Γνωρίζω τον νεαρό επιστήμονα που γράφει το παρακάτω κείμενο εξ απαλών ονύχων. Σεμνός και εργατικός, με το πτυχίο του ΕΜΠ στο χέρι άνοιξε πανιά για τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου συνεχίζει τις σπουδές του. Του ζήτησα να μας πει, με το χέρι στην καρδιά, τη γνώμη του για το Μετσόβιο και για το κατά πόσο το πτυχίο που πήρε του άνοιξε πόρτες στην Αμερική. Δέχτηκε να μιλήσει, αλλά υπό τον όρο της ανωνυμίας.

Δημοσιεύουμε στο «Πρακτορείο» τις απόψεις του, χωρίς καμία παρέμβαση, γιατί πιστεύουμε ότι χρειάζεται να ακούμε τα παιδιά μας.

Χ.Κ.

«Καταρχάς θα ήθελα να τονίσω πως οι παρακάτω σκέψεις αποτελούν εξ ολοκλήρου προσωπική γνώμη, που διαμορφώθηκε μέσα από τα δικά μου βιώματα και τις δικές μου εμπειρίες κατά τη διάρκεια της εξαετoύς  φοίτησης στο ΕΜΠ. Σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω πως αντικατοπτρίζουν πλήρως την πραγματικότητα και πως βρίσκουν σύμφωνους όλους τους πρώην συμφοιτητές και καθηγητές μου.

Θα ήθελα λοιπόν να ξεκινήσω με μια σύντομη ιστορία που θεωρώ ότι συνοψίζει σε μεγάλο βαθμό αυτά που θέλω να πω: Στη πρώτη μου συνάντηση με τον επιβλέποντα καθηγητή του διδακτορικού μου, με ρώτησε κάποια στιγμή σε ποιο πανεπιστήμιο ολοκλήρωσα τις προπτυχιακές μου σπουδές. Η αντίδρασή του στην απάντηση μου ήταν: “Ohh, NTUA is quite famous among us”.

Μέσα στη σήψη της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας και της διαρκούς παραγκώνισης των εκπαιδευτικών ζητημάτων, το ΕΜΠ κράτα όρθιο το ακαδημαϊκό του ανάστημα. Η δική μου ερμηνεία όσον αφορά το γιατί συμβαίνει αυτό, είναι η παρακάτω: Λόγω των υψηλών βάσεων εισαγωγής το ΕΜΠ καταφέρνει και μαζεύει κάθε χρόνο τους μαθητές με τις μεγαλύτερες ακαδημαϊκές προοπτικές. Το γεγονός ότι στην ίδια σχολή με εσένα μπορεί να βρίσκονται κάποια από τα δυνατότερα μυαλά της χώρας και η δυνατότητα που σου δίνεται να συναναστρέφεσαι ικανούς ανθρώπους με παρόμοια επιστημονικά ενδιαφέροντα, υπήρξαν για εμένα βασικότατα κίνητρα στην ακαδημαϊκή μου πορεία.

Επίσης, παρόλη τη γενικευμένη φυγή Ελλήνων επιστημόνων στο εξωτερικό υπάρχουν ακόμη καθηγητές στο ΕΜΠ που κάνουν σωστά τη δουλεία τους, τόσο στο διδακτικό όσο και στο ερευνητικό κομμάτι, και αποτελούν πηγή έμπνευσης για τους φοιτητές. Δυστυχώς ο αριθμός τους δεν είναι αρκετά μεγάλος, αλλά και πάλι είναι ικανός να κάνει τη διαφορά. Το ακόμη πιο λυπηρό βέβαια είναι το εξής: Αρκετοί από αυτούς τους καθηγητές που γνώρισα στα χρόνια μου στη σχολή έχουν ήδη φύγει για κάποιο πανεπιστήμιο του εξωτερικού και η κατάσταση φαντάζει ακόμη πιο δυσοίωνη καθώς φαίνεται πως θα ακολουθήσουν και άλλοι.

Τέλος, θεωρώ ότι το πενταετές πρόγραμμα σπουδών του ΕΜΠ είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα σε σύγκριση με άλλα ιδρύματα. Αυτός ο παραπάνω χρόνος δίνει τη δυνατότητα για μαθήματα μεταπτυχιακού επιπέδου. Στην περίπτωση μου, συγκρίνοντας τώρα τον εαυτό μου με συμφοιτητές μου από άλλες χώρες που έχουν ήδη κάνει το master τους, δεν θεωρώ πως υστερώ σε επίπεδο γνώσεων.

Το πτυχίο του ΕΜΠ είναι αναμφισβήτητα εφαλτήριο για τη συνέχιση των σπουδών στο εξωτερικό. Οι αριθμοί ούτως ή άλλως μιλάνε από μόνοι τους. Χωρίς υπερβολές ένα 20% με 30% των φοιτητών του έτους μου είναι αυτή τη στιγμή σε κάποιο ξένο πανεπιστήμιο. Αν και η σωστή μετρική είναι πόσοι από αυτούς που αποφάσισαν να πάνε έξω έγιναν δεκτοί. Τουλάχιστον, από όσο ξέρω όλοι. Πέρσι, το εργαστήριο μου, μόνο, έστειλε 6 άτομα για διδακτορικό στην Αμερική και μάλιστα όλους τους στα top 20 πανεπιστήμια. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό νομίζω πως είναι ο εξής: Το ΕΜΠ έχει αποκτήσει καλή φήμη, δηλαδή οι φοιτητές του μπορούν να ανταποκριθούν στις εκάστοτε απαιτήσεις για αυτό και συνεχίζουν και το εμπιστεύονται».

Πηγή: praktoreiomagazine.tumblr.com