Η παράσταση το «Αίμα των Κρίνων» παρουσιάζεται στο Θέατρο 104 και αποτελεί ένα αστυνομικό έργο με ανατροπές στην πλοκή του και κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Με αφορμή την παράσταση συνομιλήσαμε με έναν από τους πρωταγωνιστές της, τον Θοδωρή Ανθόπουλο.

Πώς θα περιγράφατε την παράσταση «Το Αίμα των Κρίνων» με λίγα λόγια ως προς το ύφος της; Ποιο είναι το στοιχείο που θα μαγνητίσει τον θεατή;

Το έργο είναι ένα αστυνομικό, ψυχολογικό δράμα με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Η παραπλάνηση είναι ο βασικός καμβάς του έργου και της σκηνοθεσίας, προσπαθώντας να σκιαγραφήσει τον θύτη και το θύμα της ιστορίας. Ένα ακόμα βασικό στοιχείο είναι ότι δεν υπάρχει χρονικός προσδιορισμός. Παρελθόν και παρόν μπλέκονται μεταξύ τους. Νομίζω ότι το στοιχείο που θα μαγνητίσει τον θεατή είναι ότι στην παράσταση συνδυάζονται στοιχεία του φιλμ νουάρ με σύγχρονα.

Πώς προσεγγίσατε τον ρόλο του «ανακριτή» υπάρχει κάποιο χαρακτηριστικό του που σας έπεισε να παίξετε το ρόλο και θέλετε να αναδείξετε περισσότερο προς τους θεατές;

Αρχικά με έπεισε ο τρόπος γραφής του συγκεκριμένου ρόλου. Είναι ένας πολύ δύσκολος ρόλος ως προς την προσέγγισή του, καθώς κινείται στην κόψη του ξυραφιού και τόσο εγώ, όσο και η σκηνοθετική ματιά του Κωνσταντίνου Ρόδη ως προς τον συγκεκριμένο ρόλο είναι να αντιμετωπίζει με τελείως διαφορετικό τρόπο τον καθένα που ανακρίνει. Ο «ανακριτής» κινείται σαν ένα φίδι που δεν ξέρεις αν θα σε δαγκώσει ή όχι.

Πως κρίνετε τον χαρακτήρα του «ανακριτή» ηθικά; Τα κίνητρα του είναι ευγενή;

Τα κίνητρά του δεν είναι καθόλου ευγενή. Ο «ανακριτής» είναι ένα όργανο της τάξης, αντιπροσωπεύει την απόλυτη εξουσία. Του δίνεται η δυνατότητα να χειριστεί τους ανθρώπους, το κοινό, την μάζα όπως εκείνος θέλει. Συμβολίζει πεντακάθαρα την απόλυτη βία της εξουσίας. Αλλά και ο ίδιος έχει χειραγωγηθεί από άτομα που είχαν ανώτερη εξουσία από αυτόν.

Βάζοντας στο κάδρο τα περιστατικά καταστολής και αστυνομικής βίας -και πρόσφατα και παλαιότερα- μαζί με τα κίνητρα του χαρακτήρα σας, είναι το παν η λεγόμενη «διατήρηση της τάξης» ή κάποιες ιδέες αξίζουν να τη «διαταράξει» κάποιος;

Η τάξη υπάρχει για να διαταράσσεται. Αν διατηρείτε μόνιμα μια κατάσταση, τότε είμαστε νεκροί. Αν δεν αντιδρούμε σε ότι κι αν συμβαίνει γύρω μας τότε πως θα εξελιχθούμε ως άνθρωποι, ως κοινωνία; Έχουν συμβεί πάρα πολλά περιστατικά καταστολής και αστυνομικής βίας παγκοσμίως. Ας μην ξεχνάμε το “I can’t breath”. Είναι πραγματικά εξωφρενικό, το ότι για να διατηρηθεί η τάξη πρέπει να σκοτώνουν κόσμο.

Τέλος, ποια είναι η άποψης σας σχετικά με το προεδρικό διάταγμα ΠΔ 85/2022 και την υποβάθμιση των πτυχίων των Ανώτατων Δραματικών Σχολών από την κυβέρνηση;

Είναι λυπηρό όλο αυτό που συμβαίνει με την καλλιτεχνική εκπαίδευση στην Ελλάδα. Οι δραματικές σχολές είναι πολλές,  έχει καταργηθεί η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και εισβάλλουν στον χώρο του θεάτρου άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση και εκπαίδευση, οι μισθοί μας είναι ελάχιστοι και  το Προεδρικό Διάταγμα έρχεται και μας εξισώνει με απόφοιτους Λυκείου και συνεπώς μας κάνει ανειδίκευτους εργάτες.  Δεν είναι χόμπι να είσαι ηθοποιός, είναι δουλειά. Σκληρή!  Χώρα που δεν έχει παιδεία, πολιτισμό και υγεία είναι μια χώρα που δεν έχει παρελθόν, παρόν, αλλά ούτε και μέλλον.

Λίγα λόγια για την παράσταση

Ένας άντρας, σχεδόν περιθωριακός από επιλογή, που αδιαφορεί για την ηθική , ζει απομακρυσμένος απ’ την ομορφιά, την εξουσία, την πατρίδα, τη θρησκεία και ό,τι θεωρείται γενικά αποδεκτό.Υπέρμαχος του απαγορευμένου, της αμαρτίας και της τρέλας έρχεται συχνά αντιμέτωπος με τη δυσχέρεια του περιβάλλοντός του. Παρότι χαμηλών τόνων ο ίδιος, η εξάπλωση της φήμης του αρχίζει να δημιουργεί ένα νέο κίνημα ανθρώπων που υιοθετούν σταδιακά αυτό τον τρόπο ζωής. Η κοινότητα θορυβείται από τις εξελίξεις και ψάχνει περισσότερα για το παρελθόν του.

Μετά από σχετική έρευνα ανακαλύπτουν ότι ο άντρας, χρησιμοποιώντας άλλο όνομα, υπήρξε πολεμικός ανταποκριτής, διάσημος για τις φωτογραφίες – πορτρέτα γυναικών λίγο μετά το θάνατό τους που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη και συνέβαλαν με έναν τρόπο στη λήξη του πολέμου. Με αφορμή το αδίκημα της πλαστοπροσωπίας, συλλαμβάνεται και οδηγείται για ανάκριση. Τα στοιχεία της ανάκρισης δημοσιοποιούνται παραποιημένα και το κίνημα, που είχε τον πρώην ανταποκριτή ως πρότυπο, αισθάνεται προδομένο. Ο άντρας δολοφονείται από τους υποστηρικτές του για παραδειγματισμό.

Το έργο γράφτηκε στα πλαίσια της Σχολής Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής του Θεάτρου Πορεία (Οκτώβριος 2019 – Μάιος 2020) με εισηγητές τους Θανάση Τριαρίδη και Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη.

Συντελεστές

Κείμενο: Δέσποινα Αποστολίδου

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ρόδης

Πρωτότυπη μουσική σύνθεση/ Στίχοι: Καραφύλλης Γιαννούλης

Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Κοστούμια: Μάριος Καραβασίλης

Σκηνικά: Ευγενία Βησσαρίου

Κινησιολογία: Βαγγέλης Πιτσιλός

Φωτογραφίες/ Trailer: Κωνσταντίνος Λέπουρης

Γραφιστική επιμέλεια: xMx GRAPHICS Michelangelo Bevilacqua

Βοηθός σκηνοθέτη: Έλενα Αγγελοπούλου

Βοηθός παραγωγής: Άκης Χαλκιάς

Δημόσιες σχέσεις – Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη

Ηθοποίοι 

Νάνσυ Ρηγοπούλου

Κωνσταντίνος Μιχαήλ

Abe Cohen

και ο Θοδωρής Ανθόπουλος στον ρόλο του ανακριτή

Τα τραγούδια της παράστασης ερμηνεύει ο Κώστας Μπουγιώτης

Κρατήσεις εισιτηρίων: viva.gr