Αρχειακές φωτογραφίες –κάποιες συγκινητικές, άλλες παιχνιδιάρικες, όλες αναπόφευκτα τρυφερές- από γκέι και λεσβιακά ζευγάρια που ιδιωτικά γιορτάζουν την αγάπη τους σε μια εποχή που τους την αρνήθηκαν.

Πολύ πριν η φωτογραφία μετατραπεί σε μια αισθητική «καταναλωτική» συνήθεια, πολύ πριν από τη χρυσή ναρκισσιστική εποχή των selfie, ήταν ένα θαυματουργό μέσο που έκανε πραγματικότητα μια απλή και βασική ανθρώπινη επιθυμία, την επιθυμία να καταστεί κανείς ορατός και άρα να τον καταλάβουν.

Ίσως γι’ αυτό η φωτογραφία στις απαρχές της έπαιξε σημαντικό ρόλο για την LGBT κοινότητα, μεταξύ της στιγμής της εφεύρεσης του μέσου και τις πρώτες παρελάσεις υπηρηφάνειας, καθώς ερχόταν να καταγράψει και να επικυρώσει την αγάπη των ομόφυλων ζευγαριών, όπως αναφέρει το brainpickings.org.

Με αυτό ακριβώς το θέμα καταπιάνεται ο γάλλος σεναριογράφος και σκηνοθέτης Sébastien Lifshitz στο βιβλίο του «Οι αόρατοι: Παλιά πορτρέτα αγάπης και υπηρηφάνειας» (The Invisibles: Vintage Portraits of Love and Pride), μια συλλογή αρχειακών φωτογραφιών ομόφυλων ζευγαριών των αρχών του 20ου αιώνα.

Η συλλογή των φωτογραφιών για τον Lifshitz ξεκίνησε κάπως αναπάντεχα. Ως συλλέκτης – για χρόνια- παλιών ερασιτεχνικών φωτογραφιών, «έπεσε» πάνω σε ένα φωτογραφικό άλμπουμ που ανήκε σε δύο ηλικιωμένες γυναίκες, οι οποίες είχαν σχέση για όλη τους σχεδόν τη ζωή. Ο Lifshitz γοητεύτηκε από αυτά τα οικογενειακά άλμπουμ ανοιχτά γκέι ζευγαριών ενώ εξεπλάγη ευχάριστα από την ελευθερία και την ευτυχία που ήταν διάχυτη σε αυτές τις φωτογραφίες, παρόλο που τα ζευγάρια αυτά ζούσαν σε μια εποχή ακραίας περιθωριοποίησης των LGTB ατόμων.

Κοιτάζοντας πίσω στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, ο Lifshitz άρχισε να παίρνει συνεντεύξεις από γκέι άντρες και γυναίκες που γεννήθηκαν ανάμεσα στους δύο παγκοσμίους πολέμους, προσπαθώντας να καταλάβει πώς ήταν η ζωή γι’ αυτούς.

Το «Les Invisibles» εκδόθηκε ως συνοδευτικό υλικό για την ομώνυμη ταινία του Sébastien Lifshitz. Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ για τις ηλικιωμένους γκέι και λεσβίες στη Γαλλία.