Ένα ανθρώπινο δράμα όπως ο θάνατος ενός βρέφους με καταγωγή από τη Συρία αποτέλεσαν το ιδανικό σενάριο για μια ρατσιστική στοχοποίηση που βασίστηκε σε μια ανεκδιήγητη συμπεριφορά ενός ιατροδικαστή και ασφαλώς τη συνδρομή των πάντα πρόθυμων ΜΜΕ

Η επίσημη έκθεση των ιατροδικαστών για το 11 μηνών βρέφος που διακομίστηκε νεκρό στο Νοσοκομείο Παίδων κάνει λόγο για «σωματικές κακώσεις με αμβλύ όργανο» και όπως αποσαφηνίστηκε έπασχε από σοβαρή νευρολογική πάθηση και του χορηγούσαν σκεύασμα με υποκλυσμό. Φρόντισε όμως ένας ιατροδικαστής, με πολλές ακόμη αμφιλεγόμενες παρεμβάσεις σε ΜΜΕ, να εμφανιστεί πριν δημοσιοποιηθεί επίσημα το πόρισμα και να μιλήσει για σεξουαλική κακοποίηση. Προσπάθησε μάλιστα να διεκτραγωδήσει τον ισχυρισμό του με έναν πρωτοφανή αντιεπιστημονικό τρόπο. Τη σκυτάλη ανέλαβαν, όπως ήταν αναμενόμενο, τα πάντα πρόθυμα συστημικά ΜΜΕ, καλλιεργώντας με τα τα «ρεπορτάζ» τους ξενοφοβικές αντιλήψεις, ενώ η αλήθεια θάφτηκε κάτω από αλλεπάλληλα στρώματα ρατσισμού αλλά και επιθέσεων στα social media σε όσους επιχείρησαν να πουν την αλήθεια και να αμφισβητήσουν το βολικό αφήγημα των «ανώμαλων ξένων».

Και ασφαλώς, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ανακαλέσει όταν αποκαλύφθηκαν τα ψεύδη και το σοβαρό ιατρικό πρόβλημα, κανείς δεν απολογήθηκε, κανείς δεν ζήτησε μια συγνώμη από τους γονείς που διαπομπεύτηκαν και κρατήθηκαν από τις αρχές ενώ θρηνούσαν για το παιδί που έχασαν. Κάποιοι, απολύτως χυδαίοι, συνέχισαν να χρησιμοποιούν ύπουλα τη λέξη «σεξουαλική κακοποίηση» ακόμη και μετά την αποκάλυψη της αλήθειας.

Ομοίως, η υπόθεση Βαλεντίν, που ήταν η προσπάθεια μιας οικογένειας από την Αφρική που χωρίστηκε στα μήκη και τα πλάτη της Ευρώπης, εξαιτίας των αντιμεταναστευτικών πολιτικών  και των άθλιων συνθηκών. Ο πατέρας που βρήκε το τέχνασμα να φυγαδεύσει την κόρη του στη Γαλλία, όπου διαμένει η μητέρα της, έγινε στόχος μιας άλλης εκστρατείας. Τα ΜΜΕ και κάποιες διαρροές «ανακάλυψαν» κυκλώματα traficking και διακινητών, εργαλειοποίησαν την υπόθεση και συκοφάντησαν επί μέρες μέχρι να γίνει γνωστή η αλήθεια, που ανέδειξε την σκληρή πραγματικότητα μιας οικογένειας προσφύγων.

Στις δύο υποθέσεις, σχεδόν συντονισμένα, το αφήγημα στήθηκε γρήγορα και όλα τα στερεοτυπικά κλισέ εναντίον των προσφύγων διακινήθηκαν στο διαδίκτυο και τροφοδότησαν ένα κρεσέντο μίσους, όπου η αλήθεια είχε λιγότερη σημασία από την αφορμή. Το δράμα των προσφύγων είναι βολικό και κάποιοι επιχειρούν να εργαλειοποιήσουν τον ρατσισμό ως αντίδοτο στην πολιτική αποτυχία διαχείρισης του προσφυγικού.