Μεταφερόμαστε στις 23 Μαΐου του 1977, ο πρώην Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Ρίτσαρντ Νίξον, δίνει μία από τις πιο διάσημες τηλεοπτικές συνεντεύξεις του στον Ντέιβιντ Φροστ. Επιλέγει εσκεμμένα – και πιστεύοντας εκ του ασφαλούς – να σπάσει την πολυετή σιωπή του με μια συνέντευξη σε έναν μέχρι τότε «ανάλαφρου» ύφους εκπομπών, παρουσιαστή. 

 

Παράλληλα ο Νίξον, επικαλείται το “δικαίωμα” του Προέδρου για υποκλοπή και τελικά για… κλοπή, εάν τίθεται θέμα εθνικής ασφαλείας. Στην ουσία προσπαθούσε να δικαιολογηθεί για το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ. Η εξέλιξη όμως των συνεντεύξεων θα έχει διαφορετική κατάληξη.

 

Η ταινία, βασίζεται σε μια σειρά συνεντεύξεων που εξασφάλισε ο Ντέιβιντ Φροστ από τον πρόεδρο Νίξον το καλοκαίρι του 1977, όταν ο τελευταίος έληξε την τριετή σιωπή του. Στην τελευταία συνέντευξή του ο Νίξον παραδέχεται, τελικά, την εμπλοκή του στο σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ.

 

Πρόκειται για μια ιστορική αναμέτρηση, την οποία παρακολούθησαν πάνω από 45 εκατομμύρια τηλεθεατές και η οποία όχι μόνο άλλαξε τη ζωή και των δύο, αλλά και τους όρους και τα όρια της δημοσιογραφίας και της πολιτικής…

 

Ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης Ρον Χάουαρντ (A Beautiful Mind, The Da Vinci Code, Apollo 13) μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το θεατρικό του Πίτερ Μόργκαν (The Queen, The Last King of Scotland) για την τηλεοπτική αναμέτρηση μεταξύ του παραιτηθέντος Προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον και του διάσημου Άγγλου τηλεοπτικού παρουσιαστή Ντέιβιντ Φροστ.

 

«Αυτό που με καθοδήγησε ήταν η εικόνα που είχα για τους δύο αυτούς άντρες. Ο θεαματικός Φροστ να πηγαινοέρχεται με Κόνκορντ πάνω από τον Ατλαντικό. Και ο Νίξον… ένας άνθρωπος που ουσιαστικά έμενε σε μια σπηλιά. Ένας άνθρωπος που βρήκε τη ζωή πολύ σκληρή.» σχολιάζει ο σεναριογράφος Πίτερ Μόργκαν, για τους δύο αυτούς διαμετρικά αντίθετους άντρες που ως άλλοι μονομάχοι ήρθαν αντιμέτωποι στον τηλεοπτικό αέρα με μοναδικά όπλα τους τις λέξεις και τις ιδέες.

 

Η πολιτική ήταν ανέκαθεν το αγαπημένο θέμα του Πίτερ Μόργκαν (Ελισάβετ ΙΙ, Ιντί Αμίν, Ερίκκος VIII), που συνεχίζει λέγοντας:

 

«Έβλεπα πως και τα δύο στρατόπεδα προετοιμάζονταν με μεγάλη στρατηγική, όπως στο σκάκι ή στο μποξ. Αν διαχωρίσεις τον Νίξον στον άνθρωπο και στον πολιτικό, δεν μπορείς παρά να συμπαθήσεις έναν άνθρωπο που βρήκε τη ζωή αρκετά δύσκολη, σε επίπεδο επικοινωνίας και φιλίας. Και μετά βλέπεις κάποιον σαν τον Φροστ που βρίσκει τη ζωή πολύ εύκολη, ιδίως κοινωνικά. Είναι προικισμένος επικοινωνιακά, κάνει φίλους, γίνεται αρεστός. Ο Νίξον ήταν μάλλον το ακριβώς αντίθετο: επιφυλακτικός με τους ανθρώπους, πληγωμένος, δίχως πολλούς κοντινούς φίλους, μ’ έναν αποτυχημένο γάμο. Με άλλα λόγια, ένας πολύ μοναχικός άντρας. Ο Φροστ πάλι ήταν ανασφαλής, καθώς δεν τον έπαιρναν στα σοβαρά [επειδή ξεκίνησε ως κωμικός και παρουσιαστής ψυχαγωγικών προγραμμάτων].»

 

Ο Φρανκ Λανγκέλα και ο Μάικλ Σιν πρωταγωνιστούσαν και στο ομώνυμο πολύ επιτυχημένο θεατρικό έργο. Οι δυο τους ως Νίξον και Φροστ αποκάλυπταν τι εικάζει ο συγγραφέας και σεναριογράφος Πίτερ Μόργκαν, πως γινόταν όταν έσβηναν οι κάμερες.

 

Ίσως γι’ αυτό και η χημεία των δύο πρωταγωνιστών να είναι τόσο καλή, με τον Φρανκ Λανγκέλα, στον ρόλο του Ρίτσαρντ Νίξον, να δίνει μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του και δικαίως να κερδίζει μία υποψηφιότητα για Όσκαρ.

Η ταινία Frost/Nixon του Ρον Χάουαρντ, απέσπασε συνολικά πέντε υποψηφιότητες για Όσκαρ κι έστω κι αν δεν κέρδισε καμία, αξίζει να τις αναφέρουμε καθώς ήταν και οι πέντε σε βασικές κατηγορίες. Αναλυτικά:

– Best Achievement in Directing

Ron Howard 

– Best Achievement in Film Editing

Mike Hill 

Daniel P. Hanley 

– Best Motion Picture of the Year

Brian Grazer 

Ron Howard 

Eric Fellner 

– Best Performance by an Actor in a Leading Role

Frank Langella 

– Best Writing, Adapted Screenplay

Peter Morgan

 

Η αρωγή του ίδιου του Ντέιβιντ Φροστ ήταν πολύτιμη αναφορικά με τα πραγματικά γεγονότα, αλλά και ως ιστορικό σημείο αναφοράς, δίχως να παρέμβει σε καμία περίπτωση στο κείμενο, αφού πρόκειται για ταινία και όχι για ντοκιμαντέρ ή βιογραφία. Σχολιάζοντας ο Φροστ τον τρόπο που ο Σιν τον υποδύεται, σημειώνει:

 

«Για 20 περίπου λεπτά, είναι κάπως παράξενο να βλέπεις κάποιον να σε υποδύεται. Και μετά παρασύρθηκα και έβλεπα πλέον όχι εμένα, αλλά το χαρακτήρα. Γιατί αυτό που με ενδιέφερε ήταν το περιεχόμενο και να δω ότι έχει αποτυπωθεί σωστά.»

 

Γεννημένος στο Κεντ, o Ντέιβιντ Φροστ σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ και στη συνέχεια εργάστηκε στο ITV και ακολούθως στο BBC παρουσιάζοντας αρχικά την εκπομπή “That Was The Week That Was”, μεταξύ του 1962 και του 1963. Από το 2006 έως το 2012 εργάστηκε στο Al Jazeera English όπου παρουσίαζε την εκπομπή “Frost Over the World” και στη συνέχεια την εκπομπή “The Frost Interview”.

 

Η καριέρα του εκτινάχθηκε το 1977 όταν πήρε μια σειρά συνεντεύξεων από τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον, δύο χρόνια μετά την παραίτησή του υπό το βάρος του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ.

 

Η καριέρα του Σερ Ντέιβιντ Φροστ περιελάμβανε τη συγγραφή, τη δημοσιογραφία και την παρουσίαση τηλεοπτικών εκπομπών όπως το The Frost Report. Ο Βρετανός δημοσιογράφος, έφυγε σε ηλικία 74 ετών, το Σάββατο, 31 Αυγούστου του 2013.

 

«Ο Σερ Ντέιβιντ ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, με χάρισμα, πνεύμα, ταλέντο, εξυπνάδα και ζεστασιά σε ίσες ποσότητες» δήλωσε ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, μετά την ανακοίνωση του θανάτου του Φροστ.

 

Η ταινία είναι μία διαρκής αναμέτρηση όχι μόνο δύο προσώπων, αλλά κυρίως δύο θεσμών. Της πολιτικής, αλλά και της δημοσιογραφίας και το πως η δεύτερη αν εφαρμοστεί σωστά μπορεί να παράγει έργο και να θεωρηθεί όντως λειτούργημα. Τα πρόσφατα μάλιστα παραδείγματα με την υπόθεση Wikileaks αλλά και το σκάνδαλο με την NSA (National Security Agency), καθιστούν την ταινία και το μήνυμά της, πιο επίκαιρη από ποτέ…