Συναντήσα την 66χρόνη Ιζντιχάρ με την 46χρονη κόρη της Φατιμά στην κλινική των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην Τρίπολη του Βορείου Λιβάνου. Οι δύο γυναίκες είναι πρόσφυγες από τη Συρία. Ο πόλεμος άλλαξε ολοκληρωτικά τη ζωή τους. Το καλό βιοτικό επίπεδο που είχαν στη Συρία αποτελεί πλέον μακρινό παρελθόν και τώρα παλεύουν καθημερινά στο Λίβανo, αναζητώντας λύσεις ακόμα και για πολύ βασικές βιοτικές ανάγκες. Από τον Δημήτρη Ρουμπή, Υπεύθυνο Τύπου των Γιατρών Χωρίς Σύνορα

Η Ιζντιχάρ είναι χρόνια ασθενής, με την κατάστασή της να επιδεινώνεται λόγω του πολέμου και της ανασφάλειας. Στο Λίβανο δεν έχει καμία ασφάλιση και τα φάρμακα της κοστίζουν μια περιουσία. Παρόλ’ αυτά αντιμετωπίζουν την κατάστασή τους με ηρεμία και στωϊκότητα, ελπίζοντας σε μια επιστροφή στον τόπο τους. Το αυστηρό  πρόσωπο της Ιζντιχάρ σπάει μόνο όταν σκέφτεται το γιό της που έχει χαθεί τον τελευταίο χρόνο.

_{Φωτογραφία: © Dimitris Roubis/MSF} 

«Είμαστε από την πόλη Χομς της Συρίας. Αναγκαστήκαμε να φύγουμε. Έπεφταν καθημερινά πολλές βόμβες, είδαμε πολλή βία. Είχαμε τριώροφο σπίτι, το οποίο κατεδαφίστηκε. Σχεδόν όλα τα σπίτια καταστράφηκαν» μου λένε, ενώ καθόμαστε στην αυλή της κλινικής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα όπου η ηλικιωμένη γυναίκα περιμένει να δει γιατρό και να πάρει τα φάρμακά της.

Δίπλα της, η κόρη της Φατιμά μού εξιστορεί την καλή ζωή που είχαν στη Συρία. «Εγώ δίδασκα Γαλλικά και εργαζόμουν ως γραμματέας σε σχολείο. Αρχικά η μητέρα μου ήταν πολύ φτωχή. Ο πατέρας μου όμως ήταν ξυλουργός και κατάφεραν να βγάλουν χρήματα. Τώρα και πάλι δεν έχουμε τίποτα. Όλα έχουν χαθεί με τον πόλεμο.  Έχω 7 παιδιά, τα 5 είναι μαζί μου στο Λίβανο και 2 στην Ιορδανία. Κανένα από τα παιδιά μου δεν έχει δουλειά.  Θέλω να διδάξω και πάλι εδώ στο Λίβανο. Φέραμε κάποια χρήματα από τη Συρία. Κάποιες οργανώσεις μάς έδωσαν φαγητό, ρούχα και είδη υγιεινής, αλλά και πάλι δεν φτάνουν. Ο Λίβανος είναι πολύ ακριβός για εμάς. Δεν έχουμε καν σπίτι. Μένουμε σε ένα αξιοθρήνητο, σκοτεινό μέρος, στο οποίο δεν μπαίνει καν ο ήλιος. Δεν μπορούμε να πλύνουμε ούτε τα ρούχα μας. Δεν έχουμε βοήθεια από κανέναν επίσημα».

Η Ιζντιχάρ χαμηλώνει το βλέμμα της, ενώ  περιγράφει την κατάσταση της υγείας της: «Ταλαιπωρούμαι από χοληστερίνη, διαβήτη και υπέρταση. Στη Συρία ήμαστε καλά οικονομικά και αγοράζαμε τα φάρμακα από το φαρμακείο. Με παρακολουθούσε εξειδικευμένος γιατρός. Τα φάρμακα εδώ είναι πανάκριβα. Εδώ και δύο μήνες έρχομαι στην κλινική των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και δέχομαι φροντίδα. Οι γιατροί μου είπαν ότι η επιδείνωση της κατάστασής μου έχει να κάνει και με τη δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε. Ευτυχώς εδώ μου παρέχουν όλα τα φάρμακα δωρεάν. Αλλιώς δεν ξέρω τι θα έκανα».

_{Φωτογραφία: © Dimitris Roubis/MSF} 

Όταν τις ρωτάω σε τι ελπίζουν, η απάντησή τους είναι αφοπλιστική, γεμάτη ρεαλισμό. «Η μοναδική μας ευχή είναι να γυρίσουμε πίσω στη χώρα μας. Δεν νομίζω ότι θα γίνει σύντομα. Αν γυρίσουμε δεν ξέρω πού θα μείνουμε, καθώς το σπίτι μας έχει καταστραφεί. Προκειμένου να επιστρέψουμε θα μέναμε ακόμα και σε σκηνή εκεί που ήταν το σπίτι μας».

Σχετικά με τους συγγενείς τους, η Φατιμά μού αναφέρει ότι «κάποιοι έχουν μείνει στη Συρία. Θέλουν να φύγουν αλλά έχουν εγκλωβιστεί. Προσπαθούμε να μιλάμε μαζί τους όσο πιο συχνά γίνεται». Η Ιζντιχάρ παίρνει τον λόγο ξαφνικά σαν μια βαθιά ανάγκη να την ωθεί « Έχουμε χάσει τα ίχνη ενός από τους  γιους μου. Δεν έχουμε ακούσει νέα του εδώ κι έναν χρόνο» λέει με δάκρυα στα μάτια.

ΔΡΑΣΕ ΤΩΡΑ!

Πρόσφυγες: Η ζωή τους βρίσκεται και στα δικά σου χέρια.
Βοήθησε τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα να συνεχίσουν να περιθάλπουν ευάλωτους πληθυσμούς σε κίνηση, θύματα συγκρούσεων και φυσικών καταστροφών. Για κατάθεση χρημάτων: ALPHA BANK: 104-00-2786014420 Για περισσότερες πληροφορίες: support.msf.gr, 210 5200 500