Είναι τρεις τα ξημερώματα στη βομβαρδισμένη πόλη της Γάζας. Ακούγονται ήχοι από εκρήξεις, φαίνονται λάμψεις στον ουρανό, οι δρόμοι μοιάζουν με τοπίο άλλου πλανήτη και τα παιδιά δεν σταματούν να ρωτούν: «Γιατί υπάρχει πόλεμος;».

Αυτή είναι η καθημερινότητα στη Γάζα, όπως την περιγράφει ο Άντζελο Ρουσκόνι, συντονιστής της οργάνωσης Γιατροί Χωρίς Σύνορα (MSF), που βρίσκεται για δεύτερη φορά στην πολύπαθη παλαιστινιακή γη.

Η εμπειρία του, αν και βαθιά τραυματική, όπως λέει, του διδάσκει πολλά. Μαθαίνει κυρίως από την αντοχή ενός λαού που συνεχίζει να ζει, να εργάζεται, να μάχεται παρά τις προσπάθειες του εχθρού να τον εξοντώσει.

Η πείνα ως όπλο πολέμου

Στη Γάζα δεν σκοτώνουν μόνο οι βόμβες. Σκοτώνει και η πείνα. Στην κλινική των MSF καταφθάνουν καθημερινά εκατοντάδες ασθενείς – όχι μόνο τραυματίες ή χρόνιοι πάσχοντες, αλλά παιδιά υποσιτισμένα και έγκυες γυναίκες που υποφέρουν από ακραία ασιτία. «Πολλοί δεν έχουν φάει τίποτα εδώ και τρεις ή τέσσερις μέρες», λέει ο Ρουσκόνι στo ισπανικό El Salto.

Το τραγικό παράδοξο είναι ότι μόλις λίγα χιλιόμετρα μακριά, δεκάδες φορτηγά γεμάτα τρόφιμα και φάρμακα είναι εγκλωβισμένα από το ισραηλινό μπλόκο. Το ίδιο το Ισραήλ κατηγορείται από διεθνείς οργανώσεις ότι εμποδίζει συστηματικά την είσοδο τροφίμων, φαρμάκων και καυσίμων στην παλαιστινιακή γη.

Η πείνα εδώ δεν είναι φυσικό φαινόμενο,  είναι εργαλείο πολιορκίας. Στην περίπτωση της Γάζας, χρησιμοποιείται για να εξουθενώσει τον άμαχο πληθυσμό και να κάμψει την αντίστασή του.

Η σχετική μαρτυρία της Παλαιστίνιας ποιήτριας που δημοσίευσε χθες το tvxs είναι ενδεικτική.

Στο βορρά της Λωρίδας, οι κάτοικοι έχουν να αντιμετωπίσουν όχι μόνο τις αδιάκοπες επιθέσεις, αλλά και τις διαρκείς εκκενώσεις. Πολλές φορές έχουν μόλις επτά λεπτά να εγκαταλείψουν το σπίτι τους μετά από ισραηλινές εντολές. Ζουν διαρκώς στο όριο της επιβίωσης.

Καταστροφή της υγειονομικής περίθαλψης

Οι βομβαρδισμοί δεν είναι η μόνη απειλή για τη ζωή των ανθρώπων. Το ισραηλινό καθεστώς επιβάλλει αυστηρούς περιορισμούς στην είσοδο ιατρικών προμηθειών, με αποτέλεσμα να εξαναγκάζονται οι γιατροί να περιορίζουν ακόμη και τη χορήγηση παυσίπονων.

Επιπλέον, οι διαταγές μετακίνησης και οι επιθέσεις σε νοσοκομεία οδηγούν στο κλείσιμο ολόκληρων μονάδων υγείας χωρίς προειδοποίηση. Οι γιατροί εργάζονται σε καθεστώς διαρκούς κινδύνου και με ελλιπή μέσα.

Παρά τις τρομακτικές συνθήκες, οι άνθρωποι της Γάζας συνεχίζουν να προσφέρουν. Όπως λέει ο Ρουσκόνι, μια φαρμακοποιός που έχασε το σπίτι της πριν δύο μέρες, εμφανίστηκε χαμογελαστή στη δουλειά.

«Στην Ευρώπη θα γύριζε κανείς στη δουλειά τόσο γρήγορα μετά από μια τέτοια τραγωδία;», αναρωτιέται. Αυτή είναι η ανθεκτικότητα των ανθρώπων της Γάζας: σηκώνονται κάθε μέρα και ξαναρχίζουν, μέσα από τα ερείπια, με ό,τι τους έχει απομείνει.

Παιδιά χωρίς απαντήσεις, νύχτες χωρίς ύπνο

Η βία δεν περιορίζεται στα σώματα,  διαπερνά και το ψυχικό πεδίο. Ο Ρουσκόνι περιγράφει τον γιο ενός συναδέλφου του που πέρασε όλη τη νύχτα κλαίγοντας και φωνάζοντας: «Γιατί υπάρχει πόλεμος;». Πώς να απαντήσεις σε ένα παιδί που γεννήθηκε και μεγάλωσε στον πόλεμο; Ποια λογική μπορεί να χωρέσει αυτή την καταστροφή;

Η νύχτα στη Γάζα δεν φέρνει ηρεμία, ξεκούραση και ανάπαυση, αλλά φόβο. Οι δρόμοι σείονται από τις εκρήξεις και οι σκηνές των εκτοπισμένων στις παραλίες αποτελούν υπενθύμιση της μαζικής μετακίνησης πληθυσμών που δεν έχουν πού να πάνε. Όμως ακόμη και μέσα στη φρίκη, υπάρχουν στιγμές ομορφιάς, στιγμές ανθρώπινης αξιοπρέπειας και αλληλεγγύης. Αυτή είναι η «ομορφιά της Γάζας», όπως λέει ο Ρουσκόνι.

«Σταματήστε τα πυρά. Αφήστε την ανθρωπιστική βοήθεια να περάσει. Τώρα»

Η έκκληση του Ρουσκόνι δεν είναι  μόνο πολιτική. Είναι πρωτίστως έκκληση ανθρωπιάς. «Αντί να ψάχνουμε ζωή σε άλλους πλανήτες, ας προσπαθήσουμε να μην σκοτωνόμαστε σε αυτόν», γράφει. Η παραμονή του στη Γάζα είναι για εκείνον προσωπική επιλογή γιατί, όπως λέει, ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος αν ο καθένας από εμάς κάνει ένα βήμα προς τον άλλον, χωρίς να προσπαθεί να του επιβληθεί.

Ζητά από τον κόσμο να ανοίξει τα μάτια, να δει αυτό που γίνεται στη Γάζα όχι ως ταινία τρόμου ή  ως άλλη μια είδηση στα δελτία, αλλά ως μια καθημερινή, φρικτή πραγματικότητα που εξελίσσεται με την ανοχή της διεθνούς κοινότητας. Κάθε μέρα που περνά, κάθε παιδί που κοιμάται νηστικό, κάθε μητέρα που θρηνεί, είναι μια πληγή για όλη την ανθρωπότητα.