Πριν ακόμα μπει θέμα Μνημονίου, σε μια τηλεφωνική συζήτηση με στέλεχος του Συνασπισμού, έθεσα ένα υποθετικό ερώτημα.

Ads

Του Δημήτρη Χρήστου από την Αυγή της 30/11/2010

Πες πως διαγράφονται όλες οι οφειλές της χώρας και μηδενίζεται χρέος και έλλειμμα. Η Ελλάδα λοιπόν ξεκινάει από μηδενική βάση. Μπορείς να μου πεις, τι πρέπει να γίνει ώστε να μην αρχίσει η νέα παραγωγή χρεών; Για μερικά δευτερόλεπτα έγινε σιωπή. Όταν ξανάκουσα την φωνή του, είχε κάνει άλμα στη συζήτησή μας και με πήγε στην ευρωπαϊκή κρίση, θεωρώντας πως το δικό μας θέμα είναι επί μέρους και υποσύνολο του ευρωπαϊκού ζητήματος. Δυστυχώς, το θέμα που έθεσα, παραμένει εξαιρετικά δύσκολο για τις δυνάμεις της αριστεράς που εξ αντικειμένου καταναλώνουν όλη σχεδόν τη δράση τους στην υποστήριξη των εργαζομένων.

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ θέμα όμως δεν είναι προσπεράσιμο ότι και να γίνει στην Ευρώπη. Όσο και αν οι κοινωνίες ξεσηκωθούν και εμποδίσουν την υποδούλωση τους στους δανειστές τους, αν δεν υπάρχει πραγματική δυναμική ανταγωνιστική οικονομία, δεν μπορεί να υπάρξει παρόν και μέλλον. Επιστροφή στις εποχές των δανεικών και της σκυταλοδρομίας μετάθεσης των προβλημάτων στον επόμενο, εξέπνευσε.

ΠΕΣ ΛΟΙΠΟΝ, λέω στον συνομιλητή μου κάποια στιγμή που κατάφερα να τον επαναφέρω στα δικά μας, πως έρχονται κάτω από το γραφείο σου άνεργοι διαδηλωτές του ιδιωτικού τομέα, οι βιομηχανικοί εργάτες της κλωστοϋφαντουργίας της Νάουσας για παράδειγμα, με ένα πανό που γράφει «Θέλουμε δουλειά και όχι ανεργία», μπορείς να μου πεις τι λόγο θα τους βγάλεις όταν χιλιάδες θέσεις εργασίας εκεί έχουν χαθεί οριστικά; Πάλι έπεσε σιωπή, αλλά αυτή τη φορά δεν έκανε απόπειρα να δραπετεύσει στα μεγάλα ζητήματα της Ε.Ε. Απλά η συζήτηση είχε μακρύνει και υπήρχε χρόνος να συνεχιστεί, τουλάχιστον τηλεφωνικά. Δυστυχώς δεν συνεχίστηκε ποτέ, αλλά το πρόβλημα δεν είμαι εγώ. Τα ερωτήματα δεν είναι προσωπικά. Είναι ερωτήματα της χώρας. Αφορούν το παρών και το μέλλον της.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ η ανάγκη αναδιάρθρωσης και επανασχεδιασμού της ελληνικής οικονομίας και της δημόσιας διοίκησης, απαιτούν ικανότητες και συναινέσεις που δεν υπάρχουν. Συναινέσεις, όχι μόνο ή κυρίως σε πολιτικό επίπεδο, αλλά σε όλα τα μήκη και πλάτη της κοινωνίας. Μετά από μία μεγάλη πορεία τουλάχιστον 30 ετών, όπου οι πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας χρησιμοποιούσαν τον δημόσιο πλούτο για τις ανάγκες της κομματικής πελατείας τους, η χώρα κατέληξε εκτός από καταχρεωμένη και βαριά άρρωστη. Τα αυτονόητα έγιναν άλυτοι γρίφοι, η διαφθορά έγινε γάγγραινα και αντί ο ανταγωνισμός ή ο συναγωνισμός να γίνουν κινητήριες δυνάμεις δημιουργικότητας, η φαυλότητα κυρίεψε την κοινωνία που υπέκυψε στην εύκολη λύση. Πως τα αλλάζεις όλα αυτά; Πως τα αλλάζεις σε συνθήκες ασφυκτικής κρίσης, όπου το μόνο που φαίνεται εύκολο είναι οι διαταγές των κατακτητών για χειρουργικές επεμβάσεις στον δημόσιο τομέα;

ΛΕΣ και αν περιορίσουμε τα κόστη αυτού του σπάταλου στις περισσότερες των περιπτώσεων μηχανισμού, θα μεταμορφωθεί το τέρας σε νεράιδα και θα πάρει μπρος η μηχανή. Αλλά και αν πάρει μπρος η μηχανή τι θα μεταφέρει, όταν η πραγματική οικονομία διαλύεται ραγδαία. Τι θα παράγει η χώρα ώστε οι σύγχρονες δημόσιες υπηρεσίες να έρχονται αρωγός αυτής της προσπάθειας για τη δημιουργία εθνικού πλούτου, νέων δυναμικών θέσεων εργασίας στην παραγωγή και στις υπηρεσίες; Αυτά τα «δεξιά» ερωτήματα υποβάλω συχνά, εισπράττοντας την ειρωνεία και τον χλευασμό των αριστερών φίλων μου, που με λυπούνται διότι δεν αντιλαμβάνομαι την διεθνή κατάσταση και το επαναστατικό κλίμα που δημιουργεί.

ΑΥΤΑ έπονται νομίζουν, χωρίς καν να κάνουν τον κόπο να αναρωτηθούν για ποιους λόγους αντέχει αυτή η ανίκανη και εν πάση περιπτώσει πολύ κατώτερη των περιστάσεων κυβέρνηση και για ποιό λόγο η κοινωνία αρνείται να παρακολουθήσει και να αντιληφθεί το δρόμο που της δείχνουν αυτά τα έμπειρα ηγετικά στελέχη της αριστερής πρωτοπορίας τα οποία όμως αδυνατούν να φτιάξουν ένα σοβαρό, ενωμένο και αξιοπρεπές κόμμα ικανό να συγκινήσει τους πολίτες.