Μετά τα απόλυτα sold out κατά τη διάρκεια του πρώτου κύκλου παραστάσεων, η «Φαλακρή Τραγουδίστρια» του Ευγένιου Ιονέσκο από την ομάδα Loxodox επιστρέφει για δεύτερη χρονιά στο House of Smiths για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων κάθε Πέμπτη, παρασκευή και Σάββατο.

Με αφορμή τον δεύτερο χρόνο της παράστασης μιλήσαμε με τον Αλκίνοο Δωρή σχετικά με την παράσταση, το «θέατρο του παραλόγου» και το γιατί μεγάλοι δημιουργοί του 20ου αιώνα παραμένουν ακόμη και σήμερα επίκαιροι.

Γιατί επιλέξατε την Φαλακρή Τραγουδίστρια; Τι είναι αυτό που σας ελκύει στο θέατρο του παραλόγου;

Η επιλογή των έργων στην ομάδα μας συμβαίνει μέσα από διάλογο και αρκετή εργασία, θέλω να πω, πως υπάρχει μια μεγάλη περίοδος διαβάσματος και μελέτης που οδηγεί κάποια στιγμή στην τελική επιλογή. Υπάρχουν άνθρωποι που λειτουργούν με την αίσθηση στις επιλογές τους στο θέατρο, σε εμάς δεν λειτουργεί μονάχα έτσι, χρειάζονται μάλλον και τα δυο.

Η Φαλακρή Τραγουδίστρια είναι έργο με τεράστια δυναμική, εξαιρετικά δύσκολο στο να φέρεις στην επιφάνεια την λειτουργία της προφορικότητας του, το γεγονός όμως ότι παίζεται ασταμάτητα περισσότερο από μισό αιώνα λέει πολλά από μόνο του. Το θέατρο του παραλόγου ακουμπά ένα αυθεντικό βλέμμα στην τέχνη του θεάτρου, η γοητεία του είναι αυτή, έχει την ελευθερία που συναντά κανείς στα παιδιά, γι΄ αυτό και είναι τόσο διαχρονικό.

Τελικά υπάρχει κάποιο νόημα μέσα στον παραλογισμό του;

Αυτή είναι και η ουσία της Φαλακρής Τραγουδίστριας, το περίσσιο νόημα, η αγωνία του ανθρώπου να μην γίνεται συγκεκριμένος γιατί φοβάται μην εκθέσει τα συναισθήματα του στο άγνωστο. Πιστεύω πως από αυτό προκύπτει ο «παραλογισμός», τουλάχιστον στο επίπεδο της καθημερινότητας.

Ήταν δύσκολο σαν κείμενο να το αποδώσετε σκηνοθετικά;

Δεν υπάρχει εύκολο έργο, η αλήθεια είναι πως η Φαλακρή Τραγουδίστρια είχε μια πρόσθετη δυσκολία στο να αναδείξεις την προφορικότητα του κειμένου, το «παράλογο» είναι η μία όψη του νομίσματος, η άλλη είναι τεράστιος κόσμος επικοινωνίας μεταξύ των δραματικών προσώπων.

Πιστεύετε ότι τα κείμενα των δημιουργών αυτών όπως ο Ιονέσκο ή ο Μπέκετ συνεχίζουν να αφορούν και να είναι επίκαιρα;

Μιλάμε για τεράστιους δημιουργούς , ο καθένας με τον χρωματισμό του στην τέχνη του θεάτρου. Είναι – και θα είναι- επίκαιρα γιατί δεν είναι τυπικά. Στο θέατρο αυτό που πεθαίνει πρώτο είναι το «τυπικό», αντίθετα το θάρρος και το ρίσκο θριαμβεύουν.

Ποιο είναι το κριτήριο σας στις παραστάσεις που επιλέγετε για να σκηνοθετήσετε;

Να βρίσκω τουλάχιστον ένα δεδομένο μέσα στο έργο που να μου αρέσει. Έχω την τάση να λατρεύω όλους τους μεγάλους συγγραφείς χωρίς εξαιρέσεις.

Τι να περιμένει να δει ένας θεατής που θα έρθει να παρακολουθήσει την Φαλακρή Τραγουδίστρια;

Σαν ομάδα προσπαθούμε εδώ και χρόνια να εδραιώσουμε μια συνθήκη κατά την οποία ο θεατής έχει την ελευθερία να σκέφτεται συνειρμικά. Η λειτουργία της κυριολεξίας σε μια παράσταση μας αφήνει ξένους και αδιάφορους, υπάρχει παντού γύρω μας «κυριολεξία», για ποιον λόγο να το συναντά κανείς και σε μια παράσταση; Είναι λίγο άδικο νομίζω.