Μια παράσταση που ξεκινάει με τον Μέσι, το Ρονάλντο, το Μαραντόνα και άλλα είδωλα της ιστορίας του ποδοσφαίρου και εξελίσσεται σε ένα πολύ άγριο παιχνίδι για την ιστορία της ανθρωπότητας. Το έργο του Θανάση Τριαρίδη, συνεχίζει για δεύτερη χρονιά επιτυχίας στο studio Μαυρομιχάλη, σε σκηνοθεσία Τριαντάφυλλου Δελή, με τον Σήφη Πολυζωίδη σε ένα καυστικό, σκληρό, ρεαλιστικό, διαδραστικό χωρίς ανάσα μονόλογο.

Ο τίτλος Football η ιστορία της ανθρωπότητας μπορεί να είναι παραπλανητικός, αλλά δεν είναι το ποδόσφαιρο το θέμα. Είναι το αρχαίο ένστικτο του ανθρώπου να κλωτσάει, είναι οι ματωμένες λάσπες, είναι οι ενοχές και η αφύπνιση. Πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης αλλάζουν πάσες εκτός σκηνής.

Σήφης Πολυζωίδης: Όλα τα παιχνίδια γυρίζουν

Με το ποδόσφαιρο ποια είναι η σχέση σου;

Με τις ομάδες δεν ήμουν ποτέ παθιασμένος,  μόνο μικρότερος με τον ΑΟΛ -υπήρξα και ποδοσφαιριστής του ένα διάστημα. Τώρα δεν υποστηρίζω κάποια συγκεκριμένη ομάδα μου αρέσει να βλέπω καλό ποδόσφαιρο.

Όταν διάβασες το έργο τι φοβήθηκες?

Όταν έφτασε το κείμενο στα χέρια μου δεν υπήρχε καμία προοπτική να ανέβει, ούτε σκηνοθέτης ούτε παραγωγή, ούτε τίποτα αλλά είπα ότι αυτό το έργο πρέπει να το κάνω πάση θυσία! Δεν σκέφτηκα ούτε φοβήθηκα τίποτα άλλο, ήταν μονόδρομος. Μετά συναντήθηκαν οι δρόμοι μας με τον Τριαντάφυλλο και την Πασχαλιά και το ταξίδι άρχισε…

Υπάρχει κάτι που σε δυσκόλεψε; Στο κείμενο ή την επαφή με το κοινό;

Αυτό που με δυσκολεύει περισσότερο είναι η ενέργεια που απαιτεί η συγκεκριμένη παράσταση. Είναι η πρώτη φορά που έχω τόσο άμεση επαφή με τους θεατές κι αυτό απαιτεί φοβερή ενέργεια. Αλλά είναι και πολύ απελευθερωτικό.

Ο κόσμος που μπαίνει στο θέατρο είναι υποψιασμένος τι θα δει και αν όχι πως αντιδρά;

Και μόνο από το γεγονός ότι έχει γράψει το κείμενο ο Τριαρίδης νομίζω ότι οι περισσότεροι έρχονται υποψιασμένοι. Αλλά και οι παραπλανημένοι και οι υποψιασμένοι στο τέλος φεύγουν ευχαριστημένοι και με πολλά θέματα για συζήτηση.

Ξέρετε σε πόσες ματωμένες λάσπες κυλίστηκε η ιστορία για να φθάσει εδω που έφθασε? Σε πάρα πολλές. Αμέτρητα πολλές.

Ποια είναι, για σένα, η πιο δυνατή φράση του έργου ποια είναι;

«Στη ζωή πρέπει να υπάρχει δικαιοσύνη. Λίγη διάθεση για δικαιοσύνη ρε γαμώτο»

Θα υπάρξει ποτέ δικαιοσύνη; ή είναι χαμένο/στημένο το παιχνίδι;

Αν είναι στημένο το παιχνίδι κάποια στιγμή ο κόσμος θα το καταλάβει θα αφήσει τις κερκίδες και θα μπει μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Και τότε… κανείς δεν ξέρει.
Δεν υπάρχει χαμένο παιχνίδι, όλα τα παιχνίδια γυρίζουν. Όσο για την δικαιοσύνη, μόνο σαν ευχή μπορεί να υπάρξει.

Πιστεύεις πως η δικαιοσύνη είναι λέξη ουτοπική;

Όσο και οι λέξεις «ισότητα», «ελευθερία» και «ευνομούμενη πολιτεία.

Λένε – κάποιοι προπονητές – πως η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Θα μπορούσε το σύστημα να ισχύει και έξω απο τα γήπεδα;

Δεν ξέρω αν ισχύει πάντως  πολλοί το εφαρμόζουν. Κι η ιστορία της ανθρωπότητας μας δείχνει πως αυτή η τακτική οδηγεί στο να χύνεται πολύ αίμα.

Γιατί ονομάζεται Φ. ο ήρωας σου;

Από Φ είναι και η Φαντασία, και ο Φίλαθλος κι ο Φιβοφί ο γιος της Αζτέκας που κρύφτηκε στο δάσος. Και πολλά άλλα..

Πώς ξεμπερδεύει κανείς με τις ενοχές του;

Δεν ξεμπερδεύεις ποτέ με τις ενοχές σου. Τις προσπερνάς μόνο προσπαθώντας να κάνεις πράξη τα  πιστεύω σου.

Σε κάποιους το τίμημα μένει απλήρωτο βέβαια. Το χειρότερο είναι ότι συνήθως το πληρώνουν αυτοί που δεν φταίνε.

Τι συναισθήματα σου γεννάει το We are the champions; Έχεις σκεφθεί πως οι χαμένοι μπορεί να είναι κερδισμένοι και το αντίστροφο;

Το έχει πει ο Νικολαΐδης στην ταινία του: «Ο χαμένος τα παίρνει όλα». Όταν άκουσα για πρώτη φορά το We are the champions, ήμουν πολύ μικρός για να καταλάβω τους στίχους. Αργότερα είδα ότι ήταν ένα βαθιά πολιτικό και ειρωνικό τραγούδι που μιλάει ακριβώς για το ίδιο θέμα που μιλάει και ο Τριαρίδης. Για τους χαμένους και τους κερδισμένους της ανθρωπότητας. Ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ…

Tη νύχτα που κατέβηκε ο «Η ισορροπία του Νας» από το Εθνικό. ένιωσες χαμένος ή κερδισμένος;

Τη νύχτα που κατέβηκε ο Νάς το παιχνίδι δεν είχε τελειώσει. Και έγινε αυτό που είπα πριν. Ο κόσμος μπήκε στον αγωνιστικό χώρο, γύρισε το ματς και μας έβαλε στο Εθνικό να παίξουμε την τελευταία παράσταση. Ε, ναι, τότε ένιωσα νικητής!

Τριαντάφυλλος Δελής: Οι ενοχές δεν σβήνουν

Η δική σου σχέση με το ποδόσφαιρο;

Έχω παίξει , θα το απολαύσω αν  τύχει να ξαναπαίξω, μου αρέσει να παρακολουθώ ένα ωραίο παιχνίδι…. γενικά δεν επιλέγω να ψυχαγωγηθώ βλέποντας έναν αγώνα ποδοσφαίρου.

Πότε συνειδητοποίησες το αρχαίο ένστικτο του ανθρώπου να κλωτσάει μια μπάλα;

Τη στιγμή που έπεσε στα χέρια μου το έργο του Τριαρίδη, στο κέντρο της Αθήνας στην Ομόνοια «έπαιζαν ποδόσφαιρο» με το κεφάλι του Ζακ… Η βαρβαρότητα της ανθρωπότητας δεν έχει σταματήσει και δεν θα σταματήσει… Όπως λέει και ο Σήφης στην παράσταση:  « Η ιστορία τσουλάει με το αίμα… κάποιοι θέλουν να νικήσουν πολύ και σφάζουν του άλλους.». Τι έκανε ο homo sapiens από το 2.000.000 μέχρι το 5000 π.Χ.; »Έσφαζε…έσφαζε…έσφαζε. Έπρεπε να είναι winner για να βγει στο πολιτισμό.

Ο νικητής τα παίρνει όλα;

Με υπομονή και επιμονή στο τέλος όλοι θα βγούμε νικητές…

Τι παίρνουν οι θεατές φεύγοντας απο την παράσταση;

Αυτό που μπορώ να πω για το κοινό που έχει παρακολουθήσει την παράσταση είναι πως τους βάζει σε σκέψη και χρειάζονται χρόνο μετά το τέλος της παράστασης καθώς αυτά που έχει γράψει ο Τριαρίδης είναι τόσο γνώριμα και συνάμα βαθιά σοκαριστικά!

Έχετε ζήσει κάποια ακραία αντίδραση;

Υπάρχει μια στιγμή στην παράσταση που ο Σήφης ρωτάει ευθέως το κοινό… «Τι θα κάνουμε με όλους τους δυστυχισμένους;» , μια θεατής έδωσε την εξής απάντηση: «Είναι δικό σου πρόβλημα…δεν με ενδιαφέρει…»

«Οι παντοτινοί ένοχοι είμαστε οι θεατές και ήρθε η ώρα να πληρώσουμε κάποιο τίμημα» είναι βάση στην πολιτική τριλογία του Τριαρίδη. Πώς το πληρώνουμε;

Το πληρώνουν τα παιδιά του κόσμου… που δεν φέρουν καμία ευθύνη. Νομίζω ότι μας αφορά όλους!

Οι ενοχές πώς σβήνουν;

Οι ενοχές δεν σβήνουν… κρύβονται ,θάβονται ή αγνοούνται… Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν!

Για το έργο 

Το FOOTBALL (2017) μαζί με το LEOPOLD (2017) και το HIV (2018) συγκροτούν μια άτυπη πολιτική τριλογία. Η βασική θέση αυτής της τριλογίας είναι πως οι παντοτινοί ένοχοι είμαστε οι θεατές – και πως ήρθε η ώρα να πληρώσουμε κάποιο τίμημα. Η ανάγκη του συγγραφέα να γράψει αυτά τα έργα , γεννήθηκε μετά από τα ταξίδια του στην Αφρική θέλοντας να μιλήσει για τα ταξίδια των «χορτάτων» στην «πεινασμένη» Αφρική. Το FOOTBALL είναι μια «σκληρή ματωμένη κωμωδία», ένας καυστικός μονόλογος με πολύ χιούμορ , που αναλύει την ιστορία της ανθρωπότητας μέσα από την ιστορία του ποδοσφαίρου ,ξεκινώντας από το 1500 μ.Χ.

Παρακολουθούμε τον «Φ.» που υποδύεται ο Σήφης Πολυζωίδης , ένα σύγχρονο άνθρωπο-φίλαθλο-οπαδό , να παραθέτει ερωτήματα για το παρελθόν, το παρόν και κυρίως για το μέλλον αυτού του κόσμου , όπου το κοινό θα κληθεί να απαντήσει. Μας μιλάει για ένα αρχαίο ένστικτο του ανθρώπου να «κλωτσάει» και για μια άγρια ψυχή που βρίσκεται θαμμένη μέσα μας και αναφέρει χαρακτηριστικά.

«…Και σε όσους μου λένε πως δεν “πρέπει” (“δεν έχουμε δικαίωμα”) να αγγίζουμε το κοινό στην διάρκεια της θεατρικής πράξης, έχω να απαντήσω πως διαφωνώ απόλυτα. Μπορεί να είναι επώδυνο, αλλά νομίζω πως είναι το μόνο μέλλον της θεατρικής τέχνης στην εποχή των κατασκευασμένων και μνημονικοποιημένων εικόνων. [Μνημονικοποιημένες εικόνες: οι εικόνες που αποθηκεύονται στην ηλεκτρονική μνήμη των υπολογιστών και μπορούν να αναπαραχθούν επ’ άπειρον].
Αυτή είναι η άποψή μου – χωρίς να σημαίνει πως είναι υποχρεωτικά η σωστή.»

Θανάσης Τριαρίδης

info

«FOOTBALL, 
το παιχνίδι της ανθρωπότητας», του Θανάση Τριαρίδη
2ος χρόνος, στο Studio Μαυρομιχάλη, Μαυρομιχάλη 134 , Νεάπολη Εξαρχείων, τηλ. 2106453330
Παραστάσεις μέχρι  23.01.2020,  κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.00

• Παίζει: Σήφης Πολυζωίδης
• Σκηνοθεσία: Τριαντάφυλλος Δελής
• Κίνηση: Πασχαλιά Ακριτίδου
• Μουσική: Γιώργος Οικονόμου

Στην παράσταση συμμετέχει με ένα τραγούδι έκπληξη το συγκρότημα The Skelters