Γεννημένη στις 9 Ιουνίου του 1981, η Νάταλι Πόρτμαν πραγματοποίησε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο το 1994 στην ταινία «Léon» του Λικ Μπεσόν. Έκτοτε έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές και αξιόλογες ταινίες. Με αφορμή τα γενέθλιά της, θυμόμαστε την ταινία που της χάρισε το Όσκαρ Καλύτερου Ά Γυναικείου Ρόλου: «Μαύρος Κύκνος» του Ντάρεν Αρονόφσκι.

Η Νίνα (Νάταλι Πόρτμαν) είναι μια μπαλαρίνα στην Νέα Υόρκη και ο χορός διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή της. Μένει μαζί με την ψυχαναγκαστική πρώην μπαλαρίνα μητέρα της (Erica Sayers), η οποία της ασκεί ασφυκτική πίεση. Όταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής Τόμας Λίροϊ (Βενσάν Κασέλ) αποφασίζει να αντικαταστήσει την πρίμα μπαλαρίνα για την παράσταση «Η Λίμνη των Κύκνων», η Νίνα είναι η πρώτη επιλαχούσα.

Η Νίνα όμως θα πρέπει να αποδείξει πως είναι ικανή να ενσαρκώσει, πέρα από τον Λευκό Κύκνο και τον Μαύρο Κύκνο. Η Λίλι (Μίλα Κούνις) είναι νέα στην ομάδα χορού του Λίροϊ και αποτελεί την σημαντικότερη ανταγωνίστρια της Νίνα για τον περιζήτητο πρωταγωνιστικό ρόλο. Καθώς αναπτύσσεται μια ιδιόμορφη φιλία ανάμεσα στις δύο αντίπαλες χορεύτριες, η Νίνα έρχεται όλο και περισσότερο σε επαφή με την σκοτεινή της πλευρά.

Ο Ντάρεν Αρονόφσκι (The Wrestler, Requiem for a Dream, Π), ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους σκηνοθέτες, παρουσιάζει ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ και συνεργάζεται με τους Νάταλι Πόρτμαν (V for Vendetta), Μίλα Κούνις (The Book of Eli), Βενσάν Κασέλ και Γουινόνα Ράιντερ.

«Η Νίνα είναι αφοσιωμένη, εργατική αλλά και εμμονική. Δεν έχει ακόμα τη δική της φωνή ως χορεύτρια, ως κοπέλα, αλλά σταδιακά αλλάζει καθώς ψάχνει να βρει τον αισθησιασμό της και την αίσθηση ελευθερίας. Αυτό που θέλει η Νίνα είναι η τελειότητα, κάτι το οποίο μπορεί να υπάρξει μόνο για μια στιγμή, μια σύντομη φευγαλέα στιγμή – αλλά, όπως όλοι οι καλλιτέχνες, ίσως θα πρέπει να καταστρέψει τον εαυτό της για να το βρει. Όταν προσπαθεί να γίνει ο Μαύρος Κύκνος, κάτι σκοτεινό αρχίζει να αναβλύζει μέσα της.» – Νάταλι Πόρτμαν

Σε αντίθεση με τα κλασικά θρίλερ που έχουν ως φόντο τον κόσμο του εγκλήματος ή στοιχειωμένα σπίτια, ο Αρονόφσκι παρουσιάζει το πορτρέτο μιας γυναίκας που βρίσκεται στο επίκεντρο μιας επικίνδυνης ψύχωσης χρησιμοποιώντας ένα απροσδόκητο φόντο – τον καλλιτεχνικά ηλεκτρισμένο και σωματικά απαιτητικό κόσμο του επαγγελματικό μπαλέτου. Για τον Αρονόφσκι, αυτό ήταν το τέλειο φόντο για να ξετυλίξει μια οπτικά εκρηκτική ιστορία για την εμμονική πίεση του να είσαι τέλειος. Όπως και με τον «Παλαιστή», η ταινία αυτή του έδωσε την ευκαιρία να εισέλθει σε έναν άγνωστο κόσμο και να βρει αυτό που κάνει έναν αφοσιωμένο άνθρωπο να θυσιάζει τόσα πολλά.

Αν και ξεκίνησε να σκέφτεται την ιστορία αυτή περίπου δεκαπέντε χρόνια πριν, ο Αρονόφσκι σημειώνει πως ο «Μαύρος Κύκνος» συνδέεται σκόπιμα με την τελευταία του ταινία, «Ο Παλαιστής». Αν και η πάλη με το μπαλέτο δεν θα μπορούσαν φαινομενικά να είναι από πιο διαφορετικούς κόσμους, ο «Μαύρος Κύκνος» βουτά σε στιγμές ατόφιου ψυχολογικού τρόμου, με έναν τρόπο που δεν έχουμε ξαναδεί από τον Αρονόφσκι. Τις δύο ταινίες συνδέουν τα θέματα σωματικών προκλήσεων και ψυχών σε αναταραχή, αλλά κι ένα ύφος κινηματογράφησης που παρασύρει το κοινό στους συναρπαστικούς εσωτερικούς κόσμους των χαρακτήρων.

«Μερικοί θεωρούν την πάλη ως τον πάτο των μορφών τέχνης, ενώ κάποιοι αποκαλούν το μπαλέτο ως το απόγειο των μορφών τέχνης, αλλά υπάρχει κάτι που είναι ουσιαστικά κοινό. Ο Μίκι Ρουρκ ως παλαιστής περνούσε κάτι παρόμοιο με αυτό που περνάει η Νάταλι Πόρτμαν ως μπαλαρίνα», εξηγεί ο Αρονόφσκι. «Είναι και οι δύο καλλιτέχνες που χρησιμοποιούν τα σώματά τους  για να εκφραστούν και απειλούνται κι οι δύο από φυσικούς τραυματισμούς, επειδή τα σώματά τους είναι το μοναδικό εργαλείο έκφρασης που έχουν.»

Οι δύο ταινίες συνδέονται επίσης από μια κεντρική ερμηνεία που φτάνει πολύ πιο βαθιά από την επιφάνεια λέει ο Αρονόφσκι, ο οποίος συγκρίνει την αφοσίωση της Πόρτμαν με αυτήν του Ρουρκ. «Ο ρόλος της Νίνα είναι αρκετά διαφορετικός απ’ ότι είχε κάνει πριν η Νάταλι» σημειώνει ο Αρονόφσκι, «και τον ανέβασε σε ένα άλλο επίπεδο. Το να υποδύεται την Νίνα ήταν τόσο ένα αθλητικό κατόρθωμα όσο και κατόρθωμα υποκριτικής.»

Όσο μυστικοπαθής κι αν είναι ο κόσμος της επαγγελματικής πάλης, ο Αρονόφσκι ανακάλυψε πως ο κόσμος του μπαλέτου ήταν ακόμα πιο απομονωμένος και κλειστός προς όσους είναι εκτός του χώρου. Η Νάταλι Πόρτμαν στο μεταξύ έπρεπε να περάσει από σκληρή προπόνηση, ώστε οι σκηνές του μπαλέτου να είναι γεμάτες λυρισμό αλλά και ένταση.

«Το μπαλέτο είναι κάτι για το οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι αρχίζουν να προπονούνται όταν είναι τεσσάρων ή πέντε ετών και, καθώς το ζουν, τα σώματά τους αλλάζουν, τους μεταμορφώνει» αναφέρει ο σκηνοθέτης. «Το να έχεις μια ηθοποιό, που δεν έχει περάσει όλα αυτά, να υποδυθεί πειστικά μια επαγγελματία μπαλαρίνα είναι τεράστια πρόκληση. Με κάποιο τρόπο όμως, με εξαιρετική θέληση και πειθαρχία, η Νάταλι έγινε χορεύτρια. Χρειάστηκαν δέκα μήνες έντονης δουλειάς, αλλά το σώμα της μεταμορφώθηκε και ακόμα κι οι πιο σοβαροί χορευτές είχαν εντυπωσιαστεί. Είμαι πεπεισμένος πως η φυσική της δουλειά την συνέδεσε επίσης με την συναισθηματική δουλειά.»

Η Νάταλι Πόρτμαν γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ το 1981. Οι γονείς της μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες όταν εκείνη ήταν 3 ετών. Πραγματοποίησε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο το 1994 στην ταινία «Léon» του Λικ Μπεσόν, όπου κέρδισε τις εντυπώσεις όντας ακόμα μικρό κορίτσι. Ακολούθησαν ρόλοι σε ταινίες όπως το «Heat» του Μάικλ Μαν, το «Everyone Says I Love You» του Γούντι Άλεν και «Mars Attacks!» του Τιμ Μπάρτον, ενώ κέρδισε παγκόσμια αναγνωρισιμότητα ως βασίλισσα Αμιντάλα στην prequel τριλογία του «Star Wars».

Το 2005 απέσπασε τη Χρυσή Σφαίρα Β΄ Γυναικείου Ρόλου, ενώ ήταν υποψήφια και για Όσκαρ Β΄ Γυναικείου Ρόλου με την ταινία «Closer» του Μάικ Νίκολς. Έχει ήδη καταφέρει να δημιουργήσει ένα εντυπωσιακό βιογραφικό με ταινίες διαφορετικού είδους, όπως: «Cold Mountain», «Garden State», «V for Vendetta», «Paris Je T’ Aime», «My Blueberry Nights”, «The Darjeeling Limited», «The Other Boleyn Girl», «New York, I Love You» και «Brothers».

Πίσω από τις κάμερες, η Πόρτμαν έχει δοκιμαστεί στην συγγραφή σεναρίου, στην σκηνοθεσία και στην παραγωγή. Έχει γράψει κι έχει σκηνοθετήσει την ταινία «EVE» με την Λορίν Μπακόλ, η οποία έκανε πρεμιέρα στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βενετίας το 2008, καθώς και μια ταινία μικρού μήκους για την συλλογή ταινιών μικρού μήκους με τίτλο «New York, I Love You».

Το 2011, η Πόρτμαν βραβεύτηκε με Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα, Screen Actors Guild Award και BAFTA Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία «Μαύρος Κύκνος» (Black Swan – 2010) του Ντάρεν Αρονόφσκι, ενώ η ερμηνεία της στο φιλμ «Τζάκι» (Jackie – 2016) του Πάμπλο Λαρέν, της χάρισε μία ακόμη υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα και Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου.

Διαβάστε Επίσης:

• Νάταλι Πόρτμαν: Όταν ο «Μαύρος Κύκνος» συνάντησε την «Τζάκι»

Μαύρος Κύκνος / Black Swan
Σκηνοθεσία: Ντάρεν Αρονόφσκι
Σενάριο: Μαρκ Χέιμαν, Αντρές Χάινς, Τζον ΜακΛάφλιν
Φωτογραφία: Μάθιου Λιμπατίκ
Πρωταγωνιστούν: Νάταλι Πόρτμαν, Βενσάν Κασέλ, Μίλα Κούνις, Μπάρμπαρα Χέρσεϊ, Γουινόνα Ράιντερ
Μοντάζ: Αντριου Γουάισμπλουμ
Μουσική: Κλιντ Μάνσελ
Έτος Παραγωγής: 2010
Χώρα Παραγωγής: Η.Π.Α.
Διάρκεια: 108 λεπτά