Ο  Στέλιος Περράκης, πληρεξούσιος του ελληνικού Δημοσίου στη δίκη της Χάγης

Ads

 

Αν και έως σήμερα δεν έχει ζητήσει αυτοτελώς την καταβολή αποζημιώσεων, δεν έχει αιτηθεί την επιστροφή του αναγκαστικού δανείου από τη Γερμανία και δεν έχει επιτρέψει την εκτέλεση της απόφασης του Πρωτοδικείου Λειβαδιάς για το Δίστομο, προφανώς για λόγους ηθικούς ή πολιτικούς το ελληνικό Δημόσιο συμμετείχε πρόσφατα στην προφορική διαδικασία της δίκης της Χάγης αναφορικά με τις γερμανικές πολεμικές επανορθώσεις και κυρίως το ζήτημα της ετεροδικίας ενός κράτους σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Το tvxs.gr μίλησε με τον  βουλευτή της ΔΗΜΑΡ Νίκο Τσούκαλη που ήταν παρών και επίσης παρουσιάζει τα πιο καίρια αποσπάσματα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε κατά την εισήγηση στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ο νομικός εκπρόσωπος του ελληνικού Δημοσίου Στέλιος Περράκης.
 

«Ουσιαστικά αντιμετωπίζουμε στη Χάγη τη διαχρονική αδράνεια των ελληνικών κυβερνήσεων να ασκήσουν τις νόμιμες αξιώσεις των θυμάτων έναντι του γερμανικού Δημοσίου», υπογραμμίζει ο  Νίκος Τσούκαλης. Αυτό που επί της ουσίας διακυβεύεται από την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου είναι η δυνατότητα κρατών τα οποία τελούν εγκλήματα πολέμου, πράξεις κατά της ανθρωπότητας, να επικαλούνται δικαστική ασυλία. Το πνεύμα των θέσεων τις οποίες διατύπωσε ο πληρεξούσιος του ελληνικού Δημοσίου, επικαλούμενος τις εξελίξεις του διεθνούς δικαίου, είναι πως ανάλογες αντιδιεθνείς συμπεριφορές θα πρέπει να συνεπάγονται την υποχρέωση επανόρθωσης της ζημιάς και την καταβολή αποζημιώσεων. Και αυτό υπό την έννοια του επανακαθορισμού της θέσης του ατόμου στο διεθνές γίγνεσθαι ως φορέα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων σε ένα μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον.

Ads

 

Παρόλη την τοποθέτηση της γερμανικής αντιπροσωπείας στη Χάγη, γύρω από τον κίνδυνο να κυριαρχήσουν στις αποφάσεις των εθνικών δικαστηρίων «η υποκειμενικότητα και ο οπορτουνισμός» και περί έλλειψης νομικής βάσης για διεκδίκηση αποζημιώσεων από άτομα, σημειώνεται ότι η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ έχει υιοθετήσει (το 2005) πράξη με την οποία υποχρεώνει τα κράτη-μέλη να διασφαλίζουν τη δυνατότητα προσφυγής των θυμάτων παραβιάσεων του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου και των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου σε οποιοδήποτε δικαστήριο του κόσμου.
 

Η εισήγηση του κ.Περράκη
 

  • «Η αναθεώρηση της ασυλίας του κράτους κατά την εφαρμογή της αντιμετωπίζει ουσιαστικούς κανόνες που απορρέουν από τη διεθνή ευθύνη του κράτους, την υποχρέωση επανόρθωσης της ζημίας που προκλήθηκε και το ατομικό δικαίωμα των θυμάτων προς αποζημίωση. Αν το άτομο θύμα δεν μπορεί να ασκήσει το δικαίωμά του, υπάρχει μια άμεση και απευθείας άρνηση της υποχρέωσης για την επανόρθωση θέτοντας ουσιαστικά υπό αμφισβήτηση την κρατική ευθύνη.(…)Πόσο μάλλον όταν το κράτος υπεύθυνο για παραβιάσεις του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου, με γνώση της υπόθεσης και τις διεθνείς ευθύνες του που οφείλονται σε παράνομες πράξεις που διαπράττονται από τα όργανά του, δεν προβλέπει νομοθεσία που να επιτρέπει τη δυνατότητα στα άτομα θύματα του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου να απευθυνθούν στα αρμόδια δικαστήρια, προκειμένου να υποβάλουν αξιώσεις για αποζημίωση για τη ζημιά που γίνεται από το αρμόδιο κράτος.

 

  • (…) Κύριε Πρόεδρε, Κυρίες και Κύριοι του Δικαστηρίου, είναι απόλυτη υποκρισία να θεωρούν (Γερμανία) σήμερα ότι το ζήτημα των αποζημιώσεων θα πρέπει να λύνεται σε διακρατικό επίπεδο. Πώς να εκμεταλλευτούν μια διπλωματική διαδικασία, αν τα κράτη δεν θέλουν να επηρεάσουν τις σχέσεις τους; Ή, για την περίπτωση της Γερμανίας, αν δεν απαντήσει επισήμως στην ρηματική διακοίνωση που η ελληνική κυβέρνηση είχε στείλει το 1995; (…) Γιατί, στο παρελθόν, υπήρξαν απαντήσεις “επιλεγμένες” ως προς τις ατομικές αποζημιώσεις των θυμάτων; Τι εννοούμε με τον όρο πόσο χρόνο χρειάζεται για να έχει επιλυθεί το θέμα; Σίγουρα μέχρι το αρμόδιο κράτος να αναλάβει την πλήρη ευθύνη. Ποιος θα πρέπει να τηρήσει τη δέσμευση που έχει ληφθεί εδώ και  πάνω από έναν αιώνα ότι «αυτός που παραβιάζει το διεθνές δίκαιο πρέπει να επανορθώνει”; Και αν τα κράτη που έχουν κάνει αυτή τη δέσμευση δεν ενεργούν σε εθνικό ή διεθνές επίπεδο πώς θα αντιδράσει το θύμα; Τι θα κάνει; Πώς να αξιολογήσουμε αυτή την κατάσταση σε διεθνές επίπεδο προσπαθώντας να δώσουμε πειστικές απαντήσεις σε θύματα όπως αυτά στο Δίστομο; (…) Η περιοριστική νομική λογική για πόσο καιρό μπορεί να αντισταθεί όταν η διεθνής κοινότητα σήμερα, στέλνει στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο αρχηγούς κρατών όπως τον Bashir του Σουδάν και τον Καντάφι της Λιβύης για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητα, και αναλαμβάνει δράση για την υποστήριξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ευάλωτων πληθυσμών, τα θύματα του πολέμου;