Ιράν-Ισραήλ τα έχουν κάνει τα Μουσεία, αλλά είπα να ασχοληθώ και με τίποτε άλλο από τις ασύμμετρες απειλές μεταξύ προέδρων και GD. Αφήστε που η ύπαρξή τους αποτελεί ασύμμετρη απειλή από μόνη της. Μαζί με τα βεγγαλικά του Πάσχα θα σκάσουν κι αυτές οι ρουκέτες. Όσες δεν έχουν ήδη σκάσει δηλαδή. Αλλά εγώ δεν θα κάτσω να σκάσω!

«Άνοιξη, Μαρεύα μου. Πρέπει να ξεχυθούμε στους αγρούς!». Αυτά μου είπε η αγαπημένη μου Σίβυλλα και πέρασε με το αυτοκίνητό της για να πάμε στους Δελφούς, εκεί όπου γίνεται το Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ. Το επαρχιακό Νταβός, ξέρετε. Πήρα μαζί μου 9 σύνολα, έδεσα με μαντήλι τα μαλλιά και μπήκα στην κάμπριο Mercedes της καλής μου φίλης.

«Ω Δελφοί, ω Απόλλωνα!» αναφωνήσαμε εκστασιασμένες από το τοπίο και χορέψαμε στο ρυθμό των δελφικών ύμνων. Μετά πληρώσαμε 2.400 για την είσοδο στα φόρα και είπαμε να μορφωθούμε από τα think tank που δραστηριοποιούνται στον ευλογημένο τόπο.

Την Αράχωβα εννοώ βέβαια. Αν νομίζετε ότι μαζεύεται εκεί όλη η διανόηση και ξημεροβραδιάζεται να ανεβοκατεβαίνει στα κακοτράχαλα των Δελφών, ξανασκεφτείτε το. Τόση διανοητική εργασία μόνο με κοκτέιλ στην Αράχωβα ξεπλένεται.

Ήταν όλες εκεί. Από την εναλλακτική πρόεδρο μέχρι και την πρόεδρο του Αρείου Πάγου. Εγώ πρωτίστως ήθελα να ακούσω τον πρόεδρο του κινήματος. Την τίμησε την φανέλα. Η Πυθία στους Δελφούς, λάδι σε καμβά. Αφήστε που βαριόταν και η Σίβυλλα. Κάτσε καλέ να ακούσουμε, τίποτα αυτή. Ήταν περίεργη τι θα φορούσε η Μάνδρου. Κι έτσι μπήκαμε και μείναμε με το στόμα ανοικτό. Τέτοιο ήθος, τέτοια φινέτσα, τέτοιο κάλλος. Στο μυαλό μου κλωθογύριζαν σκέψεις. «Κάποια μου θυμίζει καλέ. Μα ποια;» ρωτούσα τη Σίβυλλα και εκείνη μου έλεγε «σκέψου και άλλο». Δεν άργησα. Μία στέκα προστέθηκε στην οπτασία μπροστά μου και ναι, είπα, είναι τριτοξάδερφη.

Πήγαμε και στην πολυτονική Βίκυ Φλέσσα-Μπαμπινιώτου. Τι να πω για αυτό το κορίτσι; Δε λέω, είναι νόστιμη. Αλλά, βρε χρυσό μου, το πολυτονικό το κατήργησε ο Αντρέας το 1982 με τον Μητσοτάκη πατέρα να είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και να ωρύεται. Σαν τώρα τον θυμάμαι. Τόσα χρόνια μετά, ξαναζεσταμένο φαγητό. Το διάνθισε βέβαια. Λίγο το σταυρό της, λίγο τη Θεοτόκο, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα. Οι σταυροί κόποις κτώνται. Την κοίταζα και απορούσα γιατί δεν αξιώθηκε κι αυτή μια θέση προέδρου σε ΔΣ Μουσείου. Τι, οι άλλες είναι καλύτερες;

Εγώ βέβαια γύρευα εκεί μέσα και καμία GD, αλλά πουθενά. Άφαντες όλες. Δεν ήρθαν φέτος, θα τiς φέρουν του χρόνου. Γιατί έτσι πως το κόβω, αυτό το Φόρουμ σε λίγο θα φιλοξενεί τον Αρναούτογλου και την Καινούργιου, μην σας πω και το Master Chef.

Στον γυρισμό περάσαμε από τη Χαιρώνεια. Και το θυμήθηκα. Δεν είχα δει την έκθεση στο Κυκλαδικής. Πήγα για να αντιληφθώ και εγώ τη μέρα που άλλαξε τον κόσμο. Βέβαια, για μένα, αυτή είναι μόνο η 3η του Σεπτέμβρη, αλλά ας όψονται όσοι μας πέταξαν στα δίχτυα του γιου του Εφιάλτη, όπως θα έλεγε και ο Αντρέας. Εντάξει, πήγα στην έκθεση και ζαλίστηκα με το τράβα εδώ, τράβα εκεί, στρίψε δεξιά, ανέβα πάνω, κατέβα κάτω, πήγαινε πίσω για να πας μπρος, πέρνα μέσα από το καφέ και μετά ευθεία. Κόκκινο, άσπρο, μαύρο. Ζαλίστηκα. Τους είπα, στο οροφοδιαμέρισμά μου στην Σπευσίππου να κάνουν την έκθεση την άλλη φορά, για να μην ζαλίζουν τον κόσμο. Άσε που μύριζε ψαρίλα και σαρακοστιανά σε όλες τις αίθουσες από το κυλικείο. Βάλτε και λίγο εξαερισμό, καλέ!

Εντάξει, εγώ δεν έχω να πω και πολλά. Θα τα πει η wannabe GD πασών Μακεδονιών και Οικουμένης, αυτή με την ντουντούκα. Αλλά ένα πράγμα θα το σχολιάσω: κάτι playmobil και video games είχε στο τέλος και αναρωτήθηκα εάν βρίσκομαι στον Μουστάκα. Που αν θέλεις να κάνεις επιθετικό μάρκετινγκ βάλε καμιά λαμπάδα μεσάρισα και περικνημίδα στο πωλητήριο, να ξεπουλήσεις. Να κάνουν και ουρές απέξω, όχι σαν την έκθεση του Στερν, που τρέχαν να μαζέψουν περαστικούς από τη Βασιλίσσης Σοφίας για να μπει στην έκθεση-πάτο του Μουσείου.

Είπα Στερν και να σου τι άλλο θυμήθηκα. Πληροφορήθηκα ότι στο πετράδι του στέμματος η υπουργός επέβαλε να κάνει έκθεση με επαναπατρισθέντα. Άμεσα. Μπαμ και κάτω. Τι θα πει κάνατε προγραμματισμό; Θα κάνετε αυτό που λέω εγώ! Αχ, είναι τόσο ευέλικτα και ανεξάρτητα αυτά τα μουσεία. Σούζα και κλαρίνο κάθονται οι ΓΔ.

Θυμάστε που σας έλεγα ότι η νέα τάση είναι οι εκθέσεις με γιαλαντζί έργα; Με απομιμήσεις, faux, μαϊμούδες -πωπω δεν μπορώ, το λέω και με πιάνει ταχυπαλμία.

Άνοιξε δρόμο η έκθεση του Στερν και τώρα ποιος τους μαζεύει. Σιγά μην κάθεται η Υπουργός να περιμένει πότε οι επιστήμονες θα αποφανθούν περί γνησιότητας. Βάλτο εκεί σε μια προθήκη να δείξουμε έργο και το πολύ θα γράψεις από κάτω «συζητείται». Η αυθεντικότητα συζητείται, σου λέει. Υπάρχουν επιχειρήματα υπέρ και κατά. Αυτά τα λένε και στα δικαστήρια. Ναι, αλλά τελικά είναι αυθεντικό ή κίβδηλο; Εσύ άποψη δεν έχεις, ως Μουσείο; Με καλείς εκεί να μου μοστράρεις τα faux μέσα στη μούρη και θες να σου πληρώσω και εισιτήριο; Fake for Real δηλαδή; Για ποια με πέρασες;

Προτιμώ να πάω στην έκθεση άνευ νοήματος. Ήταν και ακριβή, τόσα κομμάτια έφεραν από το εξωτερικό. Τα έβαλαν στη σειρά. Σε κάποια σειρά τελοσπάντων. Ούτε η σειρά έβγαζε νόημα. Ήταν όμως αυθεντικά τα έργα, αυτό το βάζουμε στα ατού. Αλλά είχε ωραία δεξίωση. Προς τιμήν του εφοπλιστή. Αυτό μάλιστα, έβγαζε νόημα. Μαζεύτηκε όλη η κοσμική Αθήνα. Αυτό που ταιριάζει στα Μουσεία δηλαδή. Ούτε μισό faux δεν εμφανίστηκε -τα περουκίνι δεν πιάνονται στα faux, μην επιμένετε. Και ο GD εκεί, μες στη φινέτσα. Δεν ξέρω πώς τον διάλεξαν, αλλά από φωνή Κωστάλας! Ούτε εκεί είδα τις άλλες GD, μάλλον δεν είχαν τι να βάλουν.

Κι αυτή η συνονόματη, ποιαν να πρωτοσουλουπώσει; Που μετάξι βάζεις πάνω τους και τσίτι μοιάζει. Πρώτη κυρία είναι, δεν είναι η Αθανασία του Αιγάλεω να κάνει τόσα θαύματα.