Μπαίνει ορμητική με μια τεράστια γεμάτη τσάντα στον ώμο της. Είναι πρωί και μετά σκοπεύει να πάει στην πρόβα της Λυσιστράτης, με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό, οπότε κουβαλάει τα ρούχα της δουλειάς.

Αλλά δεν δείχνει να κάμπτεται. Έχει τόση ενέργεια και δύναμη, όπως όταν παίζει. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό της. Η Λένα Παπαληγούρα είναι, ας πούμε, ένας θεατρικός κυκλώνας.

• Όμως δεν νομίζω να είναι αυτό η μόνη αλήθεια…

• Δηλαδή;

• Πως είστε μια δυναμική γυναίκα, που τα λέει ορμητικά και κοφτερά. Σαν αγοροκόριτσο. Αυτή είναι η πρώτη εικόνα. Νομίζω έχετε πίσω, καλά κρυμμένη, μια κάπως αδύναμη, παθητική πλευρά.

  Ads

• Ναι. Έχω…οπωσδήποτε έχω…

• Οπότε, εάν ο ρόλος το απαιτήσει, είναι εύκολο να την αναδείξετε…

• Ναι. Οι θεατρικοί ρόλοι, αλλά συνήθως και οι κινηματογραφικοί, είναι αμφίσημοι. Δύσκολα βρίσκεις κάτι απολύτως ξεκαθαρισμένο. Εξάλλου αυτό είναι και το στοιχείο ενός κεντρικού ρόλου σε ένα καλό θεατρικό έργο, να είναι διττός, να αφήνει ένα παράθυρο ανοιχτό.

• Διότι όταν φωνάξατε στις Τρεις Αδελφές του Τσέχωφ, μ’ αυτήν τη βαθιά δυνατή φωνή σας, «πάω Μόσχα, έφυγα για Μόσχα», αυτό ήταν μεν αποφασιστικό και σχεδόν αντρικό, αλλά πίσω του είχε έναν βαθύ συναισθηματισμό και μια αδυναμία μαζί…

• Αυτό δεν ήταν στο πρόγραμμα, αλλά έκανα στις πρόβες κάποιες δοκιμές. Το είπα και άρεσε στον Τάρλοου. «Αυτό θα το κρατήσουμε», μου είπε.

• Και έγινε η συμπύκνωση του νοήματος όλης της παράστασης. Αλλά είπατε και κάτι άλλο πριν, αυτό το σίχαμα δεν αντέχεται…

• Ναι, για τη ζωή που δεν αντέχεται και κάτι πρέπει να κάνεις αμέσως. Είναι απαραίτητο να αντιδρά κανείς άμεσα στη ζωή του, δυναμικά, να την αρπάζει στα χέρια του…σας άρεσε η παράσταση;

• Ναι, μ’ αρέσει πολύ ο Τσέχωφ, αλλά είχε και αστοχίες…

• Όπως;

• Πολύ αδύνατη η Μάσα, οι ρωσίδες πρέπει να έχουν τα κιλά τους, η Μάσα ήταν μια σύγχρονη ελληνίδα.

• Εντάξει, αυτό δεν είναι πρόβλημα…

• Ενώ εσείς τάχετε τα κιλά σας…

• Μα τι μου λέτε!

• Είστε, όπως λένε οι γάλλοι, fausse maigre

• Ψευτο-αδύνατη δηλαδή;

  

• Ναι.

• Τόλεγε και ο Δραγούμης αυτό, ίσως για την Πηνελόπη Δέλτα…

• Τόλεγε

• Θυμήθηκα τώρα που ο μπαμπάς μου διάβαζε κάθε μέρα τον Μάγκα της Δέλτα, όταν ήμουνα μικρή…

• Νομίζω πως θα ήταν προτιμότερο να κάνατε καριέρα στο εξωτερικό…

• Γιατί το λέτε;

• Διότι εδώ το θέατρο έχει κυλήσει κάπως στον εντυπωσιασμό, στην ευκολία του υποχρεωτικού μοντερνισμού και θα γυρνάτε συνεχώς γύρω από το ίδιο σημείο.

• Μην εξιδανικεύετε το εξωτερικό. Δεν είναι καθόλου εύκολο να πας εκεί και να κάνεις κάτι, εάν δεν έχεις μια σαφή πρόταση. Εξάλλου νοιώθω πως ακόμη έχω πολλά πράγματα να μάθω και να κάνω εδώ.

• Είστε κάπως αμερικάνα νομίζω…

• Με ποιο τρόπο;

• Έχετε μια αμεσότητα, που συνήθως εκεί την συναντάς. Είναι σαν να μην πολυσκέφτεσαι το ρόλο, να μην τον σχολιάζεις τη στιγμή που παίζεις.

• Γενικά δεν πρέπει να κάνεις δεύτερες σκέψεις όταν παίζεις. Πρέπει να είσαι εντελώς μέσα.

• Επίσης είναι ενοχλητικός ο ψυχολογισμός τόσο στην παράσταση, όσο και στον ηθοποιό συγκεκριμένα. Δεν ενδιαφέρει τον θεατή τί αισθάνεται ένας ηθοποιός, τι νοιώθει για τον ρόλο του. Τον ενδιαφέρει να δει μια ιστορία.

• Αυτό είναι πολύ σοβαρό ζήτημα. Πράγματι δεν ενδιαφέρει τι αισθάνομαι εκείνη τη στιγμή. Αισθάνομαι τηγανητές πατάτες…δεν είναι αυτό το ζήτημα. Η συγκίνηση βγαίνει πάντα μέσα από την ίδια την κατάσταση. Δεν είναι ατομικό δράμα και είναι λάθος να το βλέπει ο ηθοποιός έτσι. Το ζήτημα είναι να κάνεις κάτι ολοκληρωμένο, στο πλαίσιο μιας ιστορίας.

• Τι σημαίνει ολοκληρωμένο;

• Σημαίνει πως έχει βρεθεί μια ιστορία να διηγηθείς και ένα νόημα να αναδειχθεί, που δεν εξαρτάται πλέον από τα επιμέρους, αλλά που είναι ο άξονας μιας παράστασης. Είναι ένα καλά οργανωμένο σύνολο, μεστό νοήματος, που όλοι το υπηρετούν. Τότε θα προκύψει και το συναίσθημα.

• Και τίποτε άλλο;

• Μόνον, που πάντα πρέπει να αφήνεις ένα μικρό παράθυρο, ώστε να μπορεί ο θεατής να βλέπει και λίγο μακρύτερα.

• Αρκεί να μην τον μπλέκουν τον θεατή σε υποχρεωτική συμμετοχή. Τι ενοχλητικό!

• Θέλετε την απόστασή σας δηλαδή…

  

• Φυσικά. Αν ήταν να γίνω ηθοποιός θα το ήξερα…

• Θέλετε να υπάρχει χώρος, ώστε να τον διατρέξετε…

• Όχι πάντα, μπορεί απλώς να βαριέμαι…

• Έχετε το δικαίωμα…η παράσταση όμως, εάν βρει έναν άξονα που όλοι τον υπηρετούν, τότε φτάνει στο νόημα του θεατρικού κειμένου.

• Έτσι είναι και η Λυσιστράτη;

• Ακριβώς έτσι. Δεν πέφτουμε στο λάθος της μεταφοράς του Αριστοφάνη στα σημερινά κλισέ, δεν τον κάνουμε του συρμού. Δεν υπάρχουν ρόλοι, όλοι κάνουμε όλους. Και αναδεικνύεται νομίζω, με τρόπο ολοκληρωμένο, η εποχή, αλλά και η διαχρονικότητα του ελληνικού Λόγου.

• Το ελπίζω. Διότι στο κλασικό ελληνικό έργο έχουν γίνει πολλές ελαφρότητες, που μοιάζουν μοντέρνες, αλλά οφείλονται σε έλλειψη αρχαιογνωσίας.

• Νομίζω πως ο Μαρμαρινός έχει οργανώσει μια παράσταση που θα αφήσει πίσω της κάτι σημαντικό.

• Μακάρι. Και να μην περιοριστεί στο να γδύνονται οι πρωταγωνίστριες του αρχαίου δράματος…

• ….

• Διότι, έτσι χάνεται ο λόγος και κυριαρχεί απελπιστικά η εμπειρία. Παίζετε πλέον μόνον με το σώμα, όχι με τα λόγια.

• Αυτό είναι αλήθεια, υπάρχει μια υπερβολή στο physicalism. Αλλά είναι και η εποχή. Πώς να κάνεις έναν μονόλογο; Δεν είναι εύκολο να παρακολουθήσει κανείς έναν θεατρικό μονόλογο πλέον.

• Γιατί;

• Διότι είμαστε στην εποχή μιας τεράστιας τεχνολογικής επανάστασης που άλλαξε τη γλώσσα. Ποιον μονόλογο; Με τα OMG και 3 LOL;

• Ξέρετε ποια μου θυμίζετε; Την Μαίρη Αρώνη!

• Μακάρι.

• Και έχετε και αυτήν την περίεργη εκφορά στο σίγμα, σαν την Καρέζη ή την Λαμπέτη.

• Τα παραλέτε…

• Όχι. Καθόλου. Είστε ακόμα στην αρχή βεβαίως, αλλά μου φαίνεται πως πάτε πολύ μακριά.

• Προς το παρόν πάω Αγίου Κωνσταντίνου, πάμε,, αρχίζει η πρόβα…. θα σας στείλω φωτογραφίες…έκανα και μια ταινία αγγλική, Nocturne λέγεται, όπως τα νυχτερινά του Σοπέν, για μια πολωνέζα μετανάστρια.

  * κάνοντας εγγραφή στο newsletter συμφωνείτε με τους όρους χρήσης της υπηρεσίας Moosend

• Πήγατε ήδη στο εξωτερικό…

• Όχι ακόμα. Είμαι πολύ εδώ μέσα. Δεν έφυγα για Μόσχα ακόμα. Αυτό το σίχαμα, αυτή η ζωή, αντέχεται ακόμα!