Σε συλλογική, συντονισμένη στάση καταβολής ενοικίου προχωρούν 5.500 πολίτες της Νέας Υόρκης τον Μάιο, συμμετέχοντας στο κίνημα στάσης πληρωμών που ζητά άμεση παρέμβαση της πολιτείας.

Η συντονισμένη άρνηση πληρωμής ενοικίων την οποία διοργανώνει το Housing Justice for All, μια σύμπραξη ενοικιαστών και ακτιβιστών η οποία αναγνωρίζει τη στέγαση ως δικαίωμα όλων, αποτελεί το μεγαλύτερο κίνημα στάσης πληρωμών ενοικίων που έχει δει η Νέα Υόρκη από το 1930.

Όπως αναφέρει το Documento, τότε, χιλιάδες άνθρωποι που νοίκιαζαν διαμερίσματα στις συνοικίες Χάρλεμ και Μπρονξ κατάφεραν να ανατρέψουν την άνοδο των ενοικίων αρνούμενοι μαζικά να καταβάλλουν το ποσό που αντιστοιχούσε στα ενοίκιά τους.

Τώρα, υπό τη σκιά της πανδημίας και της οικονομικής κρίσης που έχει ήδη αρχίσει να αφήνει το αποτύπωμά της στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα (και) στις Ηνωμένες Πολιτείες, τουλάχιστον 5.500 Νεοϋορκέζοι έχουν δηλώσει ότι θα αρνηθούν την πληρωμή ενοικίου για το μήνα Μάιο.

Όπως εξηγεί ο αμερικανικός ιστότοπος The Intercept, ο οποίος δημοσιεύει και το σχετικό ρεπορτάζ, είναι αδύνατον να υπολογιστεί ο ακριβής αριθμός των συμμετεχόντων σε αυτήν την ιδιότυπη «απεργία», και μόνο ο αριθμός όσων έχουν δηλώσει στη διαδικτυακή πλατφόρμα που έχει στηθεί ότι θα συμμετέχουν υποδεικνύει «μια ιστορική αναβίωση τους κινήματος αντίστασης των ενοικιαστών» .

«Η κρίση ενοικίου είναι μια κραυγή αξιοπρέπειας: Όλοι αξίζουμε μια στέγη, ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματός μας, την οικονομική μας κατάσταση ή την κουλτούρα μας» , είπε η Ντονέτ Λέτφορντ, μια εκ των διοργανωτών.

Ανεξάρτητα από το πόσοι θα συμμετάσχουν τελικά στη δράση, το πρόβλημα είναι γενικό: Την πρώτη εβδομάδα του Απριλίου, το ένα τρίτο των ενοικιαστών σε όλες τις ΗΠΑ, περίπου 13,4 εκατομμύρια πολίτες, δεν είχαν πληρώσει ενοίκιο. Έκτοτε, 26 εκατομμύρια εργαζόμενοι έχουν μπει στο ταμείο ανεργίας.

Το κίνημα ζητά τη συνδρομή και όσων έχουν την οικονομική δυνατότητα να καταβάλλουν το ενοίκιο για το μήνα Μάιο, τους οποίους καλεί επίσης να μην το πληρώσουν. Στόχος είναι να γιγαντωθεί η αντίδραση έτσι ώστε να ασκηθεί η μεγαλύτερη δυνατή πίεση τόσο στις δημοτικές όσο και στις κυβερνητικές αρχές ώστε να αναλάβουν δραστικά μέτρα.

Δηλαδή: Ακύρωση της υποχρέωσης καταβολής ενοικίου για τουλάχιστον τέσσερις μήνες ή για όλη τη διάρκεια της κρίσης, καθώς και αποζημίωση των ιδιοκτητών, οι οποίοι σαφώς και πλήττονται με τη σειρά τους.