Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του Μανώλη Λαμπρίδη «Οι ανδρειωμένοι της Κάσου- Το ουρλιαχτό της κουπαστής» (Εκδόσεις Περίπλους), την Κυριακή 16 Φεβρουαρίου στην αίθουσα του συλλόγου «Εν Ελλάδι Κασίων» Γ. Σεπτεμβρίου 56 Αθήνα και ώρα 11.00, ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Μηνάς Βιντιάδης γράφει για τον συγγραφέα, το βιβλίο και την ιδιαίτερη πατρίδα του.

Όλοι ξέρουν πόσο αγαπώ το νησί μου, την ηρωϊκή κι αδικημένη Κάσο. Υπάρχουν συγκλονιστικά στοιχεία που δεν διδάσκονται στα σχολεία, δεν τα γνωρίζει η πλειοψηφία των Ελλήνων. Η περηφάνια μας για όσα προσφέραμε το ‘21 είναι μεγάλη. Επαναστατήσαμε, προσφέραμε στον αγώνα τα καράβια μας, και για τρία χρόνια σκορπίζαμε τον τρόμο στον τουρκοαιγυπτιακό στόλο μέχρι το νησί να καεί αβοήθητο το ‘24.

Όλοι ξέρουν πόσο αγαπώ τους ανθρώπους που αγαπούν το νησί μου. Που έρχονται συχνά, που ταιριάζουν μαντινάδες, που δακρύζουν όταν βλέπουν την Πέτρα μου. Ξερολιθιές παντού, ατσακόπετρες, γύψος, σκληρό χώμα, βότσαλα, βράχοι.

Η Καρδιά της Πέτρας, το Τραγούδι της Πέτρας, το Δάκρυ της Πέτρας, πολλά λογοπαίγνια κάνουμε στα τουριστικά έντυπα, όταν διαφημίζουμε το νησί, μαζί με ντολμαδάκια, μακαρούνες με τη σιτάκα, νόστιμα ψάρια, όμορφες θάλασσες, υπέροχους μουσικούς σκοπούς. Πολλή πέτρα, αδελφέ σ’ ένα τόπο που, όμως, ζουν Μεταξωτοί Άνθρωποι, όπως έγραψε κι ο Καρούζος. Με καρδιά από θυμάρι, γέλιο από φύσημα του βοριά, φιλί που έχει γεύση φραγκόσυκου, μάτια που έχουν το χρώμα του Αιγαίου, φωνή που βγαίνει από μια σπηλιά με σταλακτίτες, χέρια που σκάβουν το χώμα και τις καρδιές όσων θα μας συναπαντήσουν.
Η μόνη πέτρα στην καρδιά αυτών των Μεταξωτών Ανθρώπων είναι ο φόβος ότι εδώ στην άκρη του χάρτη δεν μας θυμούνται συχνά όσοι μένουν σε σπίτια από τσιμέντο και γυαλί…

Όλοι ξέρουν πως η Κάρπαθος είναι μια παρηγοριά για μας. Το πιο κοντινό νησί, τα φώτα της Αρκάσας τη νύχτα, ένα νοσοκομείο έστω και με ελλείψεις, κάποιοι τουρίστες που θα επισκεφτούν και την Κάσο, πολλοί συγγενείς και φίλοι, ίδια λύρα, ίδιο λαούτο.

Όλοι ξέρουν πόσο αγαπώ τον Μανώλη Λαμπρίδη. Όχι μόνο γιατί λατρεύει την Κασο, όχι γιατί είναι ένας άνθρωπος ξεχωριστός, με αισθήματα κι ευαισθησίες, πάντα να βοηθάει όποιον έχει ανάγκη. όχι γιατί είναι ένας καλός συγγραφέας, αλλά γιατί έκανε κάτι που του βγάζω το καπέλο: πήγε στην Αμερική, όπως εκατοντάδες από εμάς όλα αυτά τα χρόνια, δούλεψε σαν σκυλί, αλλά μόνο δέκα χρόνια, όσο χρειαζόταν για να φτιάξει τη ζωή της οικογένειάς του και να γυρίσει γρήγορα πίσω και να συνεχίσει να είναι στη χώρα του, στην πατρίδα του, στο νησί του. Δεν τον κατάπιε η ξενιτιά, εκείνος μοίρασε τα χαρτιά και πήρε την παρτίδα!

Τα βιβλία του είναι ένας θησαυρός. Το πρώτο, είχε θέμα τη ζωή στην Κάρπαθο στην εποχή της ιταλικής κατοχής με τίτλο «Ταξιάρχης – Μπάρκο προς τη θύμηση», το παρουσιάσαμε στην Αρκάσα. Το καινούργιο “Οι ανδρειωμένοι της Κάσου, το ουρλιαχτό της κουπαστής”, έχει θέμα το νησί μου, και το ρούφηξα πολύ πριν κυκλοφορήσει. Μου έκανε μάλιστα την τιμή κι έγραψα το κείμενο του οπισθοφύλλου για να δώσω στον αναγνώστη μια γεύση για το τι θα διαβάσει…

Όλα αρχίζουν το 1732, με τον θάνατο του πιο σημαντικού καραβομαραγκού της Κάσου, ενός νησιού που απτελεί το νοτιοδυτικότερο άκρο της Ελλάδας, μια ανάσα από την Κρήτη και την Κάρπαθο, δυο ανάσες από την Αφρική.

Ο Μπουρλοτιέρης κάνει έργο ζωής να βρει τον δολοφόνο του Ηλιάκη, την ίδια ώρα που καπεταναίοι, κουρσάροι και πειρατές οργώνουν τα πέντε πελάγη που βρέχουν αυτό τον βράχο: Καρπάθιο, Αιγαίο, Κρητικό, Αιγύπτιο και Λιβυκό.

Και οι γυναίκες του νησιού πρωταγωνιστούν σ’ αυτό το μυθιστόρημα: Η μάνα του Ηλιάκη ψάχνει μυστικά στο ξωκκλήσι του Άη Μάμμα, η Σοφία που τον ερωτεύεται γίνεται καλόγρια κι ο καινούργιος ήρωας, ο Αντρειωμένος Γιωργάκης Μαστροηλίας ερωτεύεται πάνω σ’ ένα καράβι μια σκλάβα, ένα κορίτσι που μοιάζει με τη θάλασσα, τη Ζαντάνα.

Κι ο έρωτας τους γίνεται μουσική, ένας σκοπός που παίζεται μέχρι σήμερα στα πανηγύρια, κι έχει όμορφα λόγια…

Μια στάλα γίνε της βροχής, μέσα στα δάκρυά μου,

να δεις τι χρώμα στην καρδιά έχουν τα σύννεφά μου.

Οι ήρωες του Μανώλη Λαμπρίδη είναι ξεχωριστοί, τολμηροί, άνθρωποι με ξεχωριστά αισθήματα σε μια Ελλάδα που δεν γνωρίζουμε καλά.

Σε μια Ελλάδα των σκορπισμένων στη θάλασσα βράχων, των καραβιών με τα κανόνια, αυτών που πολέμησαν για ιδανικά και πάθη, για την ελευθερία μιας Πατρίδας και μιας ψυχής…

Ευχαριστώ Μανώλη για τους Ανδρειωμένους της Κάσου, μείνε πάντα κοντά της εσύ, ένα ανδρειωμένος της Καρπάθου και ετοίμασε το καινούργιο βιβλίο. Η άγνωστη ιστορία των νησιών μας βρίσκεται σε καλά χέρια!

*Ο Μηνάς Βιντιάδης είναι Κασιώτης συγγραφέας και δημοσιογράφος με πολλά βιβλία και θεατρικά έργα.

Ο Μηνάς Βιντιάδης με το πρώτο βιβλίο του Μανώλη Λαμπρίδη