Η έλξη του έρωτα είναι δύο ασυνείδητα που ξέρουν καλά ότι ταιριάζουν. Από κει και πέρα καλά ξεμπερδέματα με τα συνειδητά…

Μια κοκκινοσκουφίτσα έλκεται από λύκους. Μια ωραία κοιμωμένη από βασιλόπουλα που ψάχνουν να ξυπνήσουν μια βασιλοπούλα. Μια Δυσδαιμόνα έλκεται από Οθέλλους. Ένας Ορφέας έλκεται από Ευρυδίκες. Μια Ιουλιέτα από Ρωμαίους.

Και πάει λέγοντας, ανάλογα με το σενάριο της ζωής μας.

Ελκόμαστε από το φαντασιακό και το συμβολικό που εκπέμπει ο άλλος και εμείς έχουμε ανάγκη να βρούμε. Προβάλουμε στον άλλον αυτό που θέλουμε -και του ταιριάζει εκ πρώτης όψεως- να είναι φαντασιωσικά και συμβολικά για μας.

Το ασυνείδητο ορίζει τη μορφή αυτού του φανταστικού και του συμβολικού που μας ελκύει.

Όταν μετά την ερωτική ένωση, των δύο αυτών ασυνειδήτων που ξέρουν καλά ότι ταιριάζουν, κι ότι κουμπώνουν το ένα με το άλλο, το φαντασιακό και το συμβολικό έρχονται όλο και περισσότερο σε επαφή με το πραγματικό, όσο ανίδεοι είμαστε ως προς αυτό το τελευταίο, τόσο μεγαλύτερη και επώδυνη η πτώση από τα σύννεφα.

Όσο μεγαλύτερη η αυτογνωσία, τόσο μικρότερες οι απογοητεύσεις στον έρωτα, τόσο πιο ήπιοι πόνου οι επίλογοι των ερώτων μας.

Όσο μικρότερη η αυτογνωσία, τόσο πιο παθιασμένοι οι έρωτες, τόσο όμως και πιο ανείπωτοι οι θρήνοι των χωρισμών.

Όσο πιο μεγάλη η αυτογνωσία(άρα η επαφή με το πραγματικό και όχι η φρούδα ελπίδα της κατάκτησης του φαντασιακού και του συμβολικού) τόσο πιο μεγάλη πιθανότητα να εξελιχθεί ο έρωτας σε αγάπη, και να μην επέλθει χωρισμός.
Διαλέγουμε…
Αχ, όλοι αυτοί που κλάψανε γοερά για έναν χαμένο έρωτα, να ξέρανε πραγματικά γιατί έκλαψαν…

* Κρυσταλία Πατούλη
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας – Αρθογράφος
https://afigisizois.wordpress.com/