Παρόλες τις προόδους που έχουν γίνει -κυρίως στις δυτικές κοινωνίες- ακόμα και σήμερα βλέπουμε ως κατώτερη τη γυναίκα ή ως είδος προς…προστασίαν. Η γυναίκα έχει εκπαιδευτεί στο να έχει ενοχή, ντροπή και φόβο! Σαν ρόλο και σαν παιδεία μαθαίνει να είναι πολυπράγμων, ν’ ακούγεται λίγο, να μην λαμβάνει πολύ εκπαίδευση πάνω σε θέματα διαχείρισης εξουσίας, και να καταλήγει πολύ πιο αβασάνιστα στο ότι φταίει! Αυτός είναι κι ένας από τους λόγους που συχνά οι γυναίκες συμπράττουν στο να διώκονται, αλλά και να μαθαίνουν στα παιδιά τους το ίδιο… Η κλινικός ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια Ελένη Νίνα, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για το tvxs.gr, με αφορμή την… ημέρα της γυναίκας.

Ads

Κρ.Π.: Σύμφωνα με στοιχεία που δόθηκαν πρόσφατα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ακόμα και σήμερα, είναι

Ελ.Ν.: Και όχι μόνο… Πρώτον όμως να πούμε, ότι ακόμη υπάρχει η μέρα της γυναίκας. Υπάρχει ημέρα αφιερωμένη στη γυναίκα, στο παιδί, στην προστασία των ζώων, όπως και ημέρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κλπ..  Το ότι ορίζουμε, λοιπόν, μία μέρα γι’ αυτό το θέμα, για να θυμηθούμε τη γυναίκα ως οντότητα, κάτι σημαίνει…

Σημαίνει, λοιπόν, ότι τις υπόλοιπες ημέρες έχουμε διακρίσεις, γι’ αυτό και πρέπει να αφιερώσουμε ένα συγκεκριμένο χρόνο για να την… θυμηθούμε.

Ads

Αυτό, σαφώς, είναι πολύ βελτιωμένο πολλές δεκαετίες τώρα, λόγω των κινημάτων που έχουν γίνει για τα ανθρώπινα δικαιώματα που περιέχουν και τα παιδιά και τις γυναίκες. Αλλά και οι ίδιες οι γυναίκες έχουν δώσει αγώνες γι’ αυτό, όπως και οι άντρες. Η κατάσταση έχει, λοιπόν, βελτιωθεί πάρα πολύ κυρίως στις δυτικές κοινωνίες.

Οπότε, μιλάμε για την εργασιακή αξία της γυναίκας στις δυτικές κοινωνίες, γιατί σε κάποιες από τις άλλες κοινωνίες η ίδια η αξία της ζωής της γυναίκας, δεν έχει αξία! Καμία! Γι’ αυτό είναι προς απόλυτη εκμετάλλευση χωρίς να πληρώνονται. Μπορούν ακόμη και να τις σκοτώσουν χωρίς να δώσουν ούτε λόγο, όπως για παράδειγμα στο Αφγανιστάν, που ακόμη και να πεθάνει μια γυναίκα μπορεί και να μη σημαίνει τίποτα, και οι άντρες δεν δικάζονται όταν προβαίνουν σε δολοφονία γυναικών.

Άρα, μιλάμε για τις δικές μας κοινωνίες, και σχολιάζουμε τη μέρα της γυναίκας, και πόσο αμείβεται η γυναίκα, κάτι που βεβαίως, είναι χαρακτηριστικό, του πως βλέπουμε τη γυναίκα…

Ακόμα και σήμερα, λοιπόν, βλέπουμε ως κατώτερη τη γυναίκα ή ως είδος προς προστασίαν…

Γι’ αυτό και το παραδοσιακό μοντέλο επιβάλλει στη γυναίκα να είναι στο σπίτι  για να προστατεύεται –υποτίθεται… Διότι, όπως και στα μουσουλμανικά καθεστώτα η γυναίκα πρέπει να είναι στο σπίτι και να… υπόκειται όλους αυτούς τους εξευτελισμούς και τις ταπεινώσεις για την προστασία της! Ή πρέπει να καλύπτεται από πάνω μέχρι κάτω για την δήθεν προστασία της.
 

Η κοινωνία των αντρών προστατεύει(δήθεν) μ’ αυτόν τον ευνουχιστικό τρόπο τις γυναίκες. Οι άντρες «προστατεύουν» τις γυναίκες αλλά και προστατεύονται και οι ίδιοι από τις γυναίκες…

Άρα, οι γυναίκες, εκτός του ότι αμείβονται λιγότερο, προστατεύονται και λιγότερο!

Όπως ξέρουμε, είναι εκείνες που έχουν και τον υψηλότερο δείκτη σε κακοποιήσεις αλλά και σε δολοφονίες, σε όλο τον κόσμο. Νομίζω κάθε 5 λεπτά, γίνεται κι ένας βιασμός γυναίκας, σε όλο τον πλανήτη.

Έχουμε, λοιπόν, το μεγάλο θέμα την κακοποίησης των γυναικών, της λεκτικής βίας που υπόκεινται οι γυναίκες, αλλά και της σωματικής βίας, και τη λεγόμενη ενδοοικογενειακή βία.

Όμως, να πούμε ότι υπάρχει και μία συνυπευθυνότητα των γυναικών μέσα σε όλο αυτό, εφόσον φαίνεται ότι οι ίδιες συγκαλύπτουν την κακοποίηση, καθώς οι καταγγελίες που καταγράφονται, είναι πολύ λίγες σε σχέση με τα περιστατικά που στην πραγματικότητα συμβαίνουν.

Πρώτον, συγκαλύπτουν την επιλογή τους(ότι δηλαδή, επέλεξαν τον συγκεκριμένο άντρα), και δεύτερον, το συγκαλύπτουν, επειδή, αν το καταγγείλουν, θα πρέπει και να φύγουν. Οι γυναίκες, λοιπόν, δεν τολμούν τόσο εύκολα να φύγουν, όσο οι άντρες…
 
Κρ.Π.: Και δεν είναι, μόνο, θέμα μη-ανεξαρτησίας…

Ελ.Ν.: Και ανεξάρτητες να είναι, μπορεί να συμβεί το ίδιο. Η αντίδραση στην κακοποίηση, δεν έχει να κάνει με κοινωνικοοικονομικό επίπεδο, ούτε με μορφωτικό επίπεδο. Έχει να κάνει μόνο με συναισθηματική παιδεία και με την εξέλιξη του κάθε ανθρώπου.

Μπορεί να έχουν χρήματα, μπορεί να έχουν μόρφωση, και παρόλα αυτά να μένουν και να συγκαλύπτουν τη βία που συμβαίνει εις βάρος τους, ή τη διάκριση που συμβαίνει εις βάρος τους, γιατί δεν τολμούν να φύγουν.
 
Κρ.Π.: Και πολλές φορές, το δικαιολογούν, λέγοντας «φταίω και εγώ». Όπως και τα παιδιά, για να δικαιολογήσουν την βία των γονιών τους, μεγαλώνοντας ακούς να λένε ότι «καλά έκανε και με έδερνε π.χ. ο πατέρας μου, γιατί όταν το έκανε έφταιγα, ή το έκανε για το καλό μου… για να γίνω άνθρωπος!»

Ε.Ν.: Λένε, εγώ το προκάλεσα! Οπότε, είναι ενοχοποιημένες εκ προοιμίου.

Από μικρές οι γυναίκες μαθαίνουν να μένουν και να υπομένουν! Ενώ οι άντρες να φεύγουν και να ζητούν.

Βεβαίως, ο ρόλος των ανδρών έχει άλλες επιβαρύνσεις. Έχει την επιβάρυνση του να είναι οι κυνηγοί, του να είναι αυτοί που φέρνουν τα χρήματα στο σπίτι, του να είναι άνδρες, του να επιβεβαιώνονται μέσω της σεξουαλικής τους δραστηριότητας και μέσω της εργασιακής τους δραστηριότητας.

Κρ.Π.: Γι’ αυτό παρατηρείται ότι αυτοκτονούν περισσότεροι λόγω οικονομικών προβλημάτων…
 
Ελ.Ν.: Σε περιόδους κρίσης, έχουμε συντριπτικά αυτοκτονίες ανδρών, αφού για τον άνδρα το να μείνει άνεργος ισούται με αποτυχία! Για τη γυναίκα, μπορεί να είναι ατυχία.

Ο άνδρας, λοιπόν, βιώνει μέσα από αυτόν τον παραδοσιακό ρόλο, την αποτυχία, σε κάθε τι που θα πάει στραβά σε σχέση με τον εργασιακό τομέα.

Για τη γυναίκα, όντως, σε αυτόν τον τομέα που έχει να κάνει με την εργασία, είναι πιο προστατευμένα τα πράγματα, διότι δεν κρίνεται σαν επιτυχημένη ή αποτυχημένη. Κρίνεται περισσότερο, μέσω της συντροφικότητας της συζυγικής ζωής, και των παιδιών, και όχι μέσω του εργασιακού τομέα.  Οπότε, και οι άνδρες έχουν επιβαρύνσεις και ο ρόλος τους είναι πολύ απαιτητικός.

Αλλά και η γυναίκα έχει επιφορτιστεί με πολλούς ρόλους: Να φροντίζει το σπίτι, να φροντίζει το σύζυγο, να φροντίζει την καλή ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι, και να φροντίζει και τα παιδιά. Και μέχρι σήμερα, τα παιδιά είναι περισσότερο μέλημα της γυναίκας ακόμα κι αν είναι εργαζόμενη.

Βλέπουμε, δηλαδή, ότι ως εργαζόμενη -που μπορεί να εργάζεται από το πρωί μέχρι το βράδυ- έχει και όλα τα άλλα. Άρα, οι γυναίκες, είναι πολυπράγμονες, και αυτό που φαίνεται και από τις έρευνες είναι ότι κάνουν πρωτιές στα Πανεπιστήμια, κάνουν και καριέρες, αλλά παρόλ’ αυτά πρέπει να φροντίζουν και τα υπόλοιπα, και μάλιστα κρίνονται αυστηρά μέσω αυτών των… υπολοίπων.
 
Όπως, όμως, παρατηρείται, συχνά οι γυναίκες δεν κάνουν καλή άσκηση εξουσίας όταν βρίσκονται σε υψηλά αξιώματα. Ακριβώς γιατί έχουν καταπιεστεί και δεν έχουν μάθει ούτε εκπαιδευτεί, πάνω σε θέματα διαχείρισης εξουσίας, οπότε έχουμε και τα αρνητικά, λόγω της παιδείας που έχουμε πίσω μας.

Η γυναίκα, λοιπόν, σαν ρόλο και σαν παιδεία, έχει μάθει να κάνει πολλά πράγματα, να ακούγεται λίγο, να μην έχει πολύ εκπαίδευση πάνω σε θέματα διαχείρισης εξουσίας, και να καταλήγει πολύ πιο αβασάνιστα, στο ότι φταίει!

Κρ.Π.: Έχουν πει ανθρωπολόγοι, ότι σχετικά με την εικόνα της γυναίκας στις δυτικές κυρίως κοινωνίες, ο χριστιανισμός έχει διαμορφώσει ένα διχασμό: Από μία τη γυναίκα αγία-μητέρα-ιερή-παρθένο, και από την άλλη την πόρνη.
 
Ελ.Ν.: Οι γυναίκες ανέκαθεν, έπρεπε να προσέχουν…
 
Δεν είναι μόνο με τον ιουδαιοχριστιανικό πολιτισμό που εντείνει την ενοχή, και το φόβο της τιμωρίας. Είναι και πιο πριν.

Η κοινωνία που δεχόταν τις γυναίκες σχεδόν ισότιμα, ήταν η Σπάρτη.  Αντίθετα, στην αρχαία Αθήνα, οι γυναίκες έπρεπε να μένουν σπίτι και να μην εκφέρουν λόγο. Αυτές που είχαν συναναστροφή με τους  άντρες ήταν οι εταίρες, και όχι οι «καθώς πρέπει» γυναίκες.

Ξεκινάμε, λοιπόν, από αρχαιοτάτων χρόνων να βλέπουμε ότι η γυναίκα είχε διαφορετική αντιμετώπιση.

Και όπως είπες, από τον ιουδαιοχριστιανικό πολιτισμό, η γυναίκα έχει εκπαιδευτεί στο να έχει ενοχή, να έχει ντροπή, και φόβο! Οπότε, μέσα από αυτά τα χαρακτηριστικά, η στάση της γίνεται έμμεση συχνά, και όχι άμεση… Γι’ αυτό, οι γυναίκες, όταν θέλουν να θέσουν τα θέματά τους, περισσότερο τα γκρινιάζουν, παρά τα τοποθετούν και τα διαχειρίζονται.

Αυτό το γεγονός, από τη μία πλευρά, δημιουργεί πολλές παρεξηγήσεις και παρενέργειες και στον εαυτό τους και στο ζευγάρι.

Από την άλλη πλευρά, φαίνεται να είναι και αρκετά γενναίες, γιατί εκείνες αυτές, οι οποίες -περισσότερο- ψάχνουν να βρούν λύσεις. Μπορεί να μη τις ονομάζουν κατά τη διαδικασία που το κάνουν, αλλά ψάχνουν να βρουν λύσεις για να βοηθήσουν τα παιδιά τους και τον εαυτό τους. Και έτσι, βλέπουμε τις γυναίκες να είναι πολύ κινητικές για το πως να εξελιχθούν…  Διαβάζουν πάρα πολύ, ενημερώνονται πάρα πολύ και ψάχνουν τρόπους εναλλακτικούς, συμβατικούς, οτιδήποτε, για να εξελιχθούν.

Κρ.Π.: Και για να βοηθήσουν στις σχέσεις…
 
Ελ.Ν.: Προσπαθούν πάρα πολύ στις σχέσεις, ίσως γιατί έχουν εκπαιδευτεί ώστε να μιλάνε για τα συναισθήματά τους. Αν ξεπεράσουν, δηλαδή, τον φόβο και την ντροπή και αρχίσουν να μιλάνε για τα συναισθήματά τους, ναι, μπορούν να το κάνουν με πολύ μεγαλύτερη ευκολία απ’ ότι ένας άντρας, που… απαγορεύεται να μιλήσει γι’ αυτά.
 

Κρ.Π.: Σχετικά με το θέμα της εκμετάλλευσης των γυναικών;
 
Ελ.Ν.: Υπάρχουν σοβαρά θέματα στην αντιμετώπισή τους, διότι υπάρχει αυτή η εκμετάλλευσή τους από τους άντρες, οι οποίοι επιβάλλονται και μυϊκά και με τον φόβο… δηλαδή, με την τρομοκρατία.

Οπότε, υπάρχει εκμετάλλευση, υπάρχει πορνεία, εις βάρος των γυναικών, υπάρχει βία παντός τύπου, και το ότι μια γυναίκα, όπως είπαμε, είναι στο σπίτι, δεν σημαίνει ότι είναι και προστατευμένη! Συχνά, είναι προστατευμένη, μόνο εντός εισαγωγικών.

Εκτός του ότι υπάρχει ενδοοικογενειακή βία, λεκτική – ψυχολογική ή σωματική, υπάρχει και ο ενδοοικογενειακός βιασμός.  Πολλές γυναίκες δεν το λένε στο σύζυγο(ή και να το πουν δεν ακούγονται), όταν δεν επιθυμούν να περάσουν σε σεξουαλική πράξη, και υπόκεινται σε αυτή.

Έτσι κι αλλιώς, αυτό το θέμα της σεξουαλικότητας των γυναικών, είναι τεράστιο. Γιατί οι γυναίκες, επειδή ενοχοποιούνται, ντρέπονται και φοβούνται ότι μπορεί ο οποιοσδήποτε να τις ονομάσει πόρνες, οπότε προσέχουν πάρα πολύ, και δεν ικανοποιούνται,  δεν έχουν, δηλαδή, καλή σχέση με την απόλαυση, είναι πάρα πολύ ευαίσθητες σε προσβολές, και προσδιορίζουν και την ταυτότητά τους, με το πώς θα τις δει ένας άντρας, ή πως θα τις κρίνει η κοινωνία, οπότε πρέπει να προσέχουν τι φοράνε, πως κάθονται και πως φέρονται…

Κρ.Π.: Για τη σεξουαλική ικανοποίηση των γυναικών, που και οι έρευνες δείχνουν ότι υπάρχει πρόβλημα;

Ελ.Ν.: Έχουν γίνει πολλές έρευνες, που δείχνουν ότι μέσα από αυτό το πλέγμα το ενοχικό, το φοβικό, και της ντροπής, δεν μπορούν να ικανοποιηθούν. Και δεν μπορούν και εύκολα να μιλήσουν γι’ αυτό. Μπορεί να λένε και ψέματα πάνω σ’ αυτό, από το φόβο.

Κρ.Π.: Ακόμα και στον εαυτό τους…
 
Ελ.Ν.: Βέβαια… Συνειδητά ή ασυνείδητα.
 
Κρ.Π.: Η σεξιστική – ρατσιστική επίθεση που παρατηρείται εις βάρος των γυναικών, και μέσα από διαφημίσεις και εν πολλοίς από την μόδα, και γενικά μέσα από την κάθε κουλτούρα; Δηλαδή, αυτό που είπαμε και πριν, για την ιουδαιοχριστιανική κουλτούρα, και το πόσο κακό έχει κάνει στον ρόλο της γυναίκας;
 
Ελ.Ν.: Έχει κάνει πάρα πολύ κακό, γιατί την θέτει κατ’ αρχάς, ως υποδεέστερη…
 
Κρ.Π.: Μία θρησκεία που μαθαίνει ότι τα παιδιά δεν γεννιούνται από έρωτα και αγάπη, αλλά από έναν… κρίνο, που μύρισε μία παρθένα!

Ελ.Ν.: Η γυναίκα, δεν πρέπει να έχει σεξουαλική επαφή. Αυτό λέει ο ιουδαιοχριστιανισμός. Γιατί, αν το πάρουμε από την αρχή, από το μύθο τους, η γυναίκα, ήταν αυτή που συνέπραξε με το κακό. Άρα, είναι αυτή που παρέσυρε, αυτή που είχε σχέσεις με το κακό, και εξ αιτίας της εξέπεσαν εκ του παραδείσου οι πρωτόπλαστοι…

Τώρα, την ευθύνη του Θεού, που έβαλε τον όφι μέσα στον κήπο, δεν την βλέπουμε… Αυτός είναι πανάγαθος, και παντογνώστης. Ήξερε γιατί τον έβαλε. Μόνο αυτός ήξερε. Εκείνη όμως, έπρεπε να έχει τη γνώση, τη γενναιότητα, και να είναι… πιο Θεός απ’ τον Θεό, ώστε να τον προστατεύσει από την κακία…
 
Κρ.Π.: … και τον Αδάμ…(σ’αυτήν την περίπτωση, τον μπούλη…)
 
Ελ.Ν.: Ναι, να προστατέψει και τον… μπούλη Αδάμ. Δεν το έκανε, όμως όλο αυτό το… περίπλοκο πράγμα, η Εύα, και έτσι εξέπεσαν εκ του παραδείσου.

Οπότε, ξεκινάει με αυτόν τον μύθο η ιστορία, και από εκεί και πέρα… μύρια έπονται. Κι αρχίζει το κακό, ο πόνος και η οδύνη στον κόσμο, εξ αιτίας της. Ως εκ τούτου στο ιερό του ναού δεν μπορούν να μπουν γυναίκες. Είναι μολυσμένες. Οι μολυσμένες γυναίκες που εξ αιτίας τους χάσαμε τον παράδεισο, οι μολυσμένες γυναίκες που έχουν κάθε μήνα αίμα…

Κρ.Π.: Το οποίο, κατά τα άλλα, είναι η τροφή που συντηρεί το κάθε μελλοντικό παιδί, στη διάρκεια του ταξιδιού του από την ωοθήκη στην μήτρα…
 
Ελ.Ν.: Το θέμα είναι ότι είναι μιαρές οι γυναίκες…

Ενώ, στους προχριστιανικούς χρόνους, και στους παγανιστικούς, η γη ήταν θεότητα και οι γυναίκες είχαν πολλές τιμές και δόξες, διότι ήταν εκείνες οι οποίες γεννούσαν, γι’ αυτό και έχαιραν σεβασμού.

Κρ.Π.: Και στις μητριαρχικές κοινωνίες…
 
Ελ.Ν.: Πολύ παλιότερα, στις μητριαρχικές κοινωνίες, βεβαίως, ήταν και πολεμίστριες, και έχαιραν επίσης σεβασμού.

Αν πάμε πίσω,  σε αυτές τις μητρογραμμικές κοινωνίες, επειδή οι άνδρες δεν εγνώριζαν ποιανού ήταν τα παιδιά, δεν μπορούσαν να δώσουν την κληρονομιά τους και το όνομά τους στα παιδιά τους, βεβαίως, δεν τους άρεσε… Έτσι, με λάθος χειρισμούς και των γυναικών, περάσαμε σε άλλη, αντίθετη μορφή κοινωνίας… Ούτε εκείνο, ήταν δίκαιο, αλλά ούτε και το αντίθετό του. Το ότι ήταν, δηλαδή, οι γυναίκες πάνω από τους άνδρες και να τους καταπίεζαν, δεν ήταν δίκαιο και δεν υπήρχε ισοτιμία, όπως δεν ήταν δίκαιο και το αντίθετό που κατόπιν δημιουργήθηκε…

Με τους Χριστιανικούς χρόνους, η Θεά γη εξέπεσε, μαζί της εξέπεσε και η γυναίκα, περιφρονήθηκε συν το χρόνο, και διώχθηκε κιόλας, και η Παναγία που είναι η Θεά γη στην εξέλιξή της στους Χριστιανικούς χρόνους, είναι μία υποδεέστερη θεότητα. Πρώτα είναι ο Θεός και ο γιος του και μετά είναι εκείνη. Υπάρχει, δηλαδή, αλλά σε υποδεέστερη μορφή.

Στη συνέχεια, ξεκινά και ο διωγμός των γυναικών με κορύφωση τον Μεσαίωνα, όπου οι γυναίκες διώκοντο ως μάγισσες και καίγονταν στην πυρά. Τότε, έγινε μεγάλη εξόντωση του γυναικείου πληθυσμού. Από εκεί και πέρα, μπορεί να μη γίνεται με αυτόν τον τρόπο, αλλά υπάρχουν πολλοί τρόποι να διωχθεί. Και διώκεται! Μέχρι σήμερα, που φτάνουμε στην αρχική σου ερώτηση γιατί πληρώνονται λιγότερο… Μα, γιατί είναι διωκόμενες!

Όμως, υπάρχει πίσω από όλα αυτά, κι ένας μεγάλος φόβος. Ο φόβος της ετερότητας! Το βλέπουμε αυτό, σε όλα, όχι μόνο σε σχέση με τις γυναίκες. Ο κάθε… άλλος εκλαμβάνεται ως εχθρός!
 
Ενώ, κανονικά, έπρεπε να συμβαίνει το «η ισχύς εν τη ενώσει», αυτό το καταλύουμε εμείς οι άνθρωποι. Από τον πολύ μας φόβο ότι θα καταδυναστευτούμε από τον έτερο, από τον άλλον, καταλήγουμε να καταδυναστεύουμε τον κάθε άλλον για να μην μας διώξει εκείνος! Οπότε, συμμαχούμε μαζί του για λίγο, και μετά τον καταδιώκουμε.

Και οι πιο αδύναμες ομάδες, καταδιώκονται περισσότερο. Πιο αδύναμες μυϊκά είναι οι γυναίκες, άρα θα διωχθούν, και βέβαια σιγά σιγά θα είναι αδύναμες και σε άλλους τομείς, οπότε θα διωχθούν γενικώς…

Όμως, να μην ξεχνάμε, και τη συμβολή των γυναικών πάνω σ’ αυτό. Ότι, οι γυναίκες, συμπράττουν, συχνά, στο να διώκονται! Και μαθαίνουν και τα παιδιά τους το ίδιο.

Τα αγόρια, μπορούν να μην κάνουν δουλειές, μπορούν να βρίζουν, μπορούν να πηγαίνουν με δεκάδες κοπέλες, ενώ τα κορίτσια τους τα κατηγορούν εύκολα και οι ίδιες, ότι μπορεί νά ‘ναι πόρνες, ότι μπορεί νά ‘ναι τσούλες, ή απρόσεκτες, και ότι επίσης, πρέπει να τα κάνουν όλα, να μαζεύουν το δωμάτιό τους, αλλά και να μαθαίνουν να εξυπηρετούν τους άντρες της οικογένειας…

Κρ.Π.: Υπάρχει και μία έκθεση, ενός μικρού κοριτσιού που έγραψε ότι οι άντρες πρέπει οπωσδήποτε να παντρεύονται(σε αντίθεση με τις γυναίκες) γιατί ούτε λίγο ούτε πολύ, δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν…
 
Ελ.Ν.: Οπότε, είναι να δούμε και οι γυναίκες, πώς διαιωνίζουμε αυτή την αδικία και την ανισοτιμία.

Και το ότι ο κόσμος μπορεί να είναι άδικος, δεν μας δίνει την «άδεια» να επαναλαμβάνουμε την όποια αδικία!

Κρ.Π.: Ή και το δικαίωμα…
 
Ελ.Ν.: Ναι, δεν μας δίνει το δικαίωμα να… καταστρατηγούμε τα δικαιώματα. Και να λέμε, ε, τι να κάνουμε; Δεν μπορούμε, δηλαδή, να το περνάμε και στην επόμενη γενιά επειδή έτσι το βρήκαμε!
 
Κρ.Π.: Για τις γυναίκες που αποφασίζουν να κάνουν παιδιά μόνες τους;
 
Ελ.Ν.: Για τις μονογονεϊκές οικογένειες κατ’ επιλογήν; Αυτό συμβαίνει όλο και περισσότερο… Βεβαίως, υπάρχουν προβλήματα πολλά σ’ αυτό, και είναι και κάτι δύσκολο.  Δηλαδή, παίρνει μια γυναίκα την απόφαση να γεννήσει και να μεγαλώσει μόνη της ένα παιδί, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό κοινωνικά…
 
Κρ.Π.: Το παιδί το… ρώτησε;

Ελ.Ν.: Εκεί ήθελα να καταλήξω… Έτσι κι αλλιώς τα παιδιά, δεν τα ρωτάμε αν θα τα φέρουμε στον κόσμο. Τώρα, να πάρεις την απόφαση να κάνεις ένα παιδί –που δεν το ρωτάς!- και να το φέρεις με ακόμα μεγαλύτερη δυσκολία, σε έναν δύσκολο κόσμο, είναι μια επιλογή που κάποιος πρέπει να την σκεφτεί, δύο και τρεις φορές.

Διότι, φαίνεται, τελικώς, να το φέρνει στον κόσμο, για παρέα, να το φέρνει γιατί δεν θέλει να έχει σχέση με άνδρες, αλλά αυτό το παιδί θα μεγαλώσει πολύ διαφορετικά –τουλάχιστον προς το παρόν- σε σχέση με τα άλλα παιδάκια.

Ακόμα κι αν έχουν χωρίσει δύο γονείς και το παιδί μένει με τη μαμά, είναι διαφορετικό από το να αποφασίσει μια γυναίκα να το κάνει μόνη της.

Το ίδιο ισχύει και για ζευγάρια ομοφυλοφίλων, που βεβαίως έχουν το δικαίωμα –κατανοούμε!- απλώς πρέπει να έχουν υπόψιν τους ότι το παιδί θα έχει πολλά προβλήματα.
 
Κρ.Π.: Και είναι πολύ σοβαρό θέμα, γενικά, το να αποφασίσεις να κάνεις ένα παιδί, διότι πρέπει να έχεις συναίσθηση της ευθύνης. Αλλά φαίνεται να το κάνουν πολύ εύκολα οι άνθρωποι αυτό το βήμα…
 
Ελ.Ν.: Γενικώς, κάνουν οι άνθρωποι εύκολα τα παιδιά. Όμως, από την άλλη, είναι μέσα στην διαιώνιση του είδους, της αναπαραγωγής, είναι και θέμα υπαρξιακό, με την έννοια ότι είναι το αντίδοτο στο θάνατο, δηλαδή, το ότι εγώ συνεχίζω τον εαυτό μου…, όπως είναι και φυσικό, δηλαδή, η φύση αναπαράγεται, η φύση εξελίσσει το είδος της, και ελπίζει…
 
Κρ.Π.: Αν και εξελίσσεται πολύ αργά…

Ελ.Ν.: Τουλάχιστον, ας έχουμε στο νου μας, ότι τα παιδιά θέλουν έναν μπαμπά και μια μαμά…

Κρ.Π.: Οι ρόλοι του μπαμπά και της μαμάς, επίσης είναι σε μεταβατική φάση στην εποχή μας…
 
Ελ.Ν.: Έχουν αλλάξει, και αλλάζουν όλο και περισσότερο.
 
Την φροντίδα των παιδιών, βεβαίως, ακόμα την έχει περισσότερο η γυναίκα, όπως είπαμε, διότι εκείνη κυοφορεί, εκείνη κάνει τον τοκετό και εκείνη είναι η αποκλειστική τροφός στην αρχή.  Υπάρχει όμως, ένας μεγάλος συναισθηματικός δεσμός και από τις δύο πλευρές – στις υγιείς περιπτώσεις- και το παιδί, στρέφεται αρχικά προς τη μητέρα και μαζί μ’ αυτήν ανακαλύπτει τον κόσμο…

Ο μπαμπάς, από την άλλη, μπαίνει σιγά σιγά μέσα σε όλο αυτό…
 
Κρ.Π.: Εάν του αφήσει χώρο η μητέρα, γιατί υπάρχει κι εδώ, ένα μεγάλο θέμα…

Ελ.Ν.: Ναι, υπάρχει, γιατί επειδή ακριβώς οι γυναίκες νιώθουνε μόνες και διωκόμενες, πολλές φορές εκδικούνται μέσα από τα παιδιά τους…

Κρ.Π.: Συνήθως, ελέγχουν τον άντρα μέσα από τα παιδιά και μέσα από την περιουσία τους –αν έχουν…
 
Ελ.Ν.: Ναι, και είναι αυτό που λέγαμε πριν, ότι το κάνει έμμεσα, γιατί δεν μπορεί να το κάνει άμεσα –να ζητήσει πράγματα…

Κι όταν θέλει να ζητήσει πράγματα, το κάνει μέσα από τα παιδιά, τα οποία τα τριγωνοποιεί πάρα πολύ γι’αυτόν τον λόγο. Και τα παιδιά, αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά προβλήματα, μετά. Ή ακόμα και τα στρέφει εναντίον του πατέρα για να βγάλει το δικό τους το θυμό, που οι ίδια δεν τολμά ούτε να φύγει, ούτε να κάνει αντιπαράθεση. Οπότε, η γυναίκα, δεν ξέρει ούτε να συνεργαστεί, αλλά ούτε και να συγκρουστεί πολλές φορές, και όλο αυτό το πληρώνει συνήθως το παιδί.

Κρ.Π.: Και εμφανίζονται μετά οι ψυχολογικές διαταραχές στα παιδιά και αρχίζουν να τρέχουν… στους παιδοψυχολόγους –στην καλύτερη περίπτωση.
 
Ελ.Ν.: Ενώ, εκείνοι που πρέπει να τρέξουν στους ψυχολόγους είναι οι γονείς και όχι τα παιδάκια.
 
Κρ.Π.: Επίσης, μέσα σε όλα αυτά, η πατρότητα είναι υποβαθμισμένη, και οι γυναίκες, πολλές φορές, ασυνείδητα ή συνειδητά, βγάζουν τους πατεράδες άχρηστους ή αχρείαστους σε σχέση με το μεγάλωμα του μωρού τους…

Ελ.Ν.: Είναι υποβαθμισμένη η πατρότητα και το βλέπουμε αυτό και στην καθημερινότητα, αλλά και όταν χωρίζουν τα ζευγάρια, όπου και ο μπαμπάς μπορεί να βολεύεται να είναι λίγο απέξω, αλλά και η μαμά τον θέλει απέξω για να τον τιμωρεί(που τα πράγματα έφτασαν ως εκεί!) και τον κρίνει αίτιο γι’ αυτό που συνέβη, οπότε τον τιμωρεί με το να του στερεί με διάφορους τρόπους έμμεσους ή άμεσους τα παιδιά.

Βέβαια, οι άντρες, σαφέστατα έχουν εξελιχθεί και στην πατρότητα είναι όλο και πιο ενεργοί και νοιάζονται για τα παιδιά τους, είναι εκεί και τα φροντίζουν και μπορούν να κάνουν τα πάντα: και να τα ταΐσουν και να τα προσέξουν σε όλα…

Αυτό, όσο και το ζευγάρι συνεργάζεται, γιατί μαζί προχωράμε τα φύλα, και εκεί πρέπει να είναι ο νους μας: Ό,τι αυτός ο φόβος της ετερότητας, έχει πολύ σημασία να αμβλυνθεί, αυτό υπαγορεύει, άλλωστε, και ο πολιτισμός…

Κρ.Π.: Να καταλάβουμε ότι, όλοι, γυναίκες και άνδρες, είμαστε άνθρωποι…

Ελ.Ν.: Ότι είμαστε άνθρωποι και γι’ αυτό να άνω-θρώσκουμε, δηλαδή, να κοιτάμε προς τα πάνω, προς την εξέλιξή μας, μαζί, γιατί κοινώς, η ισχύς εν τη ενώσει…  Να μάθουμε να συνεργαζόμαστε, αποδεχόμενοι και τις συγκρούσεις μας. Για να μπορέσουμε, όχι μόνο να… ελπίσουμε αλλά και να συμβάλουμε ώστε η επόμενη γενιά να είναι καλύτερη από εμάς.

Κρ.Π.: Η Ζωή Καρέλλη, σε ένα ποίημά της έγραψε το «Εγώ, η άνθρωπος»
 
Ελ.Ν.: Ναι, είναι υπέροχο…
 
Κρ.Π.: Το λέω, διότι, το φύλο είναι κοινωνική κατασκευή, καταρχάς, και επίσης, δεν γίνεται στον 21ο αιώνα, να απαιτεί η όποια κουλτούρα από τις γυναίκες να μην είναι… άνθρωποι, και είτε να κυκλοφορούν ως καρνάβαλοι, είτε είναι μητέρες αγίες, είτε πόρνες, κλπ.

Ελ.Ν.: Όταν είναι μητέρα μια γυναίκα καθαγιάζεται. Όταν δεν είναι μητέρα, είναι μία εν δυνάμει πόρνη. Πρέπει να αποδείξει…

Βέβαια, και οι άντρες πρέπει να αποδείξουν… Είπαμε, παραπάνω, ότι έχουν επιβάρυνση σε σχέση με την εργασία τους. Αν δεν δουλέψουν και δεν επιτύχουν, τότε είναι… ένα τίποτα! Τους απαξιώνει η γυναίκα τους, η μαμά τους…  ή  έχουμε το παιδί της μαμάς.

Οπότε, αυτό πρέπει να δούμε ακριβώς: Ότι ο καθένας, έχει τα βάρη του επάνω του. Και ότι ο ένας έχει τον άλλον για να μπορέσει να ανταπεξέλθει, αλλά και να βγάλει κάποια από τα βάρη, συνεργαζόμενος. Άρα, είναι αυτό, ότι είμαστε άνθρωποι και οι δύο.

Τώρα, σε σχέση με τα στολίδια, που είπες, ότι πρέπει να αρέσει η γυναίκα για να την επιλέξει ο άνδρας, ενώ ο άνδρας αρκεί να… είναι άνδρας, αυτό έρχεται επίσης, από τα παραδοσιακά χρόνια, και έχει πολύ επιβάρυνση σ’ αυτό η γυναίκα, με ακραίες μορφές, πολλές φορές μάλιστα μπορεί να πάρει και εκτάσεις παθολογίας… όπως για παράδειγμα, στη νευρική ανορεξία.

Δεν είναι βέβαια πίσω από την πάθηση αυτή μόνο το «να αρέσω», αλλά είναι και αυτό. Το ότι η γυναίκα οφείλει να αρέσει! Ο άνδρας, απλά, να… υπάρχει!