Ο Τέλης Σαμαντάς, γνωστός κριτικός κινηματογράφου και δημοσιογράφος, είναι υποψήφιος με τον συνδιασμό του Γ.Καμίνη. Αντί για εκστρατεία, έστειλε αυτό το χιουμοριστικό e-mail που έχει τίτλο “ότι έχετε ευχαρίστηση”.

Ads

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚH ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

(Ηλεκτρονική και μόνο)

ΠΡΟΣΟΧΗ: Ανοίξτε τα συνημμένα (είναι ασφαλή, ασφαλώς)

και Προωθείστε αυτό το μήνυμα!

ΔΙΟΤΙ:

Ο Α. Ψ. που το προώθησε σε 6 γνωστούς του βρέθηκε από τη μια μέρα
στην άλλη επικεφαλής του συνεργείου καθαρισμού του Δήμου!

Ads

Η Κ. Ν. που το προώθησε σε 66 προωθήθηκε -χωρίς αξιολόγηση- στην
επόμενη βαθμίδα του Δημοσίου!

Ο Ε. Σ. που το προώθησε σε 666 φίλους του στο Facebook είδε το γιό
του να προωθείται σε Διοικητή Νοσοκομείου!

ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ:

Ο Κ. Σ. που δεν το ‘στειλε σε κανένα τον έστειλαν, με δυσμενή
μετάθεση, στο Νευροκόπι.

Η Ρ. Τ. που τό ‘σβησε χωρίς να το διαβάσει είδε να σβήνουν τα
όνειρα της για μια καλή προαγωγή.

Ενώ ο Π. Δ. που το πέρασε στα spam πέρασε, από τον Διευθυντή του,
των παθών του τον τάραχο.

Η ΠΙΣΤΗ ΣΩΖΕΙ! (Και η προώθηση επίσης).

(Εγώ πάντως, όπως βλέπετε, το έκανα το καθήκον μου και αναμένω.)

Τέλης Σαμαντάς

Οσο για το συνημμένο, ήταν ένα άρθρο του Κωστή Παπαγιώργη στο “Αθηνόραμα”

Η κοινωνία των πολιτών.

(…)Το ζήτημα, βέβαια, είναι ποιος σοβαρός άνθρωπος θα καταγίνεται με γρίφους όπως η πρωτεύουσα, και θα τα βγάλει πέρα. Όσοι δίνουν υποσχέσεις καίγονται, όσοι ορκίζονται ξορκίζονται, οι ελάχιστοι που απομένουν είναι μια μαγιά από ώριμα πρόσωπα που εγγυώνται όχι λόγω κομματικής ιδιότητας, αλλά λόγω χιούμορ και θητείας στην ανιδιοτέλεια. Η απόφαση «του δικού μας» Τέλη Σαμαντά (διευθυντής του «α» από το 1992 μέχρι το 2008) να κατεβεί με το συνδυασμό του Γ. Καμίνη μας φάνηκε σωστή ενέργεια και ζεστό αστείο (από το άστυ).

Για να μη φανεί ότι θέλουμε να τον αγιογραφήσουμε, μεταφέρουμε εδώ μερικές αράδες που είχαμε γράψει πριν από επτά χρόνια, με αφορμή κάποια συνέντευξή του (ήταν το μοναδικό κείμενο που μου «έκοψε» –για αυτονόητους για τον ίδιο λόγους– και ουδέποτε είδε το φως της δημοσιότητας). Γράφαμε, λοιπόν, τότε:

«Δεν έχασα τίποτα μεγαλώνοντας. Όλα όσα κέρδισα με κάνουν να νιώθω νεότερος από παλιά. Και πολύ πιο ελεύθερος». Μα ποιος μιλάει; Όταν ο τόνος είναι οικείος, γλυκοσέρτικος, λες και μόνο όταν παλιώνει φρεσκάρεται, αρχίζεις να υποψιάζεσαι ότι κάποιος έκλεψε λίγη από την ανάσα σου – με λίγα λόγια ψυχανεμίζεσαι τον φίλο. Όταν, μάλιστα, φτάνεις στην έξοχη φράση «συνήθως δεν θυμάμαι κανένα προτέρημά μου», τότε πια είσαι βέβαιος. το στιλ θυμίζει Τέλη Σαμαντά. Από τα χρόνια της Χούντας που τον γνώρισα, μου άφηνε πάντα την ίδια εντύπωση: κουμπωμένος χωρίς κουμπιά, φειδωλός στα λόγια χωρίς να υπερτιμά τον εαυτό του, πονηροπερπατημένος από πείρα, αλλά κυρίως από χάρισμα… Παρόμοια άτομα γίνονται περιζήτητα, καθότι έχουν κάτι που μας λείπει. Οι παλιοί Γάλλοι δεν έλεγαν ότι το αληθινό περιγελά τον εαυτό του;