Αυτή την περίοδο κυκλοφορούν στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες, δύο ταινίες σχετικές με το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ. Πρόκειται για το «The Post: Απαγορευμένα Μυστικά» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, με τον Τομ Χανκς και την Μέριλ Στριπ, καθώς και για το φιλμ «Ο Άντρας που Έριξε τον Λευκό Οίκο» του Πίτερ Λάντσμαν, με πρωταγωνιστή τον Λίαμ Νίσον. Με αφορμή το γεγονός αυτό και με φόντο τον έναν χρόνο προεδρίας του Ντόναλντ Τραμπ, παρουσιάζουμε πέντε χαρακτηριστικές ταινίες. Διαβάστε επίσης: Το Watergate του Τραμπ: Θα έχει το ίδιο τέλος με τον Νίξον;

Σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ / Watergate Scandal

Στις 17 Ιουνίου του 1972 πέντε διαρρήκτες εισέβαλαν στα γραφεία του Δημοκρατικού Κόμματος (Democratic National Committee) που στεγαζόταν στο κτιριακό συγκρότημα του Watergate, και προσπάθησαν να τα παγιδεύσουν με «κοριούς». Οι πέντε άνδρες συνελήφθησαν χάρη στην έγκαιρη δράση του φύλακα ασφαλείας του κτιρίου, όμως τα πραγματικά σπουδαία δεν είχαν αρχίσει ακόμη.

Ανάμεσα στους διαρρήκτες ανακαλύφθηκε πως ήταν ένας πρώην πράκτορας της CIA καθώς και ένας υπάλληλος ασφαλείας του κόμματος των Ρεπουμπλικανών (G.O.P.), σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας «Washington Post». Το μεγαλύτερο σκάνδαλο όλων των εποχών στην ιστορία της Αμερικής είχε μόλις ξεσπάσει.

Δύο άσημοι μέχρι τότε δημοσιογράφοι της «Washington Post», οι Bob Woodward και Carl Bernstein αρχίζουν μια μεγάλη έρευνα στην προσπάθειά τους να ξεσκεπάσουν την απάτη του κόμματος του νεοεκλεγέντος Προέδρου των ΗΠΑ, Richard Nixon. Αρχικά, η εφημερίδα τους αντιμετώπισε με αρκετή επιφύλαξη και πολλές φορές οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο σκεφτόμενοι μήπως θα έπρεπε να τα παρατήσουν. Είναι χαρακτηριστικό πως, τότε, κατά τη διάρκεια της διετούς έρευνας, η εκδότρια της εφημερίδας, Katherine Graham ζητούσε επιτακτικά κάθε πληροφορία να διασταυρώνεται από τρεις τουλάχιστον διαφορετικές πηγές.

Την 1η Αυγούστου του 1972 οι Μπομπ Γούντγουορντ και Καρλ Μπέρσταϊν δημοσιεύουν στην Washington Post το πρώτο άρθρο με το οποίο αποκαλύπτεται το σκάνδαλο «WaterGate», που «έριξε» κατόπιν τον πρόεδρο των Η.Π.Α., Ρίτσαρντ Νίξον. Οι δημοσιογράφοι της Washington Post σηκώνουν την αυλαία του σκανδάλου, με άρθρο στο οποίο αποκαλύπτεται πως επιταγή 25.000$ προοριζόμενη για την εκλογική καμπάνια του προέδρου Νίξον βρίσκεται στον τραπεζικό λογαριασμό ενός εκ των διαρρηκτών των γραφείου του Δημοκρατικού Κόμματος, ενάμιση μήνα νωρίτερα.

Η «Washington Post» τιμήθηκε το 1973 με το βραβείο Πούλιτζερ προσφοράς υπηρεσιών στο κοινό καλό για την έρευνα της πάνω στο Watergate. Στις 8 Αυγούστου 1974 ο Richard Nixon γίνεται ο πρώτος πρόεδρος στην ιστορία των Η.Π.Α. που παραιτείται από το αξίωμά του. Ο αντιπρόεδρος Gerald Ford αναλαμβάνει τα ηνία της χώρας. Είναι χαρακτηριστικό πως ο Ford αργότερα απένειμε χάρη στον Νίξον μέσω επίσημης διακήρυξης για το σκάνδαλο, ενώ αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως την ημέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά του δήλωσε: «Επιτέλους, ο εθνικός εφιάλτης έλαβε τέλος».

«Ο Άντρας που Έριξε τον Λευκό Οίκο» (Mark Felt: The Man Who Brought Down the White House – 2017) του Πίτερ Λάντσμαν (Η.Π.Α.)

Βασισμένη στην αληθινή ιστορία του πιο άγνωστου άνδρα στην Αμερικανική ιστορία, του Μαρκ Φελτ, του δευτέρου σε ιεραρχία αξιωματικού του FBI, ο οποίος χαρακτηρίστηκε ως το «Βαθύ Λαρύγγι» ή αλλιώς καρφί στο σκάνδαλο του Watergate. Η ταυτότητα του μυστικού πληροφοριοδότη παρέμεινε για πάνω από 30 χρόνια πηγή συνεχούς δημόσιας περιέργειας και εικασιών μέχρι που το 2005 ο Φελτ αυτοαποκαλύφθηκε μέσω ενός άρθρου στο Vanity Fair. Ενώ το όνομα του έγινε δημοσίως γνωστό για πάνω από μία δεκαετία, λίγοι γνώριζαν την προσωπική και επαγγελματική ζωή του εξαιρετικά ιδιοφυούς και ασυμβίβαστου Φελτ ο οποίος ρίσκαρε και τελικά θυσίασε τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων της οικογένειας, της καριέρας, αλλά και της ελευθερίας του, για να φέρει στο φως αυτά που γνώριζε. Ο Μαρκ Φελτ μας δείχνει το Watergate όπως δεν το έχουμε δει ποτέ ξανά. Πρωταγωνιστούν: Λίαμ Νίσον, Νταϊάν Λέιν, Τζος Λούκας, Τόνι Γκόλντγουϊν, Μάρτον Kσόκας.

Μία ταινία η οποία κερδίζει μία θέση στην κινηματογραφική ιστορία χάρις κυρίως στον υπέροχο Λίαμ Νίσον. Ο καταξιωμένος Ιρλανδός ηθοποιός, μας θυμίζει με εντυπωσιακό τρόπο, ότι δεν ξέχασε ποτέ πόσο καλός ερμηνευτής είναι. Απελευθερωμένος και μακριά από σκηνές καταδίωξης, ανούσιες περιπέτειες και παρά τη μέτρια σκηνοθεσία, εκμεταλλεύεται στο έπακρο ένα καλό σενάριο, βασισμένο σε συγκλονιστικά ιστορικά γεγονότα και μας προσφέρει μία ταινία που εξαιτίας του, αξίζει να ιδωθεί και να συζητηθεί.

«The Post: Απαγορευμένα Μυστικά» (The Post – 2017) του Στίβεν Σπίλμπεργκ (Η.Π.Α.)

O Στίβεν Σπίλμπεργκ σκηνοθετεί την Μέριλ Στριπ και τον Τομ Χανκς στην ταινία «The Post: Απαγορευμένα Μυστικά». Πρόκειται για μία συγκλονιστική δραματική ταινία που αφηγείται την ιδιαίτερη συνεργασία ανάμεσα στην πρώτη γυναίκα εκδότη εφημερίδας, Κέι Γκράχαμ (Μέριλ Στριπ), και στον άτεγκτο συντάκτη Μπεν Μπράντλι (Τομ Χανκς). Καθώς προσπαθούν να προλάβουν να δημοσιεύσουν ένα τεράστιο σκάνδαλο από κυβερνητικά μυστικά τριών δεκαετιών και τεσσάρων Αμερικανών Προέδρων, η Κέι Γκράχαμ και ο Μπεν Μπράντλι πρέπει να βρουν τρόπο να γεφυρώσουν τις διαφορές τους, καθώς θέτουν τόσο τις καριέρες τους όσο και την ελευθερία τους σε κίνδυνο, προκειμένου να λάμψει η αλήθεια.

Ένα καθηλωτικό δράμα, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα που συνέβησαν όταν η Ουάσινγκτον Ποστ και οι Νιου Γιορκ Τάιμς συμμάχησαν λόγω της επερχόμενης αποκάλυψης στους Τάιμς για μια μυστική κυβερνητική συνωμοσία που θα γινόταν αργότερα γνωστή στον κόσμο ως «Φάκελοι του Πενταγώνου». Ο Σπίλμπεργκ, εκτός από τη σκηνοθεσία, έχει αναλάβει και την παραγωγή μαζί με τις Έιμι Πασκάλ και Κρίστι Μακόσκο Κρίγκερ. Το σενάριο συνυπογράφουν η Λιζ Χάνα και ο Τζος Σίνγκερ. Η ταινία υπογραμμίζει την αναγκαιότητα ενός ελεύθερου Τύπου, ο οποίος οφείλει να ελέγχει αμερόληπτα τους ηγέτες της δημοκρατίας. Η ταινία ολοκληρώνεται εκεί ακριβώς που αρχίζει το θρυλικό φιλμ, «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου» του Άλαν Τζέι Πακούλα.

«Φροστ / Νίξον» (Frost / Nixon – 2008) του Ρον Χάουαρντ (Η.Π.Α., Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία)

Μεταφερόμαστε στις 23 Μαΐου του 1977. Ο πρώην Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Ρίτσαρντ Νίξον, δίνει μία από τις πιο διάσημες τηλεοπτικές συνεντεύξεις του στον Ντέιβιντ Φροστ. Επιλέγει εσκεμμένα – και πιστεύοντας εκ του ασφαλούς – να σπάσει την πολυετή σιωπή του με μια συνέντευξη σ’ έναν μέχρι τότε «ανάλαφρου» ύφους εκπομπών, παρουσιαστή. Παράλληλα ο Νίξον, επικαλείται το “δικαίωμα” του Προέδρου για υποκλοπή και τελικά για… κλοπή, εάν τίθεται θέμα εθνικής ασφαλείας. Στην ουσία προσπαθούσε να δικαιολογηθεί για το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ. Η εξέλιξη όμως των συνεντεύξεων θα έχει απρόσμενη κατάληξη.

Η ταινία, βασίζεται σε μια σειρά συνεντεύξεων που εξασφάλισε ο Ντέιβιντ Φροστ από τον πρόεδρο Νίξον το καλοκαίρι του 1977, όταν ο τελευταίος έληξε την τριετή σιωπή του. Στην τελευταία συνέντευξή του ο Νίξον παραδέχεται, τελικά, την εμπλοκή του στο σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ. Πρόκειται για μια ιστορική αναμέτρηση, την οποία παρακολούθησαν πάνω από 45 εκατομμύρια τηλεθεατές και η οποία όχι μόνο άλλαξε τη ζωή και των δύο, αλλά και τους όρους και τα όρια της δημοσιογραφίας σε σχέση με την πολιτική.

Ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης Ρον Χάουαρντ (A Beautiful Mind, The Da Vinci Code, Apollo 13) μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το θεατρικό του Πίτερ Μόργκαν (The Queen, The Last King of Scotland) για την τηλεοπτική αναμέτρηση μεταξύ του παραιτηθέντος Προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον και του διάσημου Άγγλου τηλεοπτικού παρουσιαστή Ντέιβιντ Φροστ. Ο Φρανκ Λανγκέλα και ο Μάικλ Σιν πρωταγωνιστούσαν και στο ομώνυμο πολύ επιτυχημένο θεατρικό έργο. Οι δυο τους ως Νίξον και Φροστ αποκάλυπταν τι εικάζει ο συγγραφέας και σεναριογράφος Πίτερ Μόργκαν, πως γινόταν όταν έσβηναν οι κάμερες. Ίσως γι’ αυτό και η χημεία των δύο πρωταγωνιστών να είναι τόσο καλή, με τον Φρανκ Λανγκέλα, στον ρόλο του Ρίτσαρντ Νίξον, να δίνει μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του και δικαίως να κερδίζει μία υποψηφιότητα για Όσκαρ.

«Νίξον» (Nixon – 1995) του Όλιβερ Στόουν (Η.Π.Α.)

Βιογραφία του πρώην προέδρου των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Μ. Νίξον, από τα παιδικά του χρόνια, τις πρώτες του πολιτικές τριβές στη νομική σχολή, τη γνωριμία με την Πατ, τη σύζυγο του, ως την αποκαθήλωση του με το σκάνδαλο του Γουότεργκεϊτ.

Το 1995 ο Όλιβερ Στόουν παρουσιάζει την βιογραφική ταινία «Νίξον», με πρωταγωνιστή τον εξαιρετικό Άντονι Χόπκινς. Μαζί του εμφανίζονται οι ηθοποιοί, Τζόαν Άλεν και Τζέιμς Γουντς. Το φιλμ απέσπασε τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ – Ά Ανδρικής Ερμηνείας, ‘Β Ανδρικής Ερμηνείας, Καλύτερου Σεναρίου και Καλύτερης Μουσικής – χωρίς όμως να καταφέρει να κερδίσει κάποιο από τα χρυσά αγαλματίδια.

«Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου» (All The President’s Men – 1976) του Άλαν Τζέι Πακούλα (Η.Π.Α.)

Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα αξιόλογο πολιτικό θρίλερ, σε σκηνοθεσία του Άλαν Τζέι Πακούλα. Το σενάριο είναι βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο των δημοσιογράφων Καρλ Μπέρνσταϊν και Μπομπ Γούντγουορντ, το οποίο πραγματεύεται τις έρευνες πάνω στο Σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ. Τη διασκευή του σεναρίου για την μεγάλη οθόνη πραγματοποίησε ο Γουίλιαμ Γκόλντμαν και πρωταγωνιστές της ταινίας είναι οι Ντάστιν Χόφμαν και Ρόμπερτ Ρέντφορντ, ως Μπέρνσταϊν και Γούντγουορντ αντίστοιχα.

Το φιλμ μας μεταφέρει το 1972 στις Ηνωμένες Πολιτείες, και συγκεκριμένα στην Ουάσινγκτον, παραμονές της εκλογής του προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον. Μια ομάδα ανδρών εισβάλλει στα γραφεία των δημοκρατικών και συλλαμβάνεται από την αστυνομία. Οι άνδρες αυτοί περνούν από δίκη, αλλά χωρίς να δώσουν εξηγήσεις και αφήνοντας πολλά ερωτηματικά στην κοινή γνώμη. Λίγες μέρες αργότερα ο Νίξον εκλέγεται ξανά.

Δύο ρεπόρτερ της εφημερίδας Washington Post, ο Καρλ Μπέρνσταϊν (Ντάστιν Χόφμαν) και ο Μπομπ Γούντγουορντ (Ρόμπερτ Ρέντφορντ), αρχίζουν τις έρευνες πάνω στην υπόθεση και πολύ γρήγορα ανακαλύπτουν ότι πίσω από την υπόθεση κρύβονταν η επιτροπή υπεύθυνη για την προεκλογική εκστρατεία του Νίξον – πρόκειται για το σκάνδαλο το οποίο έχει μείνει στην ιστορία με το όνομα Γουότεργκεϊτ. Τα θεμέλια της νεοσύστατης κυβέρνησης αρχίζουν να τρίζουν καθώς βγαίνουν στην επιφάνεια κι άλλα σκάνδαλα, ενώ οι δύο ρεπόρτερ συνεχίζουν τις έρευνες βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή.

Ο τίτλος του βιβλίου είναι επηρεασμένος από το μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν, All The King’s Men το οποίο είχε επίσης μεταφερθεί με επιτυχία στην μεγάλη οθόνη το 1949. Το βιβλίο των δημοσιογράφων Καρλ Μπέρνσταϊν και Μπομπ Γούντγουορντ κυκλοφόρησε το 1974, βραβεύτηκε με Πούλιτζερ κι ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ ενδιαφέρθηκε αμέσως ν’ αγοράσει τα δικαιώματα για την κινηματογραφική του μεταφορά. Η σκηνοθεσία της ταινίας ανατέθηκε στον Άλαν Τζέι Πακούλα και το «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου», αποτέλεσε το τρίτο μέρος της άτυπης τριλογίας του: “Η Τριλογία της Παράνοιας”. Οι άλλες δυο ταινίες που συνθέτουν αυτή την τριλογία είναι «Η Εξαφάνιση» (Klute, 1971) και «Υπόθεση Πάραλλαξ» (The Parallax View, 1974).

Η ταινία προτάθηκε για οκτώ βραβεία Όσκαρ και παρά το γεγονός ότι είχε απέναντι της επίσης σπουδαίες δημιουργίες, απέσπασε συνολικά τέσσερα βραβεία: Διασκευής Σεναρίου, Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, Ήχου και Β’ Ανδρικού Ρόλου. H ερμηνεία του Τζέισον Ρόμπαρντς στον ρόλο του διευθυντή της εφημερίδας είναι ίσως η πιο αξιοσημείωτη από τους δεύτερους ρόλους στην ταινία. Ο ηθοποιός κέρδισε το αγαλματίδιο κι επανέλαβε την επιτυχία του έναν χρόνο αργότερα κερδίζοντας το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία του Φρεντ Τσίνεμαν, Τζούλια (Julia, 1977).