Την πρόθεση τους να θέσουν σε δημόσια διαβούλευση θέματα που αφορούν τα μέσα διαδικτυακής ενημέρωσης και επικοινωνίας στην Ελλάδα, εκφράζουν το υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού. Κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να αποστέλλει μέχρι τις 15 Νοεμβρίου τις προτάσεις του για την οργάνωση της διαβούλευσης στο opengov.gr.

Ads

Όπως σημειώνεται, «στόχος είναι η διαφάνεια και οι καθαροί κανόνες για τη δημιουργία ενός πλαισίου λειτουργίας και ανάπτυξης των διαδικτυακών μέσων ενημέρωσης και επικοινωνίας, τη θεμελίωση της πολυφωνίας, την έννομη σχέση με την πολιτεία και την κοινωνία, την τήρηση της δεοντολογίας και της ελεύθερης έκφρασης».

Ακολουθούν ενδεικτικά κάποια από τα σχόλια που έχουν αναρτηθεί:

Η Ε.Βουτσκόγλου γράφει: «Παρουσιάζω συχνά σκωπτική ματιά απέναντι στις διαδικτυακές κινήσεις της κυβέρνησης, παρόλα αυτά πιστεύω πως μία συζήτηση πάνω στα θέματα που αναφέρονται στο παραπάνω κείμενο σχολιασμού είναι μία σοβαρή κίνηση της οποίας το κύρος βρίσκεται στα χέρια των συμμετεχόντων. [Θα με απομακρύνει μία συμμετοχή αποκλειστικά “πράσινων blogger-σταθερών επισκεπτών των Βρυξελλών” όπως και η συμμετοχή με ψευδώνυμα]

Εάν κατάλαβα καλά ο χώρος στον οποίο μπορούμε να σχολιάζουμε εδώ, αφορά στην οργάνωση της συζήτησης και όχι σε επιμέρους προτάσεις οι οποίες θα συζητηθούν όταν η διαβούλευση ξεκινήσει. […]

Τα πλαίσια συζήτησης θα μπορούσαν να είναι πολλά και ιστορικά θα συνδέονταν με πολλές προϋπάρχουσες κινήσεις π.χ. Υπόθεση ACLU κατά Ρίνο όπου ο δικαστής Στίβενς κατέληξε: Η ανάπτυξη του Ίντερνετ ήταν και εξακολουθεί να είναι ραγδαία. Όπως επιτάσσει το συνταγματικό έθιμο, ελλείψει ανταπόδειξης, θεωρούμε πως η κρατική ρύθμιση του περιεχομένου του λόγου είναι πιο πιθανό να επιφέρει προσκόμματα στην ελεύθερη ανταλλαγή ιδεών παρά να τη διευκολύνει.

Τα πλαίσια συζήτησης δεν μπορούν επουδενί να στοχεύουν σε οποιαδήποτε νομοθετική ρύθμιση αλλά ούτε και σε θεσμοθέτηση κανόνων δεοντολογίας εφόσον κι αυτός ακόμα ο νόμος CDA περί ευπρέπειας των επικοινωνιών θεωρήθηκε επίθεση στον κυβερνοχώρο. «Δεν είναι ότι οι νόμοι έπαψαν να έχουν σημασία» υποστήριζε ο Νίκολας Νεγκροπόντε «απλά το ίντερνετ δε μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο εξουσιαστικής ρύθμισης».

O Bασίλης Μπόνιος τονίζει: «Πιστεύω ότι:
1) Η ασφάλιση των διαχειριστών -συντακτών του διαδικτύου.
2) Η δημιουργία Ένωσης Συντακτών Διαδικτύου και η
3) Η αντμετώπιση των Ιστοσελίδων ως ισότιμα ΜΜΕ με τα παραδοσιακά, είναι θέματα που πρέπει να τεθούν στη διαβούλευση.

Οσο για τη περίφημη ανωνυμία ας είναι στην επιλογή των διαχειριστών του κάθε Ιστολογίου το αν θα την διατηρήσουν η όχι. Μπορεί για παράδειγμα, να τους αντιπροσωπεύει ένα φυσικό πρόσωπο που θα ορίσουν οι ίδιοι».

Ο Βασίλης Σωτηρόπουλος σημειώνει: «Τα δύο Υπουργεία δημοσιεύουν το σύντομο κείμενο με την πρόθεσή τους για έναρξη δημόσιας διαβούλευσης, επειδή προφανώς η αμηχανία εκκινεί από την μεθοδολογία που θα πρέπει να ακολουθηθεί για την ίδια τη διοργάνωση του σχετικού διαλόγου κράτους – πολίτη.

Αρχικά θα πρέπει να επισημάνουμε ότι το κείμενο σχολιασμού θέτει μια σειρά ζητημάτων, τα οποία δεν μπορούν να συζητηθούν όλα μαζί. Περισσότερη σύγχυση θα προκαλέσει η ταυτόχρονη συζήτηση της ασφαλιστικής κάλυψης των εργαζόμενων σε διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης δημοσιογραφικών οργανισμών μαζί με ένα θέμα όπως λ.χ. το αγγελιόσημο και τους κανόνες δεοντολογίας που πρέπει να επιβληθούν στις Υπηρεσίες Κοινωνικής Δικτύωσης, παρά λύση στα συγκεκριμένα προβλήματα. Πρέπει να γίνει ένας κάθετος διαχωρισμός ανάμεσα στους επαγγελματίες των μέσων ενημέρωσης κι επικοινωνίας αφενός και στους απλούς χρήστες των Υπηρεσιών Κοινωνικής Δικτύωσης αφετέρου. Διότι είναι διαφορετικά τα συμφέροντα των δημοσιογράφων/συμβούλων επικοινωνίας/υπεύθυνων ύλης/κλπ από τα δικαιώματα του κάθε πολίτη που χρησιμοποιεί τις Υπηρεσίες Κοινωνικής Δικτύωσης, όπως είναι το twitter, το facebook, αλλά και τα blogs. Συνεπώς, θα είναι μεθοδολογικό σφάλμα να γίνουν αυτές οι συζητήσεις μαζί, διότι αναπόφευκτα θα δημιουργηθούν πολλαπλά ζητήματα ορθής επιλογής των θεσμικών συνομιλητών.

Προέχει λοιπόν ο διαχωρισμός των ζητημάτων που ανακύπτουν από τη χρήση του Διαδικτύου ως μέσου ενημέρωσης και επικοινωνίας, με γνώμονα τα επιδιωκόμενα συμφέροντα του κάθε κλάδου. Ο διαχωρισμός των ζητημάτων σε θεματικές ενότητες, θα πρέπει να οδηγήσει αναγκαστικά στην έναρξη διαφορετικών φόρουμ διαβούλευσης. Είναι άλλο το ζήτημα του αγγελιόσημου, άλλο το ζήτημα της υπαγωγής ή μη στον νόμο περί Τύπου, άλλο το ζήτημα της ευθύνης του Φορέα παροχής υπηρεσίας κοινωνίας της πληροφορίας, άλλο η εισαγωγή της διαδικτυακής δεοντολογίας ως ένα minimum περιεχόμενο στους Όρους Χρήσης των Φορέων παροχής υπηρεσίας κοινωνίας της πληροφορίας και άλλο το ζήτημα της εξέτασης της νομοθεσίας περί άρσης του απορρήτου.

Σε αυτές τις περιπτώσεις ενδείκνυται η δημιουργία θεματικών Ομάδων Εργασίας, ολιγομελών, οι οποίες θα οργανώσουν τον διάλογο κάθε ενότητας. Οι Ομάδες δεν θα υποκαταστήσουν τη συμμετοχή των φορέων, αλλά θα λειτουργήσουν περισσότερο ως οργανωτικές γραμματείες για την συλλογή και τη ζύμωση των απόψεων. Εξυπακούεται ότι θα πρέπει να υπάρχει κι ένας Συντονιστής των Ομάδων Εργασίας, που θα παρεμβαίνει για να εναρμονίζει την εξέλιξη του κάθε θεματικού διαλόγου, παρακολουθώντας οριζόντια τα πορίσματα και το σημείο στο οποίο βρίσκεται ο διάλογος κάθε Ομάδας.

Ακόμη όμως και πριν από την δημιουργία των Ομάδων Εργασίας, θα πρέπει να τεθούν τα ζητήματα σε κάθε κλάδο συμφερόντων της διαδικτυακής ενημέρωσης κι επικοινωνίας. Πρέπει δηλαδή να ξεκινήσουμε από τα δεδομένα που έχουμε ήδη μπροστά μας, σε επίπεδο τεχνικής, σε επίπεδο επιχειρηματικών εφαρμογών, σε επίπεδο νομοθεσίας – νομολογίας και ως προς τις διαφαινόμενες προοπτικές, ώστε να εντοπιστούν απολύτως συγκεκριμένες παράμετροι που αποτελούν τους θύλακες που θα κληθεί να καλύψει η δημόσια διαβούλευση. Θα πρέπει να γίνει λοιπόν ανάθεση θεματικών μελετών πριν ακόμα από την σύσταση των Ομάδων Εργασίας, ώστε οι Ομάδες να ξεκινήσουν από τα δεδομένα και να αρχίσουν την διερεύνηση των ζητουμένων.

Σε κάθε περίπτωση, ήδη η αναζήτηση της μεθοδολογίας για ένα τόσο σύνθετο πλέγμα ζητημάτων αποκαλύπτει και ένα πολύ πιο δομικό κενό: την ανάγκη θέσπισης συγκεκριμένων κανόνων για τη διενέργεια των δημόσιων διαβουλεύσεων. Τέτοια κανονιστικά πλαίσια υπάρχουν ήδη σε μεμονωμένους κλάδους, όπως οι τηλεπικοινωνίες. Εφόσον θέλουμε η δημόσια διαβούλευση να γίνει μια θεσμική κατάκτηση, θα πρέπει οι κανόνες της να διατυπωθούν ρητά και να αποτελέσουν έναν Κώδικα Δημόσιων Διαβουλεύσεων».

Ο Μπαρμπαγιώργος αναφέρει: «Η Ευρωπαϊκή Συμφωνία για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο άρθρο 10 (10) αναφέρει: Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα ελευθερίας της έκφρασης. Το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει την ελευθερία διατήρησης της άποψης του καθώς επίσης και του δικαιώματος να αναζητά και να μεταδίδει πληροφορίες και ιδέες χωρίς τη παρέμβαση οποιασδήποτε κρατικής αρχής σε όλο το κόσμο. Καληνύχτα κ. υπουργέ των Εσωτερικών».