Ο σκηνοθέτης Μάρτιν Σκορτσέζε και το καστ της κλασικής πλέον, ταινίας «Ο Ταξιτζής» -ούτως ειπείν, Ρόμπερτ ντε Νίρο, Τζόντι Φόστερ, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Σίμπιλ Σέπερντ- συναντήθηκαν 40 χρόνια μετά, στο Φεστιβάλ της Tribeca στη Νέα Υόρκη.

Τη νύχτα της περασμένης Πέμπτης, όταν γιορτάστηκε η 40η επέτειος του «Taxi Driver», ο Ντε Νίρο παίρνοντας πρώτος τον λόγο, είπε αυτό που υπέθεταν όλοι : «Κάθε μέρα, επί σαράντα γαμημένα χρόνια, τουλάχιστον ένας από εσάς με πλησιάζει και μου λέει –ποια κουβέντα νομίζετε;- ‘You talkin’ to me?»

Μάρτιν Σκορτσέζε, Πολ Σρέιντερ -σεναριογράφος- Ντε Νίρο, Τζόντι Φόστερ, Χάρβεϊ Καϊτέλ και Σίμπιλ Σέπερντ, συναντήθηκαν ξανά κάτω από την ίδια στέγη, μετά από σαράντα χρόνια. Χάρη σε επεξεργασία που έγινε πρόσφατα, η ταινία που προβλήθηκε στο Beacon Theater έμοιαζε φρέσκια όπως την πρώτη φορά, όπως στην πρώτη προβολή της, το 1976. Και μπορεί η βίαιη και «ρυπαρή» Νέα Υόρκη του «Ταξιτζή» να μην είναι πλέον αναγνωρίσιμη, ωστόσο, η διεστραμμένη αποστολή του ήρωα της ταινίας Τράβις Μπικλ, η αποστολή του αυτόκλητου μάρτυρα «… να καθαρίσουμε τους δρόμους από τα αποβράσματα» παραμένει ακόμη και σήμερα, εξίσου τρομακτική.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: 

* Ο «Ταξιτζής» Ρόμπερτ Ντε Νίρο, έπιασε τα 72…

Ο βετεράνος Ντε Νίρο ομολόγησε ότι, παρά το γεγονός ότι ο χαρακτήρας που θα ενσάρκωνε είχε σοβαρά προβλήματα εξαιτίας της αποξένωσης του από τον κοινωνικό περίγυρο, δεν είχε κάνει την παραμικρή κουβέντα με τον Σκορτσέζε για «υπαρξιακά ζητήματα», όπως είπε χαρακτηριστικά, προτού συμφωνήσει να ερμηνεύσει τον ρόλο.

Ο Ντε Νίρο δεν ξύρισε το κεφάλι

Όσο για το περίφημο ξυρισμένο αλά «Μοϊκάνα» κεφάλι του Μπικλ -που υιοθέτησε ο ήρωας του Σκορτσέζε πριν ξεκινήσει τη σφαγή- ο Ντε Νίρο αποκάλυψε ότι, στην πραγματικότητα δεν ξύρισε ποτέ το κεφάλι του. «Ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω αμέσως μετά γυρίσματα για την ταινία The Last Tycoon («Ο Τελευταίος των Μεγιστάνων», κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Σκοτ Φιτζέραλντ σε σκηνοθεσία Ηλία Καζάν και σενάριο Χάρολντ Πίντερ), οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε μία δοκιμή –με τον makeup artist Dick Smith- η δοκιμή πέτυχε και το κάναμε».

«Θυμάμαι ότι ήμουν στο διπλανό δωμάτιο, και είχα πάρει έναν υπνάκο ενώ ετοίμαζαν το αλά Μοϊκάνα κεφάλι του Ντε Νίρο. Ανοίγω τα μάτια και ήσουν εκεί με αυτό το πράγμα, είπε ο Σκορτσέζε απευθυνόμενος στον Ντε Νίρο που καθόταν πλάι του. «Ήταν τρομακτικό… »

Μπορεί η βία στον «Ταξιτζή» να ήταν σοκαριστική για την εποχή που προβλήθηκε, όμως, η (13χρονη έφηβη τότε) Τζόντι Φόστερ θυμάται ότι η διάθεση όλων κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ήταν «φανταστική».

Σκορτσέζε: Δεν πίστευα ότι ενδιέφερε η ταινία

Όταν ο Σκορτσέζε διάβασε το σενάριο του Σρέιντερ η σκέψη του ήταν αλλού: Βρισκόταν στο στάδιο του στο post-production για την πρώτη συνεργασία του με τον Ντε Νίρο, στο «Mean Streets» (Κακόφημοι Δρόμοι), ενώ το ενδιαφέρον του ήταν στραμμένο στην ταινία «Η Αλίκη δεν μένει πια εδώ». Κι όπως παραδέχτηκε, ποτέ δεν πίστευε ότι η ταινία θα ενδιέφερε, εξηγώντας ότι ήταν το πάθος του που τον οδήγησε να τη γυρίσει.

Ο Σρέιντερ πάλι από την πλευρά του αποκάλυψε ότι, ο Σκορτσέζε δεν ήταν ο πρώτος σκηνοθέτης που έδειξε ενδιαφέρον για τον «Ταξιτζή».  Είχε προηγηθεί ο Μπράιαν ντε Πάλμα ο οποίος και τελικά απέρριψε την ιδέα. Και προχωρώντας ακόμη πιο πέρα πρόσθεσε ότι, γράφοντας το σενάριο ήταν σαν να υπέβαλε τον εαυτό του σε ένα είδος αυτοθεραπείας. «Υπήρχε ένα πρόσωπο το οποίο φοβόμουν ότι θα γίνω» σημείωσε αναφερόμενος στον Μπικλ.

Αλλά, η πιο ιδιαίτερη στιγμή της συζήτησης που ακολούθησε την προβολή της ταινίας ήταν όταν ο Χάρβεϊ Καΐτέλ κλήθηκε να απαντήσει κατά πόσο αληθεύει η φήμη ότι, για να μπει στο πετσί του ρόλου του γνώρισε κάποιον αληθινό νταβατζή.

Ο Καΐτέλ απάντησε με χιουμοριστική διάθεση: «Ακόμη δεν έχουν παραγραφεί αυτά;» και με την ενθάρρυνση του Σκορτσέζε αποκάλυψε ότι, όντως πριν από τα γυρίσματα συνάντησε έναν πρώην προαγωγό, από τον οποίον μάλιστα ζήτησε βοήθεια. «Μου δίδαξε πώς είναι να παίζεις τον ρόλο του νταβατζή» είπε ο Καϊτέλ. «Εγώ έκανα το κορίτσι κι εκείνος μου δίδαξε πώς θα μιλούσε ένας νταβατζής. Τα πήγαμε καλά…» κατέληξε.

Taxi Driver

Ψυχολογικό θρίλερ παραγωγής 1976, σε σκηνοθεσία Μάρτιν Σκορσέζε και σενάριο Πολ Σρέιντερ. Με τους Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Τζόντι Φόστερ, Χάρβεϊ Καϊτέλ και Σίμπιλ Σέπερντ.

Η ταινία προτάθηκε για τέσσερα Όσκαρ μεταξύ των οποίων και για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.

Βραβεύτηκε με το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών.

Το 1998 έλαβε την 52η θέση στη λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών που θεσπίστηκε από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου.

Το 1994 επιλέχτηκε από τη Βιβλιοθήκη του Αμερικάνικου Κογκρέσου ως τμήμα του Εθνικού Μητρώου Κινηματογράφου ως πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική.

Ο Τράβις Μπικλ (Ρόμπερτ Ντε Νίρο) είναι πρώην πεζοναύτης και βετεράνος του πολέμου του Βιετνάμ που ζει στη Νέα Υόρκη, προσπαθώντας να προσαρμοστεί στη νέα για αυτόν τάξη πραγμάτων. Υποφέρει από αϋπνίες και από κατάθλιψη κι εργάζεται ως ταξιτζής τα βράδια, ενώ την ημέρα συχνάζει σε σινεμά με πορνογραφικές ταινίες σκεφτόμενος το βαθμό στον οποίο ο κόσμος και ειδικά η Νέα Υόρκη έχει χειροτερεύσει. Είναι μοναχικός κι έντονη αίσθηση του σωστού και του λάθους.

Μοναδική του σανίδα σωτηρίας φαίνεται να είναι η Μπέτσι (Σίμπιλ Σέπερντ), μια κοπέλα που εργάζεται για την προεκλογική εκστρατεία του γερουσιαστή Τσαρλς Πάλανταϊν. Ο Τράβις παθαίνει ψύχωση με την Μπέτσι και μετά από ένα ατυχές ραντεβού μαζί της, στο οποίο την οδηγεί σε ένα σινεμά πορνογραφικών ταινιών, τρελαίνεται κι αποφασίζει να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να αλλάξει τον κόσμο.

Μια από τις προτεραιότητες του είναι η διάσωση της ανήλικης πόρνης Άιρις (Τζόντι Φόστερ) από το βούρκο της ακολασίας, για την οποία πιστεύει ότι θέλει να ξεφύγει από την εκμετάλλευση που υφίσταται από τον προαγωγό της Μάθιου Σπορτ (Χάρβεϊ Καϊτέλ).