Πολύ συχνά, οι προσωπικές ιστορίες των αθλητών και των αθλητριών, κεντρίζουν περισσότερο το ενδιαφέρον του κοινού, σε σχέση με τις ίδιες τις αθλητικές επιδόσεις, ακόμη κι αν πρόκειται για κάποιο ρεκόρ.

Πώς έφτασαν εδώ, πόσο δύσκολο ήταν, πόση βοήθεια είχαν, τι θυσίες έκαναν, τόσο οι ίδιοι όσο και οι γονείς τους, ειδικά όταν μιλάμε για πρωταθλητισμό, είναι ερωτήματα που λίγους αφήνουν ασυγκίνητους.

Αυτό συνέβη και τις τελευταίες μέρες, κι ενώ τα μετάλλια των ελληνικών συμμετοχών στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου στο Μόναχο έρχονταν το ένα μετά το άλλο. Εκτός όμως από τις τρομερές επιδόσεις και τα επιτεύγματα, υπάρχουν και κάποια ακόμη κοινά σημεία μεταξύ όσων διακρίθηκαν, όπως οι δυσκολίες που αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν και η απουσία οποιασδήποτε σοβαρής στήριξης από την πολιτεία.

Αρχικά, η 38χρονη Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, που ελάχιστοι γνώριζαν, κατέκτησε δύο χρυσά μετάλλια, στα 35 αρχικά και στη συνέχεια στα 25 χιλιόμετρα βάδην. Δεν θα έδινα βάση στην ηλικία της, παρά το γεγονός ότι ο πρωταθλητισμός έχει ημερομηνία λήξης, διότι αδυνατώ να ορίσω εγώ ποιο θα είναι αυτό το χρονικό όριο για τον καθένα ή την καθεμία. Θα είναι τα 30; Τα 40; Τα 45; Ποιος ξέρει…

Η ηλικία της όμως, όπως είχε καταγγείλει η ίδια το Νοέμβριο του 2021, είχε σταθεί αφορμή για να αποκλειστεί αρχικά από τις υποτροφίες της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Η ίδια είχε αντιδράσει, κι έτσι λίγο αργότερα η απόφαση άλλαξε και τα κριτήρια διευρύνθηκαν. Η ίδια άλλωστε είχε χρηματοδοτήσει από την τσέπη της την προετοιμασία και τη συμμετοχή της στην Ολυμπιάδα του Τόκιο. «Κάποιες φορές πρέπει να αντιδράς για να πετυχαίνεις πράγματα, όχι μόνο για σένα αλλά και για το μέλλον του αθλητισμού. Κι ας μην σε βλέπουν μετά με καλό μάτι», είχε δηλώσει στο Athletestories.

Προκειμένου να βιοποριστεί, εργάζεται στην οικογενειακή ταβέρνα στην Καρδίτσα, εκεί όπου όπως έχει πει η ίδια, έχει περάσει όλη της τη ζωή. Σε συνέντευξή της στην Καθημερινή, περιέγραψε μια τυπική μέρα της: Πρωινό ξύπνημα για την πρώτη προπόνηση, δουλειά από τις 12 και μετά στο «Στέκι της κυρά-Γιώτας», διπλή προπόνηση στις 18:00 το απόγευμα, και μετά επιστροφή στην οικογενειακή επιχείρηση μέχρι το βράδυ. Παράλληλα, κάνει και μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου με αντικείμενο την οργάνωση και διαχείριση δραστηριοτήτων για άτομα με αναπηρίες.

Όσο για τη βοήθεια που είχε από την πολιτεία, ας δούμε τι είπε η μητέρα της: «Δεν θέλω να απαντήσω. Θα πληγώσω την Αντιγόνη και δεν θέλω να απαντήσω. Παλεύει μόνη της. Το τελευταίο διάστημα από την Ολυμπιάδα και μετά, μπορεί και λίγο πιο πριν να υπήρχε κάποια βοήθεια. Αλλά όλα αυτά τα χρόνια, που είναι πολλά, από τα 12 μέχρι τα 36 να πούμε, παλεύει μόνη της. Αυτή, ο προπονητής και η οικογένεια».

Μια άλλη αξιοσημείωτη περίπτωση των τελευταίων ημερών, είναι αυτή της 19χρονης Ελίνας Τζένγκο, η οποία κατέκτησε το χρυσό στον τελικό του ακοντισμού, με βολή στα 65,81 μέτρα. Πρόκειται για ατομικό ρεκόρ της, ενώ έγινε η τρίτη αθλήτρια της χώρας που στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης στον ακοντισμό.

Ο πατέρας της είναι οικοδόμος και η μητέρα της καθαρίστρια. Είχαν έρθει στην Ελλάδα από την Αλβανία. «Μπορεί, ως παιδιά, να μην είχαμε πολλά υλικά αγαθά, είχαμε, όμως, τα βασικά: Αγάπη, χαρά, στοργή, κατανόηση», γράφει η ίδια στο Athletestories, ενώ πέρα από το οικονομικό, πρόβλημα συνιστούσε και το ζήτημα με την υπηκοότητα, όπως και για πολλά παιδιά που έχουν γονείς από την Αλβανία αλλά έχουν γεννηθεί εδώ.

Τόσο η ίδια όσο και οι δύο αδερφές της ταλαιπωρήθηκαν, «κυρίως ψυχολογικά», μέχρι να πάρουν τα χαρτιά. Μάλιστα, η μεγάλη της αδερφή, αθλήτρια σφαιροβολίας, παράτησε τελικά τον αθλητισμό, καθώς δεν μπορούσε να αγωνιστεί σε καμία διοργάνωση εκτός Ελλάδας. Κάτι παρόμοιο είχε βιώσει και η ίδια, όταν έχοντας κάνει πανελλήνια ρεκόρ, αδυνατούσε να αγωνιστεί εκτός συνόρων, μέχρι το 2018, όταν και πήρε τελικά την υπηκοότητα.

Με τα δικά της λόγια: «Τότε, δεν υπήρχε χειρότερο συναίσθημα από αυτό που ένιωθα. Να γεννιέσαι στην Ελλάδα, να μεγαλώνεις σ’ αυτήν και να αισθάνεσαι ξένος». Πόσα ακόμη παιδιά μεταναστών να νιώθουν άραγε έτσι;

Σημειωτέον, την ελληνική υπηκοότητα την πήρε στις 22 Ιουνίου 2018. Την επόμενη μέρα, έκανε πανελλήνιο ρεκόρ!

Όσο για τις «παροχές», όπως έχει αποκαλύψει η ίδια, οι προπονήσεις της διεξάγονται σε ένα μέρος όπου αριστερά υπάρχει κτίριο, αλλά δεξιά γκρεμός. Αν μια βολή δηλαδή «ξεφύγει», μάλλον θα πρέπει να ξεκινήσει ένα «κυνήγι θησαυρού» για να τη βρουν. Έτσι, αναγκάζεται να κάνει τις ρίψεις στα χορτάρια και στο τσιμέντο, με αποτέλεσμα τα ακόντια να αχρηστεύονται.

Γενικότερα, ανάλογες καταστάσεις έχουν περιγράψει ένα σωρό αθλητές: Ο Μίλτος Τεντόγλου, το 2021, μετά από ένα ακόμα χρυσό, δήλωνε πως «η πολιτεία ήταν εναντίον μας, τα στάδια, όλοι άπαντες ήταν απέναντί μας. Ακόμα και τώρα δεν έχουμε κανέναν δίπλα μας κι έτσι έχουμε συνηθίζει γι’ αυτό κι εγώ έχω μάθει να μην τους υπολογίζω». Ο «βασιλιάς των κρίκων», Λευτέρης Πετρούνιας, το 2021, είχε αποκαλύψει πως αυτός και οι συναθλητές του ήταν επτά μήνες απλήρωτοι. Μπορεί ο ίδιος να έχει χορηγούς, αλλά δεν συνέβαινε το ίδιο με τους υπόλοιπους.

Τέλος, συγκλονιστική ήταν και η δήλωση του αθλητή της άρσης βαρών, Θοδωρή Ιακωβίδη, από το Τόκιο, το 2021, όταν ανακοίνωσε την απόφασή του να βάλει τέλος στην καριέρα του στην Εθνική ομάδα, λέγοντας: «Συγγνώμη αν κάποιοι νομίζουν ότι το βάζω στα πόδια αλλά έχω κουραστεί πολύ και δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση. Είναι πολύ λυπητερό να ντρέπεσαι να πας στον φυσιοθεραπευτή γιατί δεν σου παίρνει λεφτά, επειδή ξέρει την κατάσταση σου».

Η νέα γενιά αθλητών (εντάξει, όχι σύσσωμη), μέρος της οποίας έγινε ευρέως γνωστό πρόσφατα, προπονείται σε άθλια στάδια, δύσκολες συνθήκες, ενώ δεν κάνει επίκληση στο «ελληνικό DNA» (δεν υπάρχει άλλωστε τέτοιο πράγμα). Είναι χαλαρή, θέλει μετά από μια νίκη «να πιει μια μπύρα», και δεν διστάζει να μιλήσει για την κατάθλιψη.

Αναφέρομαι στην ανάρτηση του Εμμανουήλ Καραλή, ο οποίος μετά τον αποκλεισμό του στον προκριματικό του άλματος επί κοντώ στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου στο Μόναχο, έκανε γνωστό πως σταματάει προς το παρόν για να ξεκουραστεί, καθώς αντιμετώπισε κρίση πανικού και κατάθλιψη. «Χρειάζομαι λίγη ξεκούραση και πρέπει να επικεντρωθώ στην ψυχική μου υγεία για λίγο. Πρέπει να κάνω ένα διάλειμμα για να ανακτήσω το χαμόγελό μου», έγραψε.
Για να μην ξεχνάμε πως παρά τα επιτεύγματα, ο ακραίος ανταγωνισμός και ο πρωταθλητισμός σήμερα δεν συνιστούν τελικά κάτι το «υγιές».

Οι παραπάνω αθλητές και αθλήτριες μοιάζουν ουσιαστικά να βρίσκονται «εκτός Ελλάδας», κι ας την εκπροσωπούν θεωρητικά. Εργαζόμενες γυναίκες και παιδιά μεταναστών, «τσαλακωμένοι» τύποι που μιλούν αμήχανα στην κάμερα και άλλοι που αποθεώνουν τους συναθλητές τους για όσα πέτυχαν, εκφράζουν τις προσωπικές υπερβάσεις τους.

Καμία επίδειξη «ανωτερότητας» της χώρας, για να χαίρονται όσοι ονειρεύονται «καθαρά» έθνη-κράτη που υπερτερούν έναντι άλλων. Μόνο όνειρα που πραγματοποιούνται…