Πραγματοποιήθηκε σήμερα η δημοσιογραφική προβολή του συγκλονιστικού ντοκιμαντέρ του Ελβετού σκηνοθέτη Στέφαν Χάουπτ, «Ένα Τραγούδι για τον Αργύρη» (A Song For Argyris). Πρόκειται για την συγκινητική ιστορία της ζωής του Αργύρη Σφουντούρη με φόντο τα γεγονότα που στιγμάτισαν την Ελλάδα τα τελευταία εβδομήντα χρόνια, από την Γερμανική Κατοχή και τον Εμφύλιο μέχρι τη Μεταπολίτευση. Η προβολή πραγματοποιήθηκε παρουσία του πρωταγωνιστή, ενός ακολούθησε μία ενδιαφέρουσα συζήτηση με θέμα: «Τη διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα».

«Μαύρα ρούχα, μαύρα χρόνια…»
(Ένα Τραγούδι για τον Αργύρη – 2006)

Δίστομο, 10 Ιουνίου του 1944. Ένα μικρό χωριό, ένα βήμα από τη θάλασσα, στον δρόμο από την Αθήνα προς τους Δελφούς. Ο μικρός Αργύρης σχεδόν τεσσάρων χρονών, επιζεί μιας κτηνώδους σφαγής των Γερμανικών Δυνάμεων Κατοχής: «Μέτρο Εξιλέωσης» μιας ναζιστικής μεραρχίας ως αντίποινα για μία επίθεση ανταρτών εναντίον των Γερμανών στην περιοχή.

Σε λιγότερο από δύο ώρες σκοτώνονται 218 κάτοικοι του χωριού – γυναίκες, άντρες, γέροι, μωρά και βρέφη. Ο Αργύρης χάνει τους γονείς του και άλλους 30 συγγενείς… Ο ίδιος γλυτώνει από τύχη και περνά τα επόμενα χρόνια σε ορφανοτροφεία στην Αθήνα, μαζί με άλλα παιδιά θύματα του πολέμου.

Μία μέρα, εμφανίζεται μία αποστολή του Ερυθρού Σταυρού και διαλέγει κάποια παιδιά τα οποία πρόκειται να κάνουν μια καινούρια αρχή σε άλλη όμως χώρα. Ο Αργύρης θέλει να πάει μαζί τους. Έτσι βρίσκεται στην Ελβετία, στο παιδικό χωριό Πεσταλότσι στο Τρόγκεν, όπου μεγαλώνει μακριά από την πατρίδα του αλλά και από τη δυστυχία που επικρατεί στην μεταπολεμική Ελλάδα…

Το διαχρονικό και επίκαιρο φιλμ του Στέφαν Χάουπτ – Βραβείο Κοινού στο 9o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης “Εικόνες του 21ου Αιώνα” και Υποψήφιο Καλύτερο Ντοκιμαντέρ στα Ελβετικά Βραβεία Κινηματογράφου – παρακολουθεί τη ζωή και το έργο του Αργύρη Σφουντούρη. Ενός ανθρώπου, που παρά τον πόνο και τη δυστυχία που βίωσε, έθεσε ως σκοπό της ζωής του, τη διεκδίκηση των Γερμανικών αποζημιώσεων.

Παράδειγμα προς μίμηση ο Αργύρης Σφουντούρης, έδωσε το παρών τόσο στην δημοσιογραφική προβολή, όσο και στη συζήτηση που ακολούθησε με θέμα: «Τη διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα». Τον συντονισμό της εκδήλωσης είχε ο κ. Στέλιος Κούλογλου (Ευρωβουλευτής, δημοσιογράφος) και ομιλητές ήταν οι:

• κ. Αργύρης Σφουντούρης
• κ. Μαρία Κανελλοπούλου (καταγωγή από τα Καλάβρυτα) Βουλευτής, μέλος της Διακομματικής Κοιν. Επιτροπής για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών, Αντ/δρος της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής
• κ. Ιωάννης Σταθάς  (καταγωγή από το Δίστομο)  Βουλευτής, μέλος της Διακομματικής Κοιν. Επιτροπής για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών
• κ. Χριστίνα Σταμούλη – Νομικός, μέλος του ΕΣΔΟΓΕ

«Με την αλλαγή της κυβέρνησης τον Ιανουάριο, το θέμα των αποζημιώσεων έχει γίνει σχεδόν πρώτο θέμα στη Γερμανία, που μέχρι τώρα ήταν κυριολεκτικά τελευταίο. Τώρα έγινε επίσημο θέμα των διαπραγματεύσεων Ελλάδας και Γερμανίας κάτι το οποίο θα έπρεπε, εφόσον θα είχαμε ανεξάρτητες κυβερνήσεις, να έχει γίνει τα τελευταία 70 χρόνια», είπε χαρακτηριστικά ο κ. Σφουντούρης

Στην ερώτηση του κ. Κούλογλου: «Τι θα προσθέτατε στην ταινία;» ο κύριος Σφουντούρης απάντησε: « Ένα πράγμα με ενόχλησε όταν πρωτοείδα την ταινία, και το είπα στον σκηνοθέτη. Ότι εκεί που αντιτίθεμαι στη συγγνώμη του πρέσβη, ο κόσμος δεν θα το βρει κατανοητό, πρέπει να συμπληρώσουμε κάτι και συμπεριέλαβε κάποια πράγματα. Αλλά μου έκανε εντύπωση ότι στη Γερμανία δεν υπήρξε πρόβλημα, ενώ στην Ελβετία μια εφημερίδα μετά την πρεμιέρα έγραψε “τι ωραία που θα ήταν να είχε δεχτεί τη συγγνώμη και να τέλειωνε έτσι το έργο!”. Θέλανε χολιγουντιανή εξέλιξη! Ο πρέσβης ζήτησε στα γερμανικά τη συγγνώμη και αυτό έχει νόημα, δεν του το επέτρεψε η κυβέρνηση, για αυτό βρήκε το διπλωματικό κόλπο να τη ζητήσει στα ελληνικά, σου λέει τότε δεν θα είναι επίσημη. Αυτά είναι τα λίγο τραγελαφικά αλλά πολύ ενοχλητικά. Εγώ θέλω να πω αυτό, που είναι τόσο αυτονόητο, που δεν σκέφτηκα καν να το τονίσω: αν κάποιος νομίζει ότι μπορεί να συγχωρεθούν αυτά τα πράγματα με μία συγνώμη, τότε δεν έχει καταλάβει τίποτα, ούτε από τη δική μου ιστορία, αλλά ούτε από την ανθρώπινη ιστορία. Γιατί αυτό είναι το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε και αυτοί που το ζητάνε ζουν και με αυτό τον τρόπο, ζητούν συγγνώμη και συνεχίζουν τα ίδια. Και αυτό είναι που εγώ δεν θέλω, δεν θέλω να συνεχίσουμε τα ίδια…»

Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Μαρία Κανελλοπούλου, δήλωσε ότι για την κυβέρνηση οι αποζημιώσεις αποτελούν εθνικό θέμα και τόνισε ότι «δεν ζητάμε εκδίκηση, αλλά αποκατάσταση του δικαίου» και συμπλήρωσε: «Το ντοκιμαντέρ έρχεται να θυμίσει μια σοβαρή εκκρεμότητα που όσο περνούσαν τα χρόνια καταχωνιαζόταν από τη ζωντανή πολιτική σφαίρα στο διεθνές υποσυνείδητο. Κάτι άβολο, όχι για τους Γερμανούς, επειδή αυτοί ξέρουν τι έκαναν στον πλανήτη και κατά ένα τρόπο φέρουν συλλογικές τύψεις. Εμείς όμως ολιγωρήσαμε, επί μακρόν σιγήσαμε και εξαντληθήκαμε σε μνημόσυνα. Υπήρξαν όμως και οι ακάματοι αυτοί που δεν ξεχνούν και πάντα σώζουν την τιμή των όπλων.»

«Ως Έλληνες χάσαμε πολύτιμο χρόνο που πρέπει να ανακτήσουμε μέσω της δημοσιοποίησης του θέματος» δήλωσε η νομικός κ. Σταμούλη και επισήμανε ότι οι ατομικές αποζημιώσεις είναι ένα από τα τέσσερα σκέλη των διεκδικήσεων της Ελλάδας, τονίζοντας ότι τα άλλα τρία είναι οι επανορθώσεις, το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο και οι κλαπέντες αρχαιολογικοί θησαυροί.

Ενώ ο κ. Σταθάς τόνισε: «Για να μη ζήσουμε όλα όσα έζησε ο Αργύρης πρέπει να αλλάξει αυτή η πολιτική από τη συμμετοχή όλων μας. Ο καθένας μας πρέπει να συμμετέχει, να διεκδικεί για τη δημοκρατία, την ειρήνη.»

Σε ερώτηση σχετικά με τη διάσημη πλέον φωτογραφία που απεικονίζεται μαζί με την γιαγιά, τον παππού και την αδελφή του, ο κύριος Σφουντούρης είπε: «Όταν πρωτοείδα αυτήν την φωτογραφία το 1993, στην παρουσίαση του βιβλίου του Μαρκ Μαζάουερ “Στην Ελλάδα του Χίτλερ”, ρώτησα την θεία μου ποιοι είναι αυτοί που απεικονίζονται. Και εκείνη μου απάντησε “δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, τις αδελφές σου;” Εγώ δεν με είχα ξαναδεί ποτέ σε φωτογραφία και ούτε θυμόμουν τις μορφές του παππού και της γιαγιάς. Η φωτογραφία αυτή ανήκει στην Βούλα Παπαϊωάννου, η οποία είχε έρθει στην πρώτη επέτειο της σφαγής του Διστόμου τον Ιούνιο του 1945, όταν εγώ ήμουν 5 χρονών. Αφού την είδα λοιπόν το 1993, ήρθα σε επικοινωνία με το Μουσείο Μπενάκη όπου ξεδιάλεξα φωτογραφίες από το αρχείο της Βούλας Παπαϊωάννου, πολλές από τις οποίες χρησιμοποίησε και ο Στέφαν Χάουπτ στην ταινία.»

Φέτος συμπληρώνονται 71 χρόνια από τη σφαγή του Διστόμου. Οι εκδηλώσεις μνήμης θα ξεκινήσουν την Κυριακή 31 Μαΐου με τον «δρόμο θυσίας» που περιλαμβάνει αθλητικά γεγονότα, θεατρικά δρώμενα και διαλέξεις, ενώ θα ολοκληρωθεί στις 10 Ιουνίου με το μνημόσυνο.

Ο Αργύρης Σφουντούρης, αφηγείται τη ζωή και το έργο του και στο νέο του βιβλίο: «Πενθώ για τη Γερμανία. Το παράδειγμα του Διστόμου», που κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο Βεργίνα.

Διαβάστε επίσης:
«Ένα Τραγούδι για τον Αργύρη» στη μεγάλη οθόνη

Το ντοκιμαντέρ «Ένα Τραγούδι για τον Αργύρη» του Ελβετού σκηνοθέτη Στέφαν Χάουπτ, θα προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας από την Πέμπτη 11 Ιουνίου – μία ημέρα μετά την επέτειο της σφαγής του Διστόμου – σε διανομή της εταιρείας FilmTrade.