Γαλανόλευκες σημαίες με το άστο του Δαβίδ κυματίζουν παντού στο Ισραήλ, ενώ οι Ισραηλινοί ετοιμάζονται να γιορτάσουν την ημέρα Ανεξαρτησίας της χώρας. Πέραν όμως των τελετών μνήμης για τους πεσόντες, το φαγοπότι με τους συγγενείς και τους φίλους και τα πυροτεχνήματα, η 62η επέτειος Ανεξαρτησίας του Ισραήλ -το οποίο ιδρύθηκε στις 14 Μαΐου 1948 σύμφωνα με το εβραϊκό ημερολόγιο, που συμπίπτει φέτος με την 20ή Απριλίου- θέτει ερωτήματα για το παρελθόν και το παρόν της χώρας.

Ο φετινός εορτασμός ωστόσο δεν χαρακτηρίζεται μόνο από τη νοσταλγία και τη χαρά, καθώς μια σειρά εγχώριων αλλά και διεθνών θεμάτων, αποτελούν ανοιχτή πληγή για το Ισραήλ, προβληματίζοντας το λαό του.

Οι αποκαλύψεις που είδαν το φως της δημοσιότητας και κάνουν λόγο για εμπλοκή του πρώην πρωθυπουργού της χώρας Ehud Olmert σε ένα τεράστιο σκάνδαλο διαφθοράς ενώσω ήταν δήμαρχος της Ιερουσαλήμ, είναι ίσως το πιο πολυσυζητημένο θέμα εδώ και πολύ καιρό στο Ισραήλ. Το σκάνδαλο που είχε ξεσπάσει, ήταν και η βασική αφορμή της παραίτησης του Olmert από την πρωθυπουργία. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ο πρώην πρωθυπουργός, κατά την περίοδο που ήταν δήμαρχος της Ιερουσαλήμ και μέλος της κυβέρνησης, έγινε αποδέκτης παράνομων χρηματικών συνεισφορών, πλαστογραφούσε παραστατικά οδοιπορικών και διέρρεε εμπιστευτικές επενδυτικές πληροφορίες σε στενό του φίλο.

Η περίπτωση του Olmert δεν είναι όμως η μόνη που απασχολεί και διχάζει τους Ισραηλινούς. Τόνοι μελάνι χύθηκαν για την περίπτωση της νεαρής Ισραηλινής Δημοσιογράφου Anat Kam, η οποία κατηγορείται από την κυβέρνηση της χώρας για κατασκοπεία και συγκεκριμένα για τη διαρροή τουλάχιστον 700 κυβερνητικών μυστικών στον Τύπο, καθώς και για την εκτέλεση Παλαιστίνιων μαχητών από τον ισραηλινό στρατό, που παρουσιάστηκε εντελώς διαφορετικά από τον αριστερό και τον δεξιό Τύπο της χώρας.

Την ίδια στιγμή, οι προοπτικές της λεγόμενης ειρηνευτικής διαδικασίας με τους Παλαιστίνιους δεν έχουν υπάρξει ποτέ στο παρελθόν τόσο κακές, την ίδια στιγμή μάλιστα που ο Αμερικανός πρόεδρος εμφανίζεται αποφασισμένος να επιβάλει την επίλυση της χρόνιας αυτής διαμάχης, θέτοντας σε κίνδυνο την παραδοσιακή υποστήριξη της Ουασιγκτον προς το Τελ Αβίβ.

Η απροθυμία των ισραηλινών κυβερνούντων για αναστολή του εβραϊκού εποικισμού στην Ανατολική Όχθη παράλληλα με την οργή των Αμερικανών και των Αράβων απέναντι στο σχέδιο αυτό, υπενθυμίζουν ότι τα κεντρικά ζητήματα του κράτους παραμένουν δυσεπίλυτα όσο ποτέ. Ακόμη και αν ο Αμερικανός απεσταλμένος, George Mitchell, καταφέρει να ξεκινήσει το διάλογο από το μηδέν, κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει το που μπορεί να οδηγήσουν οι διαπραγματεύσεις.

Μία από τις μεγαλύτερες ανησυχίες του Ισραήλ, ωστόσο, πηγάζει από το εξωτερικό και δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τις πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν. Η απειλή του Ιράν έχει καταγραφεί στη συνείδηση των Ισραηλινών, αλλά παρουσιάζεται και από τα επίσημα χείλη, ως ο μεγαλύτερος κίνδυνος στην Μέση Ανατολή.

Στο μεταξύ, το ζήτημα της «από-νομιμοποίησης» του εβραϊκού κράτους, φαίνεται να απασχολεί τόσο τους κυβερνώντες όσο και τους πολίτες της χώρας. Αυτό περιλαμβάνει εμπορικά μποϋοτάζ σε βάρος του Ισραήλ, αποφυγή επενδύσεων στη χώρα καθώς και την απόδοση κατηγοριών σε Ισραηλινούς πολιτικούς και στρατιωτικούς για εγκλήματα πολέμου. Τα παραπάνω φαίνεται να ενισχύουν την αίσθηση του θύματος που φαίνεται να έχει για κάποιο λόγο η πλειοψηφία των Ισραηλινών, οι οποίοι ωστόσο συνεχίζουν να πιστεύουν ότι ο περσινός πόλεμος στη Γάζα, κατά τον οποίο σκοτώθηκαν περίπου 1,400 Παλαιστίνιοι, έγινε για να προστατευτούν από τις ρουκέτες των Παλαιστινίων.

«Οι Ισραηλινοί έχουν εξαντληθεί μετά από 62 χρόνια», λέει στην εφημερίδα Guardian ο συγγραφέας Yigal Sarna. «Οι πολίτες του Ισραήλ έχουν απηυδήσει με τις εξελίξεις. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η διαμάχη με την Παλαιστίνη τελείωσε όταν χτίστηκε το τείχος της Δυτικής Όχθης. Πρόκειται για μία κατάσταση απόλυτης άρνησης. Στο τέλος της ημέρας όμως αυτή η σύγκρουση μας καταστρέφει», λέει.

Οι αισιόδοξοι του στρατοπέδου των ειρηνευτικών διαδικασιών, βλέπουν ακόμα ελπίδα στα επιτεύγματα της Παλαιστινιακής Αρχής στη Δυτική Όχθη. Ο πρωθυπουργός της Salam Fayyad, χτίζει μια όλο και ισχυρότερη οικονομία και θεσμούς που θα αποτελούν τον πυρήνα ενός κράτους της Παλαιστίνης, ανεξάρτητα από το πολιτικό αδιέξοδο. Οι δυτικές κυβερνήσεις, συντασσόμενες με το κουαρτέτο για τη Μέση Ανατολή, αποκαλούν τις κινήσεις αυτές ως το «μόνο παιχνίδι στην περιοχή». Οι επικριτές ωστόσο, υποστηρίζουν ότι η ενδυνάμωση της Παλαιστινιακής Αρχής κάνει ευκολότερη τη διατήρηση της ισραηλινής κατοχής στα παλαιστινιακά εδάφη.

Διερευνώντας τα γεγονότα του περασμένου έτους, ο βετεράνος αρθρογράφος της εφημερίδας Haaretz, Yoel Marcus προτρέπει τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Netanyahu να υποκύψει στις πιέσεις του Obama για ουσιαστικές διαπραγματεύσεις με τους Παλαιστινίους – ή να αποδεχθεί την πιθανότητα μιας διεθνώς επιβεβλημένης ειρηνευτικής συμφωνίας πριν από την 63η ημέρα της ανεξαρτησίας του Ισραήλ.

Ο ιστορικός Tom Segev, από την άλλη, έχει περάσει χρόνια υποστηρίζοντας τη λύση των δύο κρατών, αλλά ομολογεί πως έχει χάσει τις ελπίδες του για πρόοδο, ακόμη και σε ερίπτωση που ο πρόεδρος ρίξει στο τραπέζι το σχέδιο που ο ίδιος προτείνει. «Οι ΗΠΑ μπορούν να μας πιέσουν να κάνουμε οτιδήποτε», λέει στην Guardian. «Αλλά αυτό δεν θα συμβεί. Δεν υπάρχει καμία συνείδηση εδώ για το ότι θα πρέπει να πάρουμε μοιραίες αποφάσεις», προσθέτει.

Από την άλλη, στο πλαίσιο της κυβερνητικής ανυπακοής απέναντι στις διεθνείς πιέσεις για επίλυση του παλαιστινιακού, ο Benny Begin, ένας υπουργός που ο Netanyahu δν μπορεί να αγνοήσει, διαμαρτύρεται ότι η Δύση επιχειρεί τον αφανισμό του σιωνιστικού στοιχείου από την περιοχή, παρά την επίσημη δέσμευση της Παλαιστινιακής Αρχής για διμερή λύση. «Η έννοια του ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στην Ιουδαία και τη Σαμάρια [στη Δυτική Όχθη] που να είναι βιώσιμο και ειρηνικό, είναι ένα οξύμωρο σχήμα», λέει η Begin. «Δεν βλέπω τις στρατιωτικές ανάγκες του Ισραήλ να ικανοποιούνται στο ελάχιστο από ένα παλαιστινιακό κράτος».

Στο μεταξύ, εν μέσω εορτασμών, οι πικρές διαφωνίες για την πολιτική, την ειρήνη και την εδαφική κυριαρχία συνεχίζονται…

Πηγή: The Guardian