Ποικίλες αντιδράσεις έχει προκαλέσει η απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στον Οργανισμό για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων (OPCW), ο οποίος έχει συγκεντρώσει τις τελευταίες εβδομάδες τα βλέμματα, καθώς επιβλέπει την καταστροφή του συριακού χημικού οπλοστασίου. Σύμφωνα με τους επικριτές αυτής της επιλογής, το ουσιώδες ζήτημα δεν είναι η καταδίκη της χρήσης ή κατοχής χημικών όπλων από συγκεκριμένα κράτη, αλλά από όλα, αφήνοντας σαφείς αιχμές προς τις ΗΠΑ. Γιατί δεν επελέγη κάποιος σαν την Μάνινγκ ή τον Σνόοντεν, αναρωτιούνται. 

Ads

Ο John Y. Jones από το νορβηγικό Networkers SouthNorth, υπογράμμισε, μετά την ανακοίνωση της απονομής από τη Νορβηγική Επιτροπή:

«Αν νομίζετε ότι 500 γραφειοκράτες αξίζουν το Νόμπελ Ειρήνης επειδή κάνουν αξιοπρεπώς τη δουλειά τους, τότε συμφωνείται με τη Νορβηγική Επιτροπή και τον πρόεδρό της Torbjorn Jagland. Όμως η απονομή του Νόμπελ Ειρήνης του 2013 στον OPCW χτυπά σε ανοιγμένες πόρτες: Κανείς δεν αντίθετος με την ιδέα ενός κόσμου απαλλαγμένου από χημικά όπλα. Όμως μερικές υπερδυνάμεις σέρνονται στα πόδια τους. Δυστυχώς αυτό το γεγονός δεν πρόκειται να τους προκαλέσει».

Σύμφωνα με τον Jones, «ο αγώνας ενάντια στους καταστρεπτικούς –σε ζωές και σε πόρους- πολέμους στο Ιράκ, στη Λιβύη και στο Αφγανιστάν, φαίνεται ότι είναι έξω από τα ενδιαφέροντα της Επιτροπής των Νόμπελ».

Ο νορβηγός συγγραφέας Fredrik Heffermehl, δήλωσε για την εν λόγω απονομή: «Ο Οργανισμός για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων πρόκειται να λάβει το Νόμπελ Ειρήνης για το 2013. Αυτό είναι ένα χλιαρό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Η Επιτροπή των Νόμπελ έχει δίκιο στο να δηλώνει ότι ο αφοπλισμός κατέχει περίοπτη θέση στη διαθήκη του Άλφρεντ Νόμπελ αλλά γιατί κρύβεις συνεχώς ότι αυτό που ήθελε να στηρίξει ο Νόμπελ ήταν ένα μεγαλειώδες σχέδιο για το πώς θα εγκαθιδρυθεί η διαρκής ειρήνη; Το όραμα του Νόμπελ ήταν να καταργηθούν όχι απλώς συγκεκριμένα όπλα, όπως τα χημικά, αλλά όλα τα όπλα σε όλες τις χώρες. Την αποστρατικοποίηση των διεθνών σχέσεων, όχι τον εκπολιτισμό της  (στρατικοποίησης) αλλά τον αφανισμό της».

Ο Richard Silverstein, ο οποίος γράφει για ζητήματα ασφαλείας σε σειρά ιστοσελίδων και blogs, σχολίασε: «Μετά την αδικαιολόγητη βράβευση του Μπαράκ Ομπάμα, και τώρα του OPCW, η Επιτροπή των Νόμπελ έχει δείξει την αυξανόμενη ασχετοσύνη της, καθώς δεν επιλέγει κάποιον σαν την Τσέλσι Μάνινγκ ή τον Έντουαρντ Σνόουντεν. Φαίνεται να θέλει να μείνει μακριά από τη διαμάχη, αλλά πώς αλλιώς μπορείς πραγματικά να πιέσεις για ειρήνη;».

Ο Silverstein έγραψε πρόσφατα το άρθρο «Χημικά Όπλα και Ηθική Υποκρισία», στο οποίο τονίζει ότι «οι ΗΠΑ και η Ρωσία έχουν και οι δύο προγράμματα χημικών όπλων… Πολλοί αναλυτές θεωρούν πως η Συρία και Αίγυπτος ανέπτυξαν τη δική τους δυνατότητα για χημικά όπλα ως ένα είδος εξασφάλισης και αποτροπής απέναντι στην πυρηνική πολεμική κρύπτη του Ισραήλ».

Ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών και πρόεδρος της σχολής Μεσανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Σαν Φρανσίσκο, Stephen Zunes, επεσήμανε από την πλευρά του: «Υπό την κυβέρνηση Μπους, ο OPCW και η ηγεσία του δέχθηκε επιθέσεις και υπονομεύθηκε, επειδή είχε τολμήσει να προβεί σε επιθεωρήσεις αντί να στηριχθεί σε αβάσιμους ισχυρισμούς, προκειμένου να διαπιστωθεί η ύπαρξη ή μη αυτών των επικίνδυνων οπλοστασίων καθώς και επειδή επέλεξε τα ειρηνικά μέσα αντί του πολέμου για να την εξάλειψή τους». 

Όπως ανέφερε ο κ. Zunes, «στη διάρκεια της ακούραστης πενταετούς ηγεσίας του Jose Bustani, ενός βραζιλιάνου διπλωμάτη, ο αριθμός των υπογραφόντων σύμβασης αυξήθηκε από τα 87 στα 145 κράτη, ο ταχύτερος ρυθμός ανάπτυξης για οποιονδήποτε διεθνή οργανισμό τις τελευταίες δεκαετίες. Και οι επιθεωρητές του επέβλεψαν την καταστροφή 2 εκατομμυρίων χημικών όπλων, που αποτελούν τα δύο τρίτα των χημικών εγκαταστάσεων παγκοσμίως. Ωστόσο, η επιμονή του να επιθεωρήσει ο OPCW τις αμερικανικές εγκαταστάσεις χημικών όπλων, με το ίδιο σθένος που το έκανε και στις άλλες χώρες καθώς και οι προσπαθειές του να πείσει το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν να υπογράψει τη Σύμβαση για την κατάργηση των χημικών όπλων και να ανοίξουν τις εγκαταστάσεις σε ξαφνικές επιθεωρήσεις, θα υπονόμευε τους ισχυρισμούς των ΗΠΑ ότι το Ιράκ τα κατασκεύαζε ακόμα. Έτσι, η κυβέρνηση Μπους πέτυχε την αναγκαστική του απομάκρυνση από τον Οργανισμό […] Παρόλ’ αυτά το γεγονός ότι ο OPCW υπάρχει, κατέστησε δυνατό να αποφευχθεί μία αμερικανική επίθεση στη Συρία και τις πιθανές καταστροφικές συνέπειες που θα προέκυπταν».

Πηγή: Institute for Public Accuracy