Απόγευμα Παρασκευής, της 29ης Ιουλίου 2011, έφτασαν στο πρωθυπουργικό μέγαρο της Άγκυρας τέσσερις φάκελοι από το Γενικό Επιτελείο των ενόπλων Δυνάμεων. Με σύντομες επιστολές ο επιτελάρχης Ισίκ Κοσανέρ και οι αρχηγοί ΓΕΝ, ΓΕΣ και ΓΕΑ αιτούνταν την άμεση συνταξιοδότησή τους.

Ads

Μία παρόμοια„ ομαδική παραίτηση της ηγεσίας του στρατού θα ήταν ικανή πριν λίγα ακόμη χρόνια να αποσταθεροποιήσει εκ βάθρων τη γειτονική χώρα. Αυτή τη φορά ο Τούρκος πρωθυπουργός Recep Tayyip Erdogan θα αντιδρούσε όμως ατάραχα. «Πρέπει μόνοι τους να γνωρίζουν, τι ποιούν». Μ αυτήν την πρόταση του, σηματοδότησε το τέλος της κηδεμονίας του στρατού στο πολιτικό γίγνεσθαι της Τουρκίας, που διήρκεσε τα τελευταία 100 περίπου χρόνια. Επρόκειτο για το τέλος μιας εποχής. 

Το βιβλίο «Τούρκικα Ρήγματα» της δημοσιογράφου Amalia van Gent, παρακολουθεί τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις των τελευταίων 30 χρόνων, που οδήγησαν στην κατάρρευση του παλιού πολιτικο-στρατιωτικού κατεστημένου και στη δραματική αλλαγή εξουσίας της Τουρκίας. Ακολουθώντας τα χνάρια του λεγόμενου «πράσινου κεφαλαίου» στη πόλη Κόνια(Ικόνιο) η συγγραφέας δείχνει πως ο Τούρκος μεταρρυθμιστής Τουργκούτ Οζαλ, σε μια προσπάθεια να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις της μέχρι τότε κρατικοδίαιτης οικονομίας της χώρας του, ενέταξε τέλος της δεκαετίας του 1980 τους θρησκόληπτους επιχειρηματίες της τούρκικης επαρχίας, τους γνωστούς και ως «Τίγρεις της Ανατόλιας», επιτρέποντας έτσι τη δημιουργία μιας νέας, ιδιαίτερα δυναμικής αστικής τάξης.

Περιγράφει, πως η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και η ίδρυση των νέων τουρκόφωνων κρατών της Κεντρικής Ασίας αρχές του 1990 οδήγησαν σε μία δραστική αλλαγή στον αυτοπροσδιορισμό της Τουρκίας και άνοιξαν νέους ορίζοντες για τη οικονομική τάξη της χώρας.

Διευκρινίζει, γιατί μετά το 2000 η κυβέρνηση του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΠ) μπόρεσε να μετουσιώσει τις ελπίδες και τα όνειρα της τουρκικής κοινωνίας στο όραμα «να αποδείξουμε στο κόσμο, ότι μια μουσουλμανική κοινωνία είναι σε θέση να ανανεώνεται και να αλλάζει χωρίς να χάνει τη ταυτότητά της και πως το Ισλάμ είναι πλήρως συμβατό με δυτικές αρχές όπως η δημοκρατία και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».  
 
Η συγγραφέας υποστηρίζει, πως μετά το 2005 η κυβέρνηση Ερντογάν, στηριζόμενη στο ιδεολογικό υπόβαθρο του θρησκευτικού κινήματος του Φεττουλάχ Γκιουλέν, προσπαθεί με μια όλο και πιο επιθετική πολιτική να επιβληθεί στις χώρες της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σαν η μόνη, νέα μεγάλη δύναμη της περιοχής. Τέλος, παρακολουθώντας εδώ και τρείς δεκαετίες τις εξελίξεις  στις κουρδικές περιοχές της νοτιοανατολικής Τουρκίας η συγγραφέας εξηγεί, πώς το όραμα αυτό της Άγκυρας δεν είναι εφικτό, όσο διαρκεί ο 30-χρονος αιματηρός πόλεμος μεταξύ των Κούρδων ανταρτών και του τούρκικου στρατού και όσο το Κουρδικό μένει άλυτο.