Η Καμάλα Χάρις, είναι η πρώτη γυναίκα αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, έπειτα από την εκλογική νίκη του Τζο Μπάιντεν στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Το παρελθόν της ως κόρη μεταναστών, σε συνδυασμό με το δυναμικό προφίλ που αποπνέει αλλά και φυσικά, το γεγονός πως είναι η πρώτη μαύρη γυναίκα σε τόσο υψηλό αξίωμα, δημιουργούν προσδοκίες με πολλούς να την έχουν αποκαλέσει «θηλυκό Ομπάμα».  

Βέβαια, η επιλογή της Χάρις ως υποψήφια αντιπροέδρου, δεν καθορίστηκε μόνο με βάση τα επιτεύγματα της στον πολιτικό και δικαστικό χώρο τα τελευταία 30 χρόνια, αλλά εμπεριείχε πολιτικές σκοπιμότητες, με στόχο το δίδυμο Μπάιντεν – Χάρις να παρακινήσει τους μαύρους ψηφοφόρους των Δημοκρατικών ώστε να ψηφίσουν στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου.

Άλλωστε, η δήλωση του Μπάιντεν πέρσι την άνοιξη κατά τη διάρκεια του ντιμπέιτ με τον Μπέρνι Σάντερς, πως θα «διαλέξει γυναίκα για υποψήφια αντιπρόεδρο» (το σοβαρότερο «επιχείρημα» του Μπάιντεν στα εσωκομματικά ντιμπέιτς των Δημοκρατικών), είχε ανοίξει τον δρόμο για την επιλογή Χάρις. 

Ποια είναι η Καμάλα Χάρις;

Κόρη μεταναστών (ο πατέρας της από την Τζαμάικα και η μητέρα της από την Ινδία), η Καμάλα Χάρις γεννήθηκε στις 20 Οκτωβρίου , πριν από 56 χρόνια. Οι γονείς της, γνωρίστηκαν σε πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, και αμφότεροι, είχαν παρευρεθεί με την μικρή Καμάλα σε αρκετές διαδηλώσεις υπέρ της ισότητας των πολιτικών δικαιωμάτων στις ΗΠΑ.

«Μεγάλωσα κοιτώντας από το καροτσάκι τα κινήματα για τα πολιτικά δικαιώματα και συχνά, ως μικρό παιδί, βρισκόμουν περιτριγυρισμένη από ενήλικες, οι οποίοι συνεχώς φώναζαν για αυτό το πράγμα που αποκαλούσαν δικαιοσύνη», δηλώνει η Χάρις, η οποία σε ηλικία 12 ετών, μετακόμισε με την αδελφή της και τη μητέρα της στον Καναδά, έπειτα από το διαζύγιο των γονιών της.

Εκεί, η Καμάλα οργάνωσε την πρώτη της «διαδήλωση», προσπαθώντας να πείσει τον ιδιοκτήτη ενός σπιτιού της γειτονιάς της, να αφήσει τα παιδιά να παίζουν ελεύθερα, καθότι εκείνος, τους φώναζε συνεχώς. «Από πάντα μαχόταν για αυτό που υποστήριζε ότι είναι σωστό» , ανέφερε μια συμμαθήτρια της Καμάλα Χάρις, σε αφιέρωμα του CNN, αναφέροντας παράλληλα, πως η μητέρα της Χάρις, πάντα έλεγε στην κόρη της, να γίνει μια «δυναμική γυναίκα».

Η Χάρις ως εισαγγελέας

Σε ηλικία 26 ετών, έπειτα από τις σπουδές της, η Καμάλα έγινε αναπληρωτής εισαγγελέας στο Όκλαντ. Έγινε γνωστή για την σκληρότητα που τη χαρακτήριζε , ειδικά σε υποθέσεις βίας ανάμεσα σε συμμορίες, διακίνησης ναρκωτικών και σεξουαλικής κακοποίησης.

Το 2004, η άρνηση της να προτείνει τη θανατική ποινή ως καταδίκη του Isaac Espinoza , ενός μέλους συμμορίας που σκότωσε έναν αστυνομικό, , ενώ βρισκόταν στον θώκο της εισαγγελέως στο Σαν Φρανσίσκο, την έθεσε στο στόχαστρο των συντηρητικών κύκλων της πολιτείας. Από το πιο αξιομνημόνευτα σημεία της σταδιοδρομίας της έως το 2011 που βρισκόταν στο Σαν Φρασκίσκο, ήταν η συνεχής άρνηση της να αποδεχθεί μια συνταγματική τροποποίηση, η οποία θα απαγόρευε τη σεξουαλική επαφή ανάμεσα σε ομοφυλόφιλους.

Στη συνέχεια, η Χάρις εξελέγη δύο φορές εισαγγελέας της Καλιφόρνια και έγινε η πρώτη γυναίκα , αλλά και η πρώτη μαύρη επικεφαλής των δικαστικών υπηρεσιών της Πολιτείας. Οι πιο αξιοσημείωτες στιγμές της ως εισαγγελέας στην Καλιφόρνια, ήταν τόσο o διακανονισμός που πέτυχε το 2012 απέναντι στους πέντε μεγαλύτερους οικονομικούς οργανισμούς σχετικά με απρεπείς πρακτικές τους στο ζήτημα των υποθηκών της που ακολούθησαν την στεγαστική κρίση του 2008 στις ΗΠΑ , καταφέρνοντας να αξιώσει αποζημίωση πέντε φορές μεγαλύτερη από εκείνη που πρότεινε η πολιτεία, όσο και η συνεχής προθυμία της να παρασχεθεί οικονομική βοήθεια στους ανθρώπους  που αντιμετωπίζουν προβλήματα από τις αυξανόμενες στεγαστικές τιμές.

Παρ’ όλα αυτά, παρά το γεγονός πως η Χάρις ισχυριζόταν συνεχώς πως μάχεται για τους «αδύναμους», η εισαγγελική της καριέρα, έχει και σκοτεινές πτυχές. Όταν, το 2015, της ζητήθηκε να εγκρίνει νομοθεσία που θα αποτελούσε την αρχή, σε εκτενή έρευνα περιστατικών κατά τα οποία αστυνομικοί άνοιξαν πυρ εις βάρος πολιτών, η Χάρις αρνήθηκε πεισματικά. Επίσης, όπως αναφέρουν οι New York Times, πεισματική ήταν και η άρνηση της στην μεταρρύθμιση του συστήματος ποινικής δικαιοσύνης και στις δύο πολιτείες όπου θήτευσε.

Επίσης, η (επίμονη) υπεράσπιση της Χάρις σε νομοθεσία, με βάση την οποία, θα διώκονταν για ποινικό αδίκημα, οι γονείς παιδιών τα οποία πραγματοποιούσαν συστηματικά «κοπάνες» στο δημοτικό σχολείο, δημιούργησε πολλά ερωτήματα σχετικά με τις αντιλήψεις της, υπό την έννοια πως η συγκεκριμένη νομοθεσία στοχοποιούσε ασφαλώς, παιδιά από οικογένειες χαμηλού κοινωνικού στάτους και εισοδήματος.

Ακόμη, οι 1.900 καταδίκες για εγκλήματα σχετικά με μαριχουάνα (με πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους να οδηγούνται στη φυλακή) , έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα όσα διακηρύττει ο Τζο Μπάιντεν σχετικά με την προθυμία του για νομιμοποίηση της. Τέλος, όπως αναφέρουν οι Los Angeles Times, παρά την επταετή θητεία της Χάρις στην Καλιφόρνια, τα ποσοστά φυλάκισης των μαύρων στην Πολιτεία συνεχώς αυξάνονται, με το ποσοστό φυλάκισης των μαύρων να είναι πέντε φορές μεγαλύτερο σε σχέση με τους λευκούς, αναλογικά του πληθυσμού της Καλιφόρνια.

Η Χάρις ως πολιτικός

Από το 2017 και έπειτα όμως, η Καμάλα Χάρις, διετέλεσε ως γερουσιάστρια, όντας μόλις η δεύτερη μαύρη γυναίκα που το καταφέρνει. Η προεκλογική της εκστρατεία βασίστηκε στο αίτημα της για την αύξηση του ελάχιστου μισθού, στην προστασία των δικαιωμάτων των γυναικών αλλά και στη μεταρρύθμιση της ποινικής δικαιοσύνης στη χώρα. Ως γερουσιάστρια, η Χάρις κράτησε το δυναμικό της προφίλ, διαφοροποιώντας όμως την στάση της σε ζητήματα ποινικής δικαιοσύνης και νομιμοποίησης της μαριχουάνας, ειδικά από την στιγμή που επιλέχθηκε από τον Μπάιντεν ως υποψήφια αντιπρόεδρος.

Παρά λοιπόν το γεγονός πως κατά τη διάρκεια ενός ντιμπέιτ των Δημοκρατικών στις αρχές του 2020, όντας υποψήφια για το χρίσμα του κόμματος, η Χάρις «έστησε στον τοίχο» τον Μπάιντεν σχετικά με συντηρητικές (και υπέρ των λευκών) θέσεις που είχε υποστηρίξει παλαιότερα ο σημερινός πρόεδρος, σήμερα οι δύο τους συμπίπτουν σε θέσεις. Έχει ταχθεί υπέρ της αύξησης της φορολογίας στις επιχειρήσεις και στο 1% των πιο πλούσιων Αμερικάνων, έχει προτείνει την οικονομική βοήθεια στους ανθρώπους που πληρώνουν περισσότερο από το 30 % του μισθού τους για το νοίκι, ενώ παράλληλα έχει υποστηρίξει πως πρέπει να καταργηθούν οι ιδιωτικές φυλακές και να νομιμοποιηθεί η μαριχουάνα, με στόχο οι φυλακές να μην έχουν πλέον ανθρώπους που έχουν καταδικαστεί για χρήση ή κατοχή της.

Επιπλέον, έχει δηλώσει πως η εκπαίδευση αποτελεί «στοιχειώδες δικαίωμα» και έχει αναφέρει πως είναι υπέρ της δωρεάν εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες. Τέλος, σε ζητήματα περιβάλλοντος, τάσσεται με την «γραμμή Μπάιντεν», δηλαδή στην στροφή σε μια «πράσινη ανάπτυξη», αποβλέποντας στην δραστική μείωση των ρύπων των ΗΠΑ.

Το κατά πόσο βέβαια, η κυβέρνηση Μπάιντεν θα ακολουθήσει κατά γράμμα την ατζέντα της, φαίνεται αβέβαιο (και πιθανόν μη εφικτό), πόσο μάλλον από την στιγμή που τόσο ο Μπάιντεν όσο και η Χάρις, έχουν δηλώσει πως στο κρίσιμο θέμα της πρόσβασης στην υγεία, ένα ζήτημα που αναδείχθηκε με τραγικό τρόπο κατά τη διάρκεια της πανδημίας, «ασφαλώς συμφωνούν στο να υπάρχουν ιδιωτικές εταιρείες ασφάλισης», δείχνοντας επί της ουσίας πως δεν πρόκειται να προβούν σε ριζικές αλλαγές στο αμερικανικό status quo.

Σε κάθε περίπτωση, μένει να φανεί το κατά πόσο η Χάρις, θα μπορούσε να ταχθεί απέναντι στο αμερικανικό κατεστημένο, όπως ενδεχομένως να περιμένουν πολλοί από τους ψηφοφόρους της, την ώρα που ο Μπάιντεν, ασφαλώς, αποτελεί «γέννημα-θρέμμα» του. «Το ζήτημα σχετικά με τους “θηρευτές” είναι ότι είναι δειλοί και ότι δείχνουν τη δύναμη τους στους ευάλωτους, που δεν καταλαβαίνουν ότι είναι δυνατοί», έλεγε η Χάρις πριν κάποια χρόνια. Το ερώτημα είναι, θα τα βάλει μαζί τους ή θα συμβάλει στη συνέχιση της δράσης τους, όπως έκανε σε ορισμένες περιπτώσεις ως εισαγγελέας;