν είχε πετύχει όμως την απαιτούμενη αυτοδυναμία. Τότε, μεταξύ άλλων, και ο γράφων είχαμε εκφέρει την άποψη ότι ενδέχεται αυτή η διάσπαση να αποτελέσει μια χρυσή εφεδρεία του πολιτικού συστήματος, πράγμα το οποίο και έγινε.

Δεύτερον, μια ενδεχόμενη συνεργασία με τη ΔΗΜΑΡ είναι πολύ πιθανό ότι θα δημιουργούσε αρνητικούς συνειρμούς, τουλάχιστον, στους κόλπους των μελών και των απλών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.

Τρίτον, υπάρχει διάχυτη η αίσθηση ότι μια τέτοια συνεργασία, αν γίνει, θα επιδιωχθεί στη βάση ανταλλαγμάτων όπως π.χ. κάποιο υπουργείο ή θέσεις σε δημόσιους οργανισμούς και επιχειρήσεις,  αρκεί να θυμηθούμε το γνωστό  4-2-1 στην κατανομή των θέσεων εξουσίας στην κυβέρνηση συνεργασίας  Ν.Δ.,  ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ.

Τέταρτον, θα πρέπει να διευκρινισθεί επαρκώς αν μια τέτοια συμπόρευση θα είχε ως στόχο να συμβάλλει στην επίλυση των οικονομικών και κοινωνικών αδιεξόδων που έχουν δημιουργηθεί από την ασκούμενη τα τελευταία χρόνια οικονομική πολιτική ή θα αποτελούσε για εκείνα τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ, που διαβλέποντας το τέλος του πολιτικού τους μέλλοντος, μια ευκαιρία να «γλιτώσουν» από τις συνέπειες των προηγούμενων πολιτικών επιλογών τους. 

Τέλος, η προηγούμενη εμπειρία έχει δείξει ότι η ΔΗΜΑΡ δεν έχει ξεκάθαρο πολιτικό λόγο, πολιτεύεται με όρους καθαρά ευκαιριακούς, δηλαδή με όρους παροχής προσωπικών ωφελημάτων – διατήρησης θέσεων και άρα προσυπογραφής των εφαρμοζόμενων πολιτικών για αυτό και δεν εφάρμοσε τη ρήξη με το παλιό αν και προσχηματικά την επικαλούνταν. Σε τελική ανάλυση η εισαγωγή του όρου «κυβερνώσα αριστερά» ή «αριστερά της ευθύνης» που κράτησε  για λογαριασμό της δεν ήταν τίποτε άλλο από την θεωρητική νομιμοποίηση της συνεργασίας σε κυβερνητικό επίπεδο.

Τα παραπάνω επιχειρήματα δεν είναι ίσως τα μόνα που αντιστρατεύονται  μια τέτοια συνεργασία είναι όμως επιχειρήματα που προέκυψαν από την ανάγνωση της προηγούμενης πολιτικής συμπεριφοράς της ΔΗΜΑΡ από την ίδρυση της μέχρι και σήμερα.

Υ.Γ.: Υπήρξε ιδιαιτέρως αποκαρδιωτική η εικόνα προβεβλημένα στελέχη της ΔΗΜΑΡ όπως για παράδειγμα ο κ. Μαργαρίτης ή ο κ. Ψαριανός να ξιφουλκούν μετά μανίας στα τηλεοπτικά πάνελ εναντίον πρώην συντρόφων τους έτσι που τόσα χρόνια να τους χώριζε ιδεολογική άβυσσος, αίφνης τον Ιούνιο του 2010 έγινε αντιληπτή αυτή η ιδεολογική διαφορά από την πλευρά του κ. Μαργαρίτη αλλά και άλλων στελεχών της ΔΗΜΑΡ.

*Ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος είναι οικονομολόγος, μέλος του  Οικονομικού Επιμελητήριου της Ελλάδος