Ας με λένε προεδρίνα και ας πεθαίνω από την πείνα, που λέει ο πάνσοφος λαός. Φίλες μου τηλεφώνησαν παραπονούμενες γιατί δεν γράφω για τους αξιότιμους Προέδρους -και μία προεδρίνα, προσθέτω εγώ- που διόρισε η υπουργός στα πέντε Μουσεία Νομικά Πρόσωπα για να τα αναβαθμίσει.

Ο πλέον τακτικός είναι εκείνος ο πρόεδρος που προσέρχεται καθημερινά στο μουσείο και τηρεί απαρέγκλιτα ωράριο υπαλλήλου. Βλέπετε και οι καφενέδες έχουν αυξήσει και τις τιμές και οι συντάξεις δεν φτάνουν (για όλους). Άσε που τα ΚΑΠΗ είναι μπας κλας. Πώς να απαλλαγεί η προεδρίνα από τον καλό της; Τον στέλνει στο μουσείο, που διαθέτει κι ένα πρεστίζ. Προυνό προυνό του πηγαίνει τον καφέ υπάλληλος που ανέλαβε την κούρα του. Και λέγεται ότι η ίδια ανέλαβε να του οργανώνει και το καθημερινό του πρόγραμμα. Θυμάστε τις παλιές καλές εποχές των δημοσίων υπαλλήλων που υπήρχαν κάτι ορντινάντσες για αποκλειστική κατάχρηση των διευθυντών, στρατιωτικών κλπ; Ε, αυτές οι εποχές συνεχίζονται δαπάναις του επιτελικού κράτους. Και έτσι και αυτός αποφάσισε να γίνει πρόεδρος γιατί έχει να δώσει πολλά ακόμη στην πατρίδα. Και καλά κάνει. Αφού έδωσε πρώτα στην οικογένεια και τον εαυτό του, ας προσφέρει πλέον λίγα και στο έθνος. Και καλώς υπάρχει υπάλληλος να τον φροντίζει και να του οργανώνει το πρόγραμμα, καθότι η Υπουργός τον επέλεξε σε ηλικία άνοιας. Το κοινωνικό κράτος, που εθεμελίωσε ο σοσιαλισμός, τα επιβάλλει αυτά για τους ηλικιωμένους. Αντί για φροντίδα κατ’ οίκον, φροντίδα στο μουσείο. Επιβάλλεται.

Θυμάστε που φώναζαν όλοι για τα μουσεία ΝΠΔΔ ότι θα φέρουν τον εθελοντισμό και νέες εργασιακές συνθήκες; Αμ δε! Από ό,τι έμαθα, ο ίδιος ο πρόεδρος μουσείου ΝΠΔΔ απαίτησε αμειβόμενη εργασία για όλα. Και ξεκίνησε δείχνοντας το καλό παράδειγμα με τον εαυτό του. Εκδόθηκε, σου λέει, το χρονικό 110 χρόνων του μουσείου που συντάχθηκε από τον ίδιο τον πρόεδρο. Καμία εικοσαριά σελίδες, μην φανταστείτε τόμους. Το κείμενο του Προέδρου αριθμεί 14 σελίδες. Και οι φίλοι του μουσείου του έδωσαν ένα ποσό για να του έρθει έμπνευση και να στρωθεί να το γράψει. Ανέλαβαν τη σχετική δαπάνη για όλα και μπράβο τους! Εκτιμώ αυτήν τη στάση και θέλω να συγχαρώ και τον πρόεδρο γιατί σου λέει δεν θα κάθομαι να παίρνω τον μισθό του προέδρου και όλα τα άλλα για να γράφω και εξτραδάκια! Το τζάμπα πέθανε!

Εγώ όλο αυτό το κατανοώ, γιατί μου θύμισε μία φίλη μου, που έδινε ένα πεντάευρο στον γιο της για κάθε άσκηση που θα έκανε στα μαθηματικά έτσι, για να μην γκρινιάζει το αγγελούδι της. Έτσι κι ο πρόεδρος. Αν είναι σωστές οι πληροφορίες μου, του βγήκε 70 ευρώ η σελίδα -τζάμπα πράμα, μην το συζητάτε.

Η ιστορία του μουσείου σε τομίδιο με πολυτονικό είναι ανεκτίμητη. Είναι vintage πριν καν κυκλοφορήσει. Τι ιστότοποι και ψηφιακές εκθέσεις και τέτοιες σαχλαμάρες. Αναβάθμιση των μουσείων είναι να γυρίσουν πίσω, πριν το 1981. Να ευφρανθεί η ψυχούλα του μέσου ψηφοφόρου της δεξιάς, ειδικά στη βόρεια Ελλάδα.

Να παίρνει παραδείγματα και ο έτερος συνταξιούχος πρόεδρος, που γύρναγε παντού και έλεγε ότι προεδρεύει τάχα δωρεάν. Ελπίζω να μην το πίστευε κιόλας. Αυτές τις μέρες άνοιξε η πλατφόρμα για την εγγραφή συνταξιούχων που ασκούν δεύτερο επάγγελμα κι αν δεν γραφτεί θα έχει μπλεξίματα με τα μισθά του. Να το πει και στη γενική του διευθύντρια. Το λέω, γιατί αυτό το διάστημα είναι πολύ απασχολημένος με τη στήριξη των ιδιωτικών πανεπιστημίων -γιατί να μην έχει και τρίτη δουλειά άλλωστε;- και φοβάμαι μην ξεχαστεί. Ούτως ή άλλως αυτός δεν είχε καμία σχέση με τα μουσεία, είχε άλλα προσόντα. Συντρώγει πολύ συχνά με τον Πρωθυπουργό. Επαίρεται δε ότι ο πρωθυπουργός τον συμβουλεύεται -αλίμονο, τέτοια οξύνοια πνεύματος γιατί να την αφήσει κάποιος να πάει χαμένη; Τι να τον κάνουμε που θέλει και θέση; αναρωτήθηκε ο Πρωθυπουργός. Και βρέθηκε θέση προέδρου μουσείου. Με το καλό και πρύτανης σε ιδιωτικό κολέγιο να ευχηθούμε.

Πάμε στο μουσείο των γαλλικών τώρα. L’État, c’est moi λέει η γενική διευθύντρια. Le Musée, c’est moi ανταπαντά ο προέδρος. Έτσι, είναι, όπως σας τα γράφω. Μύλος και Μουλέν Ρουζ μαζί έχει γίνει μουσείο. Τρώγονται σου λέει πρόεδρος και γενική διευθύντρια, γιατί σε αυτό το μουσείο δεν κόπηκε ποτέ η όρεξη για καβγά. Να δεχτεί η γενική διευθύντρια υποβιβασμό; Να παίρνει οδηγίες από άλλους; Να μοιράζεται την εξουσία; Αυτή; Ποτέ! Αποφασίζει αυτή και για το Διοικητικό Συμβούλιο. Πλέον η συνεργασία προέδρου και γενικής διευθύντριας θυμίζει την απόβαση του Πάτον στην Νορμανδία. Βλέπετε από την Νορμανδία διαλαλεί παντού ότι κατάγεται η γενική διευθύντρια και θέλει να τιμήσει την καταγωγή της.

Ετοιμάζει, σου λέει, η γενική διευθύντρια έκθεση. Και αποστέλλει επιστολάς προς Κορινθίους, Εφεσίους και σε όσους μπορείτε να φανταστείτε. Και τους ζητάει συνεργασία. Ζητά βοήθεια η κακομοίρα μήπως και κάνει καμία έκθεση. Και κλείνει τις epistulae με χαιρετίσματα! Ποια; Αυτή που όπου και αν υπηρέτησε κόντεψε να κηρύξει πόλεμο μέχρι με τα Γκαλαμπάγκος! Έδωσε βλέπετε και συνέντευξη και είπε ότι θα κάνει θαύματα. Είπε, είπε, είπε. Αλλά όταν η δημοσιογράφος τη ρώτησε, ποιες εκθέσεις συγκεκριμένα; Αυτή απάντησε, “α , δεν μπορώ να σας πω”. Εμ, βέβαια. Γιατί θα έπρεπε να πει ότι δεν έχει οργανώσει καμία και το ΔΣ επιμένει και την πιέζει μπας και ετοιμάσει τίποτε και δεν εκτεθεί και το ίδιο. Καλά ξεμπερδέματα!

Με τη γενική του διευθύντρια ασχολείται και ο άλλος πρόεδρος. Παράπονο δεν έχει βέβαια, τον εκθείασε τα μάλα, δίπλα στον Ferragamo τον έβαλε. Τα καλύτερα είπε για αυτόν. Ανήγγειλε και έκθεση για το 2024. Για τα ζώα. Που δεν πρόκειται να γίνει το 2024, αλλά οι εξαγγελίες είναι τσάμπα. Έλα σου όμως που το μουσείο χρειάζεται και καθημερινή διαχείριση. Που είναι δουλειά της γενικής. Η οποία έχει χαθεί στην ονειροπόληση. Θα την βραβεύσουν και τα σαράντα παληκάρια της Τριπολιτσάς τώρα. Κανονικά οι πρόεδροι είναι για τις δεξιώσεις, οι γενικές είναι για να κάνουν τη δουλειά του μουσείου. Εδώ θα αναγκαστούν να το κάνουν ανάποδα. Η πρωτοτυπία είναι στα θετικά των μουσείων ΝΠΔΔ, όπως όλοι βλέπουμε.

Μόνο μία πρόεδρος είναι ήσυχη εντελώς, όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά γιατί δεν την έχει δει και κανείς. Ούτε προβλήματα με την γενική της δεν έχει, γιατί και η γενική απουσιάζει. Το μόνο μουσείο που θα διαπρέψει τελικά.