“Δεν είμαι πλούσια αλλά είμαι ελεύθερη”. Αν μπορούσαμε να συνοψίσουμε σε ελάχιστες λέξεις τη ζωή της Κατερίνας Βελλίδη, της μοναδικής διαδόχου μιας  εκδοτικής αυτοκρατορίας, θα αρκούσε η παραπάνω φράση στην αυτοβιογραφία της όπου περιγράφοντας την τελευταία περίοδο της ζωής της, λέει, έμμεσα, πως ήταν η πρώτη.

Γεννημένη το 1947 Κατερίνα ζει τα παιδικό-εφηβικά της χρόνια μέσα στη χλιδή που της προσφέρει η κυρίαρχη θέση του εκδοτικού μηχανισμού του πατέρα της, που είναι για την Μακεδονία ότι ο Οργανισμός Λαμπράκη για την υπόλοιπη χώρα. Ένα χρόνο πριν την ενηλικίωση ο πατέρας της, εκδότης των εφημερίδων “Μακεδονία” και “Θεσσαλονίκη”, Γιάννης Βελλίδης την καλεί λέγοντάς της πως είναι πια η ώρα να διαλέξει αν θέλει να παντρευτεί και να κάνει μια ωραία οικογένεια ή να σπουδάσει, συνεχίζοντας :“Αν ο γάμος είναι αυτό που θέλεις θα πρέπει να ακούσεις εμένα και να δεχτείς αυτό που θα σου πω εγώ. Εάν και εφόσον δεν συμφωνείς, αποφάσισε πως πρέπει να γίνεις μια αυτόνομη προσωπικότητα, και για σένα και για μένα”.  

Το πλαίσιο του πατέρα είναι σαφές αλλά ασφυκτικό για έφηβη Κατερίνα που επιλέγει τις σπουδές. Φοιτά στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Γενεύης όπου κάνει και το ντοκτορά της, μετά σπουδάζει τρία χρόνια στο Τμήμα Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου της Σορβόνης, ενώ εργάζεται αμισθί στις γαλλικές εφημερίδες Μοντ και Φιγκαρό και στο γραφείο Τύπου του ΟΗΕ στη Γενεύη, χωρίς όμως να εγκαταλείψει  ποτέ τα ακριβά γούστα και τις κοσμικές εξόδους. Όταν παντρεύεται κρυφά τον αρκετά μεγαλύτερό της διπλωματικό υπάλληλο και εργαζόμενο της ΚΥΠ Σταμάτη Γεωργίου με τον οποίο αποκτά μια κόρη, έρχεται η πρώτη ρήξη με τους γονείς της.

Είναι 21 Μαρτίου 1978 όταν ο σοφέρ του Γιάννη Βελλίδη βρίσκει τον ιστορικό εκδότη να έχει αφήσει την τελευταία του πνοή στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του, μόλις εκατό μέτρα μακριά από το κτίριο του εκδοτικού συγκροτήματος που δημιούργησε. Την επιχείρηση αναλαμβάνει η σύζυγός του Άννα Βελλίδη, με τις σχέσεις μεταξύ μητέρας–κόρης να δοκιμάζονται το επόμενο διάστημα, μέχρι που τα σοβαρά προβλήματα υγείας της πρώτης τις ενώνουν και πάλι. Όταν τον Αύγουστο του 1980 η μητέρα της φεύγει από τη ζωή νικημένη από τον καρκίνο, η 34χρονη Κατερίνα βρίσκεται να έχει στα χέρια της έναν πανίσχυρο εκδοτικό μηχανισμό.

Φέρνει νέο ταχυπιεστήριο, ανανεώνει πλήρως τον τεχνολογικό εξοπλισμό του συγκροτήματος, δημιουργεί το πετυχημένο ένθετο “Επιλογές”, και φαίνεται να απολαμβάνει πλήρως την οικονομική κυριαρχία και την πολιτική επιρροή της εξουσίας του Τύπου, με την πολιτική ηγεσία του τόπου να προσδοκά την εύνοιά της. Από την άλλη οι σωματοφύλακες που την φυλούν, ελικόπτερα που τη μετακινούν και η Rrolls Royce που βρίσκεται μόνιμα κάτω από τα γραφεία της οδού Τσιμισκή, προκαλούν το κοινό αίσθημα και δημιουργούν πολλούς εχθρούς.

Όλα αυτά μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 90 όπου τα πράγματα αλλάζουν άρδην. Στη δημοσιογραφική πιάτσα της Θεσσαλονίκης κυκλοφορούν φήμες για τεράστια οικονομικά προβλήματα του Δημοσιογραφικού Οργανισμού, κάποιοι λένε ότι “Η Βελλίδη πήρε τα λεφτά και έφυγε για την Ελβετία”, ενώ ο οικονομικός διευθυντής του Οργανισμού αρχίζει να λαμβάνει τα πρώτα εξώδικα μαζί με τα πρώτα μηνύματα οικονομικής κατάρρευσης. Τα κακά νέα επιβεβαιώνονται τα Χριστούγεννα του 1995 όταν δεν καταβάλλεται στους εργαζομένους ο μισθός και το δώρο Χριστουγέννων.

Η Βελλίδη προσπαθεί να πείσει τους τελευταίους να κάνουν υπομονή μιλώντας για Ιταλούς επενδυτές που προσφέρονται να αγοράσουν ένα μεγάλο πακέτο μετοχών του Οργανισμού. Στην πραγματικότητα η εκδότης αυτή την περίοδο προσπαθεί να πάρει να λάβει τραπεζικό δανεισμό για να σώσει την επιχείρησή της, αλλά οι πολιτικοί συσχετισμοί είναι πλέον διαφορετικοί. Η ίδια θεωρεί ότι πέφτει θύμα του Κώστα Σημίτη και του περιβάλλοντός του που ανεβαίνοντας στην εξουσία θέλει  την επιχειρηματική της εξόντωση, λόγω των καλών σχέσεων που είχε η ίδια με τον Ανδρέα Παπανδρέου αλλά και γιατί θέλει να προωθήσει νεόπλουτους εκδότες.

Έτσι, όταν η Κατερίνα Βελλίδη ζητά να συναντήσει τον Κώστα Σημίτη εκείνος αρνείται, ενώ όταν ρωτά τον τότε  διοικητή της Εθνικής Τράπεζας γιατί δεν βρίσκεται μια λύση για το ιστορικό συγκρότημα, παίρνει την απάντηση “Δεν υπάρχει πολιτική βούληση κυρία Βελλίδη”. 

Έναν μόλις χρόνο μετά την εμφάνιση των πρώτων προβλημάτων, στις 20 Δεκεμβρίου 1996, το Εφετείο   θέτει την επιχείρηση υπό τη διαχείριση της Εθνικής Τραπέζης. Λίγους μήνες αργότερα γίνεται ο πρώτος πλειοδοτικός διαγωνισμός με μοναδικό ενδιαφερόμενο  τον επιχειρηματία Γιάννη Ραπτόπουλο της Express Service, ο οποίος τελικά αγοράζει όλα τα περιουσιακά στοιχεία του ΔΟΒΕ μεταξύ των οποίων και τους τίτλους των εφημερίδων «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη», έναντι του ποσού του ενός δισεκατομμυρίου εκατό εκατομμυρίων δραχμών.

Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια μαζί με Γιώργου Κουρή να βγάλουν στα περίπτερα την “Νέα Μακεδονία” τα χρέη σε οφειλέτες και εργαζόμενους να την κυνηγούν, αποσύρεται σε ένα διαμέρισμα στη Νέα Σμύρνη, όπου περνά τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής της. Η τελευταία επανεμφάνισή της γίνεται το 2010 με την παρουσίαση της αυτοβιογραφίας της “Ήταν βαρύς ο χειμώνας που γεννήθηκα”, το οποίο αποτελεί μια εξομολόγηση όσα έζησε, όσους γνώρισε και την πτώση  της.