Η ελληνική κυβέρνηση παρουσίασε επιτέλους το πρόγραμμα λιτότητας. Και τα μέτρα είναι δρακόντεια. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Barclays Capital οι περικοπές θα οδηγήσουν σε εξοικονόμηση 16 δισεκατομμυρίων ευρώ ή 7% του ελληνικού ΑΕΠ.

Δεν ξέρω καμία χώρα, που να προσπάθησε ποτέ να βάλει τόσο φιλόδοξους στόχους εξυγίανσης των δημοσιονομικών της μεγεθών. Αυτό το πρόγραμμα λιτότητας θα φρενάρει απίστευτα την ελληνική οικονομία, πολύ περισσότερο από άλλα αντίστοιχα προγράμματα. Στη δεκαετία του 1990, για παράδειγμα, χώρες όπως η Δανία ή η Σουηδία περιέκοψαν τους προϋπολογισμούς τους δραστικά όταν βρέθηκαν σε κρίση- αλλά οι χώρες αυτές είχαν τη δυνατότητα να υποτιμήσουν παράλληλα το νόμισμά τους και να αυξήσουν έτσι τις εξαγωγές τους ώστε να ισοφαρίσουν τη μείωση της εσωτερικής ζήτησης. Οι Έλληνες δεν μπορούν να το κάνουν αυτό- εξαιτίας της συμμετοχής τους στη νομισματική ένωση, αλλά κι επειδή δεν τραβάει αυτή την εποχή η παγκόσμια οικονομία.

Αυτό το πρόγραμμα λιτότητας είναι μια πραγματική θυσία. Η Ελλάδα έδωσε ό,τι ήταν να δώσει. Τώρα η μπάλα είναι στην περιοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εάν οι προσπάθειες για εξυγίανση δεν επαρκέσουν, ώστε να πειστούν οι αγορές, η Ελλάδα θα χρειαστεί βοήθεια. Είτε από την Ε.Ε., είτε από τη Γερμανία, είτε από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Η αντίδραση των αγορών στην έκδοση των ελληνικών κρατικών ομολόγων την Πέμπτη ήταν κατ’ αρχήν θετική. Μάλιστα, προσφέρθηκαν τα υπερτριπλάσια ποσά για δανεισμό απ’ όσα ζήτησε η Ελλάδα, καθώς τα επιτόκια ήταν πολύ υψηλά. Τουλάχιστον, η κυβέρνηση της Αθήνας πήρε μια ανάσα, έβαλε 5 δισεκατομμύρια ευρώ στα ταμεία της. Όμως τις επόμενες εβδομάδες θα πρέπει να βγει και πάλι να δανειστεί. Το παιχνίδι δεν έχει τελειώσει ακόμη.

Όποιος ζητά από την ελληνική κυβέρνηση ακόμη περισσότερες περικοπές, παίρνει το ρίσκο να συμβάλλει ώστε να βυθιστεί η Ελλάδα στο χάος. Αυτό δεν θα έπρεπε επ’ ουδενί λόγω να είναι ο στόχος της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής, για να μη μιλήσουμε για τη γερμανική οικονομία που θα δει τις εξαγωγές της να μειώνονται.

Σχετικά τώρα με την πρόταση του κ. Βάντεβιτς (σ.σ.: στα ελληνικά το όνομα σημαίνει περίπου «περιφερόμενο αστείο») από τη νεολαία του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, ότι οι Έλληνες θα πρέπει να πουλήσουν τα νησιά τους στους Γερμανούς, θα αποφύγω κάθε σχόλιο και θα τηρήσω έναν παλιό δημοσιογραφικό κανόνα: No games with names. (σ.σ.: δεν παίζουμε με τα ονόματα).

Επιπλέον θέλω να επισημάνω την ενδιαφέρουσα παρατήρηση που έκανε ο Μάρκο Ανουντσιάτα από την Unicredit: Η ΕΚΤ δήλωσε ικανοποιημένη από τις τελευταίες προσπάθειες της Ελλάδας να κάνει αιματηρές οικονομίες- σε αντίθεση με τη νέα φιλοσοφία του ΔΝΤ.

Τι θέλει να μας πει ο αναλυτής; Παλιότερα το ΔΝΤ υποχρέωνε τις χώρες που βρίσκονταν σε κρίση να πάρουν μέτρα σκληρής λιτότητας- στο πλαίσιο των διαβόητων διαρθρωτικών προγραμμάτων του. Όταν αυτά απέτυχαν παταγωδώς μετά την κρίση των τίγρεων της Ασίας, επειδή τα όργια της λιτότητας έπνιξαν την εσωτερική ζήτηση, οι άνθρωποι του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον άρχισαν να αναθεωρούν τις απόψεις τους. Τα νέα προγράμματα του ΔΝΤ- π.χ. αυτά που τρέχουν αυτή τη στιγμή στην Ουγγαρία- είναι σαφώς «τρυφερότερα» και λαμβάνουν περισσότερο υπόψη τους την οικονομία της χώρας. Αυτό που επιβάλλει τώρα η Ε.Ε. στους Έλληνες μοιάζει πολύ με την παλιά πολιτική του ΔΝΤ. Ίσως, λοιπόν, να είχε περισσότερο νόημα για την Ελλάδα να απευθυνθεί στην Ουάσινγκτον, όπου σε αντίθεση με αλλού φαίνεται ότι οι άνθρωποι μαθαίνουν από τα λάθη τους.

Από την εφημερίδα “Αυγή”.