Πολλά έχουν γραφτεί για την πρόσφατη ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία με υποστηρικτές και πολέμιους της να εστιάζουν ο καθένας σε διαφορετικά σημεία της. Μπορεί να μη γνωρίζουμε τι θα συμβεί στο μέλλον, αλλά αυτή τη στιγμή είναι ξεκάθαρο πως τμήματα αυτής είναι ετεροβαρή  σε βάρος της χώρας μας.

Βάση αυτών, η Ελλάδα γίνεται ένας πολύς καλός πελάτης της γαλλικής πολεμικής βιομηχανίας θεωρώντας ότι αυτό θα λειτουργήσει αποτρεπτικά στην τουρκική επεκτατικότητα, έναντι της οποίας λαμβάνουμε κάποιες θεωρητικές  διαβεβαιώσεις περί στρατιωτικής συνδρομής σε περίπτωση που δεχτούμε επίθεση στην επικράτειά μας, αλλά όχι στην ΑΟΖ μας.

Σε “αντάλλαγμα” η Ελλάδα αλλάζει για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες το  παγιωμένο αμυντικό δόγμα περί “μη ενεργής εμπλοκής” σε στρατιωτικές διενέξεις εκτός χώρας, πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για μια από τις ασταθέστερες περιοχές στον κόσμο όπως αυτή του Σαχέλ  που καλούμαστε να συνδράμουμε ενόπλως   γαλλικές στρατιωτικές δυνάμεις που βρίσκονται εκεί από το 2013. Το “πρόβλημα” είναι ότι όταν η χώρα επιχείρησε δύο φορές τα τελευταία εκατό χρόνια να παίξει αντίστοιχο ρόλο εκτός των γεωγραφικών της ορίων, τα αποτελέσματα κάθε άλλο παρά δικαίωσαν τους εμπνευστές της πρωτοβουλίας. Κάποιες φορές μάλιστα με τραγικά για τον ελληνισμό αποτελέσματα…

Εκστρατεία στην Ουκρανία, το «ματωμένο συμβόλαιο» της εξωτερικής μας πολιτικής

«Η Γαλλία θα λάβει πρωτοβουλίαν επί εδαφικής επεκτάσεως της Ελλάδος εις Θράκην και εκθύμως θα υποστηρίξει υπέρ της Ελλάδος λύσιν του ζητήματος της Σμύρνης, αν προταθεί υπό της Αγγλίας ή της Αμερικής». Η παραπάνω δήλωση του Γάλλου πρωθυπουργού Ζωρζ Κλεμανσό το 1919, που θυμίζει την σημερινή ελληνογαλλική συμμαχία, αντιμετωπίζεται με ενθουσιασμό από την κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου και τους διπλωμάτες που μέσα από αυτή διαβλέπουν όχι μόνο ξεκάθαρη στήριξη των ελληνικών θέσεων στη Μικρά Ασία, αλλά και ουσιαστική παρότρυνση για την επερχόμενη, καταστροφική, Μικρασιατική εκστρατεία…

Όμως, η στήριξη αυτή, όπως και των άλλων Μεγάλων Δυνάμεων, δεν δίνεται χωρίς ανταλλάγματα αφού καλείται ο ελληνικός στρατός  να συμμετάσχει στην εκστρατεία που ετοιμάζουν οι Δυτικοί στα εδάφη της επαναστατημένης Ρωσίας. 

Ο λόγος που οι αγγλογάλλοι επιθυμούν επέμβαση στη Ρωσία είναι φυσικά η Οκτωβριανή Επανάσταση και ότι αυτή συνεπάγεται για τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, τις μοναρχίες και το καπιταλιστικό σύστημα. Επειδή η κατάσταση στο εσωτερικό της Ρωσίας είναι ακόμα ρευστή και οι μπολσεβίκοι μάχονται διαρκώς με οπαδούς του τσαρικού καθεστώτος και με αυτονομιστικά κινήματα, οι αγγλογάλλοι θεωρούν αυτή ως κατάλληλη εποχή ώστε να πλήξουν το υπό ανάπτυξη σοσιαλιστικό πείραμα πιστεύοντας ότι σε περίπτωση εδραίωσης του οι «επικίνδυνες ιδέες»  θα εξαπλωθούν στη Δύση. Χαρακτηριστικά το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών σε έγγραφό του στις 30 Νοεμβρίου 1918 εκφράζει την πεποίθηση πως «το μόνο αντίδοτο στον μπολσεβικισμό είναι ο εθνικισμός».

Μόνη φωνή αντίδρασης στην  ελληνική εμπλοκή αποτελεί ο πρόδρομος του ΚΚΕ,  ΣΕΚΕ (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας) το οποίο με απόφασή του καταδικάζει την συμμετοχή της χώρας στη συμμαχική αντικομουνιστική σταυροφορία.

Φυσικά ο Βενιζέλος όχι μόνο δεν δίνει  καμία σημασία στην εναντίωση του νεοσύστατου κόμματος, αλλά κατακρίνεται ότι αργεί να επιβάλλει λογοκρισία στα κατά του πολέμου κείμενα του «Ριζοσπάστη». Στην δημοσίευση των λογοκριμένων κειμένων, που έχουν μόνο τον τίτλο του θέματος, ο «Ριζοσπάστης» απαντά στις 29 Ιουνίου 1919 :  «Πειθαρχούσα προς τας διαταγάς της “Εστίας”, εκπροσωπούσης επί του προκειμένου τη γνώμην όλων των εμπόρων του πολέμου και των χρηματιστών του πατριωτισμού, η λογοκρισία της κυβερνήσεως διέγραψε χτες το ανακοινωθέν του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος διά τον πόλεμον».

Αν δούμε ότι από το σύνολο των 70.000 χιλιάδων συμμαχικών δυνάμεων στην Ουκρανία οι 23.351 είναι Έλληνες, συμπεραίνουμε ότι η συμμετοχή μας στον πόλεμο δεν είναι τυπική, αλλά εμπλοκή μεγάλης κλίμακας, αφού αποτελούμε κύριο στρατιωτικό πυλώνα της εκστρατείας.

Πριν τα όπλα, οι μπολσεβίκοι «υποδέχονται» το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα με προπαγανδιστικά φυλλάδια :  «Έλληνες αξιωματικοί και οπλίτες! Δεν γνωρίζομεν να εγένετο καμιά εχθρική πράξις εκ μέρους του ρωσικού λαού εναντίον της χώρας σας. Γνωρίζομεν όμως ότι η Ελλάδα είναι κοιτίς της δημοκρατίας. Ο ρωσικός λαός εδιδάχθη από τας δημοκρατικάς ιδέας της αρχαίας Ελλάδος, εξηγήρθη κατά των τυράννων του και όχι μόνον ανέτρεψε το δεσποτικόν μοναρχικόν καθεστώς του τσάρου, άλλα και ίδρυσε νέαν πολιτείαν στηριζόμενην όχι μόνον στην πολιτικήν ισότητα, άλλα και την κοινωνικήν και οικονομικήν. Σας καλούμε να μην προδώσετε τας παραδόσεις σας και σας προειδοποιούμεν ότι εάν πολεμήσετε εναντίον μας, θα είναι σκληρή η τιμωρία σας».

Σήμερα, πάνω από εκατό χρόνια μετά, δεν μπορούμε να βρούμε ουδένα θετικό αποτέλεσμα στην ελληνική εμπλοκή στην εκστρατεία της Ουκρανίας. Αντίθετα  ευδιάκριτες είναι οι αρνητικές συνέπειες. Στους τρεις περίπου μήνες παραμονής του ελληνικού στρατού εκεί, η Ελλάδα χάνει 398 στρατιώτες, έχει 657 τραυματίες ενώ οι εναπομείναντες φαντάροι οδηγούνται στη Σμύρνη με αποτέλεσμα να πολεμούν συνεχόμενα σε Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, Κριμαία και  Τουρκία χωρίς σταματημό με ότι συνέπειες έχει αυτό, στην μετέπειτα  κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου. Παράλληλα, οι μπολσεβίκοι ξεκινούν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις αντεκδίκησης στον ελληνισμό της περιοχής, οδηγώντας έτσι στον σταδιακό ξεριζωμό του και σε νέα μεταναστευτικά ρεύματα προς την Ελλάδα.

Της Κόρεας… από τον ένα εμφύλιο στον άλλο

Τριάντα  ένα χρόνια μετά την «ατυχή» εκστρατεία στην Κριμαία, η Ελλάδα, έχοντας περάσει μια δεκαετία συγκρούσεων σε παγκόσμιο και εμφύλιο πόλεμο, καλείται να πληρώσει νέο βαρύ τίμημα αίματος συμμετέχοντας στον πόλεμο μεταξύ της κομμουνιστικής βόρειας και, της υποστηριζόμενης απο δυτικές δυνάμεις, νότιας Κορέας. Ουσιαστικά έτσι «ανταποδίδει» την, καθοριστική για την έκβασή του, στρατιωτική και οικονομική βοήθεια που λαμβάνει από Βρετανία και ΗΠΑ στον δικό της εμφύλιο πόλεμο, ενώ καταθέτει τα «διαπιστευτήρια» της για τον «εθνικό στόχο» της εποχής που είναι η ένταξη στο ΝΑΤΟ, κάτι που επιτυγχάνεται δύο χρόνια μετά.  

Το Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδος συγκροτείται τον Οκτώβριο του 1950, περιλαμβάνοντας αρχικά επτά C-47 και ένα τάγμα πεζικού. Είναι η πρώτη φορά που η χώρα λαμβάνει μέρος σε τόσο απομακρυσμένη από τη βάση της στρατιωτική αποστολή, και οι δυσκολίες είναι πρωτόγνωρες. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ταξίδι στην εμπόλεμη ζώνη κρατά 21 ημέρες, στις οποίες η αποστολή έχει τεράστια προβλήματα με τον καιρό, ενώ φτάνοντας στην Κορέα τον Δεκέμβριο του 1950, και πριν προλάβει να προσαρμοστεί στις εκεί ιδιαίτερες συνθήκες, ρίχνεται  δύο μόλις ημέρες μετά στην πρώτη γραμμή πυρός.  

Η κύρια αποστολή της Ελληνικής Δύναμης είναι η δημιουργία αερογεφυρών για παραλαβή νεκρών και τραυματιών από τα πολεμικά μέτωπα, ο εφοδιασμός των εγκλωβισμένων πολεμικών δυνάμεων, οι ρίψεις πολεμοφοδίων, ταχυδρομείου και αλεξιπτωτιστών, καθώς και αποστολές ψυχολογικών επιχειρήσεων και συλλογής πληροφοριών. Η Ελληνική Δύναμη παραμένει στην περιοχή και μετά τον τερματισμό του πολέμου μέχρι το 1955, και σε αυτό το διάστημα εκτελεί 2.787 πολεμικές αποστολές σε 17.532 ώρες πτήσεων, μεταφέρει 9.256 τραυματίες και 66.975 στρατιωτικούς επιβάτες, ρίχνει 12.300 λίβρες πυρομαχικών και τροφίμων, ενώ μεταφέρει 11.065.348 λίβρες πυρομαχικών και πολεμοφοδίων.

Παρότι σημαντικότερο, ακολουθώντας τη λογική των κυβερνήσεων της περιόδου Σοφοκλή Βενιζέλου και Νικολάου Πλαστήρα, αφήνουμε τελευταίο το κόστος αυτής της μακρινής εκστρατείας σε ανθρώπινες ζωές :187 νεκροί και 614 τραυματίες…  

^{_{Ο Ελευθέριος Βενιζέλος θεώρησε ότι τα ανταλλάγματα των Συμμάχων στο μικρασιατικό μέτωπο  υπερτερούσαν των συνεπειών της πολεμικής εμπλοκής στην Σοβιετική Ένωση.}}

^{_{Ο Νικόλαος Πλαστήρας την εποχή που συμμετέχει στην εκστρατεία στην Ουκρανία ως διοικητής του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων.}}

^{_{Αγγλικά τανκ της εποχής σε Σοβιετικό έδαφος}}

^{_{Οι πιλότοι Φραγκιαδάκης και Παπαδάκης με φόντο την ελληνική σημαία. Έχασαν και οι δύο τη ζωή τους σε πολεμικές αποστολές στην Κορέα.}}

^{_{Έλληνες στρατιωτικοί δίπλα σε C -47 στην Κορέα.}}