Ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας – έστω και χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες – είναι δύσκολος και η Κατερίνα Σακελλαροπούλου κάνει ό,τι μπορεί για να το επιβεβαιώσει. Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά καταφέρνει να δημιουργήσει πολιτικό και θεσμικό ζήτημα μέσα από την δεξίωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, να δώσει βάση στις αιτιάσεις ότι ο ανώτατος πολιτειακός θεσμός λειτουργεί ως ακολούθημα της κυβέρνησης και του Μαξίμου και να τροφοδοτήσει αντί να κατευνάσει την πόλωση σε μια περίοδο υψηλών, εγχώριων και εθνικών, εντάσεων.

Το περσινό ολίσθημα ήταν η ακύρωση της βράβευσης του διασώστη Ιάσωνα Αποστολόπουλου κατόπιν υποδείξεως του (τότε) βουλευτή της ΝΔ Κωνσταντίνου Μπογδάνου. Το φετινό ήταν η επιλογή της Κατερίνας Σακελλαροπούλου να εστιάσει την ομιλία της στην αποκήρυξη του «λαϊκισμού» και στην υπόθεση Λιγνάδη παίρνοντας, εμμέσως αλλά σαφώς, θέση υπέρ της αποφυλάκισης του καταδικασμένου για δύο βιασμούς σκηνοθέτη.