Μπορεί να ξεχνάμε συχνά, πως το θησαυροφυλάκιο των ελληνικών τραγουδιών που αποτέλεσαν το soundtrack της μετεφηβικής ζωής και της  ενηλικίωσης μας, είναι εκεί αν ανάψει κάποιος τη φωτιά. Και το σπίρτο άναψαν η Λίνα Νικολακοπούλου και ο Παρασκευάς Καρασούλος, δυο σημαντικοί στιχουργοί που ένωσαν τα τραγούδια τους στο φιλόξενο και ανανεωμένο Αθηναϊκό Καφεθέατρο.

Ο Απόστολος Κίτσος, ο Παναγιώτης Λάμπουρας και ο Θοδωρής Νικολάου είχαν έναν πλούτο τραγουδιών στο οπλοστάσιο τους. Δεν ήταν αυτονόητο όμως τίποτα. Έχουμε δει τα πιο μαγικά τραγούδια να προκαλούν τα πιο βαθιά χασμουρητά στο ακροατήριο. Στο Καφεθέατρο όμως, η ένταση συναισθήματος ήταν στο ζενίθ.

Από την πρώτη κιόλας στιγμή, οι τρεις τους σε τριφωνίες και κατά μόνας,  μας καθήλωσαν με τις ερμηνείες τους, την λιτή αλλά πολύ ενεργή παρουσία τους σωματικά και φωνητικά. Δεν καλωσόρισαν καν το κοινό με λόγια, δεν άφησαν τις παύσεις να διακόψουν την εξέλιξη των νοημάτων και των αισθημάτων που προετοίμαζε η διαδοχή των τραγουδιών, τα οποία συνομιλούσαν τέλεια μεταξύ τους και με τους κοινωνούς τους, εμάς.

Τραγουδούσαμε αδιάκοπα, καθηλωμένοι στις καρέκλες μας αλλά αδιανόητα διονυσιασμένοι κάποιες στιγμές, από το «Τέτοια Παράξενη ομορφιά» στον «Δερβίση» (τολμώ να γράψω ότι μου άρεσαν περισσότερο από την πρώτη τους εκτέλεση) και από το «Εφτά ζωές» στη Σωτηρία της ψυχής. Το μωσαϊκό του ήχου πλούσιο, από τον Σπανό στον Κραουνάκη, τον Παπαδημητρίου, τη Γαλάνη κ.α.

Η εξαιρετική ενορχήστρωση του Χρίστου Θεοδώρου, δεν «προσπάθησε» να φρεσκάρει ένα επιτυχημένο υλικό, κατάφερε να εμβαθύνει στο νόημα τους, με τρυφερότητα, λιτότητα και αυξομείωση της έντασης ώστε το τραγούδι να βρίσκει στόχο στις καρδιές μας. Ο ευρύς και θεατρικός Απόστολος Κίτσος με το ζεστό μέταλλο στη φωνή, που μοιάζει σαν να είναι η σκηνή ο φυσικός του χώρος, ο «βυζαντινός» Παναγιώτης Λάμπουρας με την αβίαστη τσαλκάντζα και τη συμβολή στο βιολί, ο αυτοαναφλεγόμενος και ταλαντούχος Θοδωρής Νικολάου, είναι δώρα για το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι.

Όταν ρώτησα τη Λίνα Νικολακοπούλου, γιατί δεν επέλεξαν γυναικεία φωνή, μου απάντησε πολύ εύστοχα: «ανδρικές φωνές μας λείπουν». Και από αυτή την άποψη, η μουσικές παραστάσεις είναι μια πρόταση, αφού συστήνουν στο κοινό τρεις από τις καλύτερες ανδρικές φωνές της γενιάς τους.

Άφησα για το τέλος, το ευχαριστώ στη Λίνα Νικολακοπούλου και τον Παρασκευά Καρασούλο. Γιατί είμαι σίγουρη πως το τελικό αποτέλεσμα οφείλεται σε ένα μεγάλο βαθμό στο σκηνοθετικό τους βλέμμα και στις κεραίες τους που πιάνουν την ανάγκη, το κοινό αίσθημα και τον λόγο για τον οποίο ο λόγος κάθε φορά πρέπει να ορθώνεται, να τραγουδιέται, να γίνεται πάλι η συγκολλητική ουσία στον κατακερματισμένο μας εαυτό και καιρό.

Τραγούδησαν μαζί μας στο τέλος τη «Σωτηρία της ψυχής» και βρήκαμε ξανά χίλιους λόγους να συνεχίσουμε να πορευόμαστε σαν σε ταξίδι αναψυχής παρά το κρυμμένο τραύμα.

Οι παραστάσεις πήραν παράταση έως 11 Φεβρουαρίου. Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο Αθηναϊκό Καφεθέατρο.

Μαζί τους οι μουσικοί:

Χρίστος Θεοδώρου, πιάνο

Λευτέρης Γιούσιος, ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα

Πέτρος Κρεμυδάκης, ηλεκτρικό μπάσο