Ο Αρνό Ντεπλεσέν, είναι ένας αξιόλογος και οραματιστής δημιουργός, πιστός σ’ ένα προσωπικό Σινεμά, με χαρακτήρες, σύμβολα και έννοιες που επιστρέφουν στις ταινίες του σ’ έναν αέναο κύκλο καλλιτεχνικής εξέλιξης. Στο πλαίσιο αυτό κινείται και η νέα του δημιουργία: «Τα Χρυσά Μας Χρόνια» (Trois souvenirs de ma jeunesse: Nos Arcadies / My Golden Years – 2015), με πρωταγωνιστή – το υποκριτικό alter ego του Γάλλου σκηνοθέτη – τον υπέροχο Ματιέ Αμαλρίκ. Μαζί του, ένα πλήθος νέων ηθοποιών, εκ των οποίων ξεχωρίζουν ο Κεντέν Ντολμέρ και η Λου Ρoυά-Λεκολινέ.

«Η Γαλλία δεν είναι τόσο μεγάλη χώρα, δεν έχουμε αμέτρητους ηθοποιούς, είναι λοιπόν σημαντικό να βρεις έναν ηθοποιό με τέτοιο χάρισμα. Ο Αμαλρίκ μου θυμίζει τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι τη δεκαετία του ‘60. Είναι τιμή για μένα που τον συναντώ από τη μία ταινία στην άλλη. Την πρώτη μου ταινία, Η ζωή των νεκρών, την έγραφα αγχωμένος, σκεφτόμουν ότι ίσως ήταν η πρώτη και τελευταία. Ήθελα λοιπόν να έχω αρκετούς ηθοποιούς. Πάντα μιλάει κανείς για την ποιότητα των ηθοποιών, εγώ όμως ήθελα ποσότητα. Μου αρέσουν οι ηθοποιοί που προέρχονται από διαφορετικούς χώρους, άλλος από το σινεμά, άλλος από το θέατρο. Μου αρέσει να τους συνδυάζω, να αναμιγνύω όλα αυτά τα “χρώματα”.» – Αρνό Ντεπλεσέν

Ο Πολ Ντενταλύς (Ματιέ Αμαλρίκ / Κεντέν Ντολμέρ) ετοιμάζεται ν’ αφήσει το Τατζικιστάν. Θυμάται… Τα παιδικά του χρόνια στο Ρουμπαί. Τις κρίσεις τρέλας της μητέρας του. Τη στενή του σχέση με τον αδελφό του, Ιβάν (Raphaël Cohen), ένα ευλαβικό και βίαιο παιδί. Θυμάται… Να γίνεται 16 χρονών. Τον πατέρα του, τον απαρηγόρητο χήρο. Το ταξίδι του στη Σοβιετική Ένωση, όπου μια μυστική αποστολή τον οδήγησε να προσφέρει την ταυτότητά του σ’ έναν νεαρό Ρώσο.

Θυμάται τον εαυτό του στα 19, την αδελφή του, Ντελφίν (Lily Taieb), τον ξάδελφό του Μπομπ, τα πάρτι με την Πενελόπ, τον Μέχντι και τον Κοβαλκί, τον φίλο του που έμελλε να τον προδώσει. Θυμάται τον εαυτό του ως φοιτητή στο Παρίσι, τη συνάντησή του με τον Δρ. Μπεχανζέν, θυμάται την ολοένα και πιο ισχυρή του κλίση προς την ανθρωπολογία. Μα πάνω απ’ όλα, ο Πολ θυμάται την Εστέρ (Λου Ρουά-Λεκολινέ). Ήταν η καρδιά της ζωής του. Μια «φανατική καρδιά». Ήταν το κέντρο του κόσμου του…

«Οι ταινίες είναι χυδαίες. Κι αυτή τη χυδαιότητα, την αγαπάω. Είναι ανεκτίμητη». Πρωτόλεια συναισθήματα, δίπολα, αντιφάσεις, στοιχεία μπουρλέσκ, χιούμορ που εναλλάσσεται με το πικρό σχόλιο, λογοτεχνικά σύμβολα και αναφορές, δίνουν έμφαση στις βαθιά ανθρώπινες, συχνά εμμονικές ιστορίες που αφηγείται ο Αρνό Ντεπλεσέν.

Σχετικά με το αν υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία στις ταινίες του, ο Γάλλος σκηνοθέτης αναφέρει σχετικά: «Το θέμα της αυτοβιογραφίας είναι περίπλοκο. Επανέρχεται στην ταινία «Τα Χρυσά Μας Χρόνια». Κι όμως, δείτε τις διαφορές: η δική μου μητέρα ζει, ενώ του ήρωα αυτοκτόνησε, το ταξίδι στη Σοβιετική Ένωση, που ήταν παραδοσιακό για τους Γάλλους φοιτητές στην εποχή μου, εγώ δεν το πραγματοποίησα ποτέ».

Μία ελεγεία για τη νεότητα, που απέσπασε το βραβείο SACD στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών τον Μάιο στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών. Το φιλμ «Τα Χρυσά Μας Χρόνια», αποτέλεσε παράλληλα και την Ταινία Λήξης του 56ου Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, παρουσία του δημιουργού.

«Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψει κανείς τον Πολ. Κατανοεί πλήρως το περιβάλλον του, απλά είναι ανεπαρκής. Δείχνει να ξέρει που βαδίζει, αλλά αυτό δε τον βοηθά καθόλου. Οι σχέσεις του με τις γυναίκες είναι χαοτικές. Πιστεύει ότι η αγάπη είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, και θέλει να το σέβεται, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα είναι άπιστος. Είναι ευθύς με τους φίλους του και πάντα παλεύει να στέκεται επάξια απέναντι στις ίδιες του τις προσδοκίες. Ένας θεός ξέρει πόσο ψηλά βάζει τον πήχη! Ο Πολ είναι πραγματικά ερωτευμένος με την Έστερ, είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να τον βάλει στη θέση του. Είναι το μόνο σημείο αναφοράς του.» – Κεντέν Ντολμέρ (Πολ)

«Ο Αρνό είναι πολύ ακριβής, ξέρει τι θέλει. Μας έδωσε κάποιες ενδείξεις για τους χαρακτήρες, αλλά είναι πολύ διακριτικός – δε θέλει να αλλάξει αυτό που νιώθουμε. Θεωρεί ότι οι χαρακτήρες ανήκουν σε εμάς. Έδινε πολύ μεγάλη σημασία σε κάποιες προτάσεις ή λέξεις, στην προφορά τους, στη στιγμή που θα πέρναγες το χέρι από τα μαλλιά σου. Μπορεί να είναι λεπτομέρειες αλλά σου δίνουν σαφή καθοδήγηση. Πολλές φορές θα ερμήνευε ο ίδιος κάτι για να το δούμε – λέει ότι είναι κακός ηθοποιός αλλά δεν είναι αλήθεια. Ήταν συχνά αστείο ειδικά όταν παρίστανε την Έστερ να φιλάει το χέρι του Πολ.» – Λου-Ρουά Λεκολινέ (Έστερ)

Από την παιδική του ηλικία και τη μητέρα του, την εφηβεία και τον απαρηγόρητο χήρο πατέρα του, ως τους φίλους, το μέντορά του και φυσικά τον μεγάλο έρωτα της ζωής του. Η ενηλικίωση καταγράφεται με τον μοναδικό τρόπο του Ντεπλεσέν μέσα από όλα τα στάδια που μένουν χαραγμένα στη μνήμη. Η απώλεια και οι απογοητεύσεις δίνουν τη σκυτάλη στο ξύπνημα νέων συναισθημάτων και την ανακάλυψη του εαυτού μας.

«Όταν γυρίζω μία ταινία θυσιάζω τα πάντα για την ερμηνεία. Ξεκινάω με θεωρητικές ιδέες, ένα πλούσιο αναλυτικό υλικό της προσωπικότητας των ηρώων και στο πλατό είμαι σε θέση να θυσιάσω τα πάντα για την ερμηνεία. Κι αυτό γιατί θέλω η ερμηνεία να σας αγγίξει. Μου αρέσει αυτό που έλεγε, ο Τρυφώ: να κάνουμε γυρίσματα ενάντια σε αυτό που γράψαμε. Μπορώ να πετάξω από το παράθυρο όλα τα στερεότυπα που έχω.» – Αρνό Ντεπλεσέν

Αρνό Ντεπλεσέν / Arnaud Desplechin

Ο Αρνό Ντεπλεσέν – σκηνοθέτης, σεναριογράφος και διευθυντής φωτογραφίας – γεννήθηκε στο Ρουμπέ της Γαλλίας το 1960. Σπούδασε κινηματογράφο στη Σορβόννη και μετέπειτα στο ινστιτούτο IDHEC (σημερινή La Fémis) στο Παρίσι. Τη δεκαετία του ’80 εργάστηκε ως διευθυντής φωτογραφίας και μεταξύ άλλων, υπέγραψε ― μαζί με τον Άρη Σταύρου ― τη «Φωτογραφία» του Νίκου Παπατάκη.

Το 1991 ο Ντεπλεσέν πραγματοποίησε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, με την ταινία μεσαίου μήκους «La Vie de Morts». Φιλμ που τον καθιέρωσε για το ιδιαίτερο ύφος και τη θεματολογία που εκφράζεται μέσα από επαναλαμβανόμενα μοτίβα, φιλοσοφικές αναζητήσεις και την ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία σε πρώτο πλάνο.

Σε όλη την πορεία του, ο Γάλλος σκηνοθέτης δεν παραμένει απλά συνεπής μόνο στη γλώσσα και το ύφος, αλλά και στους ηθοποιούς οι οποίοι ενσαρκώνουν διαχρονικά τους πληθωρικούς ήρωές του. Ο Ματιέ Αμαλρίκ, η Εμανουέλ Ντεβός και η Κατρίν Ντενέβ παραμένουν ανάμεσα στους σταθερούς συνεργάτες του Ντεπλεσέν.

«Νομίζω ότι ήμουν οκτώ χρονών όταν με ρώτησαν στο σχολείο τι ήθελα να κάνω κι εγώ είπα το όνομα μιας σχολής κινηματογράφου που την είχα μάθει απέξω γιατί την άκουγα από τους γονείς μου. Δεν ξέρω γιατί υπήρχε η ανάγκη αυτή μέσα μου από τόσο νωρίς. Όμως υπήρχε πάντα. Νομίζω ότι με ενδιέφερε όλη αυτή η συζήτηση για τις ταινίες που γίνονταν εκείνη την εποχή στη Γαλλία, έβλεπα ότι ο κόσμος, όπως οι σινεφίλ γονείς μου, συζητούσαν για τις ταινίες και σκεφτόμουν ότι μ’ έναν παράξενο τρόπο η έβδομη Τέχνη ήταν μια παιδική τέχνη. Το διασκέδαζα λοιπόν που οι ενήλικες συζητούσαν με γαλλική σοβαρότητα για αντικείμενα τα παιδικής ηλικίας.» – Αρνό Ντεπλεσέν

Έτος: 2015 | Xώρα: Γαλλία | Διάρκεια: 123 λεπτά | Σκηνοθεσία: Arnaud Desplechin | Σενάριο: Arnaud Desplechin | Παίζουν: Quentin Dolmaire, Lou Roy-Lecollinet, Mathieu Amalric.