Η καινούργια Κινηματογραφική Εβδομάδα, φέρνει μαζί της μία σπουδαία ταινία, ίσως την καλύτερη που είδαμε μέχρι στιγμής το 2019 στο Σινεμά. Τα «Παράσιτα» του Μπονγκ Τζουν – Χο, είναι ένα συγκλονιστικό φιλμ που αποτυπώνει καρέ καρέ τι συμβαίνει όταν η αξιοπρέπεια συνθλίβεται και οι άνθρωποι μοιραία επαναστατούν.

Τέσσερις νέες ταινίες στις Αίθουσες και εκτός από τα βραβευμένα με τον Χρυσό Φοίνικα «Παράσιτα», κυκλοφορούν επίσης οι «Επικίνδυνες Κυρίες» της Τζένιφερ Λόπεζ, τα «Συνώνυμα» του Ναντάβ Λαπίντ και το «Maleficent: Η Δύναμη του Σκότους», με πρωταγωνίστριες τις, Αντζελίνα Τζολί, Ελ Φάνινγκ και Μισέλ Φάιφερ. Αναλυτικά:

«Παράσιτα» (Parasite – 2019) του Μπονγκ Τζουν – Χο (Νότια Κορέα)

Όταν η κριτική επιτροπή του φετινού Φεστιβάλ Καννών, αποτελούμενη μεταξύ άλλων από τον Γιώργο Λάνθιμο, τον Πάβελ Παβλικόφσκι και τον Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου, επέλεξε να απονείμει παμψηφεί τον πολυπόθητο Χρυσό Φοίνικα στο «Parasite» (Παράσιτα) και στον Μπονγκ Τζουν – Χο από τη Νότια Κορέα, βράβευε αρκετά πράγματα ταυτόχρονα.

Από τη μία τιμούσε έναν από τους κορυφαίους σκηνοθέτες του σύγχρονου Ασιατικού Σινεμά, υπεύθυνου για πολυβραβευμένες ταινίες («Memories of Murder», «Mother»), αλλά και για επικές δημιουργίες φαντασίας, με πολυάριθμους θαυμαστές ανά τον κόσμο («Host», «Snowpiercer»). Από την άλλη υποκλινόταν μπροστά σε μια από τις πραγματικά ελάχιστες γνήσιες κινηματογραφικές εκπλήξεις των τελευταίων ετών. Μια ταινία η οποία κατορθώνει και συνδυάζει το μαύρο χιούμορ, τη σαρδόνια πολιτική σάτιρα, το θρίλερ, την καίρια κοινωνική κριτική, το οικογενειακό δράμα και την έξυπνη αλληγορία στον ίδιο διαρκώς απρόβλεπτο και ατίθασο συνδυασμό.

Σεβόμενοι την επιθυμία του σκηνοθέτη να μην αποκαλυφθούν σημαντικά σημεία της περίτεχνης πλοκής του φιλμ, όπως ζητήθηκε από τον ίδιο, το «Parasite», παρουσιάζει την ιστορία μιας τετραμελούς οικογένειας μικροαπατεώνων, που προσπαθεί να επιβιώσει σε μια από τις λιγότερο προνομιούχες περιοχές της σημερινής Σεούλ. Μια αχτίδα ελπίδας εμφανίζεται, ωστόσο, όταν ο νεαρός γιος της φαμίλιας βρίσκει δουλειά στο πολυτελές σπίτι ενός ιδιοκτήτη πολυεθνικής εταιρείας, δημιουργώντας με ύπουλο τρόπο τις συνθήκες ώστε και οι υπόλοιποι παρίες συγγενείς του να μπορέσουν να επωφεληθούν της ευκαιρίας, δίχως να φαντάζεται, παρ’ όλα αυτά, όσα πρόκειται να συμβούν.

Αυτό που ακολουθεί, είναι ένα ψυχαγωγικό και ευφυές roller coaster έντασης, ανατροπών και ριψοκίνδυνης ισορροπίας ανάμεσα στο αστείο και το δραματικό, το οποίο ο 50χρονος σκηνοθέτης φέρει εις πέρας με τρομερό έλεγχο του υλικού του, με αλάνθαστη δεξιοτεχνία και με ένα ραδιούργο σενάριο που όσο αποκαλύπτει τα μυστικά του στο κοινό, άλλο τόσο συναρπαστικό γίνεται. Πανέτοιμο να προξενήσει μεγάλη αίσθηση μέσα στην κινηματογραφική σεζόν που έρχεται και να κερδίσει επάξια θεατές και κριτικούς, το «Parasite» στέκει περήφανα μέσα στο 2019 ως μια από τις καλύτερες ταινίες του και ως ένα φιλμ ικανό να σε κερδίσει μέσα στην αίθουσα και να σε ακολουθήσει για καιρό έξω από αυτήν.

«Επικίνδυνες Κυρίες» (Hustlers – 2019) της Λορίν Σκαφάρια (Η.Π.Α.)

Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, οι «Επικίνδυνες Κυρίες» είναι μια παρέα από στρίπερς στην Νέα Υόρκη που κατά  την περίοδο της οικονομικής κρίσης του 2008 βλέπουν τους πελάτες τους και τα εισοδήματά τους να εξανεμίζονται. Με αρχηγό τη φιλόδοξη χωρισμένη μητέρα Ντόροθι (Κόνστανς Γου) και με τη βοήθεια της βετεράνου στρίπερ Ραμόνα (Τζένιφερ Λόπεζ)  θα ενώσουν τις δυνάμεις τους κλέβοντας και εξαπατώντας πλούσιους άντρες της Γουόλ Στριτ. Το σχέδιο τους δουλεύει με μεγάλη επιτυχία μέχρι που τα πράγματα αρχίζουν να βγαίνουν εκτός ελέγχου.

Η σκηνοθέτις της ταινίας Λορίν Σκαφάρια αποκαλύπτει: «Μπορώ να καταλάβω όλα όσα περνάνε, όπως τον αγώνα ενάντια στη μοναξιά και την αναζήτηση της ανεξαρτησίας. Όλες αυτές οι γυναίκες είναι μανάδες, φίλες, αδερφές κόρες που δημιουργούν μοναδικούς δεσμούς μεταξύ τους παρόλο που είναι διαφορετικές». Η Κόνστανς Γου ενδιαφέρθηκε σε μεγάλο βαθμό για τη σχέση που αποκτά ο χαρακτήρας της (Ντέστινι) στην ταινία με αυτόν της Τζένιφερ Λόπεζ που της θύμισε δυο χαρακτήρες από ένα αγαπημένο της βιβλίο, το «Ταλαντούχο Κύριο Ρίπλεϊ» της Πατρίτσια Χάισμιθ. «Αυτό που είναι η Ντέστινι για τη Ραμόνα μου θυμίζει έντονα τη σχέση των δύο αντρών στον «Ταλαντούχο Κύριο Ρίπλεϊ». Έτσι και στην ταινία, αυτό που επιθυμεί η Ντέστινι είναι να την «αγκαλιάσει» η Ραμόνα. Παραδόξως η Τζένιφερ Λόπεζ είναι αρκετή στον ρόλο της, αλλά η ταινία – αν και βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα – χάνει γρήγορα το ενδιαφέρον της, θυμίζοντας περισσότερο ένα μεγάλο μήκους βίντο κλιπ.

Κυκλοφορούν Επίσης:
«Συνώνυμα» (Synonyms – 2019) του Ναντάβ Λαπίντ (Ισραήλ, Γαλλία)

Ο Γιόαβ, ένας νεαρός Ισραηλινός, είναι αποφασισμένος να αποκηρύξει την εθνικότητα του και να γίνει Γάλλος. Στο Παρίσι, εγκαταλείπει τη γλώσσα του και με τη βοήθεια ενός λεξικού επιχειρεί με κάθε τρόπο να επινοήσει μια νέα ταυτότητα για τον εαυτό του. Αυτή είναι η ταινία που κέρδισε την Χρυσή Άρκτο του φετινού Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ του Βερoλίνου.

«Ο ήρωας της ταινίας ξεκινά ένα υπαρξιακό ταξίδι, βασισμένος σε μια ιδέα την οποία κυνηγά έως το τέλος. Μεταμορφώνεται νοητικά, σωματικά και πνευματικά, και μάλιστα σε καθημερινή βάση, καθώς περπατά στους δρόμους του Παρισιού, μουρμουρίζοντας συνώνυμα λέξεων. Αυτό που με ενθουσιάζει ως σκηνοθέτη είναι η δημιουργία μιας ταινίας πολύ σωματικής και ακατέργαστης, συμπαγούς και μερικές φορές ωμής, η οποία χρησιμεύει για να αναγεννηθούν ιδέες, να δημιουργηθεί χάος. Ο πρωταγωνιστής ίσως να υποφέρει από κάποιο μετα-τραυματικό στρες, ωστόσο είναι η ίδια η ζωή που του το προκαλεί και γι αυτό προσπαθεί να ξεφύγει από το παρελθόν του, αποκηρύσσοντας εβραϊκές λέξεις και ανακαλύπτοντας νέες, γαλλικές… Την ίδια στιγμή, η ταυτότητα του είναι βαθιά εγγεγραμμένη στο σώμα του και αυτό φαίνεται παντού πάνω στο κορμί του. Ενδεχομένως γι’ αυτό προσπαθεί να το καταστρέψει ευθύς εξαρχής: πρώτα εκθέτοντας το στην παγωνιά – εν είδει συμβολικού θανάτου – έπειτα μένοντας χωρίς τροφή και, τέλος, εκδίδοντας το. Παρ’ όλες τις προσπάθειες, το σώμα του αρνείται να εξαφανιστεί και, ακριβώς τη στιγμή που το έχει ευτελίσει, περιέργως, αρχίζουν εβραϊκές λέξεις να βγαίνουν πάλι από το στόμα του. Αυτός ο χαρακτήρας είναι ένα είδος περιπλανώμενου σχίσματος. Η ταινία βασίζεται στα προσωπικά μου βιώματα, δεκαεπτά χρόνια πριν. Σχεδόν κάθε σκηνή της ταινίας έχει όντως συμβεί στην πραγματικότητα, αλλά παράλληλα θέτει και υπαρξιακά ερωτήματα που αφορούν καθέναν μας: κατά πόσο είμαστε σκλάβοι του παρελθόντος μας και του τόπου καταγωγής μας, αντί για ελεύθερα πλάσματα; Θέλουμε στα αλήθεια αυτή την ελευθερία; Μπορούμε πραγματικά να μεταμορφωθούμε σε κάποιον άλλον;» – Ναντάβ Λαπίντ

«Maleficent: Η Δύναμη του Σκότους» (Maleficent: Mistress of Evil – 2019) του Γιοακίμ Ρόνινγκ (Η.Π.Α.)

Στην καινούργια ταινία της Disney, «Maleficent: Η Δύναμη του Σκότους», που ακολουθεί την πετυχημένη διασκευή του 2014, η Maleficent και η βαφτιστήρα της Aurora αναλαμβάνουν να λύσουν τον περίπλοκο και μυστηριώδη οικογενειακό δεσμό που τις ενώνει, όσο ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους από τους επικείμενους γάμους της Aurora, τους απροσδόκητους εχθρούς και τις καινούργιες σκοτεινές δυνάμεις που εμφανίζονται στο Βασίλειο. Η κατακερματισμένη σχέση τους, που σέρνεται ανάμεσα στην εκδίκηση και την άδολη αγάπη δείχνει να ανθίζει, όσο η έχθρα ανάμεσα στους ανθρώπους και στις νεράιδες επιβιώνει. Ο επικείμενος γάμος της Aurora με τον πρίγκιπα Φίλιππο είναι αιτία για γιορτή για το Βασίλειο των Ulstead και των γειτόνων Moors, αφού ο γάμος θα φέρει κοντά τους δύο κόσμους. Όταν ένας καινούργιος επισκέπτης θα συστήσει έναν παντοδύναμο νέο εχθρό που δεν υπολόγιζαν, η Maleficent και η Aurora θα χωριστούν, συμμετέχοντας σε έναν Μεγάλο Πόλεμο, που θα δοκιμάσει την αφοσίωση τους και θα τις κάνει να αναρωτηθούν αν είναι στ’ αλήθεια οικογένεια.

Η ταινία «Maleficent», συνεχίζεται μετά από 5 χρόνια με το δεύτερο μέρος. Πρόκειται για την ιστορία της πιο εμβληματικής Κακιάς στην ιστορία της Disney. Τη Μάγισσα που καταράστηκε την Ωραία Κοιμωμένη και στην οποία δίνεται επιτέλους η ευκαιρία να μας αποκαλύψει πώς έφτασε μέχρι εκεί. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά και την ενσάρκωση της Μάγισσας αναλαμβάνει και πάλι η Αντζελίνα Τζολί, ενώ στον ρόλο της Ωραίας Κοιμωμένης θα συναντήσουμε ξανά την Ελ Φάνινγκ.