Ένα φάρμακο, που ίσως στο μέλλον μπορέσει να προστατεύσει τον εγκέφαλο από τη νόσο Αλτσχάιμερ, δρώντας προληπτικά όπως οι στατίνες, ανακάλυψαν Βρετανοί και Σουηδοί επιστήμονες. 

Η εν λόγω ουσία (Bexarotene), από την οποία πήρε το όνομά του το φάρμακο της «νευροστατίνης» χρησιμοποιήθηκε σε πειράματα που έχουν γίνει μόνο σε καλλιέργειες νευρικών κυττάρων στο εργαστήριο και σε νηματώδεις σκώληκες. Όπως διαπιστώθηκε, η συγκεκριμένη ουσία εμποδίζει το πρώτο στάδιο του θανάτου των εγκεφαλικών κυττάρων.

Πειράματα σε σκουλήκια

Ωστόσο, όταν η νευροστατίνη δόθηκε εκ των υστέρων σε σκώληκες που είχαν γενετικά τροποποιηθεί και είχαν ήδη αναπτύξει ένα είδος Αλτσχάιμερ, δεν μπόρεσε να σταματήσει τη νόσο. Όταν όμως η ίδια ουσία χορηγήθηκε έγκαιρα, προτού καν εμφανισθεί το πρώτο σύμπτωμα, τότε η ασθένεια δεν εντοπίστηκε στους σκώληκες. Οι ερευνητές αισιοδοξούν ότι και άλλα παρεμφερή χημικά μόρια μπορεί να έχουν ανάλογη προληπτική και προστατευτική δράση κατά της νόσου.

Προληπτική δράση 

Οι ειδικοί τόνισαν ότι είναι σημαντικό να ξεκαθαρισθεί – μέσα από πειράματα με μεγαλύτερα ζώα – κατά πόσο αυτές οι ουσίες θα μπορούσαν να δοθούν με ασφάλεια σε ανθρώπους. Να σημειωθεί ότι, εδώ και μια δεκαετία, δεν έχουν βρεθεί νέα φάρμακα για την άνοια και το Αλτσχάιμερ. Αντίθετα με τα υπάρχοντα φάρμακα για τη νόσο, τα οποία απλώς καθυστερούν κάπως την εκδήλωση των συμπτωμάτων, οι νευροστατίνες αφήνουν υποσχέσεις ότι θα εμποδίζουν εξ αρχής την ίδια την εκδήλωση της ασθένειας.

Έως το 2050 ο αριθμός των ανθρώπων με Αλτσχάιμερ προβλέπεται ότι, από 40 εκατομμύρια σήμερα, θα φθάσει τα 130 εκατ. παγκοσμίως. Σύμφωνα με τους ερευνητές: «Ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος για να σταματήσει αυτή η αύξηση περιστατικών είναι μέσω προληπτικών μέτρων».

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή του Τμήματος Χημείας του Πανεπιστημίου Κέμπριτζ, Μικέλε Βεντρουσκόλο, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Science Advances». 

Στο παρελθόν, η βεξαροτένη (bexarotene) είχε δοκιμασθεί ξανά κατά του Αλτσχάιμερ χωρίς επιτυχία, αλλά τότε οι κλινικές δοκιμές είχαν εστιάσει στην χορήγησή της, όταν πια η ασθένεια είχε προχωρήσει και είχαν σχηματισθεί τοξικές πλάκες της πρωτεΐνης αμυλοειδούς στον εγκέφαλο του ασθενούς.