Η επιρροή του Ιταλού πρωθυπουργού στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της χώρας, αποτελεί ένα θέμα που συχνά προκαλεί ερωτήματα, ενώ ο ίδιος ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι επιμένει πως ο ιταλικός Τύπος είναι τόσο ελεύθερος, όσο σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου. Αρχισυντάκτης ιταλικής εφημερίδας, ωστόσο, αν και παραδέχεται πως δεν υπάρχει άμεση παρέμβαση, υποστηρίζει ότι «αντιμετωπίζουμε μπαράζ μηνύσεων».

Ads

Μπορεί ο Μπερλουσκόνι να αγανακτεί όποτε τον ρωτούν σχετικά με την επιρροή του στα ιταλικά Μέσα, ωστόσο, παραμένει γεγονός ότι ελέγχει ή επηρεάζει, έξι από τα επτά κανάλια της χώρας. Αυτό γίνεται εμφανές και από τον τρόπο κάλυψης των πρόσφατων σεξουαλικών σκανδάλων, στα οποία εμπλέκεται ο πρωθυπουργός, από τα ιταλικά κανάλια. Σύμφωνα με τον τηλεκριτικό της Corriere della Sera, Άλντο Γκράσο, «Αν παρακολουθούσατε τα δελτία ειδήσεων της ιταλικής τηλεόρασης, θα καταλαβαίνατε ελάχιστα». Το γεγονός αυτό είναι ζωτικής σημασίας, αν λάβουμε υπόψιν ότι, ποσοστό μικρότερο του 10% των ενηλίκων Ιταλών αγόραζαν εφημερίδα, ακόμα και πριν την εξάπλωση της διαδικτυακής ενημέρωσης.

Ο Αντόνιο Παντελάρο, εκδότης της εφημερίδας il Fatto Quotidiano, η οποία αποκάλυψε το πρώτο από τα πρόσφατα σκάνδαλα, παραδέχεται πως «δεν υπάρχει άμεση παρέμβαση». Ωστόσο, ο περιορισμός των συντακτών επιτυγχάνεται με άλλους, πιο έμμεσους τρόπους, όπως το μπαράζ μηνύσεων για δυσφήμιση, που αντιμετωπίζει η εφημερίδα. Σύμφωνα με τον Παντελάρο, τα εντάλματα απαιτούν αποζημιώσεις ύψους 11 εκατ. ευρώ, ποσό το οποίο θα οδηγούσε την εφημερίδα σε κλείσιμο, αν αναγκαζόταν να το πληρώσει. Για παράδειγμα, ο βουλευτής Σκιφάνι απαιτεί 720.000 ευρώ αποζημίωση, ενώ, υφυπουργός της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι, ο οποίος βρέθηκε φέτος αναμεμειγμένος σε σκάνδαλο διαφθοράς και ερευνάται από την il Fatto Quotidiano, μηνύει την εφημερίδα κάθε φορά που αναφέρει το όνομά του.

Ένας άλλος, έμμεσος τρόπος επηρεασμού των εφημερίδων, είναι η οικονομική ενίσχυσή τους από το κράτος, υποστηρίζει ο Παντελάρο. Σε αντίθεση με την il Fatto, οι περισσότερες εφημερίδες μικρότερης κυκλοφορίας επιβιώνουν από κρατικές επιδοτήσεις, οι οποίες αρχικά υιοθετήθηκαν για να στηρίξουν τις επίσημες εφημερίδες του κόμματος Μπερλουσκόνι. Όταν ο Παντελάρο εξέδιδε την εφημερίδα l’Unita, λάμβανε 6 εκατ. ευρώ ετησίως από το κράτος. Ακόμα και οι μεγαλύτερες εφημερίδες, έχουν χάσει την ανεξαρτησία τους, καθώς, εξαιτίας της αναδόμησης του ιταλικού τύπου, πολλές από αυτές βασίζονται σε κρατικές επιχορηγήσεις για τη χρηματοδότηση προγραμμάτων πρόωρης συνταξιοδότησης.

«Επομένως, οι εφημερίδες μπαίνουν σε πειρασμό να μην κατακρίνουν ιδιαίτερα την κυβέρνηση, εφόσον είναι η ίδια κυβέρνηση που δίνει το ok για τη χρηματοδότησή τους», δηλώνει ο Παντελάρο.