«Μέρος της σύγχρονης ιδεολογίας της αγάπης είναι η πεποίθηση ότι η αγάπη και το σεξ πάνε πάντα μαζί. Πιθανόν το μεγαλύτερο πρόβλημα των ανθρώπων είναι ότι σπάνια το καταφέρνουν», δήλωσε η Σούζαν Σόνταγκ το 1978 στον διαλογισμό της για την αγάπη, το σεξ και τον κόσμο μεταξύ αυτών των δύο. Αλλά σχεδόν κανείς δεν έχει διαμορφώσει πιο παράδοξη άποψη από τον Άντυ Γουόρχολ στα απομνημονεύματα του το 1975 «Η Φιλοσοφία του Άντυ Γουόρχολ (από το Α στο Β και πάλι πίσω)». Είναι μια επιτομή των θεωρήσεών του για τα πάντα, από την τέχνη και την ομορφιά των τροφίμων μέχρι τη μόδα του χρήματος και της επιτυχίας. Επιμέλεια: Μαρία Αγγελοπούλου

Ο Γουόρχολ, ο οποίος είναι γνωστός για την ομοφυλόφιλη του ταυτότητα, έχει εμπνεύσει με το έργο του την LGBT κοινότητα. Όπως ομολόγησε σε ηλικία 53 ετών στον βιογράφο του, ήταν ακόμη παρθένος. Ο ισχυρισμός του αυτός έχει αμφισβητηθεί, αλλά ανεξάρτητα από τη βιολογική αλήθεια, έχει αποκαλυφθεί ξεκάθαρα ο φόβος και οι επιφυλάξεις του Γουόρχολ για τη σεξουαλικότητα και την σεξουαλική επιθυμία. Αυτή η οπτική, κάνει τις σκέψεις του σχετικά με το θέμα, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες, μιλώντας ταυτόχρονα για την κυκλοθυμία του και την ευρύτερη πολιτισμική αναστάτωση των ανθρώπων για την αγάπη και το σεξ, αλλά κυρίως για την σχέση μεταξύ αυτών των δύο.

Η κεντρική ιδέα του Γουόρχολ είναι ότι η μεγαλύτερη αγωνία μας για την αγάπη και το σεξ προέρχεται από την συσσώρευση των φαντασιώσεων μας και των αναπόφευκτων συγκρούσεων τους με την πραγματικότητα. Ο Γουόρχολ γράφει: «Το πιο συναρπαστικό πράγμα είναι να μην-το-κάνεις. Αν ερωτευτείς κάποιον και δεν το κάνετε, είναι ακόμα πιο συναρπαστικό».

Συνειδητά ή όχι, η προσέγγιση του στο θέμα γίνεται η απόδειξη ότι η ανθρωπότητα, σαν πολιτισμός, παίρνει πολύ σοβαρά το σεξ και αντλεί χαρά από αυτό. Ο Γουόρχολ δίνει την κατάλληλη λύση:

«Θα πρέπει να υπάρχει ένα μάθημα στην πρώτη Δημοτικού για την αγάπη. Θα πρέπει να υπάρχουν μαθήματα για την ομορφιά την αγάπη και το σεξ. Με την αγάπη ως το βασικό μάθημα. Πάντα πίστευα, ότι θα πρέπει να δείχνουμε στα παιδιά, πώς να κάνουν έρωτα, να τους πούμε και να τους δείξουμε ότι δεν είναι τίποτα το σημαντικό. Αλλά κανείς δεν θέλει να το κάνει αυτό, γιατί η αγάπη και το σεξ είναι ένα είδος επιχείρησης».

Ο Γουόρχολ πάει ένα βήμα παρά πέρα και εφαρμόζει την ριζοσπαστική ιδέα της Σούζαν Σόνταγκ σχετικά με την εισαγωγή του σεξ στην εκπαίδευση:

«Αντί να αναλύουμε στα παιδιά από πολύ νωρίς διάφορους μηχανισμούς και να μην αναφέρουμε απολύτως τίποτα για το σεξ, ίσως να ήταν καλύτερα να αποκαλυφθεί ξαφνικά και πολύ συναρπαστικά η αλήθεια του τι είναι σεξ, όταν φτάσουν τα 40. Τότε ξαφνικά στα 40 χρόνια της ζωής τους θα αποκτήσουν ένα νέο νόημα. Τότε θα μέναμε για πολύ περισσότερο καιρό μωρά. Η μεγάλη διάρκεια ζωής καταστρέφει όλες τις παλιές αξίες. Όταν οι άνθρωποι μάθαιναν για το σεξ στα 15 τους και πέθαιναν στα 35, είχαν πολύ λιγότερα προβλήματα από τους ανθρώπους σήμερα, που μαθαίνουν για το σεξ στα 8 και ζουν μέχρι τα 80. Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα για να ασχολείται κάποιος με την ίδιο πράγμα, το ίδιο βαρετό πράγμα».

Αυτή η πλήξη του Γουόρχολ για το σεξ, ο ίδιος υποστηρίζει ότι προκύπτει από την απομυθοποίηση του χάσματος μεταξύ της φαντασίας και της πραγματικότητας του σεξ και του ρομαντισμού:

«Το σεξ είναι πιο συναρπαστικό στην οθόνη και σε σελίδες από ότι μεταξύ των δύο φύλων. Αφήστε τα παιδιά να διαβάσουν γι’ αυτό και να το ανακαλύψουν πριν γνωρίσουν την πραγματικότητα». «Η φανταστική αγάπη είναι πολύ καλύτερη από την πραγματική αγάπη. Το να μην το κάνεις ποτέ είναι πολύ συναρπαστικό. Τα πιο συναρπαστικά αξιοθέατα βρίσκονται μεταξύ δύο αντιθέτων που δεν συναντιούνται ποτέ».

Κι όμως η φαντασία για τον Γουόρχολ είναι η απαραίτητη εστία του ρομαντισμού:

«Οι φαντασιώσεις των ανθρώπων είναι αυτές, που τους δημιουργούν τα προβλήματα. Αν δεν έχετε φαντασιώσεις τότε δεν έχετε και προβλήματα. Αλλά σε αυτή την περίπτωση, δεν θα έχετε ούτε ρομαντισμό, γιατί ρομαντισμός είναι να βρίσκεις την φαντασία σου σε ανθρώπους, που δεν έχουν φαντασία».

Μια πτυχή της φαντασίας είναι η έννοια της νοσταλγίας, μιας ρομαντικής φαντασίωσης του παρελθόντος, που ο Γουόρχολ τη βλέπει ως την κεντρική σημασίας της επιθυμίας:

«Μπορούμε να πούμε ότι οι περισσότερες σεξουαλικές επαφές εμπλέκονται με κάποια μορφή νοσταλγίας για κάτι. Το σεξ, μερικές φορές, καταλήγει σε νοσταλγία όταν συνηθίζεις να το θες. Το σεξ είναι νοσταλγία για σεξ».          

              
Ο Γουόρχολ εξετάζει την αλληλεπίδραση ανάμεσα στον έρωτα και το σεξ:

«Η αγάπη και το σεξ μπορούν να πάνε μαζί. Το σεξ χωρίς αγάπη μπορούν να πάνε μαζί. Η αγάπη χωρίς σεξ μπορούν να πάνε μαζί. Αλλά η προσωπική αγάπη και το προσωπικό σεξ έχουν κακό αποτέλεσμα»

Ο Γουόρχολ προσφέρει μια ψυχολογική συνταγή συνδυάζοντας τις ατομικές μας προτιμήσεις:

«Η καλύτερη αγάπη είναι η δεν-σκέφτομαι αγάπη. Μερικοί άνθρωποι μπορούν να κάνουν σεξ και πραγματικά να αφήσουν το μυαλό τους τόσο κενό που να το γεμίσουν μόνο με το σεξ. Άλλοι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να αφήσουν το μυαλό τους κενό και να το γεμίσουν με το σεξ, έτσι ενώ κάνουν σεξ μπορεί να σκέφτονται: “Είμαι πραγματικά εγώ αυτή τη στιγμή; Πραγματικά το κάνω αυτό; Αυτό είναι πολύ παράξενο. Πέντε λεπτά πριν δεν το έκανα. Σε λίγη ώρα δεν θα το κάνω. Τι θα λέει η μαμά μου; Πως οι άνθρωποι ξεκίνησαν να το κάνουν;” Έτσι το πρώτο είδος του ανθρώπου, το είδος που μπορεί να αφήσει το μυαλό του να γεμίσει μόνο με σεξ και όχι με σκέψεις, είναι σε καλύτερη θέση. Ο άλλος τύπος ανθρώπου πρέπει να βρει κάτι που να τον χαλαρώσει για να αφεθεί σε αυτό που κάνει. Για μένα αυτό είναι το χιούμορ… Αν πήγαινα σε μια ιερόδουλη πιθανόν να την πλήρωνα για να μου πει ανέκδοτα».

Πηγή: Brainpickings.com