Σε έναν πλανήτη που ακόμη και το κλίμα καταρρέει εξ αιτίας μιας οικονομικής ανάπτυξης που ξεπερνά τα όρια και τις αντοχές του, η ελπίδα για μια «πράσινη» μετάβαση αποδυναμώνεται.

Η ζημιά που έχει γίνει στα «Κοινά Αγαθά» που εκχωρήθηκαν στους λίγους, σε εκείνους δηλαδή που έχουν συγκεντρώσει στα χέρια τους τον πλούτο του πλανήτη, είναι πλέον μη αναστρέψιμη. Και γι’ αυτό η προοπτική μιας βιώσιμης ανάπτυξης, μιας ανάπτυξης δίκαιης για όλους, που θα σέβεται τα όρια της φύσης, γίνεται όλο και πιο ουτοπική.

Φέτος το Περιβάλλον και το Κλίμα ΔΕΝ θα κάνουν Ανάσταση…

Σε έναν κόσμο που κυριαρχεί η δύναμη του ισχυρότερου, μια δύναμη που επιβάλλει τους πολέμους και τον θάνατο ως τη μόνη διέξοδο ακόμη και σήμερα, στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης, η αισιοδοξία για την ειρήνη δεν βρίσκει ζωτικό χώρο για να αναπτυχθεί.

Φέτος στην Ουκρανία, στη Ρωσία και στη Μέση Ανατολή ΔΕΝ θα κάνουν Ανάσταση…

Σε μια Ευρώπη της δεξιάς στροφής, στην οποία κυβερνά ο νεοφιλελευθερισμός και οι συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις, ο εφιάλτης του φασισμού εξακολουθεί να είναι παρών, λες και δεν πέρασε μια μέρα από τότε που ο Ναζισμός σκόρπιζε την φρίκη και τον θάνατο.

Με τα θύματα του ολοκαυτώματος των Ναζί να γίνονται σήμερα θύτες ενός νέου ολοκαυτώματος, σε βάρος των Παλαιστινίων αυτή τη φορά.

Φέτος στη Γάζα ΔΕΝ θα κάνουν Ανάσταση…

Στη χώρα μας, τέλος, που είναι όμηρος της υποκρισίας, της προπαγάνδας και του ψέματος από πλευράς μιας κυβέρνησης που ο μοναδικός σκοπός της είναι να κρύψει ότι υπηρετεί μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, ακολουθώντας το πρότυπο ολιγαρχικών και αυταρχικών καθεστώτων, η αισιοδοξία της Ορθοδοξίας για μια καθολική Ανάσταση ακούγεται τουλάχιστον σαν εξωπραγματική.

Φέτος στη χώρας μας, οι νέοι που δεν έχουν οικονομική δυνατότητα να σπουδάσουν σε ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια ΔΕΝ θα κάνουν Ανάσταση.

Όπως Ανάσταση ΔΕΝ θα κάνουν ούτε οι ασθενείς που δεν έχουν να πληρώσουν νοσήλεια και θεραπείες στα ιδιωτικοποιημένα δημόσια νοσοκομεία, ούτε όμως και οι συγγενείς των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών, που οι νεκροί τους δεν βρίσκουν δικαίωση εξ αιτίας του ψέματος και της υποκρισίας των υπευθύνων.

Κι ακόμη, Ανάσταση φέτος ΔΕΝ θα κάνουν τα εκατομμύρια των φτωχών και κοινωνικά αποκλεισμένων Ελλήνων που, όπως βεβαιώνουν οι διεθνείς στατιστικές, υποφέρουν από την ακρίβεια και τις ιδιωτικοποιήσεις που επιβάλλουν εκείνοι που εμπεδώνουν τον μύθο μιας δήθεν οικονομικής ανάκαμψης, χωρίς να διευκρινίζουν όμως με ποιους αποδέκτες.

Φέτος Ανάσταση ΔΕΝ θα κάνει η Ελλάδα, ως μια από τις δυο φτωχότερες και συγχρόνως ακριβότερες χώρες της Ευρώπης.

Όπως φέτος Ανάσταση ΔΕΝ θα κάνει στην Ελλάδα το κράτος δικαίου, η κοινωνική δικαιοσύνη, η ελευθεροτυπία, οι δημοκρατικοί θεσμοί και οι ατομικές ελευθερίες, για την υποχώρηση των οποίων καταδικαστήκαμε πρόσφατα από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Ο κοινός εχθρός του πλανήτη και του σύγχρονου κόσμου, ο κοινός εχθρός της Ευρώπης και της Ελλάδας, δεν είναι άλλος από την ανθρώπινη πλεονεξία. Που με τη μορφή του Νεοφιλελευθερισμού, αυτής της ακραίας εκδοχής ενός υβριδικού πολιτικού συστήματος που συνδυάζει τον παλιό αυταρχισμό των γαιοκτημόνων – αφεντικών, με την απληστία του καπιταλισμού, επιδιώκει να μετατρέψει τη Δημοκρατία σε Ολιγαρχία.

Αυτό το νέο ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα που ιδιωτικοποιεί τα πάντα και εκχωρεί τα κοινά αγαθά σε λίγους, διευρύνοντας τις ανισότητες στον πλανήτη, είναι ο μεγάλος κίνδυνος για τη Δημοκρατία.

Και συγχρόνως, αυτός είναι ο μεγάλος σύμμαχος της παγκόσμιας περιβαλλοντικής καταστροφής και της κλιματικής αλλαγής, των πολέμων που επιβάλλουν οι ισχυροί της γης, όπως και της εκτεταμένης φτώχειας και της κοινωνικής απομόνωσης των πολλών.

Μόνον όταν ο σύγχρονος πολιτισμός αντιληφθεί τον μεγάλο κίνδυνο που κρύβεται πίσω από τον μανδύα των ανεξέλεγκτων και αρρύθμιστων αγορών, μόνο τότε θα υπάρξει ελπίδα για Ανάσταση. Γιατί οι οικονομολόγοι γνωρίζουν καλά ότι όταν οι αγορές μένουν αρρύθμιστες για το δημόσιο συμφέρον, τότε ρυθμίζονται από τους κερδοσκόπους για το δικό τους, ιδιωτικό συμφέρον.

Μόνον όταν οι πολίτες ξεφύγουν από την ομηρεία της προπαγάνδας και της χειραγώγησης και αντιληφθούν τον πραγματικό κίνδυνο που έρχεται με μορφή προβιάς από τον… λύκο της απληστίας των λίγων, μόνο τότε θα υπάρξει ελπίδα για Ανάσταση.

Μια Ανάσταση που θα ανοίξει τον δρόμο για την αειφορία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ειρήνη. Μια Ανάσταση που θα ανοίξει τον δρόμο για τη Δημοκρατία, ως το πολίτευμα που δίνει δύναμη στους πολλούς και περιορίζει την εξουσία των λίγων και υπεύθυνων για τα μεγάλα δεινά της ανθρωπότητας.

Οι ευχές για Καλή Ανάσταση λοιπόν, φέτος, χρειάζονται εξειδίκευση ως προς το ποιος ευχόμαστε να αναστηθεί.

Ο Χριστός, που σταυρώθηκε για το καλό του κόσμου ή οι σταυρωτές του, που τον σταύρωσαν γιατί ήταν εμπόδιο στην ανεξέλεγκτη εξουσία τους;

*Γιάννης Μυλόπουλος, Καθηγητής, πρώην Πρύτανης ΑΠΘ